PRES : เพรส นานาชาติพิศวง ตอน ความลับในห้องวิทย์

นักเทนนิสหนุ่มเดินตัวสูงมาใกล้ ๆ หน้าตายุ่งแลดูอารมณ์ไม่ค่อยดี เด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้น อัยเห็นเขาเดินกะเผลก ๆ

“ไหนว่านายไปทัวร์นาเมนท์ที่ภูเก็ตไง”

อัยถาม มองเขาเดินลากขาเข้ามาเกาะที่ระเบียงห้องหล่อน

“ก็ดูนี่สิ จะให้ไอไปแข่งต่อยังไงดีล่ะ บ้าชะมัด”

“ไปโดนอะไรมาล่ะ”

อันนาถามต่อ

“ไม่รู้ใครเอาเศษแก้วไปวางที่หน้าประตูห้องน้ำ ไอเปิดประตูออกมาเหยียบเข้าเต็ม ๆ นี่ก็เย็บไปตั้งสามเข็ม อย่าให้รู้นะว่าใครทำ”

เขากัดฟันกรอด แผลที่เท้าคงจะใหญ่พอดู อัยเห็นผ้าพันแผลที่ปลายเท้าขวายังมีเลือดซึมออกมานิด ๆ

“นั่งก่อนไหมล่ะ นายกินข้าวหรือยัง”

เด็กหนุ่มส่ายหน้า

“จะกินได้ไงล่ะ ก็ต้องไปกินในครัวบ้านยูนั่นแหละ แม่ยูจะเป็นคนเตรียมให้ไอทุกมื้อ”

“แม่ฉันเหรอ”

อัยขมวดคิ้ว เด็กหนุ่มพยักหน้า

“ก็ใช่น่ะสิ ค่าเช่าห้องราคานี้ ยูว่าไอควรจะได้อะไรบ้างล่ะ”

“ฉันก็นึกว่านายเช่าบ้านอัยทั้งหลังซะอีก .. อุ่ย..ขอโทษจ้ะ อัย ฉันแค่แซวเล่นน่ะ”

อันนาหัวเราะแห้ง ๆ หันกลับไปมองหน้าเควินที่ยังคงบูดบึ้งไม่หาย

เป็นมื้อค่ำที่กระอักกระอ่วนใจพิลึก คุณนายเบลล์ทำกับข้าวหรูสุดหรูอย่างที่อัยไม่ได้เห็นที่บ้านมานานนับแต่พ่อเลี้ยงจากไป อันนามาค้างที่บ้านคืนนี้ด้วย เจ้าหล่อนแอบขำคิกคักทุกครั้งที่คุณนายเบลล์ขะยั้นขะยอให้ลูกสาวคนโตตักอาหารเอาอกเอาใจเควิน เด็กหนุ่มดูมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมานิดหน่อย อันนาแอบเห็นเขาอมยิ้มตอนที่เขาบอกอัยว่าซี่โครงหมูอบอร่อยมากแต่มันอยู่ไกลไปหน่อย เป็นเหตุให้อัยต้องย้ายซี่โครงหมูอบทั้งจานมาวางตรงหน้าเขาเพราะเบื่อที่จะต้องตักให้บ่อย ๆ

“พี่อัยตักให้ผมมั่งสิ”

โนอาร์ครวญขึ้นมาบ้าง เด็กชายตัวอ้วนกลมที่เรียนถึงเกรด  7 แล้ว ก็ดูเหมือนพุงยังไม่ยุบลงสักทีทั้งที่ตัวก็สูงขึ้นมาก เด็กสาวมองแก้มแดงยุ้ยเป็นพวงของน้องชายต่างพ่อ แล้วก็ยิ้มเย็น

“ตักเองสิ โต๊ะก็ไม่ไกลขนาดนั้น แขนขาก็ออกยาว”

ประโยคหลังปรายตามาทางคนตัวใหญ่ข้าง ๆ อันนาหัวเราะ

“พี่ตักให้ก็ได้โนอาร์ ขยับจานมาทางนี้หน่อย”

“ขอบคุณครับ เขาว่าคนสวยมักจะใจดี พี่อันนานี่ใช่เลย พี่อัยก็ด้วย ไม่สวย ใจก็ดำ”

อัยง้างกำปั้นใส่น้องชาย เสียงแม่กระแอมดังขึ้นเป็นสัญญาณ หล่อนจึงหยุด ลดมือลงด้วยหน้าหงิกงอ

คุณนายเบบล์จีบปาก ชูแก้วไวน์ขึ้นก่อนพูดเสียงหวาน

“แม่ดีใจจริง ๆ ต่อไปเราก็จะมีเควินมาอยู่ด้วยกันที่นี่ ดินเนอร์กันหลาย ๆ คนแบบนี้สนุกดีเนอะ อันนาอยากจะย้ายมาอยู่ด้วยกันอีกคนไหมจ๊ะ”

หล่อนซดไวน์อึกใหญ่ก่อนจะทำตาปรือ อันนาส่ายหน้ายิ้ม ๆ ราคาห้องเช่าของเควินทำเอาหล่อนสะดุ้ง แพงชนิดไม่เคยเห็นราคาบ้านเช่าที่ไหนแพงขนาดนี้มาก่อน

“แด้ดกลัวเหงาค่ะ หนูมาเยี่ยมเป็นครั้งคราวแบบนี้ดีกว่า”

คุณนายเบลล์พยักหน้าช้า ๆ หน้าเปี่ยมยิ้ม

“อันนาก็มีแฟนแบบอัยสิจ๊ะ เฮ้อ... แม่สบายใจขึ้นเยอะเลย บ้านเราจะได้มีผู้ชายมาดูแลบ้าง”

อัยมองแม่ตาค้าง พูดไม่ออก อันนาพ่นหัวเราะออกมา หล่อนเห็นเควินยิ้มขำด้วย

“พี่อันนารอเป็นแฟนโนอาร์ไงครับแม่ อีกปีเดียวผมก็จะสูงกว่าพี่อันนาแล้ว”

น้องชายพูดสวนขึ้นนัยน์ตาเป็นประกาย ผู้เป็นแม่หัวเราะ

“เอาไว้ลูกโตก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ ... แหม... แม่น่าจะมีลูกสาวอีกสักคน คุ้มดีจัง”

หล่อนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากคนเดียวอย่างมีความสุข อัยหน้าแดงก่ำ อาหารมื้อเย็นวันนี้หล่อนแทบจะไม่รู้รสเลยด้วยซ้ำ

อันนาเดินกลับมาที่ห้องพร้อมหล่อน ตาสีฟ้ายังฉ่ำด้วยน้ำตาแห่งความขบขัน ร่างสูงที่เดินกะเผลก ๆ ตามมานั่นก็ด้วย ยังคงอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“สงสัยค่าเช่าบ้านเควินนี่จะรวมค่าลูกสาวเข้าไปด้วยละมั้ง”

อันนาหยอกแรง อัยทำตาเขียว

“ไม่ตลก”

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากเควิน

“พ่อไอคงมีเหตุผลที่ยอมจ่ายค่าเช่าห้องหนักขนาดนี้ เห็นเขาเข้าไปคุยกันนานเหมือนกัน แต่พ่อไอดูแฮปปี้มากกับที่นี่ แม่ยูก็ด้วย”

แน่ล่ะสิ คุณนายเบลล์ตั้งใจจะปล่อยค่าเช่าแค่เดือนละไม่กี่หมื่น แถมจะให้คนแปลกหน้าเช่าด้วยซ้ำ แต่นี่เป็นเควิน แม่รู้จักแล้ว (แถมเข้าใจว่าเป็นแฟนลูกสาวอีก) ซ้ำไม่พอ ยังมีพ่อเป็นเจ้าของ ‘นิโค’ ด้วย มีหรือแม่จะไม่ปลื้ม นี่แม่นายเควินยังอยู่หรือเปล่าเนี่ย...อัยเริ่มจะกังวลแล้ว

“เออ... อัย เรื่องโปรเจกท์บ้านผีสิงล่ะ เป็นไงบ้าง”

เควินเปลี่ยนเรื่องได้ทันดึงความคิดของอัยกลับมาพอดี เด็กสาวนึกขึ้นได้ทันทีเหมือนกันว่าเมื่อตอนเช้าวันนี้ หล่อนต้องการเจอเควินมากแค่ไหน

“ผ่านแล้ว เมื่อเช้าฉันเดินตามหานายเสียแทบแย่ ต้นคิดดีนัก มาช่วยสานต่อเลย จะเอาไงต่อดี”

“ไอก็มีเรื่องแปลกจะมาบอกพวกยูเหมือนกัน”

เควินกระซิบ

“แปลกเหรอ...จะว่าไป พวกเราก็มีนะ”

อันนาบอก พยักเพยิดให้อัยเล่าเรื่องที่เพิ่งเจอมาที่ห้องวิทย์ตอนหัวค่ำนี้ อัยเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ จวนจะสี่ทุ่มแล้ว แต่ก็คิดว่าพวกเขาจำเป็นต้องคุยกันจริง ๆ จึงชวนเควินเข้าไปในห้อง

“อะไรน่ะ”

เควินถาม มองลูกกุญแจที่อัยหยิบออกมาวางให้ดูอย่างงง ๆ

“ลูกกุญแจห้องศาสตราจารย์โรนัลไง”

เควินทำหน้านึกนิดหนึ่งก่อนจะร้องอ๋อ ออกมา

“ที่มันเปิดไม่ออก แต่...ทำไมยูเอามาสองอันล่ะ”

อัยเล่าให้เขาฟัง ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ อันนาไม่ลืมเล่าแทรกเรื่องเสียงแปลก ๆ ที่หลังโต๊ะทำงานศาสตราจารย์โรนัลกับตะเกียงเผาถาดทดลองที่ยังร้อนอยู่ด้วย เควินฟังทั้งคู่ด้วยความตื่นเต้น

“แล้วพวกเธอยูเห็นใครผ่านมาแถว ๆ ตึกบ้างหรือเปล่า”

“นายหมายถึงใครล่ะ”

“ก็...อย่างเช่น มิสเฮเลน หรือศาสตราจารย์มาร์คูส”

เควินพูดเสียงเรียบ อัยกับอันนามองหน้าเขาแปลก ๆ

“สองคนนั่นเกี่ยวอะไรด้วย”

เควินขบกราม

“ไม่รู้สิ ถ้าพวกยูคิดว่ามีใครสักคนพยายามสร้างเรื่องผีปลอมเพื่อมาทำลายโรงเรียนเพรส ไอว่า สองคนนี่เกี่ยวข้องด้วยแน่”

“นี่นายกำลังจะบอกว่า เรื่องแปลก ๆ ที่นายเจอมา เกี่ยวข้องกับสองคนนี้ด้วยอย่างนั้นใช่ไหม”

เควินสบตาสองสาวนิ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา

“ไอก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันนะ แต่พวกยูลองดูนี่ก่อนเถอะ”

.

.