จะร้ายหรือจะรัก

---- เช้าวันรุ่งขึ้น----

น้ำที่นอนอยู่ตื่นขึ้น แล้วค่อยๆยันตัวมานั่ง เธอค่อยๆหันไปมองรอบๆ แล้วก็มาหยุดที่โต่ซึ่งดูแล้วคงจะนั่งเฝ้าปรางทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน น้ำจึงค่อยลุกแล้วไปหา

"นี่ พี่โต้ คงไม่ได้นอนเลยสิถ้า เดี๋ยวดูปรางต่อให้เอง พี่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ"น้ำพูดขึ้น

"งั้นพี่ฝากปรางด้วยนะ "พูดจบโต้ก็ปล่อยมือปรางวางไว้แล้วลุกออกไป

'เฮ้อ ยัยปรางแกจะรู้บ้างไหมเนี่ยมีคนเขาห่วงแกขนาดนี้เนี่ย ' น้ำนึกในใจแล้วส่อยหัวเบาๆ

"แกบ่นอะไรของแกเนี่ย" ปรางค่อยขยับตัวตื่นขึ้น

"อ้าวฟื้นแล้วหรอ "น้ำพูดหลังจากเห็นแม่เพื่อนตัวดีค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วยันตัวขึ้นมานั่ง

"อืม มึนๆหัวยังไงไม่รู้อ่า " ปรางพูดพลางเขามือไปแตะที่ขมับ

"นี่ทุกคนปรางฟื้นแล้ว" น้ำตะโกนบอกคนอื่นๆที่กำลังจะเก็บสัมภาระอยู่

"ปรางเป็นไงบ้างละเรา"ทรายถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง

"ก็มึนๆหัวอ่าพี่ทราย"

" คงเป็นเพราะเสียเลือดมาก "ทรายพูดพร้อมเขามือไปลูบหัวยัยรุ่นน้องตัวแสบ

"แล้วสรุปน้องไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้" นิวถามขึ้น

"คือปรางพยายามจะทำเครื่องหมายเพราะกลัวหลงทาง แต่ผลาดล้มลงมาแล้วมีดก็ตกลงมาเสียบเข้าที่แขน อ่าค่ะ" ปรางอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เรานี่น้ามันซนจริงๆ แอบตามโต้กับฟ้าไปได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตรายขนาดไหนถ้าหลงไป " ทรายพูดแกรมดุรุ่นน้อง

"ขอโทษค่ะพี่ทราย" ปรางพูดอย่างรู้สึกผิด

"พี่โต้ปรางฟื้นแล้วนะ "น้ำตะโกนบอกโต้ที่เพิ่งเดินกลับมาจากการทำภารกิจส่วนตัว

โต้ที่ได้ยินอย่างงั้นจริงรีบ เดินเข้ามาหาปราง

"เป็นไงละยัยแสบ ดีนะที่ไม่ตายอ่า" โต้พูดจาประชดใส่

"นี่นายแช่งฉันหรอ " ปรางหันไปมองโต้

"ก็แล้วแต่จะคิด ป่ะเราเตรียมตัวเดินออกเดินทางกันได้แล้ว "พูดจบโต้ก็เดินออกไปเก็บของ

"เดี๋ยวไอ้โต้ปรางยังไม่หายดีเลยนะเว้ย " ฟ้ารีบเดินตามเพือนไป

"แล้วไง ตอนนี้เราเสียเวลามามากแล้วถ้าเราไม่รีบไปให้ถึงจุดหมายก่อนค่ำ เราอาจจะต้องเจอพายุฝนก็ได้ เพราะเมื่อเช้าทางกรมได้แจ้งถึงสภาพอากาศมา ยังไงเราก็ต้องออกเดินทางต่อ "พูดจบโต้ก็หันมองยังทุกคนที่นั่งอยุ่กับปราง

"งั้นก็ไม่มีทางเลือก ป่ะไปเก็บกันได้ละ"ทรายหันมาสั่งน้องๆ

"ปรางแกไหวนะ " น้ำหันมาถามเพื่อน

"อืมฉันไหว"พูดจบปรางลุกขึ้นมาค่อยๆเก็บสัมภาระ

--- 10 นาทีผ่านไป---

ทุกคนมาร่วมตัวกัน

"เอาละทุกคนพร้อมกันแล้วนะออกเดินทางได้" พูดจบโต้ก็เดินนำไป แต่ยังไม่ทันจะพ้นก้าวแรกก็ต้องหยุด 

"เฮ้ย ! ปรางไหวนะ" น้ำร้องเรียกเพื่อนที่กำลังจะล้มลงแล้วช่วยพยุงไว้

"ไว้แกไปเถอะ " ปรางตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

โต้ที่เห็นท่าไม่ดีเลยเดินมาหยุดตรงหน้าปรางแล้ว ปลดกระเป๋าเป้ของปรางออกแล้วยื่นให้ฟ้า หลังจากนั่นก็ช้อนตัวปรางขึ้นมาอุ้มไว้

"โอ๊ย นี่นายทำอะไรอ่า" ปรางพูดพลางดิ้น

"อยู่เฉยๆ นี่คือคำสั่ง ถ้าคุณไม่หยุดดิ้นผมจะโยนคุณลงพื้นเดี๋ยวนี้"พูดจบโต้ทำท่าจะโยน

"โอเครไม่ดิ้นก็ได้" =="

โต้ค่อยๆเดินนำไป ตามด้วยเพื่อนคนอื่นๆ

"โอ๊ย ยัยตัวแสบเกาะดีหน่อยสิเดี๋ยวก็ตกหรอก" โต้ว่าปรางที่ไม่ยอมเอามากอดคอเขาไว้

"เรื่องของฉัน" 

"ไม่เกาะใช่ไหม นี่แนะ "โต้เหวี่ยงปรางทำให้เธอตกใจ เอามือมากอดคอเขาแน่น เขาดูมีความสุขเวลาได้แกล้งยัยตัวแสบ

ปรางที่นอนนิ่งอยู่ในออ้มแขนอันอบอุ่นของชายหนุ่ม เธอรู้สึกเหมือนใจเต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ เธองงกับการกระทำของเขา บ้างครั้งเขาก็ดูเหมือนจะร้ายกับเธอ แต่ในบางครั้งเขาก็ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยเธอ

 เธอเดาไม่ออกเลยว่าสรุปแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย  แต่เธอยัง จำสีหน้าช๊อคสุดขีดของเขาได้ดีตอนที่เขาวิ่งรับร่างเธอไว้ได้ ตอนนั่นเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกห่วงใยจากเขาที่ส่งผ่านเข้ามา มันทำให้รู้เหมือนเธอปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้เขาเหมือนเขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอปลอดภัย แล้วปรางก็ค่อยหลับตาลงในอ้อมแขนที่อบอุ่นและปลอดภัยของชายหนุ่ม

----------------------------------------------------------------------------------

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตาม นร่าคร่าาา  สรุปแล้ว โต้เขาร้ายหรือจะรักกันแน่นร่าา ^^