ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"เอาล่ะ พวกเธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าพวกเราเป็นใคร รู้แค่ว่า...พวกเธอน่ะไม่มีวันได้ออกจากที่นี่หรอก"เสียงโลกิพูดออกมา

"หมายความว่าไง"เมย์ถามด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด

"พวกเธอน่ะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ จนกว่าจะมีคนเดียวที่เหลือรอด"คุโรกาเนะพูดเสริม

"คนเดียวที่เหลือรอด"ชินอิจิกล่าวออกมาแบบลอยๆ

"กฎก็ง่ายๆเลยพวกเธอก็แค่ต้องฆ่ากันเองจนกว่าจะมีหนึ่งคนทีเหลือรอด แล้วคนๆนั้นก็จะสามารถขอพรได้1ขอ"โลกิเริ่มอธิบาย

"ไร้สาระพวกเราไม่มีวันฆ่ากันเองหรอก"ชินอิจิพูดพร้อมกับคว้างไม้แถวนั้นใสหน้าพวกโลกิแต่ไม้กลับถูกสะถ้อนกับมาโดนตัวชินอิจิจนกระเด็นไป

"คุณชินอิจิเป็นไรไหม"ยูมะถามพร้อมกันวิ่งไปหาชินอิจิ

"ไม่เป็นไรหรอกยังไม่ตายสะหน่อย"ชินอิจิพูดแล้วลูบหัวยูมะ

"นั้นน่ะแค่เตือนนะ แต่ถ้าพวกเธอยังคิดจะทำร้ายฉันอยู่พวกเธออาจจะไม่มีชีวิตรอดสักคนก็ได้"โลกิพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม

"โหดร้ายเกินไปแล้ว"เอโกะกล่าวพร้อมกับร้องไห้

"เอาล่ะหมดเวลาทำความรู้จักกันล้ว ฉันเตรียมห้องไว้ให้พวกเธอหมดแล้ว แล้วก็...ระวังตัวด้วยล่ะปีศาจอาจไม่ได้มีแค่พวกฉันสองคนก็ได้555+"โลกิพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

แล้วทุกคนก็กลับเข้าไปในห้องของตนเอง

"ทุกคนจะฆ่าฉันไหมนะ ก็ฉันน่ะดันเด็กที่สุดในกลุ่มเลยนิ คงฆ่าได้ง่ายที่สุดแล้วล่ะ" ยูมะได้แต่คิดไปคิดมาอยู่ในห้องของตัวเอง จนกระทั้งโลกิได้เดินเข้ามาในห้อง

"หึๆๆคงคิดว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่าสินะ"โลกิพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั้นบนเตียงของยูมะ

"นายต้องการอะไรอีก"ยูมะพูดด้วยสีหน้าตกใจที่อยู่ดีๆก็มีสิ่งไม่คาดฝันเข้ามาในห้อง

"ฉันแค่มาเยียมน่ะ ก็เธอเด็กสุดในกลุ่มเลยนี่ จะถูกฆ่าคนแรกก็ไม่แปลกหรอก"โลกิพูดขึ้น

เพี้ยง!ยูมะตบห้าโลกิไป1ครั้งก่อนจะพูดบ้างอย่างออกมา

"พวกเราไม่มีวันฆ่าก็กันเองแต่นอน ทุกคนน่ะเป็นคนดี"

"หึ!ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นล่ะกัน"โลกิพูดแล้วหายไป

"ทุกคนจะฆ่าฉันจริงๆนะเหรอ?"ยูมะพูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"เธอนี่ไม่เหืินเมื่อก่อนเลยนะ"เสียงปริศนาดังขึ้นพรัอมกับปรากฎร่างปีศาจปีกสีฟ้าแดงออกมา

"เธอเป็นใครน่ะ"ยูมะพูดขึ้น

"ไมใช่พวกเดียวกับพวกนั้นหรอกอย่างกังวลเลย"ปีศาจนั้นพูดแล้วยิ้มให้ยูมะ

"สวนฉันเป็นใครเธออย่ารู้เลยจะดีกว่า"

"ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า เข้มแข็งไวนะ เพราะถ้ามีใครคิดจะฆ่าเธอจริงๆล่ะก็...ฉันจะฆ่ามันเอง"ปีศาจนั้นพูดพร้อมกับหายไป

"ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกคุ้นๆจัง"ยูมะคิดอยู่ในใจ