Sugar Lemon ♥ คุณชายกะล่อน มัดใจ ยัยจอมเพ้อ

“อืมมม...แดดยามเช้าที่นี่มันสดชื่นดีจังแฮะ” 

เสียงแหบแห้งของเด็กหนุ่มที่พูดขึ้นเพียงเบาๆ ฮิโตกิเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวกับผมในยามเช้าที่ดูยุ่งและปรกลงมาตรงใบหน้าเล็กน้อย  เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแต่ก็ยังคงมองเห็นใบหน้าที่สาวๆเห็นเข้าก็คงต้องปิ๊งกันทุกราย เขาพูดพร้อมใช้แขนยืดสูงขึ้นจากตัวเพื่อบิดขี้เกียจตรงระเบียงห้องนอนที่กว้างขวางแต่ดูแล้วแทบจะไม่เหมือนห้องนอนเลยด้วยซ้ำ เพราะมันมีแค่เตียงและโต๊ะทำงานเท่านั้น  

เขาก้มมองขาข้างซ้ายของตัวเองที่กำลังใส่เฝือกอยู่เพราะอุบัติเหตุที่โรงเรียน

“โถ่เอ๊ย!..เมื่อไหร่จะหายซักที!!” เขารู้สึกโมโหทุกครั้งที่มองดูขาที่ใส่เฝือก

“ฮิโตกิ! ลงมากินข้าวเช้าได้แล้วลูก”  เสียงใสๆของผู้เป็นแม่ดังก้องมาจากชั้นหนึ่ง

“ฮิโตกิ!!!”  แม่ยังคงเรียกลูกชายที่ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินอีกรอบ

“คร๊าบบคร๊าบบ”  (=_=)  ฮิโตกิตอบด้วยท่าทางเบื่อหน่าย และค่อยๆเกาะราวบันไดลงไปทีละขั้นอย่างทุลักทุเล

“ดูทำหน้าเข้าสิ แม่บอกแล้วให้นอนข้างล่าง”  แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับกำลังรอตอกย้ำอยู่

“ข้างบนมันเห็นวิวอะไรเยอะกว่าข้างล่างนี่ครับ”  ฮิโตกิตอบไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยเพราะต้องเก็บอาการเจ็บขาเพื่อไม่ให้แม่ตอกย้ำเขาอีกรอบ

“รู้ว่าเบื่อ ก็คงเบื่ออยู่แล้วแหละนะ  ก็เล่นอยู่แต่บ้านมาเกือบเดือน  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบจะไม่เคยอยู่บ้านเลยนี่...หึ”  แม่ของฮิโตกิพูดด้วยเสียงที่ตอกย้ำแกมเหน็บแนมลูกชายสุดหล่อของเธอ แต่ฮิโตกิก็ยังทำเป็นไม่สนใจ เพราะเรื่องที่ตกบันไดเพราะไปห้ามกลุ่มผู้หญิงที่กำลังจะมีสงครามกันเนื่องจากความเจ้าชู้ของฮิโตกิ คงไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดกันหลายๆรอบ (-_-)

พอกินข้าวเสร็จฮิโตกิจึงเดินเกาะราวบันไดขึ้นไปที่ห้องของตัวเองเพื่อจะออกไปมองนอกระเบียงอย่างเช่นทุกวัน ตามประสาของคนที่ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองไม่ได้และต้องอยู่พักฟื้นที่บ้าน 3 เดือน จนกว่าจะหายดี จึงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าตาย

ซึ่งปกติเขาแทบจะไม่กลับบ้านเพราะไปเที่ยวเล่นและนอนค้างที่คอนโด  แต่หมอกลับสั่งให้เขาต้องอยู่บ้านเพราะต้องมีคนดูแล จึงเหมือนสวรรค์ลงโทษเลยก็ว่าได้  และเมื่อเดินมาถึงระเบียงฮิโตกิก็มองออกไปนอกระเบียงในตอนเช้าเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่เหมือนวันอื่นๆ เพราะเขาเหลือบไปเห็นเด็กสาวที่ดูอายุพอๆกัน  นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียงของบ้านหลังถัดไปอย่างตั้งใจ

“อ่านหนังสือการ์ตูนอย่างนั้นหรอ ไม่ดูเด็กไปหน่อยรึไง”  ฮิโตกิพูดพลางมองไปที่หญิงสาวอย่างเหน็บแนมด้วยใบหน้าเรียบเฉยอีกเช่นเคย  แต่เขาก็ยังจ้องมองเด็กสาวอย่างไม่ละสายตา เด็กสาวที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่  ซักพักก็ผุดยิ้มขึ้นมาอย่างสดใส  ฮิโตะกิที่จ้องมองอยู่จึงพูดขึ้น

“หืม!!...ยิ้มนั่นมันอะไรกัน”

“ตึก ตึก ตึก…และไอ้ความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกัน”  ฮิโตกิค่อยๆจับที่หัวใจของตัวเอง  เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองซักเท่าไหร่   จึงเดินกลับเข้าห้องและนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน

“งั้นครั้งนี้...เป็นยัยนั่นก็แล้วกัน”

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านนะคะพอดีเราเพิ่งเขียนนิยายเป็นครั้งแรก ภาษาอาจจะดูแปลกๆไปหน่อยแต่จะพยายามฝึกเขียนต่อไปค่ะ  ขอบคุณค่ะ ^^