เจ้าหญิงหงส์ดำ

ปัง!

     ราชาแห่งแฟร์รี่โทเปียปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าฉันพร้อมใบหน้าเกรี้ยวกราด ฉันไม่เรียกเขาว่าพ่อหรอก ผู้ชายคนนี้เขาโหดร้ายกับฉัน

"โอเด็ตอยู่ไหน แกเอาเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน!"

"..."

"ตอบฉันสิ!"เขาเดินมาประจันหน้ากับฉัน

"ไม่รู้ค่ะ"

"โกหก!"

"ถ้าคิดว่าฉันโกหก แล้วถามฉันทำไม" ฉันเบือนหน้าหนี สิบหกปีที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยให้คนๆนี้รักฉันขึ้นบ้างเลย

"แก...ยัยตัวซวย"

"..."

"แกน่ะมันไม่มีค่า! จำใส่หัวไว้ว่าแกไม่มีสิทธิผยองกับฉัน!" เขาสะบัดหน้าออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเพื่อตามหาลูกสาวสุดที่รักต่อ พร้อมกับปิดประตูดอย่างรุนแรง

ปัง!

"..."

     โอเค ใครว่าฉันปกติและชินแล้วคงคิดผิด ความจริงฉันเจ็บจะตาย อยากร้องไห้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ยัยโอเด็ตมาเล่าให้ฟังว่า ท่านพ่อให้เดรสตัวใหม่ ท่านแม่สอนฉันเล่นเปียโน หรือแม้กระทั่งแม่นมของเธอใจดีแค่ไหน... ตั้งแต่จำความได้ ฉันก็อยู่ในห้องสีดำห้องใหญ่ที่มีทุกอย่างเหมือนบ้าน มีพ่อที่เดินมาด่าใส่ฉันทุกวันว่าฉันเป็นตัวกาลกินีอย่างนั้นอย่างนี้ มีแม่ที่มาเกาะประตูร้องไห้แต่ไม่ออกมาให้เห็นหน้า ชีวิตเน่าๆแบบนี้ถ้าตายไปได้ก็คงดี ฉันไม่มีเพื่อนหรือแม้แต่สัตว์เลี้ยงด้วยซ้ำ ครูที่เข้ามาสอนหนังสือก็ขยะแขยงฉัน ความรู้ที่ได้รับมันเทียบกับสิ่งที่ฉันโหยหามาตลอดชีวิตไม่ได้เลย...