Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

9.6

เขียนโดย นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ

วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.07 น.

49 chapter

24 วิจารณ์

49.86K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2559 00.16 น. โดย เจ้าของนิยาย

25) แม่ไม่อยู่..1เดือน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

''พี่ไปก่อนนะ....พรุ่งนี้เจอกันค่ะ" จีโฮส่งยิ้มโบกมือให้แฟนตัวเองที่ยืนอยู่หน้าบ้านของเพื่อนสนิท

"แล้วเจอกันนะ...บ้ายบายค่ะ"อลิซโบกมือให้คนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนตัวเอง

หลังจากร่ำรากันเสร็จอลิซก็ยืนถอนหายใจพรืดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

'แม่ไม่อยู่น่าจะเดือนนะ แม่ไปหาพ่อที่แคนนาดานะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะลูก ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน อยู่กันดีๆนะจ้ะ อย่าทะเลาะกันล่ะ แม่รักลูกนะ อลิซกับเมเบลด้วยนะ โซวอน'

อลิซขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านที่เงียบผิดปกติ แต่ก็ต้องหายสงสัยเมื้อเจอโพสอิทแปะอยู่ตู้เย็น ลงลายมือชื่อคุณโซวอน โอเครกระจ่าง ดีมากจริงๆ ที่เมื่อวานคุณยายเเม่บ้านพึ่งลากลับบ้าน โอเคร เท่ากับทั้งบ้านเหลืออยู่สี่คน กับลุงคนสวน อืมม นับดีมั้ยนะ

"อะแฮ่ม.."เสียงกระแอมไอเย็นดังมาจากข้างหลัง อลิซสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองก็เจอโฮวอนยืนทำหน้าทะหมึนทึงกอดอกพิงประตูห้องครัวอยู่

อลิซถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบพอเป็นพิธี

"เอ่อ...โพสอิทน่ะ ของแม่นาย"อลิซหยิบโพสอิทของคุณป้ามาจากตู้เย็นแล้วยื่นให้โฮวอนก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินไป

"ร้าย!..."ราวกับพูดกับลมกับไฟแต่โฮวอนจงใจพูดเหน็บอลิซ อลิซนืนกำสายกระเป๋าแน่นด้วยความอึดอัด แต่เลือกที่จะไม่โต้เถียงจึงเดินขึ้นห้องไป

หลังจากอลซขึ้นห้องไป โฮวอนก็ต้องจีดการต่อสายโทรหาแม่ก่อน

'ว่าไงครับ คุณลูกชาย' เสียงอารมณ์ดีของคุณนายโซวอนส่งให้ลูกชายคนเล็ก

'ทำไมแม่ ไม่บอกผมก่อนอ่ะว่าจะไป'โฮวอนพูดเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

'มันฉุกระหุกน่ะจ้ะ ไม่เอาสิ อย่างอแง หรือเราจะมาล้ะ เรียนซัมเมอร์ด้วยมั้ย'

'ไม่ฮะ แล้วนี่แม่บินไปหาพ่อมีอะไรรึเปล่าฮะ'

'อ๋อ มันมีปัญหาอะไรนิดหน่อน แม่เลยขึ้นไปช่วยพ่อลูกแก้ปัญหาเกี่ยวกับคาสิโนนิดหน่อยจ้ะ'

'อ๋อๆ โอเครฮะ งั้นผมไม่รบกวนเเล้ว'

'เดี๋ยวลูก โฮวอน ลูก แม่ไม่อยู่ก็ทำอะไรให้ดีๆนะ แม่จะรอกลับไปฟังข่าวดีนะ'

เมื่อพูดจบสายก็ถูกตัดไปทันที โฮวอนขมวดคิ้วกับประโยคของแม่ตัวเอง'อะไรดีๆ คืออะไร' โห้ะ! งงว่ะ

เหอะ!!! พี่ผมตอนนี้ก็มีความรัก สวีทวิ้ดวิ้วไปแล้ว

ชิ!!! ลืมน้องลืมนุ้ง จะงอนใส่

นี่ผมไม่ได้อิจฉาเลยนะ จริงจริ้งงงง....

"ไปเสร็จแล้ว...กลับบ้านกันดีกว่า"ฮันบยอลหลังจากเล่นบาสเสร็จก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ

ทุกการกระทำทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของยงฮวาทุกอย่าง

คันปากไม่ไหวล่ะ ถามแม่งเลยดีกว่า

"เห้ย!! นี่สองคนนี้ คืออะไรเนี่ย" ยงฮวาโพล่งออกไปขณะที่คู่รักเดินจับมือกันไปจนจะถึงประตูอยู่แล้ว

นี่เหมือนธาตุอากศชั้นดีเลย กูเนี่ย อีหอกกูยังไม่ตายนะไม่ใช่วญญาณ ทำไมไม่เห็นกูเลย อีฮันบยอลตอนแรกนี่พูดน้อยเย็นชาไหง๋ตอนนี้มามุ้งมิ้งกับน้องเมเบลว่ะ กูพลาดขนาดนี้เลยดิ ไม่ได้ล่ะ กูพลาดไม่ได้

"อะไร.." แหม๋ ทีกูนี่พูดโทนทุ้มต่ำเชียวนะ

"ก็ คือ เอ่อ...กูอยากรู้เรื่องมึงกะน้องเมเบลไง ว่ายังไงกัน" ยงฮวาเอ่ยพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ นี่กูเสือกไปมั้ยว่ะ

"...ไม่มีไรกูรักเบล แล้วเบลก็รักกู เราเลยเป็นแฟนกันไง" ฮันบยอลว่าหน้าตาเฉย โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่ายืนเขินหน้าแดงไปแล้ว

"ห้ะ!!!! ทำไมเร็วจังว่ะ เอ่อ...ตอนเเรกทะเลาะกันหนิ"

ยงฮวาเอ่ยตาโต เมื่อเพื่อนตัวเองมาพูดโต้งๆว่ารักกับเมเบล ทั้งๆที่ก่อนหน้านี่เย็นชาอย่างกับอะไรดี แถมยังไม่เคยเปิดใจให้ใครอีก ตั้งแต่ครั้งนั้นแต่ตอนนี้กับเป็นเมเบลที่ได้สิทธินั่น

"มึงไม่ต้องรู้หรอก.."ฮันบยอลว่าพลางหันหลังแล้วเดินจูงมือเมเบลกลับบ้าน

"เมเบล! " น้ำเสียงอันนี้ อย่าบอกนะว่า..

ทั้งเมเบลและฮันบยอลหันไปมองตามเสียงข้างหลัง ฮันบยอลยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยที่ต่างกับเมเบลที่ตอนนี้เริ่มกลัวว่าเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้นแต่มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

จองเบสาวเท้าเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงสายตาโกรธกริ้ว แต่โชคดีที่วันนี้มาคนเดียวไม่มีลูกสมุนมาด้วย

วันนี้ทั้งวันที่เมเบลไม่เจอจองเบ ก็เพราะว่า จองเบเอาเเต่ไปตามสืบว่าใครเป็นคนที่ทำร้ายสาวน้อยของเค้าที่โรงยิม นั่นทำให้จองเบรู้เรื่องทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เมเบลไปปารองเท้าใส่กลุ่มของคังฮี เรื่องนี้มันทำให้จองเบยิ่งหลงชอบในความถือกล้าไม่เกรงกลัวแม้ว่าฝั่งนั้นจะมีคนมากกว่าก็ตาม ตามมาด้วยอีกเรื่องคือที่รู้ว่าคนที่ปาบาสใส่เมเบล คือ ฮันบยอล คนที่ตนไม่ชอบหน้าไม่รู้เพราะอะไร คงเป็นเพราะความที่หยิ่งและเย็นชาล่ะมั้ง

พลั่ว!!!!!!

หมัดลุ่นๆของจองเบอัดเข้าที่หน้าฮันบยอลแบบไม่ทันตั้งตัว เมเบลที่ตาโตตกใจกับเหตุการณ์นี้ ไม่คิดว่าจองเบจะกล้าลงมือกับฮันบยอลต่อหน้าตน

"มึงไม่ต้องถาม ว่ากูทำมึงทำไม รู้แค่ว่าถ้ามึงทำเมเบลกูก็จะทำให้มึงเจ็บกว่า "จองเบชี้หน้าฮันบยอลแล้วประกาศกร้าวด้วยอารมณ์โมโห

"มึงมีสิทธิ์หรอว่ะ..."ฮันบยอลถามเสียงเย็นพลางเช็ดเลือดที่มุมปากพลางจับมือเมเบลแล้วดันให้ไปอยู่ข้างหลัง

"แล้วมึงมีหรอไง!!!.." จองเบโต้ตวาดกลับไปทันที จนลืมมองมือของคนสองคนที่ประสานกันอยู่

"มี.."โฮวอนที่มีท่าทีสุขุม พูดตอบกลับเสียงนิ่งเย็น แม้ในใจจะร้อนลุ่มแค่ไหน กลับเรื่องของคนรักกลับคนตรงหน้า คงต้องเคลียกันหน่อยนะครับเมเบล

"เหอะ! มึงจะบอกว่ามึงเป็นคนรักเมเบลสินะ.....เป็นได้ก็เลิกได้! มึงเฝ้าไว้ดีๆนะ เดี๋ยวจะมาเป็นของกูแบบไม่รู้ตัว"จองเบพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพลางยกนิ้มมุมปากแบบร้ายสุดขั้ว

จองเบที่พอจะเข้าใจอะไรหลายอย่าง แต่กลับทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่ในใจมันรู้สึกเจ็บก็ตามที่คนที่ถูกใจตั้งแต่แรกเห็นตกไปเป็นของไอคนที่ไม่ชอบขี้หน้าคนนี้

"หึ! สาวน้อยของชั้น แล้วเจอกันนะ ตัวร้ายอย่างชั้น จะทำทุกอย่างให้ได้นางเอกอย่างเธอมาครองเลยล่ะ!"

จองเบหันไปพูดกับเมเบลที่ยืนอยู่ข้างหลังที่หน้าเสียไปแล้วด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกก่อนจะเดินจากไป

จองเบรู้สึกไม่ชอบสีหน้าท่าทางที่เหมือนแสดงออกว่ากลัวตน ตนไม่ชอบแต่ทำไงได้ต่อหน้าไอ้บยอล นิไว้อยู่กันสองคนก่อนเถอะ

"นายไม่ต้อง มายุ่งกับชั้นแล้ว แล้วก็ฮันบยอลด้วย เข้าใจมั้ย!! ชั้นบอกนายไปหลายรอบแล้วนะเว้ย!! "

เมเบลที่หน้าเสียตอนแรก แต่ตอนนี้สติเริ่มกลีบมาก็ตะโกนว่าจองเบลั่น จองเบทำเพียงยกมือขึ้นโบกไปมาอย่างไม่สนใจในคำพูดของเมเบล

เมื่อตะโกนใส่ไอตัวการเสร็จเมดบลก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าฮันบยอลที่ตอนนี้แสดงสีหน้าเรียบเฉยไป มันทำให้เมเบลอดกลัวไม่ได้

"ฮันบยอล..."เมเบลจับมือฮันบยอบแล้วเอ่ยเรียกเสียงเบา

"มีไรจะเล่ารึเปล่า..." ฮันบยอลว่าเสียงนิ่ง

ตอนนี้ฮันบยอลเริ่มกลัวแล้วล่ะกลัวว่าจะเสียเมเบลเหมือนตอนเด็กอีกครั้ง ไม่ได้เค้าจะยอมให้เกิดขึ้น คำพูดจองเบไหลวนอยู่ในหัวของตนตลอด ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเมเบลแต่ไม่เชื่อใจไอจองเบต่างหากล่ะ

"อื้อออ..มี"เมเบลว่าพลางก้มหน้า

แล้วก็เดินจับมือฮันบยอลไปหาที่นั่งเพื่อที่จะได้คุยกัน

งื้อออออ ฮันบยอลโกรธแน่เลยยย

ไอจองเบนะ....เดี๋ยวรู้แน่!!!!!

ทั้งสองมานั่งกันที่สวนสาธารณะแถวๆร.ร

หลังจากนั่งลงเมเบลก็เล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับจองเบให้ฮันบยอลฟังอย่างไม่ปิดบัง

เพราะยังไงๆ เมเบลก็รักแค่ ฮันบยอลอยู่แล้วไอจะให้ไปรักใครคนอื่นอีกคงไม่ได้ เพราะตัวเมเบลเองก็เป็นคนจริงจังกับความรักพอสมควร

เมื่อเล่าจบแล้ว เมเบลมองปฏิกริยาของฮันบยอลแต่ก็ไม่มีอะไร ตั้งแต่มา เอาแต่นั่งเอาพลาดขาแล้วประสานกันมองไปข้างหน้าโดยไม่หันมามองตนเลย ได้ฟังรึเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย...

"ฮันบยอล...ได้ฟังที่เราพูดมั้ย" เมเบลเอ่ยเสียงอ่อนพลางสะกิดแขนอีกคน

"อืม...ฟังสิพี่ฟังที่เราพูดหมดแล้ว" ฮันบยอลตอบขณะมองไปข้างหน้า

"แล้ว..ฮันบยอลโกรธเราหรอ เราเล่าไปหมดแล้วนะ ไม่มีเรื่องอะไรปิดบังเลย" เมเบลว่าเสียงเบาพลางกระพริบตาปริบๆ ที่อีกคนไม่หันมาสนใจเลย

"เมเบลครับ....อย่าไปยุ่งกับเค้านะ"ฮันบยอลพูดเสียงเบาแล้วหันหน้าไปประคองสองข้างแก้มเมเบลไว้

"อื้ออ....ไม่ยุ่งหรอก เรารักฮันบยอลคนเดียวนะ ไม่เชื่อใจหรอไง" เมเบลว่าพลางส่ายหน้าแล้วเอามือทับลงบนมือฮันบยอลอีกที

"เชื่อใจสิครับ....บยอลเชื่อใจเมเบลนะแต่บยอลแค่ไม่เชื่อใจมัน"ฮันบยอลว่าพลางเอาหน้าผากแนบลงหน้าผากมนของเมเบล

"ดีแล้วล่ะ....แต่อย่าให้ใครมาทำให้เราต้องเลิกรักกันนะ"เมเบลว่าเบะปากทำเสียงอ้อนๆเหมือนเด็กๆ

"ไม่มีใครทำให้บยอลเลิกรักเมเบลได้หรอก...ไม่ต้องกลัว" ฮันบยอลว่าส่งยิ้มละมุนให้

เมเบลเริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นหนักหน่วงเหลือเกินใบหน้านี้ร้อนผ่าวๆราวกับแก้มจะระเบิดงั้นอ่ะแหละ......โอ้ยสายตาละลายใจ

ไม่รู้อะไรดึงดูดให้ฮันบยอลเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้นจนลมหายใจรินลดกัน เมเบลกรอกตาไปมาอย่างเขินอาย ริมฝีปากหนาที่กำลังจะประทับลงบนกลีบปากสวยก็ต้องหยุดค้างแค่นั้นเมื่อเด็กน้อยหันหน้าหนีทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่อง...

"จ...เจ็บมากรึเปล่า" เมเบลรีบหาเรื่องคุนก่อนหลบสาตาคมของฮันบยอล ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก ฮันบยอลล่ะชอบตอนเขินจริงๆ ขอเรื่องแกล้งหน่อยแล้วกัน

"อื้มม....เจ็บมาก เป่าหน่อยสิ"ฮันบยอลส่งเสียงอ้อนเมเบล

อ๋อยยย ฮันบยอลมุมควีโยมิ

"ป..เป่าหรอ " เมเบลถามเสียงอึกอัก ฮันบยอลพยัหน้าเป็นคำตอบก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาในระยะที่พอดี

ฟู~~~~

เมเบลหดคอหนีแล้วปล่อยลมออกไป

"ไม่เห็นหายเลย มาใกล้ๆหน่อยสิ" คนเย็นชากลายเป็นคนขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

เมเบลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไป

ฟูววว~~~

ลมเป่าบางๆ กระทบลงข้างริมฝีปากหนาทำให้ ฮันบยอลค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอใบหน้าหวานอยู่ห่างกันนิดเดียว ทำให้อดไม่ได้ที่จะแกล้งให้อีกคนเขินเล่น

"เพี้ยง.. หายแล้ว...จุ้บ" เมเบลพูดไม่ทันจบประโยค.ฮันบยอลก็กดจูบเบาลงกลีบปากสวยแล้วผละออก เรียกให้ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่อได้ง่ายๆ

"งื้อออออ....เล่นงี้ได้ไง" เมเบลพูดเสียงงุ้งงิ้งแล้วฟาดมือลงไปบนไหล่กว้าง

เมเบลยกมือขึ้นปิดใบหน้าอย่างเขินอาย