เล่ห์ร้อน ซ่อนรัก

     แดเนียลสาวเท้ายาวๆตามเงานั่นไปทันที และดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคนข้างหน้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตาก้าวต่อไปอย่างไม่ลดละ ตรงไปยังเรือนกระจกของคุณหญิงย่า ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มทันทีเหมือนจะนึกอะไรออก 

   จริงสินะ เขาบอกทุกคนว่าจะมาถึงตอนเย็นนี่ แต่ตั้งใจจะ เซอร์ไพร์ คุณหญิงย่าเลยมาซะเช้าเลย เพราะเหตุนี้จึงไม่มีใครไปรับเขาที่สนามบินสินะ และที่หายกันไปหมดนี่ กำลังเตรียมปาร์ตี้ต้อนรับเขาอยู่สินะ ดูจากทุกคนที่ถูกเกณฑ์มาช่วยจัดงานแทบหมดวัง ทั้งท่านพ่อ คุณแม่ พี่ชายใหญ่ (ที่โดดงาน) รวมทั้งสองคนแม่ลูกนั่น แดเนียลเริ่มเข้าใจสถานะการณ์หน้า ชายหนุ่มจึงทำไม่รู้ไม่ชี้ หันหลังจะเดินกลับวัง 

    เดี๋ยวคุณหญิงย่าคงจะกลับวังไปแต่งตัว  หึหึ คิดจะปาร์ตีตอนรับเขาเหรอ เฟี้ยว...เหมือนกันนะคุณย่า

เท้าที่กำลังจะถอยกลับชะงักกึก เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วมาจากอีกด้าน แดเนียลจึงหลบวูบไปหลังน้ำตกจำลองแถวนั้นทันที

"หนอย! เห็นฉันเป็นตัวอะไรนะ กลั่นแกล้งกันเข้าไป อย่าให้ถึงทีฉันบ้างละกัน ฉันเอาคืนแน่ อัญมา!"

แดเนียลซุ่มดูร่างเล็กที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงตรงหน้า พรางยิ้มขำยัยนี่นิดๆ ครั้งแรกที่เห็นหน้าหล่อนชายหนุ่มแทบจะลืมหายใจ คนตัวเล็กตรงหน้าสวย หยาดเยิ้ม ชวนให้น่าขยี้ไว้ใต้ร่างมั้กๆ อย่างกับตุ๊กตามีชีวิต ชายแดนช๊อบ ชอบ! หึหึ

นี่คงจะโดนคุณหญิงราตรี กับยัยอัญมา สองแม่ลูกที่เขาไม่ชอบหน้า กลั่นแกล้งมาละสิ ดูเจ้าหล่อนจะโกรธน่าดู แต่สาบานเถอะเขานึกหน้ายัยนี่ตอนเอาคืนสองแม่ลูกนั่นไม่ออกเลยจริงๆ คนอะไร สวยไปหมด นี่ถ้าได้มาเป็น "เมีย" ก็คงจะดี..

"...!!"

เฮ่ย! นี่เขากำลังคิดบ้าอ่ะไรอยู่ว่ะ หนุ่มโสด แถมหน้าตาดีมากๆ อย่างเขาคิดจะจับยัยตุ๊กตานั่นทำเมียเรอะ!

  ว่าแต่ยัยตุ๊กตานั่นเป็นใครกันนะ เเล้วมาทำอ่ะไรที่บ้านเขาละ

ไวเท่าความคิดเมื่อแดเนียลสาวเท้าออกจากที่ซ่อน พุ่งไปรวบตัวคนตัวเล็กจากด้านหลังทันที การจู่โจมแบบรวดเร็วของเขาทำเอาคนที่ยืนหงุดหงิดอยู่ตรงหน้าหวีดร้องเบาๆ ก่อนที่จะใช้แขนเล็กทุบตี ไอ้คนโรคจิตที่บังอาจมาฉุดกระชาก ลากถูเธออยู่ตอนนี้ไม่ยั้ง

เห็นตัวเล็กๆ แต่แรงเยอะชิบหาย!

"นายเป็นใคร ต้องการอ่ะไร อัญมากับคุณหญิงราตรีจ้างนายมาเหรอ ปล่อยฉันไปเถอะฉันขอร้อง...!!!"

 เปาวลีละล้ำละลักบอกเสียงสั่นเมื่อเจ้าโจรตัวโตที่ฉุดลากเธอมาปล่อยเป็นอิสระ ก่อนที่จะเบิกตากว้างจนแทบจะหลุดออกนอกเบ้า

ก็ไอ้โจรบ้านี่สิ หล่อโฮกกกกก!!

"นะ นาย ... จับฉันมาทำไม ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอ่ะไรกับคนที่วังนี้หรอกนะ ฉันแค่มาช่วยจัดงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายแดเนียล ที่กำลังจะกลับมาจากต่างประเทศนะ ปล่อยฉันไปเถอน่ะ ฉันขอร้อง"

แดเนียลเห็นคนตรงหน้าละล้ำละลักบอกเสียงสั่น หยาดน้ำใสๆเริ่มปริ่มๆหางตาสวยก็ใจอ่อนยวบ ยอมคลายอ้อมแขนที่รัดแน่น

อ่อนแอจริงๆยัยนี่ แล้วจะไปสู้รบปรบมือกับใครเขาได้

" อย่าร้อง...เธอชื่ออ่ะไร"

" เอ่อ..."

" เปาวลี ค่ะ"

"อืม...ฉันจะไม่ทำอ่ะไรเธอตอนนี้นะเปาวลี เพราะฉะนั้นกลับเข้าไปในงานซะ และอย่าเอาเรื่องที่เห็นฉันไปบอกใคร ไม่อย่างนั้น...ฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่!"

"ค่ะ ค่ะ หนูเปาจะไม่บอกใคร"

แดเนียลแอบยิ้มอย่างพอใจเพื่อยัยซาลาเปาก้มหน้าก้มตาบอก น่ารักจริงโว้ย น่าฟัดชิบ!

"...!"

แต่แล้วแดเนียลก็ไม่อาจอดใจได้ เมื่อเปาวลี ช้อนสายตาใสๆ ขึ้นมามองหน้าอีกครั้งเพื่อบอกขอบคุณ พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก คุณชายตัวร้ายกลับไม่รอช้า ประกบริมฝีปากนั่นทันที ท่ามกลางความสะสมเเละมึนงงของอีกฝ่าย

หวานจริงๆด้วย 

ยายซาลาเปา เธอทำอะไรฉัน

"อื้อ!!!!!"

ร่างเล็กเริ่มขัดขืนเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก แต่กลับโดนคนตัวโตกว่า ดันชิดกับกำแพงและช่วงชิงจุมพิตอย่างไม่ปราณี

"หยุดนะแดเนียล!"

ร่างสูงถูกกระชากออกจากคนตัวเล็กทันที พร้อมกับที่เปาวลีที่ร่วงลงไปกองกับพื้นเมื่อคนโรคจิตถอนจูบ

"คุณหญิงย่า!!"