ซ่อน(รัก)ลวงใจ

     สายมากแล้วเมื่อแอนนาลากตัวเองลงจากเตียงได้สำเร็จ หญิงสาวทำหน้ายู่เมื่อเพื่อนวางน้ำขิงลงตรงหน้า แม้จะเกลียดแสนเกลียดหากเธอก็ยอมยกแก้วดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้งอย่างแรง

     "ไว้คราวหน้าไปแก้ตัวใหม่นะ" เอมมี่หัวเราะใส่เพื่อนที่เมาหนักอยู่คนเดียว

     แอนนาย่นจมูกตอบสำหรับเธอครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว และถ้าขืนที่บ้านรู้ว่าเธอแอบหนีเที่ยวจนเกือบเกิดเรื่อง เธอคงถูกดุจนอาการหนักยิ่งกว่าเมาค้างตอนนี้แน่ๆ คิดแล้วหญิงสาวก็โล่งใจที่ตัวเองรอดเงื้อมมือคนไม่ดีมาได้ ว่าแต่คนดีที่มาช่วยเธอคนนั้นเป็นใครนะ

     "แกขอเบอร์คนที่ช่วยฉันไว้รึเปล่า ฉันจะได้โทรไปขอบคุณกับขอโทษที่อ้วกใส่เขาไปด้วย"แอนนาถามขึ้นอย่างเซ็งๆ ไม่อยากนึกถึงสภาพของตัวเองตอนนั้นเลย เธอจำได้ลางๆว่าคนที่มาช่วยเป็นผู้ชาย แต่ก็นึกหน้าตาเขาไม่ออกเสียแล้ว

     "ไม่ต้องขอหรอก เพื่อนพี่เอ็มน่ะไว้เจอเขาเมื่อไหร่ฉันจะบอกเขาให้เอง"เอมมี่ตอบพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่น 

     "เป็นเพื่อนพี่เอ็มเหรอ คนไหนล่ะฉันรู้จักไหม"แอนนาถามต่อเมื่อผู้มีพระคุณอยู่ใกล้ตัวอย่างที่คิด

     "พี่เขาชื่ออนาวิน อายุสามสิบสี่ พ่อเป็นเจ้าของธนาคาร แม่เป็นเจ้าของร้านเพชร มีน้องชายอีกคนชื่ออนาคิน เรียนจบมาจาก..."เอมมี่กำลังจะร่ายยาวต่อก็โดนเพื่อนขัดขึ้นเสียก่อนว่า 

     "ตกลงเพื่อนพี่หรือเพื่อนแกวะ รู้ดีซะขนาดนี้"

     "ไม่เห็นจะยาก แค่พิมพ์ชื่อในเน็ตทั้งรูปทั้งประวัติก็ขึ้นมาเพียบ"

     คำตอบของเอมมี่ทำให้แอนนารีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง จากที่ประทับใจเขาอยู่แล้วยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคาย หญิงสาวก็ถึงกับมองตาค้างไป