นางบำเรอเลื่อนขั้น

กรุงเทพมหานคร

                โรงแรมพิพิธรีโซเทลแบงค็อก

            ภายในห้องหัวหน้าแผนกแม่บ้านของโรงแรมหรู กำลังตกอยู่ในสถานะการณ์ตึงเครียด เพราะคุณลาวัลย์ หัวหน้าแผนกแม่บ้านถูกเจ้านายตำหนิมาอย่างแรง เธอจึงต้องกำชับพนักงานที่คัดสรรขึ้นมาใหม่ให้ทำงานอย่างเรียบร้อย ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยในตำแหน่งหน้าที่การงานของตน!

            “เธอสองคนขึ้นไปจัดการห้องของท่านรองให้เรียบร้อย ทุกอย่างต้องสะอาด เนี้ยบ ห้ามหยิบจับสิ่งของในห้องของท่านแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่อย่างนั้นพวกเธอเจอดีแน่” ลาวัลย์หัวหน้าแผนกแม่บ้านกำลังกำชับพนักงานหญิงทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เข้าใจไหม?”

                “ค่ะ/ค่ะ” พนักงานหญิงสาวทั้งสองรับคำอย่างหนักแน่น หากแต่ไม่กล้าสบสายตาดุกร้าวของหัวหน้า ซึ่งเป็นฝ่ายเรียกทั้งสองเข้ามาสั่งการด้วยตัวเอง แม้อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะถึงเวลาเลิกงานของหญิงสาวทั้งคู่แล้วก็ตาม

                “ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วมารายงานฉันด้วย ฉันจะไปตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง” ลาวัลย์บอกและกำลังปวดหัวกับการถูกเจ้านายตำหนิเป็นการใหญ่นานเกือบชั่วโมง เธอโบกมือเชิงไล่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ให้รีบไปจัดการในสิ่งที่ตนมอบหมายพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ใช้มือกุมศีรษะอย่างคนกำลังคิดหนัก! ทว่าท่าทีเหล่านั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาของชยาภา หญิงสาวปิดประตูห้องอย่างเบามือพร้อมเงยหน้าขึ้นมองป้ายตำแหน่งเอ็กคลูซีฟ เฮาส์คีพเปอร์ ‘Executive Housekeeper’ ติดอยู่หน้าประตูด้วยหวังว่าวันหนึ่ง หากตนตั้งใจทำงานคงจะได้มีโอกาสทำงานในตำแหน่งนี้บ้าง

                “ทำไมวันนี้หัวหน้าดูอารมณ์ไม่ค่อยดี สีหน้าเป็นกังวลยังไงก็ไม่รู้” ชยาภาเอ่ยถามสุดา เพื่อนร่วมงาน เมื่อเดินมุ่งหน้าสู่ลิฟต์ในส่วนของพนักงานขึ้นตรงสู่ชั้นสูงสุดของโรงแรมพิพิธ รีโซเทล ซึ่งเป็นโรงแรมหรูระดับมากกว่าห้าดาว ทั้งยังมีรางวัลเวิล์ด ทราเวล อวอร์ด ซึ่งเป็นรางวัลระดับโลกการันตีอีกด้วย จึงไม่แปลกที่ทุกตารางเซนติเมตรของพิพิธรีโซเทลจะได้รับการตรวจตราอย่างเข้มงวดจากผู้ชายที่คนในปกครองต่างเรียกขานเขาสั้นๆว่า ‘ท่านรอง’ ซึ่งมันมาจากคำว่าท่านรองประธานกรรมการกลุ่มธุรกิจพิพิธรีโซเทลนั่นเอง ชายผู้สามารถนำโรงแรมแห่งนี้ไปคว้ารางวัลสำคัญระดับโลกเช่นนั้นได้

                “เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” สุดาวรรณบอก

                ชยาภาพยักหน้ารับเสียงกระซิบกระซาบจากเพื่อนร่วมงานร่างท้วม เมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟต์ซึ่งพนักงานของพิพิธ รีโซเทล จะถูกอบรมมารยาทมาอย่างเข้มงวด และการไม่ส่งเสียงในลิฟต์ก็เป็นอีกหนึ่งข้อห้ามสำคัญด้วย ไม่นานนักเสียงสัญญาณของลิฟต์ก็ดังขึ้น ประตูค่อยๆเปิดออกอย่างนุ่มนวล สิ่งที่ทำให้ชยาภาอ้าปากค้าง กวาดสายตามองรอบๆตัวนั่นคือการตกแต่งในสไตล์โมเดิร์นคลาสสิกซึ่งเป็นคนและแนวกับการตกแต่งของโรงแรมในทุกชั้นที่ตนนั้นทำงานอยู่ มันดูแปลกตา รู้สึกได้ถึงรสนิยมอันสูงส่งของผู้ครอบครอง

                “เพิ่งเคยขึ้นมาเหรอ ถึงได้อ้าปากค้างอย่างนั้น” สาวร่างท้วมถาม เมื่อชยาภาหยุดชะงักการก้าวเดิน มองรอบห้องด้วยความตกตะลึง

                “อือ ช่าย... เหมือนหลุดออกมาอยู่ในโลกอีกใบเลย สวยดีนะ” ชยาภาบอก

                “สวยสิ แต่ได้แค่มองนะ ชาตินี้คงไม่มีวาสนาได้มาซุกหัวนอนหรอก สักชั่วโมงก็ไม่กล้าคิด”

                คำพูดของสุดาทำให้ชยาภาหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตน รีบเดินตามหลังสุดาไปยังหน้าประตูไม้ขนาดใหญ่สองบานซึ่งปิดสนิท ทั้งยังแขวนป้ายให้จัดการทำความสะอาดอีกด้วย การ์ดแผ่นเล็กถูกสอดเข้าไปในกล่องสีแพลตินัม ไม่นานเสียงกริ๊กปลดล็อกก็ดังขึ้น มือท้วมของสุดาจึงจับคันโยกแล้วเปิดประตูห้องออก

                “โอ... นี่ล่ะที่เขาเรียกว่าสวรรค์บนดิน มิน่าล่ะ ใครๆถึงได้อยากมาทำความสะอาดห้องนี้นัก” สุดาบอก หากแต่ชื่นชมกับความงดงามของเพนท์เฮาส์สุดหรูนี่ได้ไม่นานก็ต้องเดินไปสมทบกับชยาภา ที่ยืนนิ่งถือกระดาษแผ่นอย่างอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์

                พนักงานทำความสะอาดทั้งสองกำลังอ่านข้อความที่เจ้าของเพนท์เฮาส์สุดหรูนี้เขียนบอกข้อผิดพลาดแต่ละจุดในห้องไว้อย่างละเอียด ด้วยลายมืออ่านยาก ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบถึงจะเข้าใจในสิ่งที่เจ้าของห้องต้องการ

                “ตายจริง! นี่ถ้าไม่ได้ยินข่าวซุบซิบว่าท่านรองเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ฉันคงคิดว่าท่านเป็นเก้ง กวางหรืออะไรทำนองนั้น ทำไมท่านถึงได้ละเอียดยิบจนผู้หญิงยังเทียบไม่ติด!” ชยาภาพูดออกมาเมื่ออ่านรายการตลอดหนึ่งหน้ากระดาษจบลง

                “อย่าไปพูดให้ใครได้ยินเชียวนะชมพู่ เดี๋ยวโดนดีแน่” สุดาเรียกชื่อเล่นของชยาภา พลางมองมือเรียวของชยาภาที่รีบยกขึ้นไปปิดปากพร้อมส่ายหน้าเป็นพัลวัน “รู้ไหมว่าท่านรองประธานสั่งปลดแม่บ้านประจำเพนท์เฮาส์ออกไปทำงานข้างล่างกี่คนแล้ว รีบทำตามที่ท่านสั่งไว้จะดีกว่า ฉันยังไม่อยากตกที่นั่งลำบากอย่างนั้น”

                “แปลว่าที่เราต้องขึ้นมาทำความสะอาดเพนท์เฮาส์นี่ก็เป็นการคัดเลือกคนใหม่เหรอ?” ชยาภาถามพร้อมกับลงมือจัดแก้ว เรียงตามขนาดและการใช้งานตามที่เจ้าของห้องบัญชาไว้เป็นลายลักษณ์อักษร

                “ใช่น่ะสิ ดูเอาเองก็แล้วกันว่าทั้งห้องนี้มันเละจนหัวหน้าของเราต้องถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องท่านรอง เป็นชั่วโมงรึเปล่า ดูยังไงฉันก็ว่ามันเรียบร้อยอยู่นะ แต่ก็ยังไม่ถูกใจท่านรองอยู่ดี” สุดาพูดพลางเดินกลับมาอ่านคำสั่งที่เขียนลงในกระดาษแผ่นบาง แล้วเดินกลับไปจัดเรียงชั้นวางแผ่นดิสก์ให้เป็นหมวดหมู่ “เออชมพู่ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอจบปริญญาตรีมา ทำไมถึงไม่ใช้วุฒินี้สมัครล่ะ มันต้องได้เงินเยอะกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”

                “ตอนแรกก็กะไว้ว่าอย่างนั้นแหละ แต่พอมาสมัครเข้าจริงๆแล้วงานในตำแหน่งที่เรียนมาเต็มหมด ก็เลยต้องทำไปพลางๆก่อน เลือกมากเดี๋ยวอดตาย”

                “มีภาระมากนักหรือไง เป็นสาวเป็นแส้ยังไม่มีครอบครัวไม่ใช่เหรอ” สุดาวรรณถามพลางเลื่อนเก้าอี้เหล็กเข้าใกล้ชั้นวางแผ่นดิสก์ที่สูงจรดฝ้าเพดาน

                “ยังโสดจ๊ะ แต่ว่ามีน้องสาวฝาแฝดอีกสองคน เพิ่งเรียนจบยังหางานทำอยู่เลย ช่วงนี้ฉันก็เลยต้องทำงานรับภาระทางบ้านต่อไปก่อน มีงานทำ มีรายได้ยังดีกว่าเดินเตะฝุ่นไปวันๆ แล้วค่อยหาทางขยับขยายดีกว่า” ชยาภาบอกอย่างคนรู้จักคิดเพราะหลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่ตนยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแล้ว ชยาภาก็ต้องทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด “แต่ความจริงแล้วอยู่ที่นี่ก็รายได้ดีมากเลยนะ เงินเดือนรวมกับค่าทิปได้เยอะกว่าที่ทำงานเดิมด้วยซ้ำ”

                แน่นอนล่ะว่า... ลูกค้าส่วนมากของโรงแรมพิพิธ รีโซเทล นั้นเป็นบุคคลระดับไฮเอ็นทั้งในและต่างประเทศ การดูแลเอาใจใส่ลูกค้าด้วยจิตบริการอย่างเช่นชยาภาทำนั้น ย่อมต้องได้รับรางวัลเล็กๆน้อยๆเป็นการตอบแทนเสมอ จนถูกรับเลือกให้เป็นพนักงานดีเด่น มารยาทดีทั้งที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงสองเดือนเท่านั้น

                “ทำงานดี บริการดีก็ได้ทิปเยอะ ลูกค้าบางรายกระเป๋าหนักทิปเป็นพันก็มี แต่ของแบบนี้มันแล้วแต่ดวงเราด้วยนะ อย่างฉันเนี่ย บางเดือนก็ได้ บางเดือนก็ไม่เท่าไหร่ มันไม่แน่นอน ทางที่ดีเธอมีความรู้ติดตัวก็ไปหางานที่มันมีรายได้ตายตัวจะดีกว่า” สุดาแนะนำเพราะรู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวรูปร่างบอบบางผู้นี้ตั้งแต่แรกเห็น และไม่ผิดหวังเมื่อได้มีโอกาสทำงานร่วมกันก็ถือว่าชยาภาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียว “อ้อ! ได้ข่าวว่า เธอเป็นแฟนของคุณรวิ ที่อยู่ฝ่ายบุคคลเหรอ?”

                ชยาภาอมยิ้มอย่างน่ารักเมื่อถูกตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมา “กะ...ก็”

                “ไม่ต้องอายหรอกน่า... คุณรวินิสัยดีจะตายแต่ก็เจ้าชู้นะ สงสัยกลัวมีคนมาจีบเธอถึงได้เปรยๆให้คนรู้กัน ว้าย... ตายแล้ว!!”

                โครม!... โครม!... กล่องบรรจุแผ่นดิสก์ที่อยู่ชั้นสูงสุดร่วงหล่นบนพื้น สองสาวเงยหน้าขึ้นจ้องตากันอย่างตกใจเพราะกลัวว่าของจะชำรุดหรือเสียหาย ถ้าเป็นเช่นนั้นทั้งคู่คงต้องพบกับสถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างแน่นอน หากแต่เมื่อมองของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นแล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นสบตากันอีกครั้งด้วยความตกใจ หนังเรทเอ็กซ์ที่มีผู้หญิงหลายเชื้อชาตินั่งอล่างฉ่างอยู่บนหน้าปกบอกได้เป็นอย่างดีว่ามันเป็นของสะสมประเภทปลุกใจเสือป่าของเจ้านาย!!

                “โอ... มิน่าล่ะ สาวๆถึงได้ติดใจท่านรองฯนัก ที่แท้ก็ขยันดูตัวอย่างพวกนี้นี่เอง” สุดาพูดพลางหัวเราะ และต้องหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจเมื่อเห็นใบหน้างดงามของชยาภาแดงก่ำ เขินอาย “แหม... ท่านรองจะรู้ไหมนะ ว่าทำบาปทำกรรมกับสาวโสด คิดยังไงให้สาวโสดมาจัดเรียงหนังผู้ใหญ่แบบนี้”

                ชยาภาหน้าร้อนซู่ไปถึงใบหู ตอนแรกที่คิดไว้ว่าจะรีบจัดเก็บให้เรียบร้อยแต่บัดนี้หยุดชะงัก ทำได้เพียงนั่งคุกเข่าอยู่หน้ากองหนังแผ่นสำหรับผู้ใหญ่

                “ฉันว่าเรารีบเก็บกวาดให้สะอาดจะดีกว่านะ เดี๋ยวท่านรองฯเกิดกลับมาไวกว่าทุกวันแล้วจะยุ่ง” พูดจบสุดาก็ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันว่าเราแยกย้ายกันทำแต่ละจุดจะดีกว่า เดี๋ยวฉันไปทำในห้องน้ำเอง ชมพู่ก็เรียงหนังพวกนี้ให้เข้าที่ด้วยล่ะ”

                “แต่ฉันไปทำ...” ชยาภาไม่ทันได้พูดจบ สุดาก็ชิงพูดดักคอขึ้นเสียก่อน

                “เธอทำตรงนี้น่ะดีแล้ว ฉันอ้วนเตี้ย ปีนสูงๆไม่สะดวก ไปล่ะ”

                ชยาภาทำหน้าง้ำมองเพื่อนร่วมงานที่ชิ่งหนีเอาตัวรอดไปเสียดื้อๆ พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วรีบหยิบกล่องหนังตรงหน้าขึ้นเรียงบนชั้นสูงอย่างรีบร้อน พลางต่อว่าต่อขานเจ้าของพวกมันในใจ ใช่ว่าจะไม่เข้าใจอารมณ์รักๆใคร่ๆของชายหนุ่ม แต่มันควรเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่สมควรให้คนอื่นได้รับรู้ อดนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของท่านรองที่ได้เห็นตามหนังสือพิมพ์รายวันหน้าข่าวธุรกิจหรือไม่ก็ข่าวสังคม ไม่เคยได้เห็นตัวจริงเลยสักครั้ง ได้ยินเพียงแค่ชื่อเสียงในการทำงานว่าเป็นคนหนุ่มที่มีความมุ่งมั่น เอาจริงเอาจัง เป็นทายาทรุ่นต่อไปที่ก้าวขึ้นมารับตำแหน่งแทนท่านประธานที่มีสุขภาพไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หากชื่อเสียงของความเจ้าชู้ก็เป็นที่โจษจันไม่แพ้ชื่อเสียงในการทำงานเช่นกัน

                ราวชั่วโมงต่อมาหลังจากที่ทั้งคู่ทำความสะอาดเพนท์เฮาส์หรูเรียบร้อยแล้ว สุดาเป็นคนอาสาไปตามคุณลาวัลย์ขึ้นมาตรวจความเรียบร้อย ชยาภาจึงออกมารออยู่หน้าเพนท์เฮาส์สุดหรู ไม่นานนักเสียงเตือนของข้อความในโซเซียล เน็ตเวิร์กก็ดังขึ้น

                ‘ชมพู่จ๊ะ ทำงานเสร็จรึยัง พี่รออยู่หน้าโรงแรมเหมือนเดิมนะ’

                ชยาภาอมยิ้มเมื่อเปิดอ่านข้อความ ชอบใจในความเสมอต้นเสมอปลายของชายหนุ่ม วันแรกที่ได้รู้จักกันเขาสุภาพมากแค่ไหน วันนี้ก็ยังเอาใจใส่และสุภาพกับตนเช่นเดิม ความเป็นห่วงเป็นใยที่รวิส่งมาให้นั้นมันยังเผื่อแผ่ไปถึงน้องสาวทั้งสองคนอีกด้วย

                ‘รอหัวหน้ามาตรวจความเรียบร้อยอยู่ค่ะ’ ชยาภากดข้อความส่งกลับไปทันที

                ‘มันดึกแล้วนะ เขาจะใช้เราทำงานแบบไม่ลืมหูลืมตาเลยหรือไง ไม่หิวข้าวเหรอ เราน่ะ’

                ‘หิวก็ทานก่อนสิคะ อีกอย่างทำงานล่วงเวลาก็ได้ตังค์เพิ่มนะ กลับบ้านก่อนก็ได้ ชมพู่กลับเองได้ไม่น่ากลัวหรอก แค่นี้นะคะ หัวหน้ากำลังจะมาแล้ว’ ชยาภาพิมพ์ข้อความในขณะที่สายตาจับจ้องอยู่กับตัวเลขที่เพิ่มมากขึ้นหน้าลิฟต์ แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็ได้รับข้อความอีกครั้ง

                ‘งั้นพี่จะรอเราจนกว่าจะเลิกงานก็แล้วกัน ที่เดิมนะ’

                ชยาภาอ่านข้อความและไม่ได้ตอบกลับไปว่าอย่างไร สอดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเสื้อพลางส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของแฟนหนุ่ม ไม่นานนักลิฟต์ก็เปิดออกอย่างนุ่มนวล ร่างท้วมของหัวหน้าแม่บ้านจึงก้าวออกมาเพียงลำพัง

                “สุดาล่ะคะ?” ชยาภาถามพร้อมเดินตามหลังหัวหน้าแม่บ้านที่กำลังสอดคีย์การ์ดเปิดประตู

                “ฉันอนุญาตให้กลับไปแล้ว ได้ยินว่าสามีโทรฯมาบอกว่าลูกชายไม่สบาย” ลาวัลย์พูดพร้อมเดินเข้าไปสำรวจภายในเพนท์เฮาส์สุดหรูอย่างละเอียดละออ เริ่มต้นจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน เรื่อยมาจนครบทุกห้อง

                ชยาภาใจเต้นตึกตักเมื่อเห็นหัวหน้าแม่บ้านใช้นิ้วชี้กวาดเข้าที่ซอกมุมของเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง และต้องลอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เมื่อไม่มีฝุ่นละอองให้ต้องทำความสะอาดซ้ำอีกครั้ง เมื่อหัวหน้าแม่บ้านตรวจความเรียบร้อยแล้วจึงหันมาออกปากชมพนักงานที่เพิ่งเข้าทำงานได้ไม่นาน พลางคิดในใจว่ารูปร่างหน้าตาของเธองดงาม เป็นที่สะดุดตากับผู้พบเห็นนัก กิริยามารยาทก็ยังเรียบร้อย พูดจาสุภาพทั้งยังทำงานที่ได้รับมอบหมายเป็นอย่างดี จึงอบรมว่าให้รักษามาตรฐานในการทำงานของตนเองต่อไปเรื่อยๆ ในระหว่างที่ทั้งคู่กลับลงมาถึงชั้นล่างสุดของโรงแรมนั้น หัวหน้าแม่บ้านหยุดการก้าวเดินอย่างกะทันหันจนทำให้ชยาภาที่เดินตามมาติดๆชนเข้าอย่างจัง!

                “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทันระวัง เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ?” ชยาภายกมือไหว้ขอโทษอย่างนอบน้อมพร้อมไถ่ถามด้วยความเกรงใจ

                “ไม่เป็นไร ฉันไม่ทันระวังเองแหละ พอดีนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์อยู่ในห้องนอนท่านรอง” ลาวัลย์บอกพร้อมยื่นคีย์การ์ดให้พนักงานสาว “เธอขึ้นไปหยิบมาให้ฉันหน่อยแล้วกัน ฉันจะรออยู่ในห้องทำงาน อ้อ... อย่าลืมเปิดน้ำอุ่นไว้ในอ่างด้วยล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องสั่งให้ใครขึ้นไปอีก”

                ชยาภารับคำพลางหมุนตัวกลับ สองขาเรียวเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพราะกลัวว่ารวิ แฟนหนุ่มซึ่งรออยู่จุดนัดพบจะเป็นห่วงมากขึ้นไปอีก เมื่อความหาโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมาดูเวลาก็ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจกับเวลาที่หมุนไปอย่างรวดเร็วในแต่ละวัน

                ในขณะเดียวกันด้านล่างสุดของลานจอดรถยนต์ผู้บริหารกลุ่มเครือพิพิธกรุ๊ป สปอร์ตคาร์สุดหรูสีดำสนิทก็เคลื่อนที่เข้ามาจอดสนิท ทั้งยังจอดไม่ตรงกับเส้นที่ขีดไว้จนกินพื้นที่ด้านข้างไปอีกหนึ่งคัน พนักงานรักษาความปลอดภัยซึ่งปฏิบัติหน้าที่อยู่จำได้อย่างแม่นยำว่ารถยนต์คันหรูนี้เป็นของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ จึงรีบเดินเข้าไปประคองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวขาลงมาจากรถยนต์ด้วยอาการคล้ายคนเมา

                “ระวังครับท่าน ให้ผมขึ้นไปส่งข้างบนรึเปล่าครับ”

                อัครรัฐหรี่ตามองคนที่เข้ามาประคองพร้อมถามตนเองด้วยน้ำเสียงร้อนรนพลางถอนใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างคนตั้งสติ ความปรารถนาที่พลุ่งพล่านอยู่ในสายเลือดมันเกือบทำให้เขาไม่มีสติบังคับรถให้มาถึงจุดหมาย ไอร้อนที่แผ่ซ่านในร่างกายนั้นทำให้ต้องบดกรามจนแทบแหลกละเอียด ปล่อยให้พนักงานรักษาความปลอดภัยพยุงมาส่งถึงหน้าลิฟต์ “ขอบใจ มะ...ไม่เป็นไร ฉัน เดินเองได้”

                พนักงานรักษาความปลอดภัยโค้งคำนับให้เจ้านายอย่างเคารพพลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นท่านมีอาการคล้ายคนเมาแต่กลับไม่มีกลิ่นเหล้าติดตัว แต่ในวันที่ท่านเดินผ่านแล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆลอยมาเข้าจมูก ท่านกลับเดินตัวตรงราวกับคนมีสติครบถ้วนเสียอย่างนั้น หากแต่คิดไม่นานก็เดินกลับมาทำหน้าที่ของตนต่อไป

                อัครรัฐ พิพิธณรงค์ หลับตาแน่น เม้มปากแทบเป็นเส้นตรงอย่างคนระงับความต้องการอันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นในร่างกาย เจ็บใจที่เกือบพลาดท่าเสียทีให้กับนักร้องชื่อดังระดับประเทศที่พบเจอกันในผับสุดหรูแห่งหนึ่ง เพียงแค่เริ่มทำความรู้จัก... แม่นักร้องตัวดีก็เกิดอยากรวบหัวรวบหางตน ริอาจวางยาปลุกเซ็กซ์ผสมในเหล้าให้ดื่ม แต่ผู้ชายที่ใช้ชีวิตมาแล้วทุกรูปแบบ รับมือกับมารยาหญิงร้อยล้านเล่มเกวียน อย่างไรเสียก็ไม่มีวันพลาดท่าเสียทีให้กับมุกตื้นๆเช่นนี้แน่ เพราะเพียงแค่เกิดไอร้อนในร่างกายหลังจากที่ได้ดื่มมาตินี่ไปเพียงสองแก้ว ทั้งร่างกายยังแปลบปลาบราวกับพบเจอจุดสุดยอดอันเข้มข้นในการปลดปล่อยความต้องการของร่างกาย นั่นก็ทำให้อัครรัฐมั่นใจแล้วว่าถูกแม่นักร้องจอมให้ท่าตลบหลัง วางยาปลุกเซ็กซ์เสียแล้ว

                เสียงร้องกรี๊ดๆอย่างไม่พอใจของหล่อน ที่ได้ยินตนต่อว่าอย่างไม่ไว้หน้าทั้งยังเดินหนีไม่สนใจที่จะให้หล่อนเป็นคนบรรเทาความร้อนระอุที่เกิดขึ้นในร่างกาย แต่กลับฝืนเดินตัวตรงออกจากผับหรูอย่างมั่นคงทั้งยังขู่หล่อนกลับเสียงดัง เตือนให้เธอเตรียมตัวรับมือกับผลลัพธ์ที่ทำกับตนเช่นนี้ จนนักร้องสาวเต้นเร่าๆอย่างเจ็บใจ!

                หากแต่ตอนนี้อัครรัฐกลับอยากบ้าตายเพราะความปรารถนาดิบเถื่อน ที่เกิดขึ้นในร่างกาย ประตูลิฟต์ที่ค่อยๆเปิดออกทำให้สองขาแกร่งรีบเดินกลับเข้าสู่เพนท์เฮาส์สุดหรูด้วยความรีบร้อน หวังว่าน้ำเย็นจัดจะช่วยบรรเทาความต้องการที่ปะทุขึ้นให้มอดดับลงได้