fic รอไหว(markbam)

            

 

 

 

 

[bambam]

"แบมวันนี้ไปไหนไหม"  ยูคยอมที่เก็บของเสร็จหันมองผมที่กำลังเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า

"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากกลับด้วยอ่ะไปร้านพี่ชานยอลดีไหม อยากกินเค้กพี่ชานยอลพอดีเลย ไปไหม"     ดีเหมือนกันนะครับกลับห้องผมก็ไม่รู้จะทำอะไร งานที่ต้องส่งก็เสร็จแล้ว ไปกินเค้กดีกว่า อีกอย่างไม่ได้ไปหาพี่ชานยอลนานแล้ว พี่ชานยอลเป็นพี่รหัสผมเองครับ พี่เขาเป็นเหมือนพี่ชาลแท้ๆของผมเลยแหละ555+ พี่เขาช่วยเหลือผมทุกอย่าง มีอะไรปรึกษาได้ตลอดสนิทกันมาก พี่ชานยอลเปิดร้านเค้กอยู่หลังมอครับที่จริงเป็นร้านแม่พี่เขานะครับ แม่พี่ชานยอลใจดีมาก เพราะอะไรหรอครับ เพราะผมได้กินเค้กฟรีบ่อยๆไงครับ555+ 

"เอาดิมึงกู หิวเหมือนกัน"ยองแจที่เพิ่งเก็บของเสร็จ บอก

"โอเค งั้นเราไปกันเลย"

"เดียว!!! เดียว!!!"ยูคยอม

"อะไรไรอีกไอ้ยักษ์"ยองแจ 

"คือวันนี้ที่ห้องกูอ่ะ"ยูคยอม

"ห้องมึง"ยองแจ

"ห้องยูค ห้องยูคมีไรหรอ"ผม

"คือเมื่อเช้าเขาแจ้งว่าไปดับตั้งแต่ทุ่มครึ่งถึงตีห้าอ่ะ"ยูคยอม

"แล้ว?"ยองแจ

''แล้วกูก็อยากจะขอไปค้างห้องพวกมึงคืนหนึ่งได้ไหม?''ยูคยอม

"แค่เนี่ย"ยองแจ

"อืม"ยูคยอม

"แล้วมึงจะขอทำไม มึงก็มานอนห้องกูบ่อยจะตาย"ยองแจ

"ก็กูไม่ได้จะขอนอนห้องมึง แต่กูอยากจะขอไปนอนที่คอนโดของแบมแบมต่างหากโว้ย"ยูคยอม 

ห่ะคอนโดผม ผมนะไม่มีปัญหาหรอ แต่พี่มาร์คนี่สิ แต่ไม่เป็นไรหรอมั้งพี่มาร์คไม่ค่อยได้กลับนิ

"โอเค คอนโดแบมก็ได้ "  คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง

"งั้นไปเถอะกูหิวจนจะกินพวกมึงได้แล้วเนี่ย" ยองแจ

.

.

.

......ร้านพี่ชานยอล......

"แม่สวัสดีครับ พี่ชานยอลไม่อยู่หรอครับ" หลังจากหาโต๊ะนั่งได้ผมเลยเดินเข้าไปทักแม่พี่ชานยอล ร้านตกแต่งเรียบๆแต่ดูหรูนิดๆ พี่ชาลยอนบอกว่าพี่แบคฮยอนเป็นคนออกแบบแหละครับ 

"อยู่หลังร้านนะ  ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ มาแม่กอดที " ผมค่อนข้างที่จะสนิทกับแม่พี่ชานยอลนะครับเพราะ เวลาที่ผมไม่มีไรทำ หรือว่างๆผมก็จะมาช่วยงานที่ร้านบ่อยๆ 

"คิดถึงแม่จัง ฟอดดด" 

"ทำไมช่วงนี้หนูดูผอมๆลงเนี่ยน้องแบม ชานไม่ดูแลน้องเลยหรือไงเนี่ยหึ" กอดเสร็จแม่พี่ชานยอลก็จับตัวผมหมุนไปหมุนมา

"ไม่หรอกครับแม่ ช่วงนี้แบมไม่ค่อยได้เจอพี่ชานเท่าไร ตารางเรียนไม่ค่อยตรงกันนะครับ "

"แล้วเราไม่กินข้าวหรือไงทำไมถึงผอมแห้งอย่างนี้ล่ะ"

"555+ แบมก็กินนะแม่กินเยอะด้วยแต่ทำไมไม่อ้วนสักที งั้นแบมไปหาพี่ชานนะครับ"

"จ๊ะ งั้นเเม่ไปดูหน้าร้านก่อนนะ"

"ครับ"

เปิดประตูออกมาก็เจอพี่ชานยอลนั่ง เพาะต้นกระบองเพชรอยู่ ผมก็ไม่เข้าใจว่าพี่แกรชอบเพาะปลูกขนาดนี้ทำไมไม่เรียนเกษตร มาเรียนสถาปัตเนี่ย คิดจะออกแบบต้นไม้หรือไง

"ไงพี่ ปลูกอีกแล้ว แบมก็บอกพี่แล้วว่าพี่ควรจะเรียนเกษตรมากกว่าสถาปัต"

"มาไงเนี่ย ช่วงนี้ไม่เจอเลยนะ "

"พี่ก็รู้ว่าตารางเรียนคณะเราเป็นยังไง กะจะฆ่ากันให้ตายไปข้างเลยรึไง"  ครับเรื่องตารางเรียนนี้ ผมล่ะอยากรู้จิงๆว่าใครมันเป็นคนจัด มีบางวันเรียนเช้าก็เช้าก่อนพระตักบารต ช่วงบ่ายนี้บ่ายยันเย็นให้ตายเถอะ โรบิน แบมแบมคนนี้อยากจะตาย

"555+ ช่างมันเถอะแล้วช่วงนี้เป็นไง"

"ก็อย่างที่เห็นครับ "

"ที่พี่เห็นนะ แบมหัวเราะได้ ยิ้มได้ แต่ดวงตาแบมมันเศร้ามากเลยนะ ถ้าไม่สบายใจยังไงก็ปรึกษาพี่ได้นะ ไอ้เตี้ย" พี่ชานยอลพูดแล้วเอามือมาขยี้ผม ผมจนยุ่ง

"อะไรของพี่เนี่ย ผมยุ่งหมดแล้ว สกปรกว่ะพี่หินติดผมไมเนี่ย"

"กล้าว่าพี่สกปรกหรอ นี่แน่ะ นี่แน่ะ"

"555+ โอ้ย!! ไม่คุยกับพี่เเล้ว ไปกินเค้กดีกว่า"

"เตี้ย!!! เดียวแปบหนึ่ง ต้นไหนดีหนาา" ประโยคหลังพูดอยู่คนเดียว"อ่ะ พี่ให้ "

"อะไรอ่ะพี่ ผมปลูกไม่เป็นหรอก" ครับพี่ชานยอลยื้นต้นกระบองเพชรมาให้ผม

"มันดูเเลไม่ยากหรอหนา สำหรับคนขี้เกลียดอย่างแบม"ห่ะ อะไรนะ ขี้เกลียด

"นี่พี่หาว่าผมขี้เกลียดหรอ!!!"

"ใครพูด ไม่เห็นได้ยินเลย"

"ไอ้พี่!!...ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่หล่อ ไอ้..เอ่อ หล่ออยู่ดีนั่นแหละ แต่หล่อน้อยกว่าแบมนะ อิอิ" ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้ว ผมเลยเดินไปหายูคยอมกับยองงแจ ป่านนี้คงกินเค้กได้หลายชิ้นแล้วล่ะ

.

.

.

.

.

"แบมมึงไปไหนมาว่ะ กูกินจนจะอ้วกออกมาแล้วเนี่ย"ยองแจบ่นขึ้นทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะ

"ไปหาพี่ชานมานะ"ผมตอบ

"แล้วไปเอาไรมาอ่ะเตี้ย"ยูคยอม

"ใครเตี้ยว่ะ อย่าให้สูงเเล้วกัน" ทำไมใครๆก็เรียกผมว่าเตี้ยกัน พี่ชานยอลอีกคน

"ก็เตี้ยจริงอ่ะ " แนะยัง ยังไม่จบ แม่พ่องเอากระบ๋องเพชรฟาดหน้าให้

"ชิ"

"งอนหรอ อ่ะ อ้ามม อ้ามม เร็วเดียวให้ไอ้อ้วนกินก่อนนะ(ยองแจ)"

"อ้าวแล้วกูเกี่ยวไรว่ะ เเล้วกูก็ไม่อ้วนด้วย แบมกูอ้วนจริงหรอว่ะ" เอาแล้วไง ความซวยมาแล้ว เป็นผมรับกรรมทุกทีที่  มีคนทักว่ายองแจอ้วน มันเซ้นซิทีฟกับเรื่องนี้มาก มากถึงมากที่สุด มีครั้งหนึ่งพี่แจ็คสัน เพื่อนพี่มาร์ค ทักว่ามันอ้วน อาทิตย์นั้นหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ มันลากผมไปวิ่งจนขาลากเลยล่ะครับ

"ไม่นิ มึงก็ไปเชื่อยูคมัน มันก็พูดไปงั้นแหละ เนอะยูค" สายตาที่ผมมองไปที่ยูคยอมตอนนี้บ่งบอกว่าถ้าไม่ตอบตกลง อย่าคิดว่าจะได้ไปค้างด้วยเลยคืนนี้

"ช่ายยย  กูพูดไปงั้นแหละ กูมันปากเสีย นี่ นี่(ตบปากตัวเอง)" แอกติ้งโอเวอร์มากครับคุณเพื่อนถ้าบอกว่าเรียนเอกนิเทศมานี่เชื่อเลยนะ 

"ไงหรอ อืม ปากมึงเสียจริงแหละ" อ้าวนี่ก็ดันเชื่อซะงั้น ดีดี จะได้ไม่เป็นภาระของแบมแบม

"แบมนี่ต้นอะไร"ยูคยอม เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมถือต้นไม้มาด้วย

"อ๋อ กระบองเพชรนะ พี่ชานให้มา"

"สวยว่ะ ขอได้ป่ะ" ยองแจจับขึ้นมาหมุนดู พางตื่นเต้นกับต้นไม้ที่มีหนามรอบต้น 

"ไปขอพี่ชานเอง ดิว่ะ ไอ้แจ นี่มันของแบมมัน"

"โห้ ก็เห็นสวยดี"ยองแจเบ้ปากใส่ยูคยอม "แบม นั่นกลุ่มพี่มาร์คนี่" ยองแจที่ดูต้นไม้อยู้ชี้นิ่วไปทางประตูททางเข้า ก็เห็นกลุ่มพี่มาร์คเดินเข้ามา 

"แบม โอเคนะ " ยูคยอมที่ดูท่าทางเป็นห่วง เเต่ผมไม่เป็นไรหรอครับ ผมอยู่ห้องเดียวกับพี่เขานะครับ เจอหน้าทุกวันหรือเปล่ามั้งครับ นั่นแหละ  ผมก็ทำใจได้แล้วล่ะ ส่วนพี่ เนียร์ ผมก็ไม่ได้อะไรกับพี่เขาเพราะยังไงผมก็เห็นพี่เขาเป็นพี่ชายมาตลอดถึงแม้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจะทำให้ผมรู้ไม่ดีกับพี่เขาเท่าไรก็ตาม แต่ผมก็ไม่โกธร พี่เขาหรอครับ ลองคิดกลับกันกับพี่เจบีที่เฝ้ามองพี่เนียร์มาตั้งหลายปี พี่เขาจะเจ็บแค่ไหน ถ้าเทียบกับผมแล้วสบายมาก 

"อ้าว น้องแบมนี่ " พี่แจ็คสันที่เห็นพวกเราก็เดินเข้ามาทัก

"หวัดดีครับพวกพี่" ผม/ยองแจ/ยูคยอม

"นี่ พวกพี่นั่งด้วยนะ" พี่แจ็คสัน

"ถ้านั่งขนนาดนั้นแล้ว ไม่ต้องขอก็ได้มั้ง" ยองแจผมก็ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้เป็นอะไรกั นนักหนาเจอหน้ากันทีไรกัดกันทุกที

"คุยกับน้องแบม เด็กอ้วนอย่าเผือก!!" พี่แจ็คสัน  

"นี่!! ใครอ้วน พูดดีๆ นะ!!" ยองแจ

"พอๆ พวกพี่จะนั่งก็นั่งครับ เพราะเดียวพวกผมก็กินเสร็จแล้ว" ขอบคุณยูคยอมผู้ช่วยชีวิต ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะ ดีขึนมาหน่อย   พี่เจบีนั่งขาวมือผมครับ  ด้านซ้านเป็นยองแจ ข้างหน้าผมเป็นพี่มาร์คข้างพี่มาร์คมีพี่เนี่ยร์ที่นั่งตรงข้ามพี่เจบี  ยูคยอมนั่งตรงข้ามกับยองแจ ส่วนพี่แจ็คสันหัวโต๊ะครับ

"ไงเรา" บีเจหันมาทักผมที่กำลังสั่งเค้กมาเพิ่มเพราะที่สั่งมาเมื่อกี้ ยองแจนั่นกินของผมหมดแล้วล่ะ ปากและท้องนั่นเจ้าได้มาจากที่ใดถึงได้ถึงเข้าไปเยอะขนาดนั้น แถมยังมีมาสั่งเพิ่มเหมือนผมอีกนะ

"ครับ เรื่อยๆ พี่ล่ะ" พี่เจบีเป็นพี่ชายที่ปรึกษาได้เหมือนกับพี่ชานยอล แต่นิสัยอาจต่างกัันตรงที่พี่แกจะชอบเงียบ ทำหน้าตาย หน้าเดียว ตลอดเวลา ต่างจากพี่ชานยอล รายนั่นให้พูดทั้งวันยังพูดได้เลยครับ ใครๆก็บอกว่าผมกับพี่เขาเหมือนกันชอบพูด ร่าเริงตลอดเวลา แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกร่าเริงไม่ออกแอะ

"ก็อย่างที่เห็น 555+" มีหลายคนบอกว่าพี่แกรยิ้มยากแต่ไม่รู้ทำไม เวลาที่ผมคุยกับพี่แกรไม่เห้นเป็นเหมือนที่คนอื่นเขาบอกเลย

"อะไรว่ะไอ้บี มึงยิ้ม  หัวเราะ โห้ทีกูนะ ไม่เคย ชิ งอน" พี่แจ็คสันทำท่างอนพี่เจบี โดนยองแจด่าไปอีก สองคนนี้ก็กัดกัดไปมันรวมกับยูคยอมที่เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้เป็นพวกพี่แจ็คสันไปแล้ว ทั้งสามคคนนั้นก็คุยไปกัดไปกัดมา เหลือผม พี่บี พี่เนียร์ พี่มาร์คที่ตอนนีี้นั่งเงียบ ผมก็คุยบ้างกับพี่เนียร์ แต่ส่วนมากจะเป็นคุยกับพี่บีมากกว่า แต่ก็มีบางครั้งที่สายตาแอบมองไปบุคคลตรงหน้าเป็นระยะ

"เอ่อ แบม" ยูคยอมที่ดูเหมือนจะเหนือยกับการที่เป็นกรรมการให้พี่แจ็คสันกับยองแจหันมาถามผม

"หืม อะไรหรอ"

"ก่อนจะไปนอนกับแบมพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องก่อนได้ไหม ตอนเช้าขี้เกลียดไปอาบน้ำที่ห้องอ่ะ"

"ได้ๆ เดียวกินเสร็จเราค่อยไปเเล้วกัน งั้นเดียวขอไปห้องน้ำก่อนนะ"

.

.

.

.

.

  กินเยอะไปหน่อยปล่ดปล่อยสักหน่อย 

ตึ่ง!!! เสียงปิดประตูแล้วล็อกทำให้ผมมที่ล้างมืออยู่เงยหน้าขึ้นมาดู แต่ต้องชะงักเมื่อคนที่เดินเข้ามาเป็นพี่มาร์ค

"แบม"พี่มาร์คที่กำลังเดินเข้ามาเรียกผม

"ครับ พี่มาเข้าห้องน้ำหรอ " ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกไปพี่มาร์คกลับดึงเเขนไว้ก่อน"ครับ"ผมถามพี่เขา

"ที่ไอ้เด็กยักษ์ เพื่อนเเบมพูดหมายความว่าไง" เด็กยักษ์? อ๋อ ยูคสินะ

"ครับ ยูคขอไปค้างด้วย"

"แล้วแบมก็ให้มันไป"

"ครับ ยูคบอกว่าที่ห้องไฟดับเลยขอมานอนด้วยคืนหนึ่งครับ"

"ทำไม ทำไมแบมต้องเอามันมาด้วย" ผมทำอะไรผิดเล่า ผมแค่ให้ยูคมานอนด้วยแค่คืนเดียวเอง

"ก็ยูค..."

"แล้วที่แบมบอกพี่ว่าห้ามเอาคนอื่นขึ้นห้องแต่แบมกลับทำเองสะงั้น ถ้างัั้นพี่ก็เอามาบ้างได้สินะ" นี่ผมลืมเลยว่าผมเคยบอกพี่มาร์คว่าอย่าเอาคนอื่นขึ้นไปบนห้อง แต่ผมกลับกำลังจะให้ยูคยอมไปค้างด้วย  แต่มันคนล่ะกรณีไม่ใช่หรอ

"แต่ยูคมัน..."

"โอเค พี่เข้าใจแล้ว ว่า สัญญาที่แบมพูดไว้มันแค่ลมปาก ต่อไปพี่ทำอะไรก็ได้ใช่ไหม" ผมไม่เคยเห็นพี่มาร์คแบบนี้เลย ผมรู้ว่าตอนนีี้พี่เขาโกธรผมมาก แต่สิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้อาจททำให้พี่เขาสบายใจก็ได้

"พี่มาร์ค คือ แบมขอโทษนะครับที่แบมรั้งพี่ไว้ตอนนั้น แต่แบมคิดว่าแบมคิดดีแล้ว แบมไม่อยากจะรั้งพี่ไว้ไม่อยากทำให้พี่ต้องไม่สบายใจ พี่อาจจะเลิกกับแบมแล้วตอนตั้งเเต่วันนั้น แต่แบมยังไม่เลิกกับพี่..."

"...."  ทำไมพอจะพูดออกมาจริงๆ มันรู้สึกแปลบๆนะ

"แบมว่าพี่คงรอวันนี้มานานแล้ว แบมขอโทษนะ แบมมีความสุขมากตลอดเวลาที่แบมคบกับพี่ แบมขอคืนอิสระให้พี่ ให้พี่รักเขาให้พอ มีความสุขกับเขาให้พอ แล้วค่อยกลับมาเมื่อวันพี่พอแล้ว แบมจะรอ..."

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่มาร์คมีสีหน้าดีใจเเค่ไหนแต่ตอนนี้ผม คิดถูกแล้วใช่ไหมครับ ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้  ทำสิ่งที่พี่อยากทำให้พอใจนะครับพี่มาร์ค แบมจะรอ

                           .......................................................................

 

#ยังไม่แก้คำผิด