รักวุ่นวายของยัยบ้านนอก

          การเปลี่ยนแปลงบางอย่างมันอาจจะเกิดผลดีและอาจจะเกิดผลเสียในบางเรื่องซึ่งเรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันเองบางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระของเด็กคนนึงแต่ฉันว่ามันทำได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในชีวิตฉันเลยล่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า.....

          ฉันชื่อ “สายรุ้ง” เป็นคนจังหวัดเชียงใหม่โดยกำเนิดแต่โชคชะตาฟ้าลิขิตให้ชีวิตฉันรันทดตั้งแต่ฉันยังเด็กพ่อกับแม่ของฉันแยกทางกันซึ่งมีเรื่องวุ่นวายทางบ้านของพ่อฉันซึ่งย่าไม่ชอบแม่ของฉันตั้งแต่แรกเพราะแม่ของฉันอยู่ในครอบครัวที่พอมีพอกินไม่ร่ำรวยหรูหราเหมือนบ้านของพ่อ ย่าเลยกีดกันพ่อกับแม่ของฉันโดยมีข้อแม้ว่าย่าจะส่งเงินมาให้แม่ทุกเดือนเพื่อเลี้ยงดูฉันเพราะไม่สามารถที่จะเอาฉันไปอยู่กับพ่อที่กรุงเทพได้เพราะย่าจะให้พ่อแต่งงานใหม่กับคนที่เหมาะสมกว่าแม่ของฉัน  ฉันลืมบอกว่าย่าของฉันเป็นตระกูลเก่าแก่ไฮโซมีชื่อเสียงที่สุดในกรุงเทพพ่อกับแม่ของฉันแยกทางกันตั้งแต่ฉันอายุ  7  ขวบ

            และสิ่งที่วุ่นวายในชีวิตฉันที่สุดก็คือ.....แม่ได้รับโทรศัพท์จากทางย่าว่าต้องการรับตัวฉันไปอยู่ที่กรุงเทพกับย่าเพราะต้องการทำตามคำขอครั้งสุดท้ายของพ่อฉันก่อนตายประเด็นก็คือฉันต้องย้ายออกจากโรงเรียนที่เรียนอยู่กลางครันเพื่อไปเรียนต่อที่กรุงเทพน่ะสิ่!!! ฉันล่ะไม่เข้าใจผู้ใหญ่จริงๆเลยพอคิดจะทิ้งก็ทิ้งพอคิดอยากจะให้ไปอยู่ด้วยก็มาบอกปุ๊บปั๊บแบบนี้ฉันยังตั้งตัวไม่ทันนี่ก็ผ่านมา  10  ปีแล้วนะฉันไม่อยากปล่อยแม่ฉันไว้ที่นี่คนเดียวฉันต้องไปขายของช่วยแม่ทุกเย็นฉันต้องช่วยแม่จัดของอีกถ้าฉันไม่อยู่แล้วใครจะช่วยแม่ฉันล่ะ? ฉันรักแม่และเป็นห่วงแม่มากฉันอยากอยู่กับแม่ที่นี่อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปฉันไม่ต้องการชีวิตที่สบายฉันไม่ต้องการชีวิตที่หรูหราฉันต้องการแค่จะอยู่กับแม่ของฉันที่นี่

            “พรุ่งนี้ย่าจะส่งคนมารับหนูนะลูก”

แม่ของฉันพูดด้วยเสียงสั่นเทาฉันรู้ว่าแม่ไม่อยากให้ฉันไป  ฉันหันมองหน้าแม่แต่แม่เบือนหน้าหนีฉัน

         “รุ้งไม่ไปไม่ได้หรอแม่รุ้งไม่อยากไปไหนเลย รุ้งอยากอยู่กับแม่”

ฉันเอามือปาดน้ำตาและสะอื้นเบาๆแม่หันหน้ามากอดฉันและลูบหลังฉันเบาๆฉันรับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาของแม่ที่ไหลลงมาโดนหน้าของฉัน

         “หนูต้องต้องไปนะลูกหนูจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้ไปอยู่กับอาไปอยู่กับย่าเค้าคงดูแลลูกดีกว่าแม่”

แม่พูดพลางฝืนยิ้มแต่ฉันรู้ว่าแม่ของฉันเสียใจมาก ฉันก็เสียใจเสียใจที่สุดในชีวิตฉันยังไม่เคยห่างแม่ไปไหนไกลๆเลยสักครั้งครั้งนี้ฉันจะต้องไปจริงๆงั้นหรอ?

           “แม่...รุ้งต้องไปจริงๆใช่ไหม?”

แม่ไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า ฉันกอดแม่แรงๆอีกครั้งและปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใครแม่ลูบหัวฉัน ฉันยิ่งสะอื้นหนักในหัวของฉันมันตื้อมันอื้อไปหมดไม่มีคำพูดใดๆที่บรรยายออกมาได้ในสถานการณ์ตอนนี้พรุ่งนี้แล้วสิ่นะที่ฉันจะต้องไปจากที่นี่ไปจากบ้านที่ฉันเคยอยู่และแม่ที่ฉันรักสุดชีวิต.....

     เช้าวันต่อมา....

          ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

“รุ้งๆตื่นได้แล้วลูก  8  โมงแล้วลุกอาบน้ำเร็วลูกคนที่มารับเค้ามาถึงแล้วรอลูกอยู่ข้างล่าง”

ฉันได้ยินทุกอย่างที่แม่พูดแม่เคาะประตูเรียกฉันอยู่ซ้ำๆแบบนั้นฉันไม่อยากรับรู้อะไรแล้วฉันต้องจากห้องนอนที่ฉันนอนอยู่ทุกวัน ฉันต้องจากเพื่อนๆที่ฉันรัก  ต้องจากโรงเรียนที่ฉันเรียน  ต้องจากบ้านที่ฉันเคยอยู่  ต้องจากแม่คนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตต้องจากทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ฉันรักและพร้อมจะอยู่กับมันไปตลอดชีวิต

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนฉันไม่รู้ ฉันค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเอามือปาดน้ำตาและพร้อมกับการเผชิญชีวิตในแบบที่โชคชะตากำหนดไว้แล้ว

               “แม่รุ้งยังจะกลับมาหาแม่ได้ใช่ไหม แม่จะไม่หนีรุ้งไปไหนใช่ไหม”

ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆฉันว่าฉันจะไม่ร้องไห้ให้แม่เห็นเพราะฉันไม่อยากเห็นแม่ไม่สบายใจแต่ฉันก็ทำไม่ได้  ฉันร้องไห้อีกแล้ว

               “แม่จะรอลูกอยู่ที่นี่นะ  หนูมาหาแม่ได้เสมออยู่ที่นั่นเป็นเด็กดีนะลูก”

แม่ดึงฉันไปกอด  ฉันกอดแม่กลับแน่นๆฉันไม่อยากปล่อยกอดครั้งนี้ไปเลย ฉันอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้ไม่อยากให้มันผ่านไป........