Estimate Lee Nice ซ่อนรักร้าย ให้ตายก็รักมึง

(บันทึกพิเศษ: ไนท์)

ผมจูบกับไอ้ลีจนทำให้ไอ้ลีสลบไปเลย แต่ดีแล้วไอ้ลีจะได้ไม่ต้องไปกับพวกยัยนั้น ผมไม่ได้หึงนะ..แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แค่เห็นมันควงผู้หญิงก็วุ่นวายไปหมด ถึงผมจะเกลียดที่น้ำรักมันมากกว่าที่เคยรักผม ทั้งๆที่ผมเป็นคนเดียวที่ให้ทุกอย่างกับน้ำ แต่สุดท้ายน้ำก็ทิ้งผมไปเพราะ เขาไปชอบไอ้ลี และไอ้ลีก็เป็นเพื่อนผมด้วย แต่เรื่องของผมกับน้ำถูกปิดเป็นความลับ เพราะ น้ำไม่อยากให้ใครรู้ ผมทำตามน้ำทุกอย่างที่น้ำบอกผม ผมไม่เคยขัดใจน้ำเลย เหมือนที่น้ำไม่เคยขัดใจไอ้ลี ผมได้แต่มองร่างบางๆของไอ้ลีที่ตอนนี้หลับสนิทไม่รู้สึกอะไร ใบหน้าของมันคล้ายกับผู้หญิงมาก แค่มองก็รู้สึกหวั่นๆ(ลักหลับเลยสิ:Yaoi@@) จริงๆผมไม่เคยเป็นแบบนี้นะ เคยใกล้มากกว่านี้อีก แต่กลับไม่รู้สึกวุ่นวายขนาดนิ ตอนนั้นที่ได้สัมผัสร่างกายมัน ทำให้ผมเคลิ้มไปหมดเหมือนกับว่ามันเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่ไม่สามารถสู้อะไรผมได้

“อืออ...”ไอ้ลีขยับตัวเล็กน้อย ผมก็ไม่รู้ว่าควรทำไง ได้แค่นั่งเฉยๆ มันมองไปรอบๆก่อนจะหันมามองผม แล้วก้มดูร่างกายตัวเอง สงสัยมันคิดว่าผมจะทำอย่างว่ากับมันสินะ

“ตื่นแล้วสินะ” ผมพูดขึ้นมันหันหน้ามามองผมทันที ตื่นแล้วก็ดีผมจะได้รีบออกจากห้องนี้สักที ไม่งั้นคงได้มีอารมณ์แน่ๆ

“ดะ...เดียว!!” มันเรียกผม ผมหันหน้าไปมองมันที่เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดได้แต่อ้ำอึ้ง ผมจะไม่รอให้มันพูดแน่นอน ขืนอยู่ต่อไปมีหวังคงควบคุมตัวเองไม่อยู่แน่ ผมเดินออกจากประตูห้องพยาบาล เห็นพวกประธานนักเรียนที่เป็นเพื่อนกับลี เขามองผม แต่ผมแค่หลี่ตามองพวกเขา ก่อนจะเดินออกมาจากพวกนั้น

“ดูๆๆๆสายตาหยิ่งสุดๆ”เสียงผู้ชายบางคนจากกลุ่มของประธานดังขึ้น แต่ผมไม่ได้สนใจ และก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า....

(จบบันทึกพิเศษ:ไนท์)

(บันทึกพิเศษ:ลีโอ)

ผมตื่นมาเจอหน้าไนท์ แต่เขาพูดแค่ประโยคเดียวแล้วเดินออกไปเลย โดยที่ไม่ถามผมเหมือนแต่ก่อน จากที่เคยเป็นห่วงกันกลับไม่มีแม้แต่เยื่อใยอะไรเลย ผมอยากกลับไปเป็นแบบแต่ก่อน  ผมอยากเป็นเพื่อนของมัน เพื่อนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังคงเป็นห่วง ตอนนี้ดวงตาของผมเริ่มมัวไปหมด เหมือนน้ำตามันจะไหล ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่สุด แต่ก็กลั้นไม่ไหว มันเจ็บมาก ผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันแปลกๆมันเจ็บไม่เหมือนเพื่อนที่ทะเลาะกัน มันเหมือนเป็นมากกว่านั้น เหมือนว่าผมรู้สึกกับมันมากเกินกว่าคำว่า ‘เพื่อน’

แอ๊ด

เสียงประตูเปิดออก ผมรีบเอามือปาดน้ำตาอย่างไม่ตั้งใจ

“ไงลี เป็นไงบ้างเจ๊เป็นห่วงมากน่า” เจ๊หนุ่ยแทบกระโดดกอดผม

“ลี เป็นไงบ้าง”เสียงยัยเลนถามต่ออีก

“ลีเป็นไงบ้าง พี่เป็นห่วงนะเนี้ย”พี่เบียร์ไปทำหน้าตาเศร้าไป(พี่แกเล่นละครเก่ง)

“พี่ลีเป็นไงบ้างค่ะ/ครับ” มาอีกแล้วคู่นี้ น้ำกับตัง พูดพร้อมกันตลอด

“ถามกันพอยัง ให้พี่โอคนหล่อถามมั้ง” โอแทรกขึ้นมาทันที

“นี้ๆน้องไม่สบายอยู่นะโอ แกล้งถามลีกันรัวเลยนะ” แม่พระผมมากแล้ววว เจนแม่พระของผม

“ว่าแต่ ลีเป็นไงบ้าง”เจนถามผมมั้ง--*

“โอ๊ย!!!!!!!/ประสานกันทั้งห้องพยาบาล รวมผมไปด้วย” ว่าแต่พวกนั้น เจนก็เป็น--+

“ผมก็รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วครับ”ผมตอบทุกคนไป อย่างนั้นแหละ

“งั้นเดียวพวกเราไปเรียนก่อนนะ ตอนเย็นจะมารับกลับคอนโดนะลี”เจนบอกผมก่อนที่จะพรรคพวกกลับ

ผมเองตัวนอนลงพร้อมกับนอนหลับและความรู้สึกที่หมดที่เป็นในตอนนี้ก็วูบหายไป...