รักวุ่นๆในรั้วโรงเรียน

เมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

"เนตร..ลูกจะไปไหนน่ะ"หญิงสาววัยกลางคนผมยาวสลวยสีน้ำเงินเข้มดวงตาสีฟ้าเอ่ย

"ไปหา แก้วค่ะคุณแม่"เนตรพูด พลางข้ามถนนโดยไม่รอแม่ของตน

"ใจเย็นๆสิลูก เดียวก็รถชน บ้านแก้วอยู่ตรงข้ามนี่เองเดี๋ยวแม่ไปสะ.."พูดไม่ทันขาดคำรถสิบล้อก็วิ่งมาด้วยความเร็วสูง

"ไม่เป็นไรค่ะคุณ..."เด็กสาวหยุดพูดกะทันหันแล้วพบสิบล้อที่วิ่งมาทางเธอบนถนนและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้เลยสักนิด และด้วยความเป็นเด็กสติยังไม่ค่อยอยู่กับตัว เนตรนั้นอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางถนนทันใดนั้นก็...

"ปัง!!!/คุณแม่!!!!"เนตรร้องสุดเสียง คุณแม่ของเนตรอดีตนักวิ่งระดับชาติ วิ่งมาทันก็จริงแต่คว้าเนตรวิ่งต่อไม่ทันจึงเปลี่ยนใจแค่ผลักเนตรให้พ้นพอ..

ทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน เนตรจำได้ว่าตอนนั้นเนตรสลบไป

"ฟรึ่บ!!"อ้าวฝันหรอเนี่ย เนตรคิดโธ่เอ้ย เรื่องเก่าๆ  เธอคิดแบบผ่านๆไป แต่พอมานึกๆดูแล้ว เรื่องของคุณแม่ก็แปลกอยู่ เพราะหลังจากวันนั้นแทนที่จะเห็นศพอันน่าสยดสยองของคุณแม่แต่กลับไม่มีศพ แถมงานศพก็ไม่มี ถามคุณพ่อก็ไม่ตอบ คุณพ่อได้แต่บอกว่า..

"มันคือความผิดพลาด..." แรกๆเธอก็งงว่าหมายความว่าอย่างไรแต่คงจะ เป็นเพราะเธอละมั้ง ความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย ตอนนี้พ่อของเนตรก็ไม่เท่าไรแล้วกับเรื่องนี้ พอเหตุการณ์นั้นผ่านมาได้ประมาณ สามปีพ่อก็มีคนใหม่ ตอนแรกๆเธอก็รับไม่ได้และต่อต้านคุณแม่คนใหม่นี้อย่างมาก เธอไม่ชอบถึงขนาดที่เคยคิดจะลอบฆ่าเสียด้วยซ้ำ(นี่ความคิดเด็กป.5) แต่พอป .6 เนตรก็เปิดใจแล้วก็พบว่า ใจดีกว่าที่คิดตอนนี้เลยไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่แต่ยังไงเธอก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดีนั่นแหละ แม่เธอก็ไม่ใช่สวยสู้แม่เนตรก็ไม่ได้ ไม่รู้คุณพ่อชอบได้อย่างไร แต่ตอนนี้เธอก็ไม่สนใจแล้วละเพราะยังไงเธอก็คงจะไม่อยู่ที่บ้านสักพักใหญ่ๆ ก็แหม เธออยู่หอนี่นา เนตรคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มอย่างสบายใจ   ตอนนี้เธอกำลังจะไปโรงเรียนใหม่สงสัยเธอคงต้องพยายามลืมเรื่องพวกนี้ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ แล้วสินะ เริ่มต้นที่....โรงเรียนเลิศทุกจตุรทิศ