ฮารุฮิ สาวน้อยยอดนักสืบ!

 ณ กรุงโตเกียวในประเทศญี่ปุ่น วันที่25/12/1978 อากาศหนาวเย็นจนเยือกแข็ง ท้องฟ้ามืดมิด

ซึ่งเป็นวันคริสมาต ชาวเมืองจัดงานฉลองอย่างสวยงาม เต็มไปด้วยแสงสีอันแวววาว ฉันนักสืบเหงามืด (ฮารุฮิ) ได้ถูกรับเชิญไปงานเลี้ยงในโรงแรมชั้นหรูแห่งหนึ่ง คงมีเรื่องสนุกไม่น้อย.

     ฉันได้ก้าวเท้าเข้าไปในโรงละครขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีรปภ.ผู้หนึ่งขอบัตรเข้าชมจากฉัน

"ขอโทษน้ะคับ ต้องมีบัตรถึงจะเข้าชมได้" รปภ.ถาม

"ฉันฮารุฮิค่ะ ผู้เชิญฉันไม่ได้ให้บัตรเข้าชมไว้"

"งั้นคงเข้าชมไม่ได้หรอกคับ ต้องขอโทดด้วย"

"ให้เขาเข้ามานายรปภ. เขาคือแขกVIPของฉัน" หญิงสาวผู้หนึ่งได้เดินเข้ามาและได้พูดคุยกับรปภ.

ไม่นานนักรปภ.ให้ฉันเข้าไป

"สวัสดีจ้ะ ฮารุฮิจัง ฉันมิยาคาวะ ไดสุกะ"

"ค่ะสวัสดี แล้วก้ขอบคุณน้ะค่ะที่ช่วยคุยกับรปภ.ให้"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พ่อเธอฝากให้ฉันดูแลเธอ"

"พ่อหรอ?"

เขาเดินไปในห้องชมละครพร้อมหันหลังควักมือเรียกฉันให้ตามเข้าไป 

"เธอนั่งตรงนี้น้ะ มันคือที่ที่ใกล้ที่สุดจะชมละครได้อย่างชัดเจน คนหลายๆคนคงอิจฉาเธอไม่น้อยเพราะที่ที่ใกล้ที่สุดน่ะสำหรับคนใหญ่คนโตเท่านั้นอีกอย่างราคาที่นั่งมันแพง แพงจนสามารถซื้อรถหนึ่งคันได้เลยล่ะ เธอกลับได้มันมาฟรีๆซ้ะด้วย ชั่งโชคดีจริงๆ ฮ่าๆ"

"งั้นหรอค่ะ ฉันนี่ชั่งโชคดีจริงๆเสียด้วย ขอบคุณค่ะ"

ฉันนั่งเล่นอยู่ในโรงละครได้ไม่นาน คนก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามานั่งชมกันอย่างไม่หยุดหย่อน 

"นี่ฮารุฮิ ดูสิมีแต่คนใหญ่คนโตมาชมกัน มีทั้งนายตำรวจ นายก นักการเมือง เธอไม่สงสัยหรอ ว่าทำไมเธอถึงได้มานั่งชมแบบฟรีๆ" เมจิกถาม

"นั่นสิ" แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก เวลาผ่านไปไม่นานละคก้เริ่มขึ้นอย่างอลังการ ผู้แสดงก็มีแต่ดาราชั้นแนวหน้าค่าตัวกว่าสิบล้านมาแสดง ไม่แปลกใจที่ที่นั่งจะแพงได้ขนาดนี้ 

"ดูนั่นสิฮารุฮิ คุณน้าที่ช่วยพาเธอเข้ามาน่ะ เขาเป็นดาราน้ะ"

"จิงด้วย ฉันนี่ก้ไม่ได้ทันสังเกตุด้วยสิ"

ละครดำเนินมาจนถึงฉากที่นางเอกต้องตายนักแสดงสวมบทบาทได้สมจริงสุดๆ แต่ใน ขณะนั้นมี