ดวงใจกษัตรา

    แสงอาทิตย์อัสดงยามเย็นไล่จูบพืนน้ำสีเขียวขุ่นแห่งผืนดินศักดิ์สิทธิไปเรื่อยๆจนคล้อยลับหายไป

กับขอบฟ้า  มองดูแล้วช่างน่าเศร้าใจในเมื่ออาทิตย์นั้นช่างเหมือนกับชีวิตของคนสิ้นดีมีเกิดมีรุ่งเรือง

สุดท้ายก็มิพ้นความตายมิพ้นผืนดินที่จะกลบร่างฝังไว้ทั้งนั้นไม่ว่าใครก็หลีกหนีมันไม่ได้  ไม่ว่าคุณจะ

สูงส่งแค่ใหนก็ไม่อาจหลุดพ้นความตายไปได้หรอก

     "ไอมาดูนี่สิ"เสียงเรียกจากรุ่นพี่นักสำรวจดึงสติคนที่กำลังเหม่อลอยให้ค่อยๆกลับมาที่ตัวอีกครั้ง 

อัยนารีบเดินดุ๋มๆมายังจุดที่มีนักสำรวจเกือบยี่สิบชีวิตยืนรออยู่แล้วนอกจากนั้นบนหัวพวกเขายังมีเฮริ

คอปเตอร์บังคับที่เป็นทั้งกล้องและไฟฉายที่จะคอยบินวนๆไปรอบๆบริเวณอยู่ด้วย นี่นับว่าเป็นลาง

บอกเหตุดีก็ว่าได้

     "ดูนี่สิ"หนึ่งในหมู่นักสำรวจชี้นิ้วไปที่รูปวาดเ็ล็กๆใต้ผืนทรายให้เธอดู  แม้ภาพนั้นจะช่างเลือนลาง

แต่มันก็ยังสามารถระบุทุกอย่างได้แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมตั้งแต่เธอมาที่นี้หัวใจมันก็คอยบีบรัด

แปลกๆน้ำตาก็คอยพรานแต่จะหลั่งออกมาเหมือนในตอนนี้

     "ได้โปรดกลับมาเถอะ มันคือคำขอฉันคิดว่าอย่างนั้น"และทันทีที่เธออธิบายจบนักสำรวจหลายๆ

คนก็เริ่มจะโห่ออกมาเพราะนี้หมายถึงพวกเขากำลังเดินวนอยู่ที่เดิมซ้ำๆมาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วและ

แน่นอนว่ามันยังไร้วี่แววหนทางสว่างใดๆเหมือนเดิม

     "กลับกันเถอะวันนี้คงไม่ได้อะไรกลับไป พระอาทิตย์เองก็จะตกแล้วด้วย"อัยนาพยักนาเห็นด้วย

กับรุ่นพี่นักสำรวจจากแดนไกลคนนั้น  เนื่องจากวันนี้ทั้งวันเราทั้งทีมก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามันคงจะดี

กว่าถ้าหากว่าเรากลับไปที่บ้านพักแล้วค่อยๆคิดค่อยๆคำนวนผลต่างๆใหม่ไม่แน่เราอาจจะพบอะไรดีๆ

ก็ได้แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ก้าวขาออกไปใหนเสียงตะโกนเตือนภัยจากคนนำทางก็ดังแว่วมาแต่

ไกลๆแต่มันก็เบามากจนพวกเะอหลายๆคนจับประเด็นที่เขาต้องการสื่อไม่ได้

      "ไอซิสกลับมาเถอะ พี่อภัยให้เจ้ากลับมาเถอะนะคนดี"เสียงเรียกรำพันพร้อมพายุทะเลทรายที่

ถาโถามเรียกให้ทุกคนรีบกระจัดกระจายกันออกไป  แต่นั้นก็เพียงแค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้นพอพายุสงบ

ทุกอย่างก็คงเหมือนเดิมดีไม่ดีคราวนี้ทรายอาจเปิดทางให้พวกเธอได้เห็นถึงอารยธรรมบางอย่างที่ถูก

ซ่อนไว้ใต้ผืนทรายเย็นเชียบนั้นก็ได้แล้วทุกคนที่กระจายกันออกไปก็ได้ข้อมูลดีๆกลับมา  ใช่...อัย

ดาคิดอย่างนั้นแต่เพียงแค่ลืมตาผืนทรายผืนน้ำตรงหน้าเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงราวกับอยู่กันคนละ

โลกก็ไม่ปาน

     "อียิปต์โบราณ"นั้นคงเป็นนิยามที่ดีที่สุดแล้วในเวลานี้แต่นั้นยังไม่ดีที่สุดเมื่อกลุ่มคนที่กำลัง

เคลื่อนพลมายังทางเธอคือทหารและเขาจะไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ทางเดียวที่เธอจะรอดได้คือหนี

แต่ที่นี้คือทะเลทรายเบื้องหลังคือแม่น้ำจะให้เธอหนีไปทางใหนกันเมื่อวิหารหรือพีระมิดคฃเคยตั้งอยู่

หายไปหมดสิ้นแล้ว

     "กลับมาหาพี่นะไอซิส กลับมาได้โปรด"เสียงนั่นอีกแล้ว อัยยานึกขึ้นพรางมองหาต้นเสียงไป

เรื่อยๆแล้วในที่สุดเธอก็พบ  เสียงนั้นมาจากวิหารที่อยู่ติดกับแม่น้ำใกล้เธอนี่เอง