Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

        เช้าวันใหม่แสนสดใสในช่วงวันหยุด

ของการปิดภาคเรียนณเวลาตอนนี้คือ7:30

เป็นเวลาที่ไม่สมควรจะลุกจากที่นอนในช่วงวันหยุดแบบนี้แต่มันไม่ใช่สำหรัลยัยสองสาวตอนนี้ที่นั่งหน้าเมาขี้ตากันอยู่ในห้องของ ผอ.โรงเรียนที่พวกเธอทั้งสองได้เรียนจบในระดับม.3เป็นที่เรียบร้อยแล้ว.......

"นี่!ชั้นไม่เข้าใจเลยจริงๆนะว่าทางโรงเรียนจะโทรเรียกให้เรามาทำไมที่โรงเรียนในเวลาแบบนี้นี่มันเวลานอนของชั้นเลยนะแล้วดูใน ร.ร นี่ไม่มีนักเรียนสักคน เงียบอย่างกับป่าช้าเลยอ่ะ"

เมเบลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยถึงนี่จะเป็นช่วงสัปดาห์สุดท้ายแล้วของการปิดภาคเรียนก็ตามแต่การนอนนี่มันเป็นเวลาอันล้ำค่าของเมเบลมากแถมยัยคนนี้ก็ขี้เซาที่สุดเหมือนกัน

 ใช่ตอนนี้การเรียนภาคฤดูได้จบลงไปเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาทำให้ตอนนี้ใน ร.ร ไม่มีผู้คนสักเท่าไหร่นอกจากครูเวรอันน้อยนิดและครูของห้องธุรการเพียงสองคนเท่านั้น

"เออนั่นดิ...นี่ถ้าเรียกมาไม่ใช่เรื่องดีล่ะก็นะ แม่จะโวยให้ดู"พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเหมือนกัน

อลิซนี่ก็อีกคนไม่ต่างกันเท่าไหร่แต่คนนี้อาจะไม่ขี้เซาเท่าเพื่อนสาวเท่าไหร่

ทั้งสองบ่นกันไปบ่นกันมารู้สึกว่านี่มันก็เนิ่นนานเเล้วจาก 7:30 ตอนนีมัน 8:20 แล้วนะ

"เฮ้อ...นั่งรอจนเหงือกเเห้งหมดแล้ว เมื่อไหร่จะมาล่ะค่ะเนี่ยคุณ ผอ."

เป็นเมเบลที่พูดขึ้นมาก่อนเพราะตอนที่อลิซเดินไปถามครูห้องธุรการว่าที่ตามเราสองคนมามีธุระอะไนสำคัญหรอถึงได้ตามตัวทั้งๆที่เรียนก็จบแล้วรับผลสอบก็ไม่ติดศูนย์อะไร...และคพติบที่ได้รับคือ..

"มิสก็ไม่ทราบนะ..ต้องรอ ผอ.ก่อนค่ะ"

อ่า...โอเครเลยรอต่อไป

เมื่อบ่นไปก็แล้ว ผอ. ก็ยังไม่มา ตอนนี้เพื่อนทั้งสองคนจึงเนิ่มหาที่นั่งเข้าที่เข้าทาง.......

นั่นคือ  zzZzZzz ไม่สนล่ะ ง่วงจริงเมื่อคืนก็ไปเที่ยวกันมาไม่ได้ไปผับบาร์อะไรหรอกนะค่ะที่ไปอ่ะ....สะพานพุธและหาอะไรกระแทกท้องกว่าจะกลับหอก็ปาไปตี3..แล้วก็ต้องแหกขี้ตาตื่น 6โมงเช้า โอ้ะ..ตายค่ะ 

เมื่อเริ่มจะเคลิ้มหลับก็ได้เสียงอะไรมาปรับให้ม่านตาเบิกกว้างอีกครั้ง 

"ขอโทษนะที่ปล่อยให้เธอรอซะนานเชียว"

เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมเดินผ่านหน้าสองสาวไปยังโต๊ะทำงาน....

ใช่ค่ะผอ.นานมาก....

ทั้งสองสาวรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะทำความเคารพผู้อาวุโสกว่าที่ได้ชื่อว่าเป็นผอ.

"พวกเธอมานั่งตรงนี้มา"

เสียงสุขุมปนความอ่อนโยนเรียกให้สองสาวมานั่งตรงที่สำหรับแขกหน้าโต๊ะทำงาน

สองสาวพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินไปนั่ง

"ผอ.เรียกมามีธุระอะไรสำคัญหรอค่ะ"

เป็นอลิซที่เอ่ยถามอย่างสุภาพ

ถึงแม้สองสาวจะแก่นเสี้ยวแค่ไหนแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสองสาวจะเเปรเปลี่ยนเป็นเด็กอ่อนน้อมถ่อมตนทันที

"ชั้นจะไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลาไปมากกว่านี้หรอกนะ"

"เอ่อ..ผอ.ค่ะถามได้มั้ยเรื่องดีหรือเรื่องร้ายคะ"เมเบลถามขึ้น

"อืม...."

ผอ.ตอบเพียงแค่ อืม.. แล้วก็ใช้มือเปิดลิ้นชัโต๊ะทำงานก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วลื่อนไปตรงหน้าสองสาว

"เปิดสิ"ผอ.พูดขึ้น

"คะ...ค่ะ..ผอ.ยังไม่บอกเลยนะว่าเรื่องดีหรือร้าย"เป็นเมเบลพูดขึ้นอีกครั้ง

"เปิดสิชั้นไม่ชอบพูดซ้ำนะ"

"อ่ะไอลิซแกเปิดดิ"

เมเบลเลื่อนซองไปตรงหน้าเพื่อนสาว

"เอ้า...ซองอยู่ตรงแกนะแกก็เปิดดิ"

อลิซเลื่อนซองไปตรงหน้าเมเบลอีกครั้ง

สองสาวเลื่อนซองไปๆมาๆอย่างกับเด็กๆ

จน ผอ.เริ่มทนไม่ไหวกับนิสัยเด็กๆของคนตรงหน้าจึงเอื้อมมือไปหยิบมาแล้วเปิดออกก่อนจะกยิบแผ่นกระดาษสีขาวด้านในออกมาแล้ววางลงไปตรงกึ่งกลางระหว่างสองสาว

"ชั้นคิดผิดรึเปล่าวเนี่ย"

ผอ.พรึมพรำมกับตัวเอง

"อ่ะอ่านซะหรือชั้นต้องอ่านให้อีก"

คราวนี้ผอ.พูดเสียงดุๆ

เมื่อกระดาษสีขาววางตรงหน้าแล้ว

สองสาวจึงก้มกัวลงไปอ่านโดยไม่ใช้มือหยิบกนะดาษกันขึ้นมาอ่านเลยสักนิด

คราวนี้สองสาวตาลุกวาวด้วยความดีใจแต่ก็ต้องเอาความสงสัยออกมาถามก่อน

"ผะ..ผอ. นี่มัน อะไรกันค่ะ"

อลิซถามเสียงกุกักระคนงุงงง

"ก็อย่างที่เห็นนะ "

"ผะ..ผอ.นี่..ระ..เรื่องจริงหรอค่ะ"

คราวนี้เป็นเมเบลที่ตื่นจาการเมาขี้ตาของจริงแต่น้ำเสียงก็ยังคงกุกกักอยู่ดี

"จริงสิ...คือนี่เป็นโครงการจากทางเกาหลีใต้ที่ทดลองส่งทุนจากเกาหลีใต้มาให้ ร.ร ของเราที่เป็น ร.ร ชื่อดังใน ประเทศไทย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกทีทางเกาหลีเค้าอยากจะลองเอา นร.ไทยไปลองเรียนใน ร.ร ที่กรุงโซลที่ตอนนี้ทาง ร.ร ของทางนู้นได้ลองเปิดหลักสูตรการสอนของภาษาไทยใน ร.ร ของเค้าด้วยมี นร.ที่ โชคดีใน ร.ร ของเราเพียงแค่ 3คน เองนะ 2คนนั้นคือ พวกเธอ ส่วนอีก1คน ทาง ร.รเราพึ่งส่งประวัติและ ผลการเรียนไปให้ทางนู้นเเล้วแต่เค้ายังไม่ตอบกลับมาตอบกลับเพียงแค่ของพวกเธอเพราะของพวกเธอส่งไปก่อนเเล้ว...."

ผอ.อธิบายยาวเหยียดทำให้เด็กสาวสองคนกระจ่างมากขึ้นความสงสัยลดลงไปแล้ว

ตอนนี้หน้าสองสาวคือตาโตอ้าปากค้างด้วยความดีใจอย่างสุดขีดหรือเรียกง่ายๆช็อคซีนีม่าครับท่าน.....

เมื่อเสียงของ ผอ.ปลุกสติที่ตอนนี้ไปเดินเล่นอยู่เกาหลีเรียบร้อยแล้ว..เพราะเกาหลีนี่มันประเทศที่สองสาว ว๊อนท์ ที่จะไปมากเพราะอะไรหรอ เหตุผลง่ายมาก มันมีนักร้องบอยแบรนสุดหล่อที่ทั้งสองคนมโนเอาเองว่าเป็นสามีสุดรักที่พรากจากกันเพราะหน้าที่การงาน....

"ถึงแม้พวกเธอจะแก่นเสี้ยวหรือทำตัวห้าวห่ามไปบ้างแต่ถ้าให้พูดพวกเธอก็สร้างชื่อเสียงให้กับ ร.ร ของเราไว้มากไม่ว่าจะส่งพวกเธอไปแข่งอะไรพวกเธอก็ได้ถ้วยรางวัลมาประดับร.รไว้ตลอดเพราะงั้นความดีมีมากกว่าความบ้าระห่ำของพวกเธอมันจึงทำให้ชั้นตัดสินใจส่งชื่อพวกเธอไปอย่าทำให้ชั้นเสียหน้านะ"

คราวนี้ ผอ.ก็พูดยาวมากแต่มันเหมือนกับพูดความในใจยังไงยังงั้น....

เหมือนคำพูดของ ผอ.จะเข้าหูบ้างไม่เข้าบ้างแต่ก็พอได้ยินอยู่เหมือนกันะ....นิดนึงอ่ะ....

"โอปป้า!!!!/โอปป้า!!!"

สองสาวลืมตัวแหกปากออกมาด้วยความดีใจอย่างสุดขีดแต่เมื่อสายตาตวัดมาเจอสายตาคาดโทษของ ผอ.ก็ต้องรีบเอามือตะครุบปากตัวอย่างเร็ว

"นี่ให้มันเพราๆหน่อย..ไปเรียนแค่1ปีเท่านั้นเพราะนี่เป็นเพียงการทดลองเมื่อพวกเธอจบม.4ก็ต้องกลับมาอยู่ดี"ผอ.พูดจบครางนี้ก็เปิดลิ้นชักอีกข้าวหนึ่งหยิบพลาสปอรตฺและหนังสือเดินทางของสองสาวออกมาเพราะทางโรงเรียนมีประวัติและทุกๆอย่างพร้อมบวกกับทางนู้นทำเรื่องไว้ให้เเล้ว

"ค่ะแค่1ปีก็มีค่าม้ากมากแล้วล่ะค่ะ"

เป็นเมเบลพูดขึ้นมาก่อนด้งยน้ำเบิกบาน

"ใช่แล้วมันจะเป็น1ปีที่พวกหนูคงจะแฮปปี๊แฮปปี้"อลิซพูดด้งยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

"อ่ะนี่พลาสปอรท์และเอกสารสำหรับเดินทางในอีก1อาทิตย์ข้างหน้าเตรียมตัวให้พร้อมเมือ่ไปถึงยื่นนี้ให้พนักงานดูก็เรียบร้อย"ผอ.พูดพลางยื่นของให้สองสาว

สองสาวรับมาด้วยความตื่นเต้น

"เอ้อ..ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั้นมีกฎคือ......

สองสาวนั่งลุ้นว่ากฎอะไร

"พวกเธอจะไม่มีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีกจนกว่าจะจบการศึกษาถ้าพวกเธอกลับมาทางโรงเรียนจะต้องจ่ายค่าเสียหายอย่างหนัก"

"อ้อออออ..แค่นี้เองต่อให้ถึงเวลากลับพวกเราก็คงไม่อยากกลับหรอกค่ะผอ."

เมเบลพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก

"ช่ายยยยยใครจะบ้ากลับก่อนล่ะเนาะ"

เมื่อคุยธุระกันเสร็จสับก็าองสาวก็ขอตัวกลับแต่เมื่อนึกถึงเพื่อนร่วมทางอีกคนที่ผอ.บอกแต่ก็ลืมถามว่าเป็นใครถึงจะรู้ว่าอยู่ในร.รเดียวกันก็เถอะ..ชั่งปะไรอย่างได้ใส่ใจ

เพราะตอนนี้จิตใจมันไปนอนเล่นหิมะอยู่โซลแล้วอยากให้ถึงจันทร์หน้าไวๆ