Zodiac Fate I (ภาคเปิดตำนานสิบสองราศี)

เทพราศีทั้งสามองค์เอ่ยขึ้นประสานเสียงพร้อมกันดวงตาต่างก็เปิดกว้าง

"นางหลงรักลูซิเฟอร์เหรอค่ะ...ได้ไง"

"โอ้ คุณพระ!! หล่อนชอบเล่นของแรงอยู่นะนั้น"

"........อืม"

แม้กาบริเอลจะหลับตาฟัง ก็พอเดาได้ว่าใครพูดอะไรออกมาบ้าง
ท่ามกลางคำถามมากมายที่ ถาโถมเข้าใส่นางฟ้าสาวชุดใหญ่ด้วยความสงสัยใคร่รู้
กาบริเอลลืมตาขึ้น กวาดสายตามองไปที่ใบหน้าทุกคน พร้อมยกฝ่ามือขึ้นหมายให้ทุกคนสงบลง

พูดจบประโยค เอรอส อดามิน่า ฟิลเดลโล่ รู้ดีว่าสิ่งที่ตนควรทำคือ....เงียบ

"สนทนากันอย่างเดี่ยวเหรอ...ไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลยเหรอ"
เอรอสพูดเสียงสูงด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่ม ทำให้ อดามิน่าต้องหัวเราะออกมาใบหน้าแดงเล็กน้อย

"เจอกันในทุกค่ำคืน...เพียงแค่ได้คุยกันก็ยังดีสินะ...เฮ่อ"
หญิงสาวผมเงิน ถอนหายใจออกมาด้วยนัตย์ตาสงสารคิ้วชนกัน

"แล้วตอนนี้พวกเราต้องเดินทางไปที่ไหนกัน ถึงพบ Leo ละเกบบี้"
เอรอส ถามขึ้นเพื่อเตรียมใจรับศึกครั้งนี้

นางฟ้าสาวชี้ไปที่ภูผาสูงแนวที่ราบลุ่มนั้น
"ขึ้นไปยังเทือกเขานี้มีแอ่งภูเขา ภายในนั้นมีคฤหาสน์ร้างอยู่ที่นั้นเอง เป็นที่พักของ Leo "

ฟิลเดลโล่ที่นั่งเงียบฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาไม่มีความคิดเห็นใดใดเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบ ออสวอท หุ่นสังหารของอดามิน่าขึ้นมาใส่ถุงหนังใบใหญ่
คว้าอาวุธตนสะพายด้านหลัง ก่อนจะกระโดดขึ้นอาชาสีดำ

"เฮ้ เฮ้ จะไปไหนน่ะ"
เอรอส รีบลุกขึ้นยืนตะโกนลั่น

"เจ้าก็รู้อยู่แล้วนี่นา"
เสียงทุ่มต่ำตอบด้วยสีหน้าปกติ

"ท่าน แน่ใจแล้วหรือ...ฟิลเดลโล่"
กาบริเอล พูดพร้อมจ้องไปในตาสีเขียวอมฟ้าน้ำทะเลคู่นั้น

สิ้นประโยคนั้นฟิลเดลโล่กระแทกบังเหียนเร่งควบม้าออกไปไกล หายไปในสุดขอบที่ราบลุ่ม

"ไม่เป็นไรแน่เหรอ เกบบี้"
เอรอสมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดี แววตาเป็นห่วงเพื่อน

"ไม่หรอก ฟิลเดลโล่เป็นคนใจเย็นย่อมรู้ดีว่าตนทำอะไรอยู่
...แต่เพื่อความแน่ใจว่า ฟิลเดลโล่จะทำสำเร็จ ข้าคงต้องเปิดจักรราศี"

ขณะที่หนุ่มสาวทั้งสองยัง งง อยู่กับประโยคที่เธอพูดขึ้น

เสียงเอรอสและอดามิน่าตะโกนดังก้อง
อดามิน่าวิ่งเข้าประครองร่างของนางฟ้าที่เหนื่อยอ่อน

"ข้าไม่เป็นไร ขอพักผ่อนเพียงชั่วครู่ก็คงหายดีแล้ว"

"แน่ใจเหรอ เกบบี้ ตัวเจ้าเย็นมากเลยนะ"
เอรอสถามเสียงดังอย่างร้อนรน นางฟ้ายิ้มพยักหน้าแทนคำตอบ
ก่อนจะเปรยกับตัวเองเบาเบา

ลีรอยเผลอหลับเมื่อไหร่เขาไม่ทันได้สังเกตุ
แต่ที่ชายหนุ่มแน่ใจได้อย่างหนึ่งคือตอนนี้เขากำลังอยู่ในความฝัน

ณ ศาลาริมน้ำ ที่มีลวดลายสวยงาม และมีต้นกุหลาบสีน้ำเงินเลื้อยขึ้นรอบๆเสาทั้งสี่
กลางศาลาริมน้ำมีชุดเก้าอี้ โต๊ะที่สร้างจากหินอ่อน
ถาดเงินที่มีองุ่นแดงอยู่พูนชาม แก้วน้ำและแจกันคริสตัลใบสวย วางอยู่บนโต๊ะหินอ่อน

และเหนือสิ่งอื่นใด สาวผมเงินชุดดำยาวที่หันหลังยืนอยู่ตรงระเบียง
รูปร่างได้สัดส่วน สีผิวขาวซีดเซียวราวกับพรายหิมะ เงยหน้ามองฟ้าด้วยท่าทางเหม่อลอย

ลี รอยตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของตัวเองที่ตะโกนดังลั่น ร่างอันล่ำสันนั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ คิ้วชนกัน กัดฟันแน่น หายใจหอบถี่ความฝันที่ราวกับความจริงในทุกสัมผัส กับหญิงสาวนัยน์ตาสีม่วง ที่ที่ตนไม่รู้จักแม้กระทั้งชื่อวอลท์เน่อมังกรทองที่กำลังทำอะไรบ้างอย่างอยู่ด้านนอก
ชะโงกหน้าเข้ามาเอาพื้นตาสีขาวไร้แว่ว ทาบหน้าต่างห้องนอน ส่องเข้ามาดูลีรอย

"ลีรอย ท่านเป็นไร เกิดอะไรขึ้น เสียงนั้นอีกแล้วเหรอ"


ชาย หนุ่มที่ท่าทางแตกตื่นอยู่นั้น กลืนน้ำลายลง คอแห้งผากจากการตะโกนสุดเสียงเมื่อครู่ หอบหายใจระรัวยกมือขึ้นกุมหน้าอก รับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นระทึก เขาพยายามสูดหายใจลึกๆเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับคืนมา


"ข้าไม่เป็นไรก็แค่ฝันร้าย"
ลี รอยหันมาพูดกับวอลท์เน่อ หัวเราะแห้งๆด้วยท่าทีไม่ค่อยสู้ดีใช้มืออีกข้างลูบไบหน้าที่เต็มไปด้วย เหงื่อมังกรทองรี่ตาลงถอนหายใจออกเบา เป็นลมพัดเข้าหน้าต่าง

"ข้าก็หวังให้เป็นแค่เช่นนั้นลีรอย"
มังกรทองพูดขึ้นพร้อมหันหน้ามองไปทางอื่น


"ทำไมเหรอ...มีอะไรเจ้าก็พูดมาสิ"


"นี่ท่านยังไม่รู้ตัวอีกหรือ...น้ำที่อยู่บนใบหน้าท่านยามนี้คือน้ำตารู้รึไม่ไม่เคยเห็นท่านเป็นเช่นนี้มาก่อนโดยคำสาปรึไร?"
ลีรอยยกมือขึ้นสัมผัสไปที่ใบหน้าตนในทันทีที่ได้ยินปาดเช็ดน้ำใสๆที่ไหลออกจากดวงตาสีเทาที่แดงก่ำ

"ให้ตายสิข้านึกว่าเหงื่อซะอีก"

วอลท์เน่อ ตัดบทเ่อ่ยถามอีกครั้งเพื่อรับฟังความจริง
ชายหนุ่ม ที่ก้มหน้าลงมองน้ำตาตนไหลหยดลงบนผ้าห่มสีขาวอย่างช้าช้า
ด้วยอารมณ์กับร่างกายที่ไม่สมดุลกันนี้ ยากนักที่จะตอบแบบขอไปทีได้

"มนุษย์นี่ช่างชับซ้อนยากเข้าใจยิ่ง ข้าอยู่กับท่านมาหลานร้อยปีก็ยังไม่เข้าใจเสียที"
มังกรทองพูดแทรกขึ้นมาเสียงแผ่ว

ลีรอยแผดเสียงตะหวาด ดังก้อง จนชายหนุ่มต้องรีบเอามือไปปิดปากตัวเองแน่น
ทั้งๆที่ดวงตาสีเทายังคงเปิดกว้างเต็มเปี่ยมด้วยความเคียดแค้น


"โทษที ข้าเป็นอะไรไม่รู้ ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย"
ลีรอยลุกลี้ลุกล้นในวาจารุนแรงที่ตนพูดออกไปกีบสหาย

"เอ่อ ไม่เป็นไร อย่าได้กังวน ข้าเองก็เพิ่งเห็นท่านมีเป็นแบบนี้ "
วอลท์เน่อ เต็มใจรับคำขอโทษจากชายหนุ่มด้วยความเห็นใจ

"เ่อ๊ะ ข้าว่าท่านรีบแต่งตัว และสงบสติอารมณ์ตัวเองดีกว่า"

"แต่งตัว?ทำไมมีอะไรรึ?"
ชายหนุ่มสงสัยคำพูด ของเพื่อนมังกรที่เอ่ยขึ้นมาลอยๆ

"มีคนมาหาท่านถึงที่นี่ อีกทั้งบอกว่าต้องการให้ท่านออกเดินทางไปกับเขา"
มังกรทองตอบลีรอยที่ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อที่พาดกับเก้าอี้ขึ้นมาใส่

"ไปกับเขา?ไปที่ไหนแล้วไปทำอะไร"
ลีรอยถามต่อขณะกำลังติดกระดุมเสื้อ

"ไม่รู้สิ แต่เขาต้องการให้ท่านไปพบ คนๆหนึ่งให้ได้"
วอลท์เน่อตอบ พร้อมทอดสายตามองใครบ้างคนที่เข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ผู้ใดรึ?ที่เขาอยากให้ข้าไปเจอ"
ชายหนุ่มถาม ด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดและคว้าดาบยักษ์ที่วางบนโต๊ะใกล้หน้าต่าง
ก่อนจะรับฟังคำตอบที่คาดไม่ถึงจากคู่หู