World End Game [เกม...โลกสุดท้าย]

 

[Chapter 1. The Confusing Beginning]

 

“มารวมกลุ่มกันมั้ย”

นั่น......เป็นคำถาม ที่ไม่คู่ควรกับคนอย่างฉันเลยซักนิด........

 

{ย้อนกลับไปเมื่อ 2 เดือนก่อน}

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ  ก่อนมองดูรอบกาย ก็พบเพียงแต่ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีตัดกับท้องฟ้าและหมู่เมฆสีคราม   

 

หืม....เข้าเกมเร็วจังแฮะ แถม....สร้างตัวละครให้เสร็จสรรพอีก

 

ผมคิดกับตัวเอง  พรางขยับลุกขึ้นยืนก่อนตรวจของในกระเป๋าข้างตัว  อืม...ถุงเงิน 100 เหรียญทองแดง

 กริซ กับ...สลิง...

...........สลิง !?!?..........

“บ้าบอที่สุด!”

   ผมร้องเสียงดังพรางโยนสายสลิงลงพื้น ก่อนจะขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด   

 

แบบนี้ตูจะเอาไปทำอะไรได้กัน!?

 

“เอาล่ะ...ใจเย็นๆก่อน...บางทีไอ้นั่น(สลิง)อาจจะเอาไปใช้ทำเควสลับก็ได้.....ไปตีพวกเลมปี้ก่อนก็แล้วกัน”  

(;หมายเหตุ มอนส์เตอร์ระดับต้น Lv.1)

    ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากนั้นก็เก็บสายสลิงขึ้นมา เพื่อเดินไปที่ทุ่งเลมปี้    ระหว่างทางผมคอยเก็บเศษอัญมณีเพื่อหวังจะเอาไปขายในเมือง  ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสีบงอะไรบางอย่าง   

หูฝาด...ล่ะมั้ง...

   ตึง……

ตึง…

ตึง!

                                    

       ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มสะกิดใจ แล้วหันหลังไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่    และสิ่งที่ทำให้ผมอึ้งไปหลายวิเลยก็คือ............

 

ยักษ์ !!!

     

       มันคำรามลั่นราวกับอยากจะตะโกนบอกให้โลกรู้ว่ามันหิวแล้ว ว่าแต่...... ฟันนั่นเคยแปรงมั่งใหมเนี่ย เหม็นชะมัดยาด...เอ้ย   ตูต้องรีบแล้วนี่นา!       ว่าแล้วผมก็วิ่งแจ้นกะใช้เกียร์สุนัขโกยไม่คิดชีวิต

       ทันใดนั้นหินขนาดเท่าม้าตัวใหญ่ๆตัวหนึ่งก็ลอยมาจากท้องฟ้าแล้วดูเหมือนมันกำลังจะตกใส่หัวผม   ผมหมุนตัวหลบก่อนจะโดนทับแบนไปอย่างฉิวเฉียด   ตายล่ะหว่า...ยังไม่ทันได้เพิ่มซักกะเลเวลก็ดันมาแจ็คพ็อดแตกซะนี่....... แกล้งกันชัดๆเลย ไอ้เกมบ้าเอ้ย!!!

 

กริซ กับ......สายสลิง.....มันจะไปฆ่าไอ้เจ้ายักษ์หนักพันปอนน์นี่ได้ยังไงกัน!

-ปิ้ง-

       

        เหมือนรู้สึกได้ว่าความคิดในหัวเมื่อตะกี๊มีเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จติดลบ แต่ก็นะ.............มันหมดหนทางแล้วจริงๆนี่หว่า  เพราะถ้าไม่ลองทำก็ตายลูกเดียว

        ผมหยิบสายสลิงออกมา ก่อนเริ่มเหวี่ยงไปมาแรงๆ โดยที่ตะโกนด่าสารพัดอย่างเพื่อให้มันวิ่งเข้าหา  จ้ากกกฮือๆๆ ลูกผิดไปแล้ว...ได้โปรดอย่าทำหน้าอย่างนั้นเลยนะ มัน.....มัน.....มันอุบาทย์ (จริงๆนะ)

5 ก้าว

3 ก้าว

2 ก้าว

........

ตอนนี้แหละ!

         ผมเหวี่ยงสายสลิงจนหัวตะขอไปเกี่ยวเอาเข้ากับเกราะหนามตรงบ่าข้างซ้าย ดึงสายแรงๆก่อนจะปล่อยแรงต้านที่เท้าแล้วสายสลิงก็หดตัวดึงผมลอยไปเกาะตรงชั้นไขมันตรงพุงพอดี

         ผมหลบหลีกมือขนาดใหญ่ ไต่ไปตามชั้นไขมัน ก่อนจะวิ่งไปที่หลังคอหรือท้ายทอยของมันก่อนจะใช้กริซกระหน่ำแทงไม่ยั้ง จนเลือดสีเขียวปี๋สาดกระเซ็นเปราะเต็มตัว เจ้ายักษ์โซเซก่อนจะล้มลงไปกองปนพื้นแล้วสลายกลายเป็นขี้เถ้า

 

-ปุ้ง!-

- ผู้เล่น คนที่ 1XXX09 สังหารยักษ์แห่งลมตะวันตกสำเร็จ

- ผู้เล่น อัพเลเวลเป็น2…..3…..5…..6…..10

- ผู้เล่นได้ชุดเสื้อ ‘เกรด เดมอน’ และไข่ในตำนาน

 

         ……..ดีนะที่เจ้ายักษ์นั่นมันเชื่องช้าไม่งั้นได้ซี้แหงแก๋แน่ๆ   ว่าแต่...เลเวล 10 แล้วเหรอเนี่ยเร็วชะมัด คงเพราะดันไปตีมอนเตอร์ที่มีค่าประสบการณ์สูงมากสินะ..........แปลว่าถ้าเราจัดการกับเจ้าพวกนี้อีกประมาณสี่ ห้าตัว ก็ได้เลเวลสี่สิบกว่าสบายเลยสิ สุดยอด!!!

         ผมกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขก่อนจะตรงเข้าไปเอาไอเทมสุดรัก  หืม...ชุดอะไรเนี่ย  แปลกชะมัด

แต่ช่างเถอะ รีบจัดการพวกไอเทมให้เสร็จแล้วเข้าเมืองดีกว่า

 

[ 10 นาที ผ่านไป ]

         หลังจากผมสวมเสื้อและเก็บไอเทมเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ผมก็รีบวาร์ปเข้าเมือง  พอมาถึงผมก็เดินไปหา NPC จดทะเบียนลงชื่อเข้าเมืองทันที

 “เจ้าชื่ออะไร”

“เอ๋”

“เจ้า ชื่อ อะ ไร”

          หวา......น่ากลัวชะมัด ไอ้หน้ามหาโหดนั่นมันอะไรกัน ย....แย่ล่ะ ต้องรีบคิดชื่อแล้ว อ๊ะนั่นป้ายชื่อเมืองนี่นา อ่านว่าอะไรน่ะ

“เอ่อ....คา...ซา...ซิ....ซิเอ...เล....เล่  ไม่ๆ ไม่ใช่  น่าจะเป็นคาเซ่...” ผมเผลออ่านออกเสียง

 

-ปุ้ง!-

- ผู้เล่น คนที่ 1XXX09 เปลี่ยนชื่อเป็น คาเซ่  เรียบร้อย

 

อ้าว....ซะงั้น

           ผมยืนเหวอกับระบบเกม แต่ก็ช่วยไม่ได้ จะมาเถียงกับ NPC ก็ใช่ที่   ผมจึงได้แต่เดินคอตก เข้าเมืองไปอย่างเศร้าใจ  เฮ้อ....ไปซื้อน้ำยาสีแดงดีกว่า....เผื่อเจอแจ็กพอตแตก(ยักษ์ที่สู้เมื่อตะกี้)อีก....

           ภายในร้านขายไอเทมมี GM ประมาณ แปด เก้าคน พอทุกคนเห็นก็อึ้งไปไหนทันที  ตู...ตูทำอะไรผิดล่ะเนี่ย    ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจและเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์พนักงานซึ่งมีNPCสาวสวยยืนอยู่

 “ขอน้ำยาสีแดง 3 ขวดเล็ก” ดูเหมือนเธอจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้รับคำขอจากลูกค้า เธอจึงไปจัดของอย่างงกๆเงิ่นๆ

“ทั้งหมด 80 เหรียญทองแดงค่ะ” ผมรีบจ่ายเงินแล้วแจ้นออกจากร้านทันที

 

.....................................................................................

            NPC สาวสวยกำลังแนะนำไอเทมให้GM รายหนึ่ง แต่เมื่อเห็นลูกค้าของตัวเองเงียบไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาดู แล้วก็พบกับ GM หน้าตาหล่อเหลามากคนหนึ่ง

            อา...หล่อเหลือเกิน แถมชุดเสื้อผ้าที่เขาใส่ก็ยิ่งทำให้เขาดูโดดเด่น ทั้งคอเสื้อปกตั้งสีดำตัดขอบสีขาวแขนกุด ถุงมือหนังสีดำ กางเกงสีดำกับเข็มขีดสีเงิน และรองเท้าบู้ตสีน้ำตาลแก่   ทั้งหมดนี้ต่างเข้ากับ ใบหน้าขาวนวล และตาสีเลื่อมพรายกับผมสีเงินของเขาทั้งสิ้น

“ขอน้ำยาแดง 3 ขวดเล็ก” แถมเสียงยังทุ้มนุ่มไพเราะอีกต่างหาก

       หลังจากที่เขา(รีบ)เดินออกจากร้านไป เหล่าGM ทุกคนต่างอุทานออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

“เพอร์เฟ็กต์ที่สุด"

.....................................................................................

 

“เจ้าอยากเป็นอาชีพอะไรล่ะ ไอ้หนุ่ม”  NPC ชายวัยกลางคน ที่อายุเกือบเข้าห้าสิบปีปลายๆถามขึ้น

 

ถ้าพูดตามจริงคือ......ยังไม่ได้คิดเลยครับ

 

“ไม่ทราบว่ามีนักเวทกี่สายหรือครับ” ผมถามสุ่ม

“อ๋อ...มีสาย พิภพ วารี วายุ อัคคี คำสาป และ เหมันต์น่ะ”  เรียกซะหรูเชียว ความจริงก็แค่ ดิน น้ำ ลม ไฟ พิษแล้วก็น้ำแข็งไม่ใช่รึไง เดี๋ยว น้ำแข็งงั้นเหรอ

“นักเวทสายน้ำแข็ง...เอ้ย  เหมันต์ มีอะไรพิเศษไหมครับ” ชายวัยกลางคน(จากนี้ขอเรียกว่าตาแก่แล้วกันนะ)ฉีกยิ้มกว้างเสียจนรู้สึกสยอง

“แหม...เจ้านี่ฉลาดใช่ย่อยนะที่ถามข้าตรงๆแบบนี้”  นี่ชมหรือลอบด่ากันแน่นะ  แต่ดูเหมือนว่าตาแก่นั่นอ่านความคิดผมออกได้แต่แรกแล้วว่า 'ต่อให้ตาย ถ้ายังไม่ได้ข้อมูลที่ต้องการก็จะไม่ขยับไปไหนเด็ดขาด'

“เฮ้อ....เอาล่ะ บอกก็ได้  เจ้าจะได้หนังสือคู่มือเวทมนตร์ กับของประทานจากสวรรค์หนึ่งอย่าง”

“ซึ่งเวทสายอื่นไม่มี” ผมต่อประโยค(ที่เกิดจากการเดา)ให้ตาแก่เสร็จสรรพ

“ใช่ เจ้านี่มันร้ายจริงๆนะ ทำให้ข้าคนนี้เผยความลับออกมาได้ รู้มั้ยว่าข้าต้องพยายามปกปิดขนาดไหน เพราะมันพิเศษมากไงล่ะ นักเวทคนเดียวในเกมเท่านั้นนะจะบอกให้”

 

ลุงต่างหากที่พูดออกมาเอง กระผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยซักกะแอ่ะ

 

“ขอบคุณสำหรับคำชม เพราะงั้นผมจะเป็นนักเวทสายนี้แหละ”    ผมประกาศก่อนที่ตาแก่นั่นจะพล่ามไปมากกว่านี้

 

-ปุ้ง!-

- ผู้เล่น คาเซ่ เปลี่ยนอาชีพเป็น นักเวทเหมันต์ เรียบร้อย

- ผู้เล่น คาเซ่ ได้รับของประทานจากสวรรค์ เรียบร้อย

 

         ผมรับของประทานนั่นเอามาอยู่ในมืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะนิ่งแข็งเป็นหินเมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นตรงข้ามจากความคิดของตัวเองอย่างสิ้นเชิง เพราะ...

อันตัวข้านั้นเป็นนักเวท(กรุณาอ่านแบบสวดสรภัญญะ)

เราจึงควรได้ไอเทมอย่างไม้เท้าเวทย์  

แต่เหตุไฉน สิ่งที่ดวงตาข้ารับรู้นั้น

กลับเป็น……………………ดาบ-ปลาย-คู่   

 

ใช่   มันคือ ดาบ-ปลาย-คู่....จริงๆ

 

“ลุง...เอ้ย! ท่าน NPC ผมควรได้ไอเทมเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมถึงได้ ‘ไอ้นี้’ แทนล่ะ” ผมชูดาบปลายคู่ในมือให้ตาแก่ดู ส่วนเจ้าแก่นั่นก็แค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“เสียใจด้วยนะ เพราะของประทานจากสวรรค์น่ะเป็นการสุ่มไอเทมแบบไม่จำกัดอาชีพน่ะ”  อะไรมันจะน่าฆ่าได้ขนาดนี้นะ...นี่กะให้ตู......ซึ่งเป็นนักเวท ไปฟันดาบแทนการร่ายเวทจริงดิ!?

“โอย...เอาเถอะๆ งั้นผมขอถามอะไรซักอย่างเป็นเรื่องสุดท้ายได้มั้ย” ผมส่ายหัวอย่างปลงตก ตาแก่พยักหน้าหนึ่งครั้งเป็นคำตอบ

“ ‘ไอ้นี้’ อัพเลเวลตัวมันเองได้มั้ย”

 

ใช่...ผมรู้ว่ามันสิ้นคิดมาก......แต่ผมก็อยากลองดูนี่นา   

ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็.....

 

“ได้สิ”

....เห็นมั้ย....ห๊ะ ว่าไงนะ!?

         ผมจ้องมอง ‘ไอ้นี้’ ขึ้นลงอย่างไม่แน่ใจ ว่าแต่ไม่มีชื่อของตัวมันเองรึไงนะ โอ้ เจอแล้ว เอ่อ ฟา...โฟเซ...น....อ่า   ช่างเถอะ ผมมัดมันไว้กับเชือกที่เข็มขัดก่อนจะเดินออกไปจากโดม

“เฮ้! เจ้าลืมอะไรไปรึเปล่า” ตาแก่รั้งผมไว้ ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เอ่อ...มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายหรือไงนะถึงได้ทำหน้าซีเรียสเครียดซะขนาดนั้น

“เจ้าลืมจ่ายค่าเปลียนอาชีพ”

 

-ติ้ด-

 

         ผมเดินออกจากโดมเปลี่ยนอาชีพ ด้วยดาบปลายคู่ที่ชุ่มเลือด            ไม่นานGMคนอื่นก็เข้าไป ก่อนที่จะมีเสียงร้อง ‘อ้ากกกกกกกกกกกกก!’   ออกมา (โปรดจินตนาการให้เป็นเสียงหวีดแหลมแบบคนสติแตก)

 

เรื่องอะไรจะจ่ายค่าผ่านงี่เง่านั่นกัน!

          

         ผมเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่แผงซื้อขายอัญมณี ก่อนจะหยิบของที่เก็บมาได้ระหว่างทางออกมาวางบนกระจกแก้ว NPCที่เป็นพ่อค้าหยิบมันขึ้นมาตีราคาอย่างรู้หน้าที่

“อืม.....อันนี้ 50 เหรียญเงิน อันนั้น 64 เหรียญเงิน อัน....หืม” จู่ๆ พ่อค้าก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“อะไรเหรอ” ผมถาม

“อันนี้....มันเป็น........”

“เป็นอะไรเหรอ”

“เป็น....”

“......” ลุง...อย่าทำให้ลุ้นได้มั้ย ขอร้องล่ะ

“.............หิน”

 

- ป่อย –

 

         ผมแทบล้มหน้าคะมำ ไอ้ที่ลุ้นอยู่ตั้งนานคือ หิน งั้นเหรอ จะงี่เง่าไปหน่อยแล้วมั้งลุง ผมหยิบมันมาจากมือของเขา  และแกะพวกตะกอนออกมาจนมันลอกออกหมด กลายเป็นอัญมณีสีฟ้า(ที่ถูกตะกอนเกาะกันแน่น)สว่างใสเหมือนน้ำทะเล   ผมยื่นมันกลับไปให้เขาตีราคาอีกรอบ  และแล้วเขาก็ร้องออกมาอย่างตกใจ

“ม...มัน คือ....อความารีน!!!”

“ครับๆ อความารีน แล้วมันเท่าไหร่ล่ะครับ” ผมถามต่อไปอย่างเบื่อหน่าย ตาลุงนี่โอเวอร์แอกติ้งจริงๆแฮะ

“หาค่าไม่ได้! มันหายากมากเลยนะ เจ้าห้ามเอาไปขายอีกเด็ดขาด เอ้า! เก็บไว้ซะ!!” แหงะ...ไหงมายัดมันกลับใส่มือตูล่ะ

“แต่ผมไม่อยากเก็บมันเป็นเม็ดแบบนี้นี่นา มันเกะกะกระเป๋า!” ผมท้วงกลับ

“งั้นเอามานี่ เดี๋ยวข้าจัดการให้” แล้วลุงพ่อค้านั่นก็คว้าเม็ดสีฟ้านั่นไปทำอะไรซักอย่างในตัวอาคารด้านหลังเสียงดังโครมคราม  ผ่านไปพักใหญ่ๆ( ใหญ่ขนาดที่ว่าผมไปตีมอนส์เตอร์มาแล้วซักสามตัวได้ )เขาก็ออกมาพร้อมกับตราโลหะสีเงินบางๆที่มีการวาดลวดลายเป็นรูปเกล็ดน้ำแข็งและมีเม็ดอความารีนติดอยู่ตรงกลาง

“โห...สวยจัง” ผมอุทานออกมาอย่างอดไม่อยู่

“ทั้งหมดข้าคิด 200 เหรียญทอง”

“อะไรกันนะ!? ตีลวดลายแค่นี้ก็น่าจะไม่เกิน 500 เหรียญเงินเลยด้วยซ้ำ!”

“งั้น 690 เหรียญเงินขาดตัว!”

             

หา....มันก็ 700 ไม่ใช่เหรอฟะ!? ถึงตูจะมีเงินมากกว่าอีตาลุงนี่ยื่นคำขาด แต่ก็ต้องตระเวนหาเงินเลือดตาแทบกระเด็นเลยน่ะสิ!

 

“ผมจะจ่ายให้แค่ 300 เหรียญเงิน ถ้าไม่เอา ก็เชิญเก็บตรานั่นไว้ในตู้โชว์เองเถอะ!!” ผมยื่นข้อเสนอสุดท้าย  ตาลุงนั่นหน้าซีดทันที คงอยากได้เงินล่ะสิ  แต่ก็รับอความารีนไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ เหอะ! อย่ามาหลอกต้มผมซะให้ยากเลย!

“ก....ก็ได้....”  เขาเอ่ยเสียงอ่อย

         ผมยิ้มกริ่ม ก่อนจ่ายเงินให้ แล้วเดินออกจากร้านไป ดูท่าว่างานนี้จะหวานหมูเราซะแล้วสิ ถ้างั้นก็ไปเรียนเวทน้ำแข็งดีกว่า หึ หึ หึ 

 

 

 

 

 [ END CH. 1]