เรื่องราวความรัก

"นี่มันผ่านมากี่เดือนแล้วนะ... ที่ตัวเรามีความรู้สึกแปลกๆกับเขาคนนั้น..."

ในห้องที่ไร้สีสันและว่างเปล่ายังคงมีเด็กสาวผู้นอนมองเพดานผลางคิดไปในใจ คำถามที่วนไปวนมาไม่รู้จักจบสิ้นนี้มันคืออะไรกันนะ

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! .... เสียงนาฬิกาดั่งขึ้นภายในห้องที่ว่างเปล่าเคย เมื่อตัวฉันตื่นเธอก็ไปหยิบผ้าขุนหนูแล้วเดินเข้าห้องนำ้ไป...  ผ่านไปได้ไม่นานนักเธอก็ออกมาพร้อมเครื่องแบบนักเรียนอย่างเรียนร้อย 

"ไปโรงเรียน... จะว่าไงอ่ะไม่อยากไปก็ใช่ว่าจะถูกแต่มันก็อยากไป?"

คำพูดที่พูดออกไปมันชวนงุนงดและก็ชวนหงุดหงิดมากจะอยากร้องว่า"โอ๊ย!!!  เครียด~~~~!!"

เมื่อมาถึงโรงเรียนเธอก็ทำตามหน้าที่โดยไปทำความสะอาดตามเขตพื้นที่ที่ได้รับมอบหมาย แต่ถ้าใครมาทำไม่ทันก็ต้องไปทำที่ระเบียงหน้าห้อง ซึ่งตัวฉันเองบางครั้งก็ทำทันบ้างล่ะไม่ทันบางล่ะ เฮ้ยชีวิตก็งี้แหละนะ ...นักเรียนประถม...

ตื๊ดตือตึด ตึดตื๊ดตือตือตืด~~ เมื่อเพลงมาร์ชดังขึ้นทุกคนก็ต้องเตรียมตัวเข้าแถมเพื่อทำกิจกรรมหน้าเสาร์ธง ซึ่งช่วงนี้ยุ่งมากๆ เพราะมีแต่คนคุย-.-

เมื่อเข้าแถวเสร็จก็เดินขึ้นห้องท่องศัพท์ท่องอาขยานเสร็จก็ต้องโฮมรูมแบบนี้ทุกๆวันเลย แต่มีสิ่งเดี๋ยวที่เปลี่ยนทุกวันคือชั่วโมงเรียน...-.-... (เอ่อไม่ได้ปล่อยมุขนะยังมีต่อ)เพราะบางวิชาหรืองานกลุ่มถ้าโชคดีฉันก็จะได้อยู่กลุ่มเดียวกับเขาคนนั้น เขาที่ชอบทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายเวลาที่อยู่ใกล้ๆแต่ว่านะ... มันก็ทำให้ฉันมีความในเวลาเดี๋ยวกัน

"ไอ้เก็ต... มานี่เดี๋ยวสิวะครูเรียกเองงะ"[ใช้เองด้วยสงสัยบ้านคงยุคโบราณ(ปกติเราชอบใช้ทำว่าเองกว่าเธอมากกว่านะเพื่อนเราก็ด้วย)กลับเข้าเรื่องต่อ]เขาคนนั้น 'ชะตา' ที่ทำให้ฉันไม่สบาย 

คุยกับฉันได้อย่างปกติเหมือนกับว่าเขาคงอยากตีสนิทกับฉันสินะ(เอ่ออันนี้ก็ไม่รู้นะเพราะว่าเราคิดว่ามันเป็นแบบนี้อะ?) 

"เก็ตตี้เฟ้ย เก็ตตี้เรียกให้ถูกหน่อยดิวะ"

แต่พอลองนึกย้อนดูดีๆแล้วถ้าไม่มีธุระหรืออะไรเขาก็ไม่เคยมาคุยกับฉันเลยซักครั้ง ถึงจะได้คุยก็คงสองอาทิตย์คุยครั้งละมั้ง

ทั้งที่เขาคนนั้นมักจะยิ้ม พูดคุย กับเธออยู่บ่อยๆ รอยยิ้มที่ฉันหวัง ความสนุกสนานที่คอยเฝ้านั้นมันไม่ใช่ของฉันแต่เป็นของเธอ 'มุนิล'เด็กสาวผู้เรียนเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง ผู้มีความกล้า เข้มแข็ง แถมโธอยังน่ารักและนิสัยดีเอามากๆด้วย...

ถึงชะตาจะมีความรู้สึกแปลกแบบเดียวกับฉันให้กับมุนิลมันก็คงไม่แปลก

"นี่เองงะ... โอ๊ย!!! อะไรเนี่ย!!"

"หันไปเลยเราเรียนอยู่นะเว้ยไอ้ชะตา"

ฮ่า~~~ คิกๆ เสียงหัวเราะมาจากหน้าห้อง ฉันที่นั่งจนงานจนไม่มีสมาธิ มันหงุดหงิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมถึงได้หงุดหงิดได้เนี่ย สายตาฉันที่แอบมองทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานในที่แห่งนั้นเป็นที่ที่ฉันมิอาจเข้าไปได้เลยแม้เพียงเข้าไกล้ก็อาจลบเงาดำแบบฉันได้แสงสว่างที่เอ่อมาออร่าที่แปล่งประะกายไปทั่ว... 

เอี๊ยด~~~~!!!! "นี่ไอ้คนที่อยู่ข้างหน้าหนะเบาๆไม่ได้รึไงฟะ!!! เขาไม่มีสมาธิจดงานหมด มุนิลด้วยเป็นหัวหน้าแท้ๆมาทำตัวแบบนี้เป็นตัวอย่างดีๆหน่อยไม่ได้รึไงวะ!!!... เอ่อ"

"เขาว่าคนที่เสียงดังคือแกนั่นแหละนะ" เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันพูดออกมาหลังจากเมื่อฉันมีสติที่พูดเสียงดังไปทั่วอาคารเรียน ทุกคนใจห้องจับจ้องมามองที่ตัวฉัน ซวยแล้วตูนี่มันชั่วโมงของครูสุภาษิตครูโหดประจำระดับชั้นประถมป.4-6นี่หว่า 

"ตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ในสมองเต็มไปด้วยคำว่าตายแน่ไปหมดจนตาฉันแทบลาย แย่ล่ะไม่ได้การ

"ขอโทษนะคะที่ส่งเสียงดังวันนี้หนูลืมกินยามาเพราะงั้นขอไปห้องพยาบาลค่าาาา!!"

แก้ตัวไปได้เนียนๆเลยนะเราแหมที่จริงตูไม่เคยมียาแต่แรกล้วเว้ย

ขืนมัวหงุดหงิดกับไอ้ชะตาแบบนี้ต่อไปละก็มีหวังชีวิตในโรงเรียนพังแหงจะทำไงดีเนี่ย!!!!!

จบไปแล้วนะคะกับตอนที่1ก็ไม่รู้ว่าทำได้ดีรึเปล่าถ้าไม่เป็นการเสียเวลาสามรถติชมได้นะคะ

ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนก็กรุณาช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบคุณมากนะคะ