ลำนำนิทานดอกต้อยติ่ง

บทคำร้องทำให้เขาเห็นทุกสิ่งเป็นสีเลือดและซากศพ ดอกต้อยติ่งที่ชอบนั้นเห็นได้ทั่วไปแต่กลับซ่อนเงื่อนงำไว้ รวมทั้งฝนที่ตนเองกลัวมาก กลับดึงดูดราวกับจะให้ไปหาความจริงที่ซ่อนในความทรงจำ

‘ต้อยติ่งเอ๋ย ฝนที่กระทบนั้นเจ้ากลัวฤๅไม่ กลีบบางเบาดูละไมมุนน่าถนอม ดูเจ้ายอมให้เหยียบย่ำ  ประปรายยามฝนพรำ ตัวเจ้าไม่พบยากแต่น้อยที่ย้ำจำ สายน้ำที่ไหลรินผ่าน เป็นเพื่อนเจ้ายามเหงาหงอย…’

...

           มิอาจสามารถมองเห็นสิ่งอื่นเป็นดังเดิม เมื่อได้อ่านบทคำร้องนั้น เพลงที่ขับขานในวัยเยาวน์ ราวกับจะหลอกหลอนให้นึกถึงสิ่งที่ลืมไป

           ซากศพและเลือดที่ย้อมทุกสิ่งเป็นเพียงภาพลวง ทว่ามองเห็นด้วยตาเปล่า  แม้จะสวมแว่นที่มิอาจทราบได้ว่าทำไมถึงปกปิดมันได้  แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงสายฝนที่โปรยปรายลงมา ความกลัวที่ไม่รู้ถึงสาเหตุทำให้ฝันร้ายยามต้องฝน ครั้นเห็นมันร่างกายก็กลับแย่ลงทุกที ๆ เปลวไฟสีดำลุกโชนเมื่อสติใกล้ดับ

          ดอกต้อยติ่งที่งดงามแต่เหมือนไร้ค่า เสมือนซ่อนความลับและเงื่อนงำที่ต้องคลี่คลาย ฝนที่หวาดกลัวนั้นกลับดึงดูดให้เข้าไปหา ราวกับจะนำพาให้ไปหาความจริง…

*นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเรื่อง ราชันบุปผาไหว้ศพและ Ombe Pure มาเฟียบุปผาสีชาด จึงอาจทำให้ไม่เข้าใจในช่วงแรก ๆ จะมีการบรรยายอธิบายในเนื้อเรื่องบทต่อ ๆ ไปค่ะ