ได้โปรดส่งใจเธอมาให้ฉัน

               จากนั้นยัยแพรวก็มารับฉันไปโรงเรียนเกือบทุกวัน เวลาผ่านไปผ่านไปผานไป

          ทำไมเดี่ยวนี้ไม่ค่อยเห็นอีตาพี่เชนเลยนะ ฉันเดินไปนึกไป จู่ก็ .... ห้ะ พี่ทีมนิ่

          ฉันจึงไม่รอช้า.. รีบเดินเข้าไปหาพี่ทีด้วยความรีบร้อน

          "พี่ทีค่ะ พี่เชนเป็นอะไรค่ะ"

          "โดนรถชนอ่าคับ วันไหนไม่รู้"

          "เเล้วพี่เชนเป็นอะไรไหมค่ะ"

          "ก็อาการหนักอยู่นะค้าบบบ"

          "อ่อค้า เเล้วพี่เชนอยู่โรงพยาบาลไหนอ่าค่ะ"

          "โรงพยาบาลบางกอกอ่ะครับ"

          "อ่าค่ะ"

          "จะไปเยี่ยมหรอ พี่ก็กำลังจะไปอยู่พอดีไปด้วยกันไหม"

          "เอ่อ จะดีหรอค่ะ"

          "ดีสิ พี่กำลังจะไปเยี่ยมไอเชนมันพอดีเลยอ่ะ"

          "เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะค้าา"

          ในระหว่างที่ฉันนั้น เดินไปที่รถของพี่ทีม โทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้น

          กรี๊กกกกกกกกกกก !! เอ่อ ใครโทรมาฟ้ะ ขัดจังหวะวุ้ยย ...เอ้าพี่แซก -..-
          "ฮัลโหลค้า มีไรค่ะ"
          "เอ่อ รู้เรื่องเชนยัง"

          "รู้เเล้ว กำลังจะไปเยี่ยมพี่เชนกับพี่ทีม"

          "อ่อ ฝากบอกันด้วยนะหายไว้ๆ "

          จากนั้นฉันกับพี่ทีมก็ได้ไปหาพี่เชนที่ โรงพยาบาล ห้อง 109 ฉันเดินเปิดประตูเข้าไป

          ก็แทบช็อค อาการของอีตาพี่เชนดูโคมามาก ฉันจึงหันไปคุยกับพี่ทีม

          "ทำไมเป็นหนักขนาดนี้อ่า"

          "เห้ออ บอกไม่ถูก"

          ฉันจึงเดินเข้าไปหาพี่เชนที่นอนหลับอยู่และไม่รู้สึกตัว ฉันเดินเข้าไปกระซิบที่หู

          ของเขาว่า "หายไว้นะค่ะ คิดถึงรอยยิ้มของพี่เชนเเล้วนะค่ะ"

          เเละฉันก็เอามือของฉันไปกุมมือของเขา และฉันเฝ้าพี่เขา ส่วนพี่ทีมก็ขอตัวกลับ

          บ้านไปก่อน ฉันจึงนั้งเฝ้าพี่เชนจนถึงเช้า แต่พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียน แต่ชั่งเหอะ -..-

          และฉันก็ได้เผลอหลับไป...