เจ้าหญิงหงส์ดำ

"อืมมม" เจ็บหัวจัง...

"นี่เธอน่ะ มานอนกลางถนนแบบนี้มันอันตรายนะ" เสียงนุ่มๆของผู้หญิงตรงหน้าดังมากระทบโสตประสาทของฉัน

"เธอเป็นใครน่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน" ฉันพูดเสียงแห้ง

"ฉันน่ะหรอ? ฉันชื่อแซม" เธอยิ้มให้ "ที่นี่คือดินแดนเผด็จการ ไม่ว่าอะไรที่องค์เดม่อนสั่งเราก็ต้องทำตาม"

"...ทรมาณมั้ย"

"ฮะ? เธอถามแปลกมากนะ" หล่อนพยุงฉันขึ้นจากพื้น "องค์เดม่อนมีความรักประชาชนมาก พระองค์จะใจร้ายกับพวกคนเลวเท่านั้นแหละ"

"..."

"เธอล่ะมาจากไหน"

"ไม่รู้..."

"หืมมม แปลกดีนะ"

"อืม..."

"มาอยู่กับฉันมั้ยล่ะ"

"อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า"ฉันหลุบตาลงต่ำ"ฉันเป็นตัวอัปมงคล"

"ฮ่าๆๆๆ"เธอหัวเราะ"ฉันไม่กลัวคำว่าอัปมงคลหรอกนะ ฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสารและไม่คิดร้ายกับฉันแน่ ดังนั้น ฉันไม่กลัวหรอก"

"...เธอ" ฉันเริ่มระบายยิ้มบางเบา อาาา ฉันยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ

"มาเถอะ...ไปด้วยกัน"

"อืม"

ร้านขนมปัง คุณแซนดี้

"แม่คะ หนูกลับมาแล้ว"

"งั้นหรอจ้ะ มานี่สิ แม่เตรียมข้าวเย็นเอาไว้แล้ว"

"ค่า" แซมยิ้มตอบแม่อย่างมีความสุข แม่...คำนี้มันเสียดแทงใจฉันเหลือเกิน

"อ้าว แล้วนั่นใครหรอจ้ะ" แม่ของเธอเงยหน้ามามองฉัน

"นี่เพื่อนใหม่หนูค่ะ เธอไม่มีที่ไป"แซมเดินไปกอดแขนแม่ "ให้เธออยู่กับเรานะคะ"

"งั้นเองหรอ" หญิงวัยกลางคนยิ้มหวานให้ฉัน "ตามสบายนะจ้ะ"

"ฉันไม่สงสัยเลยที่ลูกคุณช่างแสนดีเหลือเกิน" ฉันหลับตาลง พรวิเศษของนักมายากลคนนั้นทำให้ฉันมีความสุขที่สุดในรอบสิบหกปีจริงๆ...