ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

จากนั้นยูมะและทุกคนได้แยกย้ายกันไปตามหาเบอะแสและสิ่งที่จะช่วยให้ทุกคนหนีออกจากที่แห่งนี้ได้  ยูมะได้แต่เดินไเรื่อยๆ จนกระทั้งเห็นประตูบานหนึ่ง ยูมะจึงไปเรียกทุกคนมเพื่อตรวจสอบว่ามีอะไรอยู่ พอทุกคนเปิดไปดูก็พบว่า ข้างในนั้นคือห้องสมุดขนาดใหญ่

"ข้างในนี้อาจจะมีข้อมูลที่ทำให้เราออกไปจากที่นี้ได้"ชินอิจิพูดอย่างมีความหวัง แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปหาสิ่งที่น่จะพอช่วยได้ ยูมะออกตามหาไปเรื่อยๆจนเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีรายชื่อคนหายตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนถูกเขียนไว้ รายชื่อนันมีประมาณ100กว่าคนเห็นจะได้

"ทุกคนฉันเจอคอมพิวเตอร์ด้วยล่ะ"เมย์ตะโกนขึ้นทุกคนจึงรีบไปดูคอมพิวเตอร์ที่เมย์เจอ

"ดีใจจังหากเราเชื่อมต่อกับโลกออนไลได้ล่ะก็...อาจจะมีคนมาช่วยเราก็ได้"เอนะพูดอย่างดีใจ

ส่วนเมย์ก็พยายามต่ออินเตอร์เน็ตกับคอมอย่างสุดความสามารถ

"อะไรกันไม่มีสัญญาณงั้นเหรอ?"เมย์พูดอย่างหงุดงิด

"พี่ค่ะดูเหมือนว่ายังมีข้อความค้างอยู่ในเครื่องด้วยนะคะ"เอโกะพูดพรางชี้ไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์

"จริงด้วย แต่ว่าข้อความนี้อาจจะมีไวรัสอยู่ก็ได้ แต่ยังไงมันก็คุ้มค่าที่จะลองนะ"เมย์พูดพร้อมกับคลิกไปที่ข้อความนั้น ข้อความนั้นถูกเปิดขึ้นโดยมีเนื้อความว่า"ดีใจจังที่มีคนมาเห็นข้อความนี้ด้วยฉันนึกอยู่แล้วว่าอาจจะมีคนอื่นนอกจากพวกฉันที่จะต้องมาติดอยู่ที่นี้เหมือนกัน เพรางั้นหวังว่าข้อความนี้จะเป็นประโยชน์กับเธอนะ วิธีเดียวที่จะออกไปได้คือฆ่าสองคนนั้นสะซึ่งวิธีฆ่า คือ...error   Error.  Error..........error"

"กะแล้วเชียวว่าต้องมีไวรัส"เมย์พูดอย่าเศร้าๆ

"แต่ยังไงสะเราก็ได้วิธีการที่จะออกไปจากที่นี้ได้แล้วนิคะ"เรย์พูดอย่างมีความหวัง

"แต่พวกนั้นแข็งแกรงจะตายพวกเราไม่ไหวหรอก"เอโกะพูดออกมา

"แล้วไงล่ะแต่มันมีแค่สองคนไม่ใช่เหรอพวกเรามีตั้ง9คนนะ"

"จริงด้วยถ้าพวกเราร่วมมือกันอาจมีหวังก็ได้"ชินอิจิพูดขึ้น

"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกเรากลับไปในห้องกันก่อนเถอะ"เอเนะพูดขึ้น แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป

ส่วนยูมะก็กลับเข้ามาในห้องตัวเอง

ก๊อกๆๆๆ(เสียเคอะปะตู)

"ขอโทษนะขอเข้าไปหน่อยได้ไหม"ริวจิพูดพร้อมค่อยๆเดินเข้ามา

"อะ...คะ คุณคือคุณริวจิใช่ไหม"ยูมะพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ใช่ ไม่ต้องกลัวหรอกอย่างที่พวกนั้นพูดนั้นแหละพวกเราไม่มีวันฆ่ากันเองหรอก และก็ที่มาเนียก็แค่อยากคุยด้วยเท่านั้น แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยกล้าคุยเท่าไรเลยเฮะ"ริวจิพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"คะ ขอโทษนะคะฉันอาจจะระแวงมากไปหน่ิยจนทุกคนไม่สบายใจ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"ยูมะพูดพร้อมกับจับแขนของริวจิไว้

"ไม่เป็นไรหรอกถ้าฉันเป็นเธอฉันก็คงกลัวเหมือนกัน ตอนนี้ดึกแล้าเข้านอนเถอะฝันดีนะ"ริวจิพูดกับยูมะก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"ฉันไม่ไว้ใจหมอนั้นเลย"เสียงปริศณาดังขึ้น

"ใครน่ะ"ยูมะพูดด้วยความตกใจ

"ฉันเอง"เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้มาพร้อกับร่างของปีศาจสีฟ้าแดง

"เธอเองเหรอ ทำไมถึงไม่ไว้ใจคุณริวจิล่ะ"ยูมะถามปีศาจนั้นอีกครั้ง

"ไม่รู้สิ ถ้าฉันอธิบายไปเธอคงไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าพยายามอยู่ห่างจากเจ้านั้นไว้จะดีกว่านะ"ปีศาจนั้นพูดขึ้น

"แล้วก็จำไว้อย่างหนึ่งฉันจะคอยจับตาดูเธออยู่เสมอ หากหนึ่งในพวกของเธอคิดจะฆ่าเธอล่ะก็....  ฉันฆ่ามันแน่"ปีศาจนั้นพูดขึ้นอีกครังก่ินจะค่อยเดินห่างจากยูมะไป

"เดี่ยวสิ!"ยูมะตะโกนขึ้น

"หืม"ปีศาจนั้นหันกลับมาทันที

"เธอน่ะชื่ออะไรเหรอ?"

"ไม่รู้สิ เรียกฉันว่าเรย์เซย์ล่ะกัน"เรย์เซย์พูดพร้อมกับหายตัวไปอีกครั้ง