[fic naruto] My Spy...สายลับที่รัก

วันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.00 น.

2 chapter

0 วิจารณ์

7,225 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 12.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

Ino Talk

หวัดดีค่า...ฉัน ยามานากะ อิโนะ จะเป็นคนเล่าเหตุการณ์วันนี้เอง ตอนนี้พวกฉันเรียนอยู่ที่มหา'ลัย Konoha spy and police Univercity บอกได้เต็มปากเลยว่าเป็นมหา'ลัยที่โหดที่สุดในประเทศทางสายตำรวจเลยล่ะ เพราะว่าเป็นสถานที่ที่โหดที่สุด ทั้งการฝึก หลักการ การปฏิบัติจริง จนฉันงงๆอยู่เหมือนกันว่าฉันมาเรียนที่นี่เพื่ออะไรวะเนี่ย เกือบลืมไป ฉันมาตามหายัยโหนก เอ้ย ไม่ใช่ ซากุระ เพื่อนตัวดีของฉัน เราสนิทกันมาก ตอนนี้เราถูกจับแยกกัน ด้วยกฎการฝึกบ้าๆของครูคาคาชิ ในหัวข้อ บัดดี้ ซึ่งผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชาย เอาเหตุผลตื้นๆมาอ้างว่า เป็นสายลับ ต้องทำงานกับทุกคนให้ได้ และยังไม่พอ...ยังต้องไปไหนมาไหนด้วยกันอีก ตัวติดกันน่ะ เอาง่ายๆ ฉันจะเล่าตอนจับคู่ที่ครูคาคาชิจับให้ล่ะนะ...

"เอาล่ะนะ ห้ามมีข้อโต้แย้งใดๆ ไม่งั้นก็รอติด F ไปได้เลย"ทุกคนทำหน้าเซ็ง

"เริ่มจาก...นารูโตะ คู่กับ ฮินาตะ"คู่นี้เป็นความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง...เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเค้าแอบชอบกันอยู่น่ะสิ ฉันเห็นว่าพวกเขาสองคนแอบส่งสายตาวิ้งๆใส่กันด้วย...เฮ้อ คิดแล้วยังเครียด แล้วคู่ฉันล่ะ

"คู่ต่อไป...เท็นเท็น เนจิ"คู่นี้ร้อง ห๊ะ!!! ออกมาพร้อมกัน ฉันเห็นนะว่าบางทีก็ดูเหมือนชอบกัน แต่ต่อหน้าคนอื่นกัดกันอย่างกับหมา เห็นแล้วเพลีย....

"เอิ่ม...ต่อไปเลยนะ อิโนะ..."ฉันตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างใจจดใจจ่อ สาธุ ขอให้เป็น...

"ซาอิ"ห๊ะ???!!! ไม่จริง โอ้ว ม่ายยย ฉันไม่อยากอยู่กับนายยยยย

"^^"หน้าหมอนี่แจกยิ้มพร่ำเพรื่อตลอด --"

"ซากุระ ซาสึเกะ"เงียบ...หน้านิ่งทั้งคู่ แต่แฟนคลับยัยซากุระทำหน้าฮึ่มๆใส่ซาสึเกะ ส่วนแฟนคลับซาสึเกะ ซุบซิบกันแล้วหันมามองซากุระด้วยสายตา...อาฆาต บ้านเพื่อนรักฉันเป็นมาเฟียมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศ ส่วนซาสึเกะก็เป็นหนุ่มฮอตเจ้าของฉายา ราชสีห์เจ้าเสน่ห์ ทำไมน่ะเหรอ...ก็หมอนี่น่ะ รวย หล่อ ควงสาวไม่ซ้ำ พ่อเป็นนักธุรกิจพันล้านน่ะเออ (เหมาะกันดีแท้) แต่ชอบทำหน้านิ่งๆให้เพื่อนๆขนลุกเล่น

"เอิ่ม...จะทำอะไรให้คนอื่นเค้าเห็นว่าเป็นพวกเธอสองคนหน่อยมั้ย"คาคาชิถาม รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากทั้งคู่...

"แหะๆ ไม่ก็ได้...ต่อไป (บลาๆๆ)"จนกระทั่ง...

"อ้าว น่าเสียดายนะที่เหลือเธอคนเดียว ชิกะมารุ"ตาครูคาคาชิโยนกระดาษม้วนที่มีชื่อหมอนั่นเล่นไปมา

"หึ"ชิกะมารุเพื่อนฉันกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ หน็อย...

"ไม่ต้องเสียใจไป เพราะเดี๋ยวครูมีเซอร์ไพรซฺ ให้เธอแน่ ลูกศิษย์ที่รัก"คาคาชินี่...เป็นอาจารย์ที่น่ากลัวจริงๆ

กลับมาปัจจุบันได้แล้ว...

ตอนนี้ฉันเดินตามหาเพื่อนไปเรื่อยๆโดยมีหมา เอ้ย ซาอิเดินตาม ด้วยเหตุที่ว่า...'ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด'

ฉันเดินมาเรื่อยๆตามทางที่ปูพรมสีแดง บริเวณนี้ฉันคิดว่ามันโคตรเงียบ แล้วก็มีห้องเต็มไปหมด จนเดินมาถึงห้องสุดท้าย...ฉันได้ยินบางอย่าง

"อ่า...แน่นชะมัด"เสียงนี้คุ้นๆเหมือนเสียงซาสึเกะเลยแฮะ...

"อะ..โอ๊ย...เบาๆหน่อย ซาสึเกะ ฉันเจ็บ"เสียงนี้เหมือนซากุระ ฉันค่อยๆเดินตามเสียง จนมาถึงหน้าห้องสุดทางเดิน ฉันค่อยๆแนบหูกับประตู

"เข้ามาใกล้ๆสิ..."เสียงซาสึเกะชัวร์-o-

"ใกล้จนไม่รู้จะใกล้ยังไงแล้ว"นี่ก็เสียงซากุระชัวร์

"เจ็บนิดเดียว..."

"รีบๆสิ..."-O-

"อืม..."O///O ทำอะไรกัน!!!

"โอ๊ย เจ็บๆ ซาสึเกะ เอาออกไปก่อน"O/////O

"อีกนิดเดียว...ใกล้เเล้ว...อีกนิดนะ"เสียงเหนื่อยมาก O[]O

"จะ...เจ็บ..ซาสึเกะ"เหนื่อยเหมือนกัน O[ ]O

"เธอทำเองมั้ย"หอบนิดๆ(?)

"บ้าเหรอ...นายทำไปเลย ฉันจะทำยังไง"เหนื่อยๆนะ

"เออ นั่นสิ...โอ๊ย ร้อนชะมัด เหงื่อฉันเต็มไปหมดเเล้วนี่"

"เช็ดสิ..."เสียงเพลียสุดๆ

"มือไม่ว่าง..."ฉันควรคิดมั้ย --"

"อะ...จะ มะ...ไม่ไหวแล้ว"ใช่ ควรคิด

"ทนอีกนิดนะ...อย่าเพิ่ง"เสียงซากุระ ใช่แน่ๆ

"จะฟังเค้าคุยกันอีกนานมั้ยครับ"หมา เอ้ย ซาอิถามฉัน

"ก็ถ้าเข้าไปแล้ว...เอิ่ม จะขัดจังหวะเค้ามั้ยล่ะ"เอิ่ม รู้สึกเหมือนหน้าฉันเริ่มขึ้นสีนิดๆละ เขาไม่ฟังเเล้วเปิดประตูเข้าไปทันที O[]O

"ซาอิ/อิโนะ"อะ...อ่าว

สภาพที่ฉันเห็นคือทั้งคู่ถูกมัดมือไพล่หลังติดกัน ซาสึเกะพยายามใช้คัตเตอร์ตัดเชือก แต่เชือกเป็นเชือกเหนียว ก็เลยบาดเข้าเนื้อซากุระไป เป็นเเผลถึงจะไม่ลึกมากแต่ก็มีเลือดไหล

"ซาอิ อิโนะ ช่วยที"ซากุระกัดฟันเรียก ฉันกับซาอิก็เลยรีบเข้าไปแก้มัด

"นายไปจัดการตัวเองเหอะ เดี๋ยวฉันได้เห็นมาดหลุดของนายอีก"ฉันเห็นซากุระกระซิบกับซาสึเกะก่อนหมอนั่นจะเดินออกไป

บนโต๊ะอาหาร มื้อเที่ยง

"แล้วที่ซาสึเกะบอกว่า แน่นชะมัดก็..."

"เชือก--"

"ที่แกบอกว่าเจ็บ..."

"เชือกบาด - -"

"ที่หมอนั่นบอกอีกนิดนะ..."

"คงใกล้จะเอื้อมถึงเชือกมั้ง"

"ที่เขาบอกมือไม่ว่าง..."

"ถูกมัดอยู่ไง - -"

"สุดท้าย ที่เขาบอกจะไม่ไหวแล้วนั่นล่ะ"

"หมอนั่นปวดห้องน้ำ - -"

"สรุปคือ...ฉันคิดไปเอง ว่าแกกับหมอนั่นกำลัง...ด็อต ด็อต ด็อต กับแกอยู่...ว่างั้น"

"แกคิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้เรอะ - -"เอ้า ก็เสียงแบบน้าน

"ก็เสียงคุณสองคนมันเป็นแบบนั้น คุณอิโนะก็คงคิดแบบนั้นหละครับ^^"เอ้า เออ ดีโว้ย แสนรู้ดีจัง(?)

"เป็นไงบ้างนาย"ซากุระหันไปถามซาสึเกะ อ้าว เห็นผัว(ในอนาคต)ดีกว่าเพื่อนซะละ

"อืม ฉันโอเคเเล้วล่ะ แล้วข้อมือเธอเป็นไงบ้าง"

"อืม ก็ดีขึ้นแล้ว ใส่ยาแล้วน่าจะหาย"ซาสึเกะจับข้อมือเพื่อนฉันพลิกไปพลิกมาดูเหมือนกำลังเลือกปลาอยู่ที่ตลาด - -"

"แหนะๆๆ เพื่อนฉันนะซาสึเกะ"ยัยเท็นเท็นเดินมาพอดี พร้อมกับเนจิ...

"เพื่อนฉันเหมือนกันนะ เท็นเท็น"ซาสึเกะตอกกลับนิ่งๆแล้วมองไปที่เนจิ เล่นเอาเท็นเท็นของเราไปไม่เป็นเลย

"เออ แล้วนี่เป็นไงมาไงล่ะ ถึงได้ไปถูกมัดติดกันอยู่ใน...ห้องนั้นน่ะ"ฉันถามเมื่อเห็นว่าทุกคนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา

ซากุระเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมามองสบตาซาสึเกะ ดุเหมือนทั้งคู่จะรู้กันอยู่สองคน...แล้วเอาฉันไปไว้ไหนยะ

"พวกสปายจากสึนะ ฉันจำได้"ซาสึเกะสบตาเหมือนกำลังคุยกันทางสายตากับเพื่อนฉัน โลกนี้มันมีแค่พวกแกสองคนรึไงยะ

"งั้น ฉันสองคนขอตัวก่อนนะ"ซากุระลุกขึ้นพร้อมกับซาสึเกะ พยักเพยิดกันแล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร คู่นี้นี่...อะไรกันวะ เป็นพวกสื่อสารได้เพียงมองตารึไงกัน!!!

"คุณอิโนะ...อิจฉาเหรอครับ^^"หมา เอ้ย ไม่ใช่ๆ ซาอิ หืมม น่าหมั่นไส้

"ชิ เปล่าซะหน่อย ก็แค่มอง นายน่ะกินๆซะ ฉันกินเสร็จแล้วเนี่ย ขี้เกียจรอ"แล้วหลังจากนั้นฉันก็คุยกับเพื่อนๆไปเรื่อยๆ

................

"คุณอิโนะครับ จะไปรึยังครับ ใกล้จะได้เวลาเรียนวิชาเทคนิคและอุปกรณ์แล้วนะครับ"เอ๋ นี่ฉันคุยเพลินไปเหรอ

"เสร็จแล้วทำไมไม่เรียกล่ะยะ --*"

"บังเอิญผมรู้มาว่าเวลาที่พวกผู้หญิงเมาท์นี่ไม่ควรไปขัดน่ะครับ เพราะว่าผู้หญิงที่พูดเยอะๆแล้วก็มักจะอารมณ์ดี แบบคุณอิโนะเนี่ยหละครับ ตอนที่มีคนมาขัดจะบอมบ์ใส่ ^^ ผมก็เลยปล่อยให้คุยตามสบายเลยครับ"

"หาว่าฉันพูดมากรึไง"

"เปล่าเลยครับ คุณอิโนะแค่พูดเยอะเฉยๆ" หึย หมอนี่กวน

"เอาเหอะน่า อย่าทะเลาะกันเลย ฉันเริ่มจะรำคาญขึ้นมาแล้ว"ชิกะมารุบ่น ชิ ใช่ซี้ ฉันมันทำอะไรก็ไม่ถูกใจใคร เฮ้อ...คิดเเล้วก็...รู้สึกเศร้าแปลกๆแฮะ

"คุณอิโนะ ฝันกลางวันอยู่เหรอครับ"ซาอินี่มีพลังอ่านใจได้ไง เริ่มรู้ทันฉันไปหมดเลยแฮะ เพิ่งอยู่ด้วยกันแท้ๆ

"อ้าว ไหนจะไปเรียนล่ะ โอ้เอ้อยู่นั่นแล้วจะได้ไปมั้ยล่ะเนี่ย"ก็จริงของเท็นเท็น...ฉันก็เลยเดินออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นที่พวกเรามักจะนัดกันมานั่งด้วยกันประจำ แต่เจ้าซาอิก็ตามมาติดๆ...เฮ้อ นี่ชีวิตฉันต้องติดกับเจ้านี่จริงๆเหรอเนี่ย...ฝันร้ายชัดๆ

Writer Talk

ทางด้านซาสึเกะและซากุระ

"นายคิดว่าพวกมันแฝงเข้ามา?"ซากุระถามเบาๆหลังจากที่ทั้งคู่แยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนได้สักพัก

"ใช่"ซาสึเกะตอบและเดินไปตามทางที่คดเคี้ยวในตึกที่ไม่ค่อยมีคนมาเพ่นพ่านมากนัก

"พวกนี้กัดไม่ปล่อยจริงๆ นายว่าเราควรรายงานอาจารย์มั้ย"ซากุระเบนสายตาไปสบตาเขาอีกครั้ง แต่ดวงตาสีรัตติกาลที่มองมาก็ทำให้เธอเข้าใจ

"อืม...เราไม่ควรบุ่มบ่ามสินะ"เธอพึมพำเองโดยที่เขาแทบไม่ต้องพูด ซาสึเกะอดที่จะแปลกใจกับคนตรงหน้าไม่ได้...ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทั้งคู่แทบไม่ได้มีความสนิทสนมอะไรกันเลย เธอเป็นแค่เพื่อนของนารูโตะที่บังเอิญมาสนิทกับเขา แต่ซากุระก็อ่านสายตาเขาได้ราวกับเขาพูดออกมาเอง...ทั้งที่ไม่เคยมีใครอ่านสายตาเขาออกจนทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ แม้แต่พี่ชายของเขาเองก็เถอะ

"หืม? นายสงสัยล่ะสิ ว่าฉันรู้ได้ยังไง"เสียงที่ฟังดูขบขันของซากุระดังขึ้นเมื่อทั้งคู่กลับมาที่ห้องเดิมอีกครั้ง

"เธอนี่รู้ทันไปหมดเลยนะ ซากุระ"เขาเอ่ยเรียบๆเเต่ก็แฝงด้วยความแปลกใจ

"หึๆ ตระกูลฉันอ่านใจคนได้น่ะ"นั่นยิ่งทำให้คิ้วของเขาขมวดเเน่นขึ้นไปอีก

"....เธอ..."

"เชื่อจริงเหรอ ฉันล้อเล่นน่ะ :P"

"เธอนี่มัน..."เขาถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเอือมๆ หันไปสนใจกับร่องรอยการหลบหนีของศัตรู

"ผู้หญิงแน่ๆ ฉันมั่นใจ"ซาสึเกะดูที่หน้าต่าง ส่วนซากุระกำลังตรวจดูที่พรม รอยเท้าที่บ่งบอกว่าต้องเป็นคนที่ปีนมาทางรั้ว เพราะรั้วรอบมหาวิทยาลัยจะมีการขุดบ่อโคลนซึ่งเป็นโคลนสีพิเศษ และเช็ดออกยาก จึงเป็นการบ่งบอกการบุกรุกไปในตัว

"น่าแปลกนะ ผู้หญิงคนเดียว ล้มเราสองคนได้ ฉันไม่ได้ยอหรอกนะ แต่ฝีมือเราสองคนมันก็ไม่ได้กระจอกขนาดนั้น ใช่มั้ย..."ซากุระพูดพลางเอากล้องจากกระเป๋ามาถ่ายรูป

"อืม...ก็จริง แต่ยัยนั่นเล่นทีเผลอ แถมครื่องช็อตเเรงขนาดนั้น...ไม่หัวใจวายตายก็บุญโขเเล้วน่า"เขาเดินมาจุดที่ซากุระกำลังถ่ายรูปและชวนให้ออกไปก่อนจะเกิดอะไรขึ้นอีกหน

คาบวิชา ศิลปะป้องกันตัว

ผู้ต้องเข้าเรียน : เนจิ,เท็นเท็น,ฮินาตะ,นารูโตะ,ซาสึเกะ,ซากุระ ฯลฯ

"ซากุระกับซาสึเกะหายไปไหน มีใครรู้บ้าง"อุจิวะ โอบิโตะ อาจารย์ผู้คร่ำเคร่งกฎระเบียบถามขึ้นอย่างสงสัย

"เอ่อ...เห็นบอกว่ามีเรื่อง...."นารูโตะกำลังจะพูดแต่ดันมีเสียงทุ้มๆดังขึ้นขัดซะก่อน

"ไม่มีอะไรหรอก ผมมีธุระนิดหน่อยน่ะ"

"งั้นก็ไปนั่งซะ...อย่ามาสายอีกล่ะ เพราะคุณอาจจะถูกตัดชั่วมะ..."

"ทราบครับ...อาจารย์"ซาสึเกะขัดขึ้น เขาให้ซากุระเข้าไปก่อนแล้วจึงเดินตามเข้าไปนั่งใกล้ๆกัน เผื่อว่าจะได้คุยเรื่องศัตรูในระหว่างเรียนได้บ้าง ซาสึเกะเหลือบไปเห็นแฟนคลับเขาแอบซุบซิบกัน ส่วนพวกแฟนคลับซากุระก็จ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ส่ายหน้าอย่างปลงๆ...

"เกิดมาฮ็อตก็งี้ล่ะนะ อย่าไปคิดอะไรมาก"เสียงหวานดังขึ้นแม้เจ้าตัวจะตั้งหน้าตั้งตาฟังที่อาจารย์กำลังอธิบายอยู่หน้าชั้นมากก็ตาม

"นี่ ฉันชักจะเชื่อเเล้วนะว่าตระกูลเธอนี่อ่านใจคนได้จริงๆ ให้ตายสิ คนอะไร เดาถูกไปซะหมด"ร่างสูงกว่าพูดยิ้มๆ ซากุระเลิกคิ้ว

"ฉันไม่ได้เดามั่วๆนะ"เธอพูดพลางจดรายละเอียดของท่าที่ใช้ในการต่อสู้...

'ผู้หญิงคนนี้แยกประสาทดีชะมัด...ขนาดเรายังทำแบบนั้นไม่ได้เลย'ซาสึเกะครุ่นคิดและจ้องมองใบหน้านั้นพักใหญ่

"เอาเป็นว่าอยู่ไปก็ชินเอง...ฉันน่ะมีอะไรให้ประหลาดใจอีกเยอะนะ...อุจิวะ ซาสึเกะ"เธอพูดโดยที่มือยังจดขยุกขยิก

"ที่ว่าเธอไม่ได้เดามั่วๆ หมายความว่าไง"ซาสึเกะเริ่มถามอีกครั้ง

"หึ ฉันน่ะ สังเกตเอา เอาง่ายๆว่าใช้จิตวิทยาบวกกับภาษากายนิดหน่อยก็รู้แล้วหละน่า"เธอหันมายิ้มให้อีกครั้ง

"เธอนี่...น่าแปลกใจจริงๆด้วยสินะ"

"คุณ...อุจิวะ ซาสึเกะ ช่วยออกมาสาธิตท่าเทควันโดท่านี้หน่อยครับ"โอบิโตะเห็นว่าซาสึเกะไม่ได้มีความตั้งใจเลยที่จะสนใจสิ่งที่เขาสอน เลยกะจะแกล้งด้วยการเรียกออกมา แต่เขาหารู้ไม่ว่า...

"ท่าชากิ*อ่อนหัดแบบนั้น เอาไว้สอนลูกศิษย์เหรอครับ"ซาสึเกะพึมพำ

"ทำให้ได้แล้วค่อยพูดนะ คุณซาสึเกะ"ซาสึเกะเลิกคิ้วให้ทีนึงอย่างกวนอารมณ์ ก่อนจะเตะไปที่แผ่นไม้อัดโดยไม่มีทีท่าจะสะทกสะท้าน และยังสวยงามตามแบบฉบับเทควันโดอีกด้วย

"ทำได้แล้วนะครับ...อ้อ ผมลืมบอกไป...ผม สายดำ"แล้วคุณชายคนเล็กของอุจิวะก็เดินไปนั่งที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทิ้งความเจ็บใจไว้ให้โอบิโตะ

"นายนี่กวนได้อีกนะ เห็นนามสกุลเดียวกันหน่อยเป็นไม่ได้"ซากุระระบายยิ้มขำๆ

"ก็มันน่าหมั่นไส้นี่..."เขายิ้มตอบ ชักจะสนใจในตัวของบัดดี้คนนี้ขึ้นมาแล้วสิ

คาบวิชา เทคนิคเเละอุปกรณ์

ผู้ต้องเข้าเรียน : อิโนะ,ซาอิ,ชิกะมารุ,ลี,คิบะ,ชิโนะ ฯลฯ

"วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก เข้ามาได้"ยามาโตะเรียกนักเรียนที่แต่งตัวแปลกๆ ใส่ฮู้ดและเสื้อสีเทา กิริยาที่ล้วงกระเป๋าแจ็คเก็ตอยู่แทบตลอดเวลา ทำให้ใครคนหนึ่งมองเเล้วหงุดหงิดใจไม่น้อย จึงสะกิดให้เพื่อนข้างๆพูดแทน

"เฮ้ ถอดฮู้ดไม่เป็นรึไง แบบนั้นพวกเราจะไปเห็นหน้าได้ไงฟะ"คิบะพูดขึ้นและก็มีเสียงเห่าของเจ้าสุนัขตำรวจคู่ใจอย่าง อากามารุ คอยเห่าสนับสนุน

"นั่นสิ แบบนี้มันกวนกันนี่"อีกเสียงพูดขึ้น แต่คนที่มาใหม่กลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไร

"เอ่อ...งั้นเธอช่วยถอดฮู้ดก่อนได้มั้ย...เอ่อ..."

"Hello everyone. my name is Sabaku No Temari. My feel reluctant to study it. However because of forced My favorite food is Kenchin-jiru. My dream is to graduate."

(หวัดดีทุกคน ฉันชื่อ ซาบาคุ โนะ เทมาริ ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากมาเรียนเท่าไหร่ แต่ว่าก็มาเรียนเพราะว่าโดนบังคับ อาหารที่ชอบก็..เคนจิน จิรุ ความฝันสูงสุดคือการเรียนให้จบ)

". . ."เงียบ และไม่มีเสียงตอบรับ ซักพักลีก็พูดขึ้น

"เอ่อ คุณ ซาบาคุ โนะ เทมาริ ใช่มั้ยครับ?"

"You can call me Temari"

(เรียกว่าเทมาริก็ได้)

"ออ ครับ คุณเทมาริ คุณช่วยถอด..."

พรึ่บ...

"เฮ้ย ผู้หญิงนี่หว่า..."เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"แจ่มเหมือนกันนี่หว่า สนป้ะวะ"

"I don't like the bill oh...no no no I don't like bills"คำนี้ทำเอาหลายคนมีน้ำโห

(ฉันไม่ชอบคนปากหมา โอ๊ะ ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่ชอบพวกปากหมา)

"เธอน่ะ...พูดอังกฤษเป็นอย่างเดียวรึไง"ชิกะมารุตะโกนถามบ้าง

"ขึ้นอยู่กับอารมณ์"เธอตอบมาทันควัน แถมการยักคิ้วกวนอารมณ์ให้

ยามาโตะเห็นท่าไม่ดี จึงให้เทมาริไปหาที่นั่ง ก่อนที่จะเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทในคาบเรียนที่เขาสอน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ที่นั่งนั้นเหลือเพียงตัวเดียว...มันคงไม่มีปัญหาถ้าตำแหน่งมัน...

"เอ่อ..ใช่ ข้างๆชิกะมารุนั่นแหละ เหลืออยู่ที่เดียวสินะ"แต่คนเป็นอาจารย์ก็ยังฝืนยิ้ม

"ขอบคุณ...ค่ะ"เทมาริขยับฮู้ดขึ้นสวมอีกครั้ง แล้วเดินไปนั่งอย่างสบายอารมณ์

คาบวิชาหลัก การเป็นสายลับ

ฮาตาเกะ คาคาชิ ผู้สอน

ผู้ต้องเข้าเรียน นักเรียนสายลับห้อง 1,2

"ว่าไง การอยู่กับบัดดี้ไม่เเย่อย่างที่คิดใช่มั้ยล่ะพวกเธอ"คาคาชิทักทายลูกศิษย์ทุกคนอย่างอารมณ์ดี มีหลายคนทำหน้าเซ็ง แต่บางคนก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"อาจารย์ นี่จะให้พวกเรามีปาท่องโก๋ติดหนึบไปกันถึงเมื่อไหร่"ซุยเก็ตสึถามอย่างเซ็งๆ เหลือบไปมองผู้หญิงผมแดงข้างๆ

"ฉันอยากอยู่กับนายตายแหละย่ะ อาจารย์นะอาจารย์ มีตาหามีแววไม่ ทำไมฉันต้องมาอยู่กับไอ้หน้าฉลามนี่ด้วยเนี่ย"

"เอาน่า ค่อยๆปรับกันไป ไม่เเน่นะ บางที พวกเธออาจจะได้เสีย เอ๊ย ได้เป็นแฟนกันก็ได้"คาคาชิยังยิ้มอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาอยู่ในสูทสีเทาเข้มที่ทำให้ดูภูมิฐานมากเลยทีเดียว

"แหวะ/ยี๊"ซุยเก็ตสึทำหน้าชวนอ้วก ส่วนคารินทำหน้าสยองสุดๆ

"อาจารย์คาคาชิ"คิบะเรียกชายหนุ่มผมเงินที่กำลังสนใจสงครามน้ำลายของลูกศิษย์

"ว่าไง คิบะ"

"ไหนบอกว่าคาบนี้จะมีเซอร์ไพรซฺให้เพื่อนรักผมไง ชิกะมารุน่ะ"คิบะถาม มีเสียงอากามารุเห่าสนับสนุนเหมือนเคย

"อ้อ...จริงด้วยแฮะ"

"อย่าบอกนะว่าอาจารย์ลืมน่ะ"ชิโนะขัด

"ฮ่าๆๆ เปล่านะ ไม่เคยลืมอยู่เเล้ว ชิกะมารุ"คาคาชิเรียกลูกศิษย์

"ครับ"เขาก็ขานรับอย่างเบื่อๆ

"นี่ไง...บัดดี้นาย"คาคาชิชี้นิ้วไปที่....

"ห๊ะ!!!/หืม"ชิกะมารุร้องออกมาอย่างตกใจ

"ยัยจุกนี่เนี่ยนะ อาจารย์"

"อ๋าวว ก็เหลืออยู่แค่คนเดียวนี่ ถ้าเธอไม่เอาก็ได้นะชิกะมารุ นายก็จะได้ F เป็นของแถมอีกตัว"คาคาชิขู่

"ก็ได้...ชิ"

"ถามฉันรึยังหา"เทมาริประท้วง

"คุณก็ด้วยนะ คุณเทมาริ ผมว่าถ้าคุณติดเอฟคราวนี้คงลำบากหน่อย"คาคาชิยิ้มอย่างเป็นต่อ

"ก็ได้ค่ะ อาจารย์คาคาชิ"เธอกระเเทกเสียงเเล้วกอดอกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

"^^ งั้นเราเริ่มบทเรียนวันนี้กันดีกว่านะ"

หลังเลิกเรียน

"เฮ้อ~~ น่าเบื่อชะมัด ต้องไปส่งเธอสินะ"ชิกะมารุพูดดีๆกับเทมาริเป็นครั้งแรก

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ค่อยชอบให้ใครยุ่งวุ่นวายกับบ้านของฉัน เอาเป็นว่าฉันไปส่งนายละกัน"เทมาริสวมฮู้ดอีกครั้ง

"ก็ดี"ชิกะมารุยักไหล่

"สนิทกันเร็วดีนะ พวกนายน่ะ"เสียงที่ไม่เหมือนใครดังขึ้น ชิกะมารุตอบโดยไม่ต้องหันไปมอง

"คงไม่เร็วเท่านายหรอกน่า...นารูโตะ"ชายหนุ่มผมสีเหลืองเด่นปั่นจักรยานขึ้นมาขนาบข้างกับจุดที่ชิกะมารุยืนอยู่ โดยมีฮินาตะ นักศึกษาสาวสุดเรียบร้อยซ้อนท้าย

"หึ ไม่เอาน่า ถือว่าได้เพื่อนใหม่"นารูโตะเบนสายตาไปมองหญิงสาวข้างตัวเพื่อนรัก

"คุณ...เทมาริสินะครับ ผม...อุซึมากิ นารูโตะนะครับ ส่วนนี่บัดดี้ผม ฮิวงะ ฮินาตะครับ"

"อืม..."เทมาริตอบสั้นๆ เบือนหน้าไปทางอื่นคล้ายต้องการจบบทสนทนา ทำเอาหนุ่มหน้าแมวมองอึ้งๆ

". . ."

"เอ่อ...งั้นเราไปกันดีกว่านะ ฮินาตะ"

"อืม...ฉันก็ว่างั้นแหละนารูโตะคุง"

"คนอะไรเนี่ย เฉยชาชะมัด"นารูโตะพึมพำหลังจากออกห่างมาได้ซักพัก

"เค้าเหมาะกันดีนี่ นารูโตะคุง^^"เธอส่งยิ้มให้

"เฮ้อ~ เธอนี่มองโลกในแง่ดีตลอดเลยน้า ฮินาตะ"

"^////^"

"ปะ...กลับบ้านกันเถอะ ฮึ๊บ..."เขาออกเเรงส่งให้จักรยานมุ่งไปข้างหน้า ไปสู่บ้านฮิวงะต่อไป...

ส่วนด้านซากุระ

ซากุระกับซาสึเกะยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ บรรยากาศสุดร่มรื่นย์ มองเห็นท้องฟ้าสีส้มในยามเย็น บรรยากาศคงดีสุดๆสำหรับคู่รักในตอนนี้...แต่ไม่ใช่พวกเขา!!!

"นายว่า นักเรียนใหม่คนนั้นน่าสงสัยเหมือนกันสินะ..."ซากุระพึมพำ

"อืม...ท่าทีลึกลับนั่น"

"นายว่าเราควรให้ใครซักคนจับตาดู..."ซากุระเสนอ

"อย่างใกล้ชิดเลยด้วย...."ซาสึเกะเสริม

"มีอยู่คนเดียวสินะ"ทั้งคู่มองหน้ากัน

"ชิกะมารุ!!!"

______________________________________________________

*เกือบลืม ท่าชากิ แปลว่าท่าเตะของกีฬาเทควันโดค่ะ ^^

นิยายเรื่องนี้ถูกเผยแพร่อยู่ในเว็บเด็กดีด้วย เพราะเป็นนิยายของไรท์เอง ดังนั้นไม่ต้องตกใจค่ะถ้าใครเคยอ่านในเด็กดีมาก่อน

ปล.ในขีดเขียนนี้ขออนุญาติอัพสัปดาห์ละ 1 ครั้งค่ะ

สารบัญ

ตัวละคร