Crystal Bear อลวนรัก กำไลคริสตัล

Heart Attack I

“เด็กใหม่หรอ?.. ชื่ออะไร.. มาจากไหนละ?”   เป็นคำถามที่เด็กๆใน สนามเด็กเล่นถาม เด็กสาวตัวน้อย หลังจากที่เธอเดินเข้ามาเล่นที่นี่ครั้งแรก ด้วยชุดเดรสกระโปรงระดับเข่า

“ชื่อ เซีย เอบิเนีย ค่ะ มาจาก แคนนาดา”   เด็กสาวตอบออกไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“โห มาไกลมากๆเลย แถมพูดภาษาเราได้ด้วย เก่งจัง”

“เซียเป็นคนที่นี่ค่ะ แต่ต้องไปเรียนที่โน่น พึ่งกลับมาไม่กี่วันนี้ค่ะ”

“อ๋อๆๆ”   เด็กๆ ต่างพากันมุงพูดคุยกับ เด็กสาว ด้วยความอยากรู้จักกับเพื่อนใหม่ พร้อมชักจูงกันเล่น วิ่งไล่จับ ตามภาษาเด็ก แต่วิ่งได้ไม่นาน เด็กสาวก็ต้องหยุดพัก ด้วยใบหน้าที่เปื้อนเหงื่อ

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”   เสียงของเด็กผู้ชาย ที่อายุมากกว่าเธอ พูดขึ้นพร้อมกับนั่งย่อตัวลงข้างหน้า

“มะ ไม่ค่ะ แค่ต้องพักนิดหน่อย”

“เธอตัวเย็น เหงื่อออกเยอะ.. เธอมีโรคประจำตัวหรอ?”   เด็กชาย ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากมนของ เด็กสาว

“ค่ะ.. นิดหน่อย.”

“ไม่น่าหน่อยมั่ง.. เธอโทรตามพ่อแม่เธอมารับเหอะ”

“ตะ แต่ว่า...”   เด็กสาวว่าพรางมองไปยังเพื่อนๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่

“ไว้วันหลังก็ได้ พวกนั่นคงไม่ยินดีหรอก ถ้าเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมา”   เด็กสาวทำหน้าละห้อย เหมือนคนผิดหวัง เพราะในชีวิต เธออยู่แต่กับ หมอ และ โรงพยาบาล เพื่อนก็แทบไม่มี เมื่อมีโอกาสได้เล่น ก็อยากจะให้เต็มที่ แต่ก็มีโรคมาขวาง

“ถ้ากลัวเหงา เดี๋ยวไปส่งไหม?”

“เอ๋? แล้วพี่ชาย ไม่เล่นกับเพื่อนหรอคะ?”

“เล่นจนเบื่อแล้ว จะกลับแล้วด้วย เดี๋ยวไปส่งก็ได้ เป็นเพื่อนคุยกับเธอระหว่างทางไง”

“ขะ ขอบคุณมากๆค่ะ.. พี่ชื่ออะไรค่ะ?”

“พี่ชื่อ.. เค..”

 

 

 

                ณ มหาลัยนานาชาติแห่งหนึ่ง เป็นวันเปิดภาคเรียน เหล่าเด็กปี1 หรือ เฟรชชี่ ต่างพากันรวมตัว เพื่อพบกับรุ่นพี่ของคณะตน ภายในบริเวณรับน้อง เสียงจอแจมากมายดังทั่ว บอกถึงความคึกครื้นในการเปิดภาคเรียนวันแรกนี้

                “ฮัลโหล ซีเกล อยู่ไหน ฉันรอนานแล้วนะ”   เสียงหญิงสาว เจ้าของดวงตากลม มองไปรอบๆ เพื่อหาเพื่อนของเธอ พวงแก้มอมชมพูพองลม บ่งบอกว่ากำลังนอยด์สุดๆ

                “เวต อะ มินิท นะซีเนีย ฉันพึ่งจะหาที่จอดได้เอง”   หญิงสาวเจ้าของชื่อ ซีเกล บอกเพื่อนพรางดับเครื่องยนต์ ปอเช่ 911 และตรวจเช็คของที่จะนำลงไปด้วย ก่อนจะทำการล็อกแล้วเดิน ไปยังบริเวณที่นักศึกษากำลังรวมตัวกันเยอะแยะ

                “นี่ๆ ฉันอยู่ตรง บอร์ดใต้อาคารนะ เดินมาเร็วๆ”

                “โอเค ฉันก็รีบเดินอยู่ รอหน่อยสิคะ”

                “อืมๆ... อุ๊ย!!” 

                ตุบ..   วางสายจาก ซีเกล ได้ไม่นาน ก็เตรียมจะเดินหลบผู้คน แต่ไม่ทันซะแล้ว

                “ฮืมม เจ็บ”   ซีเนียทำหน้าคิ้วขมวด บ่งบอกถึงความเจ็บและไม่พอใจ

                “ซอรี่.. น้องเปน อาไร หรือป่าวคับ?”   ฉันเงยหน้ามอง ตามเสียงชายที่ใช้คำพูดแปลกๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง โอ้โห หล่อมากกกกกกผมบลอนทอง  จมูกโด่งเป็นสัน ไหนจะดวงตาคม ที่มองนานๆ ต้องละลายแน่ๆอีก

                “คะ คือ.. ไม่เป็นไรค่ะ แฮะๆ”  หญิงสาวตอบ แต่ดวงตายังคงไม่ละ จากใบหน้าของชายหนุ่ม

                “ต้องขอโทษนะคับ”   ชายหนุ่มเจ้าของผมบลอนทองกล่าว ก่อนจะยื่นมือหวังจะเข้าช่วย

                “ขะ ขอบคุณค่ะ”   คนอะไร หล่อจัง อยากสัมผัสมือจังเลย จะเป็นยังไงนะ จังหวะที่กำลังจะยื่นมือจับ ก็โดนเสียงแหลมๆขัดสักก่อน

                “กรี๊ดดดดดด  ซีเนีย วอท แฮปเพ่น  เฮ้ นายน่ะ! ทำอะไร เพื่อน ของ ฉัน!”    ซีเกล ที่จัดว่าวิ่งเข้ามา กระชาก ร่างของพี่ชายสุดหล่อจนกระเด็น ก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงฉันแทน ให้ตายเถอะ เข้ามาตรงจังหวะจังนะ

                “ดะ เดี๋ยวสิ ซีเกล ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

                “ไหนๆ เธอล้ม ไม่เป็นได้ไง”    ซีเกลมองสำรวจทั่วตัว พรางหมุนฉันไปรอบๆ

                “เออ คือ ผมไม่ได้..”

                “ซีเกล ล้มเพราะนายใช่มะ....”    กะจะหันไปต่อว่า แต่ก็เหมือนเสียงถูกกลืนหายไปในลำคอ โอ้ มาย ก๊อดดด  หล่อ นรกแตกเลย ผู้ชายอะไรเนี่ยยย

                “คับๆ พี่ชนเพื่อนเธอล้มเอง ต้องขอโทษนะคับ”   ชายหนุ่มกล่าว ด้วยใบหน้าเสียใจ

                “ฮี่ๆ ซีเนีย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยัยนี่อึดจะตาย”   อ้าว ยัยซีเกล ไง๋มาปลี่ยนอารมณ์เร็วงี้อ่า - -*

                “งะ งั้นหรอ คงไม่เจ็บตรงไหนด้วยใช่ไหม?”

                “อ๋อ ไม่มี๊ ไม่มีเลยค่ะ ตรวจดู เรียบร้อย ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ”   เดี๋ยวๆ คนล้มนี่ฉันนะ ทำไมพูดยังกับเป็นเธอที่ล้มละ ยัยซีเกล - -*

                “ไม่เป็นไร ก็ดีแล้ว งั้นพี่ไปก่อนนะ”   ชายหนุ่มกล่าว ทำท่าจะเดินออกไป แต่หญิงสาวก็เรียกขึ้น

                “อ๊ะ ดะ เดี๋ยวค่ะ”   ซีเกลเรียกชายหนุ่มก่อน ที่เขาจะหันกลับมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม หล่อไปไหน พ่อคู๊ณณ

                “ฉันซีเกล นะคะ พี่สุดหล่อ ชื่ออะไรหรอ?”  ซีเกลว่า ก่อนจะยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดไปให้

                “พี่ชื่อ อี้ฟาน ปี3 วิศวกรรมการบินคับ”

                “ถะ ถามแค่ชื่อค่ะ”

                “ เอิ่ม - -* ” 

                “จัส คิดดิ้ง ก็อยากรู้เหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ”   รุ่นพี่อี้ฟานนั่น หน้าเหว่อนิดๆ แต่ก็ต้องเก็กหล่อต่อ ก่อนจะเดิน ออกไปพร้อมรอยยิ้ม ที่แบบว่า พระเอกมาก

                “อย่าพึ่งค่ะพี่ฟาน”

                “ครับ?”

                “ตั้งแต่ตอนนี้.. จีบนะคะ ฮึ้ยยยย  ><”

                ห๊ะ  เสียงนักศึกษาเกือบจะทั้งหมดในบริเวณนั่นร้องพร้อมกัน พรางทำหน้าตกตะลึง รวมถึงพี่อี้ฟานสุดหล่อนั่นด้วย ก็ออกตัวแรงซะตั้งแต่วันแรกของการเปิดภาคเรียนเลยนี่นะแถมเรียกชื่อพี่เขาสะสนิทเชียว - -*

                “พี่ฟานวิดวะการบิน ต่อไปนี้เตรียมรับการจีบของ น้องซีเกลบริหารอินเตอร์ ได้เลย”

                “คะ คับๆ”    รุ่นพี่อี้ฟาน เดินออกไปพรางลูบต้นคอแก้เขิน แอบเห็นหูแดงๆนะ แหมใครจะไม่เขินละเนอะ

                “ซีเนีย ลุค! โซแฮนซั่มมม”   ซีเกลหันมา ก่อนจะทำหน้าฟิน ที่บ่งบอกว่า ชอบ มากๆ

                “เฮอๆ ไปพูดแบบนั่นได้ไง ไม่อายหรอ”

                “แหม คนอะไร เวรี่ แฮนซั่มมม  ถ้าปล่อยต้องเสียดายตายแน่ๆ”

                “นี่ จะเอาจริงหรอ หล่อขนาดนั่น คู่แข่งเยอะแน่ๆ”    

                “เยอะก็เยอะไปสิ อย่างน้อยพี่ฟานฟาน ของฉันก็รับรู้แล้ว ว่ามีฉันในนั่นอีกคน ฮึฮึ”

                “น้อยๆหน่อย พี่เขา เป็นของเธอตอนไหนมิทราบ”

                “เมื่อกี้ไง ไม่เห็นหรอ หัวใจดวงน้อยๆของฉันลอยไปหาพี่ฟานฟานอะ ฮึ้ยย”    พูดเองก็เขินเอง ท่าจะบ้า แต่เอาเหอะ ซีเกล เป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉานะ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ ทั้งๆที่ฉันเป็นเพื่อนกับซีเกลมาหลายปี แต่ฉันก็ยังมีความรู้สึกตื่นเต้นในความสวย มีออร่าของซีเกลตลอด ยังมีลุคที่มั่นใจ รวย แถมยังเก่งอีก ถ้าเธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากจีบ ผู้ชายคนนั่น ชั่งโชคดีจริงๆ  

                “ไปเข้าแถวตรงคณะเราเหอะ รุ่นพี่เรียกใหญ่เลย”   ฉันพูดก่อนจะเดินนำ ซีเกลไป

                ....

                ..

                .

                “อ้าว เค ไม่ไปอยู่ที่บอร์ดคณะนายหรอ”    อี้ฟานที่เดินออกจากใต้ตึกเมื่อครู่ เจอ เค เพื่อนสนิทของเขา

                “อ๋อ คงไม่ละ ฉันพึ่งไปหา เอริณมา ว่าจะพาเธอไปทานข้าวน่ะ”    เคตอบ

                “วันนี้เปิดวันแรก ไม่พบน้องหน่อยหรอ” 

                “ไม่เป็นไร ยังมีช่วงรับน้องอีก... ว่าแต่ วันแรกเนี่ย มีสาวไหนหลงเข้ามาในสต๊อกอีกหรือเปล่า..”    เค เอ่ยแซว เพื่อนสนิทอย่างทุกครั้ง เพราะรู้ดีว่า อี้ฟาน เพื่อนของเขา มีเสน่ห์มาก ต่อผู้หญิงเกือบทั้งมหาลัย

                “ก็มีนะ”

                “ห๊ะ พูดเล่น เอาจริงดิ”

                “อืม แรดไปหน่อย”    อี้ฟานพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ

                “นายควรจะพูดว่า ออกตัวแรงไปหน่อย พูดว่าแรดมันจะเสียมารยาทนะ”    เคพูดออกมา อย่างปรงๆ อี้ฟานเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากจีน มา 3 ปี ก็จริง แต่เพราะเป็น มหาลัยนานาชาติ ทำให้ อี้ฟาน ก็ยังพูดภาษาที่สาม ผิดๆถูกๆ อยู่

                “หรอ ไม่ได้หรอ โอเคๆ”   ผมเห็นเขาพยักหน้านะ งงเหมือนกัน ไปเอาคำนี้มาจากไหน ไม่เคยสอนเลย แต่ชั่งเหอะ เขาคงได้ยินคนในมหาลัยพูดละมั้ง

                “แล้ว อาร์ ไปไหนละ?”   ผมถามอี้ฟานกลับ

                “เห็นว่ามีธุรที่บริษัทเลยไม่ได้มา”   ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินแยกออกมา เพื่อไปที่รถ มินิคูเปอร์ สีแดงเพลิง ลูกรักของผม พรางหยิบมือถือเครื่องหรู เพื่อต่อไปหาปลายสาย

                “ว่าไง เค”

                “เอริณ ผมกำลังไปรับที่ตึกคณะของเธอนะ รอแป็ป พอดี ผมคุยกับอี้ฟานมา”

                “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ใต้ตึกนะคะ”

                “ครับผม”   ผมจัดการตัดสาย ก่อนจะออกรถไปยังตึก นิเทศศาสตร์

                “เด็กใหม่คณะเราเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”    ผมพรึมพรำกับตัวเอง เมื่อมองผ่านกระจกรถ ดูจำนวนรุ่นน้องคณะตัวเองที่กำลังรวมกันอยู่ใต้ตึกคณะบริหาร..

                ....

                ..

                “น้องอยู่คณะบริหารอินเตอร์ใช่ไหมคะ? มาเข้าแถวตรงนี้เลยค่ะ”     รุ่นพี่คนสวย เดินเข้ามาหาหญิงสาวทั้งสอง ก่อนจะแนะนำให้พวกเธอเข้าแถวตามคณะ

                “ว้าว คนเยอะมากๆเลยยย”   ซีเกลพูดอย่างตื่นเต้น พรางมองไปรอบๆ

                “นั่นสิ เพื่อนใหม่ทั้งนั่นเลย”  

                “แล้วพี่ชายที่เธออยากเจอ พี่เคอะไรนั่น อยู่นี่ปะ?”    อยู่ๆซีเกล ก็ยิงคำถามขึ้นมา นั่นสิ อยู่ที่นี่มั๊ยนะ

                “ไม่รู้สิ..” 

                “อ้าว แล้วแบบนี้ จะเจอกันหรอ?”

                “ไม่รู้”

                “โหยยย ฉันก็นึกว่าเธอรู้นะเนี่ย งี้จะเจอกันหรอเนี่ย”    ซีเกลหน้างอ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ

                “นิๆ ทำเหมือนคนอยากเจอคือเธอเลยนะ”   

                “แฮะๆ ก็อยากนะ ตั้งแต่รู้จักกัน แกก็พูดถึงแต่พี่เคๆๆ ฉันละอยากเจอจริงๆ จะดีแค่ไหนเชียว”

                “ดีสิ พี่เขานิสัยดีมาก แล้วก็น่ารักด้วย”    หญิงสาวยื่นกรานหนักแน่น ก่อนที่ซีเกลจะค่อยๆรี่ตายื่นหน้าเข้ามาใกล้

                “อ่อหรอออ”   ทำหน้ายี่ยวน ก่อนจะหันกลับไปยังแถวตามเดิม พร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ

                “ซีเกล เดี๋ยวเหอะ ชิ”   แล้วการเข้าแถว รับฟังการแนะแนว และทำความรู้จักกับรุ่นพี่ทั้งวัน ก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้รุ่นพี่จะมากันไม่ครบ แต่ก็ยังมีเวลาทำความรู้จักอีกมาก

                “น้องๆทุกคน ไม่ต้องเสียใจนะคะ การรับน้องของเรา เราจะจัดทัวร์พา พวกเราทุกคนไปที่ทะเล รับน้องกันที่นั่น รุ่นพี่ทุกคน จะไปกันแน่นอน พวกหนูก็เตรียมตัวกันด้วยนะคะ”

                “กรี๊ดดด ตื่นเต้น ฉันยังไม่เคยเที่ยวทะเลที่นี่เลย”   ซีเกลหันมาบอกด้วยใบหน้าตื่นเต้น ฉันทำเพียงเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงบอก อ๋อหรอ กลับไปให้

                “งั้น การนัดแนะ สำหรับวันนี้ ก็ไม่มีแล้วนะคะ ปี 1 สามารถกลับได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกความร่วมมือค่ะ”

                “ขอบคุณค่า”   เสียงนักศึกษาปี1 ทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพียง ก่อนจะแยกย้าย กันกลับ

                “ดะ เดี๋ยวค่ะ น้อง สองคนนั่นอะ”    ขณะแยกย้าย ก็มีรุ่นพี่คนเดิม เข้ามาเรียกหญิงสาวทั้งสอง

                “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

                “คือ พี่ชื่อนาช่านะ อีก 2 อาทิตย์ จะมีการประกวด ดาวเดือน มหาลัย คือถ้าไม่รบกวน มาเป็นตัวแทนคณะให้ได้หรือเปล่าเอ่ย?”

                “หมายถึง หนูหรือเพื่อนคะ?”   ซีเนียถาม

                “คนไหนก็ได้ค่ะ”

                “งั้นคงเป็นเธอแล้วแหละ”    ฉันรีบยกหน้าที่นั่นให้เพื่อนอย่างรวดเร็ว พร้อมส่งรอยยิ้มอันสวยงาม และโบกมีให้

                “อ้าว ทำไมเป็นฉันละ?”

                “เธอสวยไง บับบัยยย โชคดีน๊า”

                “ยัยซีเนีย”

                “เอ่อ ไม่ต้องทะเลาะกันนะ หนูก็ได้ หนูชื่ออะไนหรอ”

                “ซีเกลค่ะ”

                “มีความสามารถพิเศษอะไรหรือเปล่าค่ะ หนูหน้าตาสวยมากเลย”

                “ฮี่ๆ ขอบคุณค่ะ ต้องการความสามารถแบบไหนค่ะ”

                “อย่างเต้น ร้องเพลง เล่นดนตรี ไรเงี่ยค่ะ”

                “ได้หมดค่ะ เคยเรียนเต้นมาได้ทั้ง ฮิพฮอพ และ ฟรีสไตล์ ร้องเพลงก็เคยประกวดร้องเพลงได้ที่ 2 ค่ะ ส่วนดนตรี ก็เล่นได้เกือบทุกชนิดที่โดดเด่นคงเป็น ไวโอลินค่ะ”    ตอบพร้อมรอยยิ้ม คือฉันไม่ค่อยแปลกใจเพราะอยู่กับ ซีเกลมาตลอด แต่ กับรุ่นพี่นาช่าคงจะ เกิดอาการเงิบไม่น้อยเลย ดูสิ หน้าเหว่อมากๆ บอกแล้ว ยัยซีเกลน่ะ สวย รวย เก่ง

                “คะ ค่ะ งะ งั้นหนู มาเป็นตัวแทน ของคณะเรานะจ๊ะ”   แต่ถึงยังไง ยิ่งซีเกลมีความสามารถมาก ก็ยิ่งเป็นผลดีต่อคณะ เพราะซีเกลมีโอกาส ก้าวสู่ตำแหน่งดาวมหาลัยได้อย่างง่ายดาย

                “สู้ๆนะซีเกล เป็นกำลังใจให้เลย เดี๋ยวฉันจะจัดป้ายเชียสวยๆให้เลยนะ”   

                “งื้อ เขินอะ แต่ก็ได้ อยากมีป้ายเชีย”

                “ฮ่าๆ แต่ต้องเลือกนะ ว่าจะเอาความสามารถอะไรมาแข่ง อย่างเดียวเท่านั่น”    หลังจากที่เราลารุ่นพี่ นาช่า เรียบร้อยแล้ว เราก็กลับมายังคอนโด ของเรา โดนที่ ซีเกลเป็นคนขับปอเช่ 911 คันหรู อ่อ เราอยู่ คอนโดเดียวกัน แถมห้องติดกันอีกด้วยนะ

                “นั่นสิ เดี๋ยวค่อยคิดละกัน”

                “อ้าว ได้ไง ไม่ตื่นเต้นแล้วหรอ ดูใจเย็นจัง”

                “ฮี่ๆๆ ประกวด ฉันผ่านมาเยอะ แค่นี้ ชิวๆ น่า”

                “อ๋อ หรอออ”

                “เลิกล้อสักที”

                “ฮ่าๆๆ”

                “นี่จะบอก นอกจากพี่ฟานฟาน เจอผู้ชายหล่อๆ อีกเพียบเลย คิคิ”    หญิงสาวว่า พรางยิ้มจนตาปิด

                “อ้าว แล้วพี่ฟาน ของเธอละ”

                “จุ๊ๆ ไม่เอาสิ พี่ฟาน อยู่ใน ซีรีบัมอยู่แล้ว อย่าเอามาปะปนกัน”

                “จีบได้ก็ สับรางให้ทันนะแม่คุณ”    ตอนแรกฉันคิดว่า ซีเกลเอ่ยปากจีบ พี่ฟานต้องเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก แต่ตอนนี้ ฉันก็คิดนะ ว่าฉันคงต้องคิดใหม่บ้างแล้ว - -*

                “โอเคค่ะ”    แล้วเราก็จบการสนทนาลง ก่อนที่รถปอเช่ ของซีเกลจะเข้าจอดที่โรงรถของ คอนโด

                “ซีเนีย.. แล้วเธอแน่ใจหรอ ว่าพี่เค ของเธอเขาอยู่ที่มหาลัยนี้”   อยู่ๆ ซีเกลก็เปิดประเด็นอีกระหว่างที่ทั้งสองขึ้นลิฟต์ ไปชั้น 7

                “คิดว่านะ.. ฉันคิดว่าเขาต้องอยู่”

                “ทำไมละ”

                “พี่เขาบอก”

                “วอท? เธอไปคุยกับพี่เค ตอนไหน?”

                “ก็ตอนเด็ก ก่อนไปอเมริกาแหละ พี่เค บอกฉัน ว่าเขาอยากเข้ามหาลัยนี้”

                “เอิ่ม.. นั่นมันก็ 10 ปีแล้วนะ พี่เขาอาจจะเปลี่ยนใจไปแล้วก็ได้”

                “ไม่นะ ไม่แน่นอน ฉันเชื่อแบบนั่น”

                “เพราะงี้ เธอถึงไม่ยอมเรียนที่ อเมริกาใช่ไหม? เธอถึงต้องมาเข้านานาชาติ ที่นี้งั้นสิ”    หญิงสาวไม่ตอบ ทำเพียงพยักหน้ารับ ซีเกลทำเพียงถอนหายใจน้อยๆ

                “ฉันเอาใจช่วยนะ ไฟท์ติ้ง เลดี้”

                “แต๊งกิ้ว”    ซีเนียยิ้มรับให้กับเพื่อนสนิท ก่อนที่จะเดินออกจากลิฟต์เพื่อไปยังห้องของตัวเอง เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการ

                “แต่ว่า.. เธอจะจำหน้าพี่เขาได้หรอ ตอนนี้ก็ 10 ปีเลยนะ คือเธอจะรู้ได้ไงว่าเป็นเขา”

                “... ฉันจะรู้.. ถ้าเขายังใส่ของสิ่งนั่นอยู่..”

                ..

                .

               

 

ณ ร้านอาหาร

                มินิ คูเปอร์สีแดงเพลิง ของเค จอดสนิทบริเวณลานจอดรถของร้านอาหารหรู ก่อนจะพาร่างบาง ผมสีบลอนทอง  ลิมฝีปากอวบอิ่มแดงอมพู เข้าไปในร้านเรียกสายตาจากคนในร้าน พอสมควร เนื่องจากทั้งสองยังเป็นวัยนักศึกษาทั้งคู่ แต่เข้ามาในร้านอาหารหรูราคาแพงแบบนี้ แต่พนักงานในร้านรู้ดี ว่าทั้งสองเป็นขาประจำที่นี่

                “เอริณ วันนี้เราจะทานอะไรกันดี”    หลังจากนั่งลงที่โต๊ะประจำ ชายหนุ่มก็เอ่ยปากถาม

                “นายก็รู้ว่าฉันก็ชอบกินอยู่อย่างเดียว”    ชายหนุ่ม อมยิ้มให้กับเธอ ก่อนจะหันไปสั่งเมนูโปรดของเธอ พร้อมกับเมนูของเขา

                “เค ไม่เบื่อหรอ พามาแต่ร้านอาหารหรูๆ แพงๆ กินร้านธรรมดาก็ได้นะ”

                “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากทำอะไรให้เธอ ที่มันดีที่สุด”    ตอบพร้อมรอยยิ้มมาให้

                “ฉันเกรงใจจัง เราเองก็มาบ่อยด้วย”

                “อย่าคิดมากสิ ฉันเต็มใจนะ”   เคว่าพรางยื่นมือเข้าไปกอบกุมมือของหญิงสาว ทั้งสอง ยิ้มให้กัน หลายคนที่เห็นภาพนี้ จะคิดว่า ทั้งคู่ เหมาะสมกันมาก แต่ไม่มีใครรู้ว่า ทั้งสอง ยังเป็นเพียงแค่ คู่ดูใจ ยังไม่ได้ตกลงปรงใจจะเป็นแฟน แล้วเรื่องราวของทั้งสอง ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง อาหารมาเสิร์ฟ

                “อ่า ของกินมาแล้ว ของโปรดของ เอริณครับ”    ชายหนุ่มอาสายกจานให้ หญิงสาวเอง เพื่อเอาใจเธอ

                “ขอบคุณค่ะ”

                “ทานเยอะๆนะ”

                “อ้วนพอดี”

                “อ้วนเลย จะได้ไม่มีคนจีบ”

                “ตาบ้า”

                “ฮาๆๆ”

                เคร้ง!  เมื่อชายหนุ่มยื่นมือกลับมาวางประจำที่ของตน กำไลครึ่งเงิน ครึ่งคริสตัลที่มีรูปทรงแปลกตา ก็กระทบกับโต๊ะอย่างจัง

                “เสียงอะไรหรอ เค?”  

                “อะ อ๋อ ไม่มีอะไร กำไลน่ะ”

                “หืม ฉันพึ่งรู้ว่านายใส่กำไลด้วย ฉันไม่เคยสังเกตเลย”

                “น้อยใจจัง แต่ไม่เป็นไรครับ แขนเสื้อปิดตลอด เธอคงไม่เห็นหรอก”

                “กำไลอะไรหรอ?”

                “กำไลคริสตัลน่ะ ได้มา.. นานแล้ว...”    ชายหนุ่มพูด สายตาจ้องมองกำไล อย่างเหม่อลอย เมื่อนึกถึงคนที่ให้ เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ...

                “ได้มาจากใครหรอ”   หญิงสาวถามออกมาอย่างใคร่รู้

                “เออ..”   ชายหนุ่มละสายตาจากกำไล ก่อนจะ อ้ำอึ้งในการตอบ

                “อ๋อ ลำบากก็ไม่เป็นไรนะ เค ฉันไม่ว่า ขอโทษนะที่เสียมารยาท”

                “ไม่ๆ ไม่เป็นไร มันตั้งแต่เด็กแล้วน่ะ ฉันเองก็ลืม แต่มันสวย แล้วยังดูใหม่อยู่ ก็เลยใส่น่ะ”    ชายหนุ่มตอบออกมา ก่อนจะส่งรอยยิ้มดังเดิมไปให้      

                “อาหารจะเย็นเอานะ รีบทานสิ”

                “จ๊ะ” 

                แล้วทั้งสอง ก็รับประทานอาหารกันต่อ โดยที่มีสายตาของชายหนุ่มทอดมองกำไลคริสตัลเป็นระยะ กำไลที่ทำให้นึกถึงคนให้ คริสตัลรูปทรงแปลกๆ ที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นหมี แต่ดูยังไงก็เหมือนหมูเบี้ยวๆ นั่น คนที่เขาจะไม่มีวันลืม แม้จะเป็นเวลาไม่นานที่พบกันก็ตาม...

“ เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ สบายดีหรือเปล่า พี่คิดถึงเธอจัง เซีย เอบิเนีย...”