Creepypasta Family The Broken Myth

               ความจริง ความฝันและจินตนาการแสดงถึงความไม่แน่นอนของทุกๆสิ่ง ทุกสิ่งย่อมมีทั้งด้านบวกและลบ ความรู้สึกและอารมณ์ รวมถึงความเป็นไปได้และความเป็นไปไม่ได้ แต่ทั้งหมดกลับถูกเชื่อมโยงด้วยสายใยเล็กๆบางอย่างที่ถูกเรียกขานกันว่า 'อนันตกาล' พลังอันมหาศาลที่นิรนามถูกปกป้องโดยมหาเทพที่ถูกเรียกว่า 'มหาจักรพรรดิ์' กับเหล่าการ์เดี้ยนที่เกิดมาจากมันทั้งสามที่คอยควบคุมหลายสิ่งภายในห้วงมิติ

               แต่แล้วกลับมีบางอย่างผิดไปจากปกติ ชายผู้ได้ชื่อว่าผู้นำแห่งความมืด ได้ทำการวางแผนเพื่อนำเศษเสี้ยวชิ้นส่วนของกุญแจที่จะนำไปไขประตูแห่งอนันตกาลทั้งสามชิ้นกลับมาหลอมรวมเป็นหนึ่งอีกครั้ง เพื่อช่วงชิงพลังอันมหาศาลมาไว้ในครอบครองของตน 

               เหล่าครีปปี้พาสต้าและพวกพ้องจึงทำการต่อสู้เพื่อหยุดยั้งแผนการของผู้นำแห่งความมืด ..แต่มีหรือที่กลุ่มคนผู้มีเพียงแต่พลังพิเศษจะต่อกรกับศัตรูระดับพระเจ้าได้

               แต่ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง ชายปริศนาผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาช่วย แม้ว่าเขาจะมีนิสัยที่ 'โคตรเกรียน' ก็ตาม แต่นั่นอาจทำให้เหล่าผู้ปกป้องสามารถหยุดยั้งภัยครั้งนี้ก็เป็นได้

               ...ทุกๆความฝัน ทุกๆความเป็นจริง ทุกๆความคิดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยจินตนาการ ล้วนแต่ถูกเชื่อมโยงกันด้วยบางสิ่งบางอย่างที่พวกมันมีอยู่เหมือนๆกัน นั่นละคือความสมดุล... 

               Creepypasta Family The Broken Myth 

               ครีปปี้พาสต้า แฟมิลี่ จุดดับสูญแห่งตำนาน

                                                                                 xdeathrocker

_____________________________________________________________________________________

               "..セイディ(..Sadie)" เสียงบุรุษที่อยู่ภายใต้หน้ากากสองอารมณ์ ร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชุดกันหนาวสีดำและผ้าพันคอที่ยาวจรดท่อนขา บริเวณหน้าอกของชายผู้นี้มีแท่งเหล็กแหลมขนาดใหญ่ทิ่มทะลุ เลือดไหลนองเต็มเสื้อผ้าและพื้นดิน

               "もう泣かないでください..(อย่าร้องไห้เลยนะ)" ชายผู้นี้ใช้มือของเขาลูบบริเวณใบหน้าของหญิงสาวผู้มีผมสีเหลืองอ่อน ดวงตาของเธอข้างหนึ่งนั้นหายไป ส่วนอีกข้างหนึ่งกลับมีสีแดงดั่งโลหิต คอของเธอถูกกรีดด้วยมีดเป็นรอยขนาดใหญ่

               "マイガールスマイルください(ยิ้มให้ชั้นดูหน่อยสิที่รัก)" เขาพยายามจะปลอบหญิงสาว แต่มันก็ไม่เป็นผลอันใด เธอยังคงร้องไห้ออกมาอยู่เช่นเดิม แต่ครั้งนี้เธอกลับเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาที่เศร้าโศก

               "ชั้นยิ้มไม่ได้หรอกนะคะ..คาโอะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยถ้อยคำที่ชวนหดหู่ แต่ใบหน้าของหน้ากากของชายผู้นี้ยังคงไม่แสดงอาการเศร้าหมองแต่อย่างใด คาโอะเอื้อมมือลงไปในเสื้อของตนแล้วจึงหยิบกระป๋องไวน์ขนาดเล็กขึ้นมา เขาใช้มือที่ใกล้จะไร้เรี่ยวแรงเปิดฝามันก่อนจะดื่มผ่านทางหน้ากากที่ยังคงแสดงใบหน้ายิ้มในด้านที่เป็นสีดำ

               "ウイン？(ไวน์มั้ย)" คาเกะคาโอะหยิบไวน์อีกกระป๋องและยื่นให้แก่แซดี้ เธอมองที่กระป๋องก่อนจะมองไปที่ใบหน้าของชายที่เธอรัก

               "เธอนี่ชอบกินไวน์จังเลยนะ..คาโอะ" แซดี้ยื่นมือออกไปรับกระป๋องไวน์จากมือของคาเกะคาโอะ มาเปิดฝาเตรียมดื่ม แต่..

               "のは、眼鏡をクリンクしてみましょう(ชนแก้วกัน)" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนที่ทั้งสองคนจะนำกระป๋องไวน์ทั้งสองชนกันเกิดเสียง คริ๊งค์!!! ออกมา แล้วทั้งสองจึงยกกระป๋องดื่มจนหมด

               "それは飲酒の人々を幸せにするので、私は..私のワインが好き。枯渇に苦痛を却下。(ที่ผมชอบไวน์น่ะ..ก็เพราะว่ามันทำให้คนที่ดื่มมีความสุข ลบล้างความทุกข์ไปจนหมดสิ้น)" คาโอะเอ่ยขึ้นเมื่อดื่มจนหมด "..そして、もっと(..และอีกอย่าง)"

               "それは人々が私に出て笑顔になり。(มันทำให้คนที่เรารักยิ้มออกมาได้)" หญิงสาวมองไปที่แฟนหนุ่มด้วยสายตาที่มีความสุขขึ้นกว่าเดิม ความเศร้าหมองนั้นเริ่มหายไป

               "でも、私はこのように死ぬべきではありません。(ผมคงไม่ควรตายอย่างนี้สินะ)" คาเกะคาโอะเอ่ยเสร็จ เขาก็ใช้พลังเวทย์เพื่อสลายโลหะที่ทิ่มแทงเขาติดกับพื้นดิน แซดี้พยายามจะไปห้าม แต่ชายผู้นี้ได้กางม่านพลังงานเอาไว้

               "คาโอะ!!!" แซดี้ตะโกนออกมาดังลั่น แต่กลับทำอะไรไม่ได้เว้นแต่การมองคนที่เธอรักทรมานตัวเองด้วยใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้ม เลือดนั้นเริ่มไหลนองออกจากแผลที่กลางอก ดวงตาและปากบนหน้ากาก ไม่นานก็เกิดแสงสว่างปกคลุมทั่งทั้งบริเวณที่ทั้งสองอยู่ เมื่อแสงดับลงเธอก็พบว่าตนอยู่ในสถานที่ที่มีแต่ดอกไม้หลากสีสันในทุกหนแห่ง

               "..セイディ(..Sadie)" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น แซดี้หันหลังกลับไปก็พบกับคาเกะคาโอะในสภาพที่ร่างไร้บาดแผล แต่กำลังจะสลายเป็นละอองแสงแทน เธอกระโจนร่างไปหาบุรุษหนุ่มภายใต้หน้ากาก พร้อมกับทุบบริเวณหน้าอกของชายหนุ่มหลายครั้ง น้ำตาเริ่มหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง

               "ばか!(คนบ้า!)" แซดี้ค่อยๆทุบช้าลงก่อนจะเอื้อมมือไปกอดชายหนุ่มแทน "ทำไมถึงต้องใช้พลังจนเกินขีดจำกัดล่ะ.."

               "เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าใช้พลังมากขนาดนั้น..ร่างกายจะสลายไป"

               "私はあなたがこの時点で私を覚えておきたいので..ちょうどこの時間を笑顔。(ก็เพราะผมอยากให้คุณจำผมตอนนี้เอาไว้..จำเพียงรอยยิ้มนี้เอาไว้)" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางร่าเริง แม้ว่าร่างกายมากกว่าครึ่งใกล้จะสลายหายไปแล้ว

               "そして、ちょうどそれを覚えています..(และจำไว้เพียงแค่ว่า..)"

               "影 カオこれは..永遠の残りのためのあなただけを愛してください。(คาเกะคาโอะคนนี้..จะรักคุณเพียงคนเดียวไปตลอดชั่วนิรันดร์)" คาเกะคาโอะเอื้อมมือทั้งสองที่ใกล้จะสูญสลายกอดร่างของหญิงสาวไว้ บริเวณปากที่ถูกปิดบังด้วยหน้ากากได้เคลื่อนที่ไปประกบกับริมฝีปากของหญิงสาว

               ทั้งสองจูบอย่างดูดดื่มได้ไม่นาน ฝ่ายชายก็ผละริมฝีปากออกมาก่อนจะถอยออกห่างจากหญิงสาวไปในขณะที่ร่างเริ่มเปล่งแสงสีขาวไปทั่ว

               "Sadie..Sayonara(แซดี้..ลาก่อนนะ)" ชายหนุ่มเอ่ยออกมา

               "No matter where you go, No matter what you do, I will always be here(ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ไหน, ไม่ว่าเธอจะทำอะไร, ชั้นจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ)" เขากำมือแล้วทุบไปที่หน้าอกบริเวณหัวใจของตัวเองเบาๆ ในขณะที่พูดคำว่า 'here'

               "Until i'll come back, Please smile for me(จนกว่าผมจะกลับมา ยิ้มเผื่อผมไว้บ้างล่ะ)" ชายหนุ่มบิดร่างไปด้านหลังก่อนจะออกเดินไปตามทางจนร่างของเขาได้สลายหายไป

               “ケケケ(คิกคิกคิก!)” นั่นคือเสียงสุดท้ายก่อนที่ร่างของคาเกะคาโอะจะสลายเป็นละอองแสงลอยขึ้นสู่ฟากฟ้าไป

               ตึ้ก! หน้ากากของคาเกะคาโอะตกลงสู่พื้นดิน สถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ก็กลับมาเป็นป่าไม้ดังเดิม

               "ชั้นขอโทษนะ..คาโอะ ชั้นคงจะยิ้มต่อไปไม่ได้อีกแล้ว" เธอหยิบหน้ากากของเขา ก่อนจะเดินออกจากป่าไป แต่กลับมีรูปแห่งความทรงจำหล่นลงมาสู่พื้นดินแทน