Silence

     กึก!

 

 

     “เหวอออ”

 

 

     หมับ!

 

 

     ฉันนึกว่าตัวเองจะต้องล้มลงตัวกระแทกพื้นจนต้องได้รับบาดเจ็บอะไรสักอย่าง แต่ทว่ามันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะตอนนี้มีชายคนหนึ่งรีบเข้ามารับฉันไว้

 

     การประดับเพดานด้วยสติ๊กเกอร์ดวงดาวจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้บันไดปีนขึ้นไปติดมัน แต่เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียน และที่โรงยิมก็กำลังมีการแข่งขันบาสเกตบอลประจำภาคเรียน ซึ่งวันนี้เป็นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ มีนักเรียนชายที่เป็นดารานักกีฬาทั้งยังเป็นที่คลั่งไคล้ของนักเรียนหญิงหลายคนลงแข่ง นักเรียนทั้งหมดจึงกรูกันไปอยู่ที่โรงยิม รวมทั้งคนที่มีหน้าที่จัดการตกแต่งห้องเรียนเพื่อต้อนรับวันเกิดโรงเรียน ก็ขออนุญาตไปแออัดกันที่นั่นด้วย ดังนั้นตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันและไวท์ที่อาสาจะเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

 

     ระหว่างที่เราตกแต่งห้องเรียนให้มีบรรยากาศหวานๆ สวยงาม และสนุกสนานไปกับวันเกิดโรงเรียนที่กำลังมาถึง เสียงร้องเชียร์จากโรงยิมก็ดังสนั่นมาถึงห้องเรียนนี้ ฉันกับไวท์ทำงานด้วยกันก็จริง แต่เราทั้งสองก็เอาแต่คุยเรื่องการแข่งขันบาสเกตบอลตลอด ไวท์เชื่อว่าทีม 200 หลา จะสามารถเอาชนะทีมฝั่งตรงข้ามได้ เพราะมีดาวเด่นประจำทีมอย่าง พีพี ซึ่งเป็นถึงนักกีฬาโรงเรียนเป็นตัวชูโรง แต่ฉันกลับไม่เห็นด้วย ฉันคิดว่าแม้พีพีจะมีความสามารถมากแค่ไหน แต่กีฬาที่มีผู้เล่น 5 คนก็ต้องอาศัยการร่วมมืออย่างเป็นทีม ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าทีม 200 หลา จะเป็นเพื่อนด้วยกันทั้งทีม แต่ก็ใช่ว่าวิธีการเล่นกีฬาที่แตกต่างของแต่ล่ะคนจะทำให้เกมส์ดำเนินไปอย่างไม่มีอะไรขัดข้องได้ ในจังหวะนี้นี่แหละที่ทีมฝั่งตรงข้ามจะอาศัยข้อเสียเปรียบเอาชนะทีม 200 หลา

 

     เราเถียงกันสักพัก เสียงเชียร์จากโรงยิมก็เงียบไป เราได้ยินเสียงนกหวีดดังมาเป็นระยะทำให้รู้ว่าการแข่งขันกำลังดำเนินอยู่ ระหว่างนั้นไวท์เกิดอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา เธอจึงบอกฉันและออกไปจากห้องเรียน

 

     ฉันจะรอให้ไวท์กลับมาแล้วค่อยปีนขึ้นไปติดสติ๊กเกอร์ก็ได้ แต่ฉันอยากเซอร์ไพรต์เธอมากกว่า ฉันอยากให้เธอเห็นตอนที่เพดานห้องเรียนของเราเต็มไปด้วยดวงดาว อยากเห็นสีหน้าว่าเธอจะรู้สึกชื่นชมมันมากแค่ไหน แต่เพราะความไม่ระวังของฉันนี่เอง ที่ทำให้ฉันเอี้ยวตัวผิดไปจนเท้าหลุดออกจากบันไดและกำลังจะตกลงมา ก่อนที่จะมีใครสักคนมาคว้าตัวฉันเอาไว้ได้ทัน

 

     สายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมองมาที่ฉันอย่างนิ่งงัน นัยน์ตาดำสนิทนั่นไม่ได้ฉายอะไรออกมา โดยเฉพาะ ไม่ได้ฉายความรู้สึกตกใจที่จะต้องเข้ามาช่วยคนที่กำลังจะตกลงมาจากที่สูงแล้วล้มหัวคะมำอย่างฉันด้วย

 

 

     “เธอเป็นอะไรรึเปล่า”

 

 

     น้ำเสียงทุ้มของเขาทำให้ฉันลืมอาการตกใจเมื่อกี้ ฉันรีบผละออกจากลำแขนของเขาที่ช่วยพยุงตัวฉันเอาไว้ก่อนจะจัดแจงถ้ายืน และทรงผมของตัวเองให้ดี

 

     ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองท่าทางฉันด้วยสายตาท่าทางที่ไร้อารมณ์ เขาไม่ได้ยิ้มหรือแสดงท่าทางตลกขบขำฉันที่ทำตัวซุ่มซ่ามจนตัวเองเกือบจะได้รับอุบัติเหตุ แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็กลับหน้าแดงมากยิ่งขึ้นที่จะต้องมารู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรให้คนที่ไม่รู้จักได้เห็นเข้า

 

 

     “เอ่อ ขอบคุณนะ” ฉันบอกขอบคุณชายคนนั้น

 

 

     ชายคนนั้นมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งๆเหมือนเดิม ก่อนจะค่อยๆยิ้มให้ที่มุมปาก

 

 

     “เอ๊ะ...”

 

 

     ฉันพอจะนึกออกแล้วว่าเขาเป็นใคร เขาคือเพื่อนนักเรียนวัยเดียวกันที่เคยเรียนชมรมเดียวกับฉันเมื่อตอนเกรด 10 นี่เอง แต่ฉันไม่เคยคุยกับเขาสักครั้งหรอกนะ เพราะเขาดูจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยหรือผูกมิตรกับใครเลย และมันก็ดูผิดที่ผิดทางมากๆด้วยที่คนอย่างเขาจะมาเข้าชมรมโต้วาที ถึงอย่างงั้นฉันก็ได้รู้ความจริงในภายหลังว่าชมรมเทควันโดที่เขาต้องการจะเข้าดันมีสมาชิกมาสมัครเข้าชมรมมากเกินกว่าจะรับเขาเข้าไปอีกคน เขาจึงจะต้องมาเข้าชมรมนี้ เพื่ออย่างน้อยตัวเองจะได้มีคะแนนการเข้าร่วมทำกิจกรรม

 

     แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุหลักเพียงสาเหตุเดียวที่ทำให้ฉันจำเขาได้หรอกนะ จริงๆแล้วถ้าเขาไม่ได้เป็นคนโดดเด่นอะไร ฉันก็คงจะจำเขาไม่ได้ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น

 

     ลักษณะทางกายของเขา ทำให้เขาดูโดดเด่น จนไม่ว่าเวลาเดินไปไหนก็ต้องมีคนเหลียวหลังหันกลับไปมอง ไม่ใช่แค่ผิวที่ขาวซีดจนดูผิดปกติ แต่เพราะลำตัวสูงของเขา ผนวกกับผมและนัยน์ตาดำสนิทเป็นรูปคมกริบ รับกับจมูกโด่ง พร้อมปากบางแดงระเรื่อซึ่งจะเม้มแน่นสนิทเอาไว้เสมอ ทุกครั้งที่เห็นเขา (แม้จะนานๆครั้ง) ฉันก็มักจะตั้งคำถามในใจเสมอว่าทำไมคนที่มีหน้าตาแบบเขาจึงไม่ได้รับคัดเลือกให้ไปประกวดเป็นดาราของโรงเรียน แต่แล้วฉันก็สามารถตอบคำถามนั้นได้ด้วยตัวเองทุกครั้ง

 

     ก็เพราะเขามักจะชอบหายตัวไปบ่อยๆ รวมทั้งเขาไม่คุยกับใครเลยยังไงล่ะ

 

     และนี่ไง คือสาเหตุที่ทำให้แม้ฉันจะเคยอยู่ชมรมเดียวกับเขา ฉันก็ไม่รู้จักเขาเลย แม้กระทั่งชื่อของเขาก็ตาม

 

 

     “ดูท่าเธอจะไม่เป็นอะไรแล้วนะ”

 

 

     น้ำเสียงเรียบๆของเขาชวนให้ฉันกลัวนิดหน่อย และเริ่มคิดว่าฉันควรจะดีใจที่ได้เขามาช่วยเอาไว้ หรือควรจะสงสัยว่าทำไมวันนี้ฉันจึงมาเจอเขาในฐานะคนที่บังเอิญมาช่วยฉันดี

 

 

     “ใช่”

 

 

     ฉันพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริงเหมือนปกติ และพยายามสลัดความคิดทั้งหมดที่ว่าฉันเคยพบเขาที่ไหน แล้วทำไมฉันจึงไม่รู้จักเขา ทั้งๆที่เราก็เคยเรียนชมรมเดียวกัน

 

 

     “ก็เพราะฉันยังไม่ได้หงายหลังล้มลงมา จะเป็นอะไรไปได้ไงล่ะ”

 

 

     รอยยิ้มของฉันเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนตรงหน้าได้แต่มองหน้าฉันเฉยๆ ไม่ได้ยิ้มแย้มไปกับฉันด้วย

 

     ตอนนี้ฉันเริ่มคิดถึงไวท์ยังไงไม่รู้นะ

 

 

     “เอ่อ... ขอบใจนะ” ฉันพูดอีกครั้ง เผื่อว่าที่พูดไปเมื่อก่อนหน้านี้เขาจะไม่ได้ยินมัน

 

     “หึ”

 

 

     เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินผ่านฉันไปยังกระดานดำ ที่ฉันและไวท์ช่วยกันวาดภาพหน้าเพื่อนๆเป็นรูปการ์ตูนลงไปในนั้น เขายืนพินิจมันสักพักก่อนจะหันมาหาฉัน

 

 

     “ฉันคิดว่ามันน่าสนใจดีนะ”

 

     “ฮะ?”

 

     “เธอวาดมันคนเดียวเลยอย่างงั้นหรอ”

 

 

     สายตาของเขาเริ่มฉายอะไรบางอย่างออกมาบ้าง ซึ่งมันมีส่วนอย่างแรงกล้าที่ทำให้นัยน์ตาของเขาไม่นิ่งงันจนทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

 

 

     “ไม่ใช่หรอก” ฉันยิ้มให้เขาอีกครั้งอย่างที่เป็นนิสัยประจำตัว “ฉันช่วยกันวาดกับเพื่อนอีกคนน่ะ”

 

     “งั้นหรอ”

 

 

     เขาหันกลับไปมองที่กระดานดำอีกครั้ง

 

 

     “แล้วเขาไปไหนแล้วล่ะ”

 

     “ไปห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวคงกลับมา”

 

 

     ฉันพูดไปพลางก่อนจะเอามือมาประสานกันไว้ที่ด้านหน้าลำตัว

 

     รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกใครสักคนหนึ่งตรวจผลการทำงาน ฉันเริ่มรู้สึกเหงื่อแตกและใจก็เต้นไม่ค่อยเป็นสุขเท่าไหร่ ถึงอย่างงั้นฉันก็มั่นใจว่าตัวเองคงจะไม่เป็นลมล้มพับไปตอนนี้

 

 

     “เพื่อนของเธอ คือผู้หญิงที่ผูกผมเป็นหางม้าสีแดง ใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนรึเปล่า”

 

     “ใช่... ทำไมถึงรู้ล่ะ”

 

     “ฉันเพิ่งเดินสวนทางกับเธอตอนขึ้นบันไดมา เหมือนเธอจะตรงไปที่โรงยิมนะ ได้ยินมาว่าที่นั่นกำลังมีการแข่งขันบาสเกตบอลนี่นา บางทีเธออาจจะกำลังรีบไปให้ทันก่อนการแข่งขันครึ่งแรกจะจบก็ได้”

 

     “ฮะ!”

 

 

     หมายความว่าไงในสิ่งที่เขาพูด

 

     ไวท์ไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่ไปโรงยิมเพื่อไปดูการแข่งขันบาสเกตบอลที่เธอบ่นกับฉันตลอดการทำงานว่าอยากไปอยู่ที่นั่นมากกว่าที่จะต้องมาจัดการตกแต่งห้องเรียนอะไรแบบนี้ แล้วสุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไป ปล่อยให้ฉันต้องทำงานคนเดียวอย่างงั้นหรอ!

 

     เลวร้ายที่สุดเลย

 

     ฉันเห็นรอยยิ้มของชายที่ช่วยฉันเอาไว้ผุดออกมาบนใบหน้า คราวนี้เขายิ้มยิงฟันเหมือนกำลังชอบใจที่เห็นฉันทำหน้าตาไม่รู้เรื่องกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดให้ฟัง

 

 

     “ตลกดีนะ ตอนที่ฉันเห็นเพื่อนเธอก็เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาแล้ว แล้วก็มายืนมองเธอทำงานเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาด้วย น่าแปลกที่เธอไม่เอะใจเรื่องที่เพื่อนไปเข้าห้องน้ำนานจนผิดปกติ”

 

 

     เขาพูดไปยิ้มไปจนทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นเยอะ และคิดไปเองว่าบางทีฉันอาจจะคุยกับเขาได้โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ที่จริงฉันลืมเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยกับคนที่ไม่รู้จักไปแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้ฉันกำลังโกรธไวท์ที่ทิ้งฉันไว้ให้ทำงานคนเดียวตั้งครึ่งชั่วโมง

 

 

     “เธอเป็นแบบนี้เสมอเลยใช่ไหม”

 

 

     ฉันมองหน้าชายคนนั้นอีกครั้ง รู้สึกตัวเองกำลังคิ้วขมวด ไม่ได้ไม่พอใจกับการป้อนคำถามของเขาที่พูดถึง ‘การเป็นแบบนี้’ ของฉัน แต่ฉันยังไม่คลายความโมโหไวท์

 

 

     “เธอมักจะทำงานจนลืมเวลา แล้วก็กลับบ้านสายเป็นประจำทุกที”

 

     “เอ๊ะ...”

 

     “ฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ”

 

 

     เขายิ้มอีกครั้ง

 

 

     “ก็เพราะฉันก็กลับบ้านสายเหมือนเธอ แล้วก็เจอเธอที่ป้ายรถเมล์ทุกครั้งตอนที่จะกลับบ้าน”

 

 

     ฉันพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา ซึ่งฉันมักจะกลับบ้านสาย เพราะงานบริหารโรงเรียนของฝ่ายสภาเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก แต่นั่นมันก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันคนเดียวหรอกนะ เพื่อนๆในฝ่ายสภาทุกคนก็ต้องร่วมกันแก้ไขมันด้วย และเพราะแบบนี้มันจึงไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรที่จะกลับบ้านค่ำมืดทุกวัน ถึงยังไงอย่างน้อยก็มีเพื่อนกลุ่มใหญ่กลับพร้อมฉัน ส่วนเรื่องที่ทำให้แปลกใจ ดูจะกลายเป็นเรื่องที่ว่าทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นเขามาก่อน ทั้งที่เขาสังเกตเห็นฉัน

 

 

     “ไม่เคยรู้เลยแฮะว่านายอยู่แถวนั้น”

 

 

     เขาลดรอยยิ้มลงนิดหน่อยจนทำให้ฉันคิดไปเองอีกว่า ฉันอาจจะพูดอะไรผิดไปก็ได้ แต่ท่าทีของเขาที่แสดงออกมากลับไม่ได้สนใจในคำพูดของฉัน เขาตรงไปที่โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์ดวงดาว ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแผ่นหนึ่ง

 

 

     “ถ้าตกกลางคืนแล้วมันจะเรืองแสงใช่ไหม”

 

 

     ฉันตอบโดยการยิ้มแล้วพยักหน้าให้เขา

 

 

     “เธอจะติดมันบนเพดานทั้งหมดเลยหรอ”

 

 

     เขาแหงนมองขึ้นไปบนเพดาน แล้วก็พบว่ามีสติ๊กเกอร์ดวงดาวบางส่วนที่ฉันติดไปบ้างแล้วก่อนหน้านี้

 

 

     “ใช่” ฉันยังคงมีน้ำเสียงร่าเริง และยิ้มให้เขา

 

     “ถ้างั้นห้องเรียนของเธอก็จะเต็มไปด้วยดวงดาว”

 

 

     เขายิ้มที่มุมปากนิดๆ เหมือนกำลังฝันและนึกภาพตอนที่สติ๊กเกอร์ดวงดาวทั้งหมดถูกติดบนเพดานจนเสร็จ

 

 

     “ถ้านายชอบ จะลองทำแบบเดียวกันที่ห้องเรียนของนายก็ได้นะ”

 

 

     เขาหันมามองฉันนิดหน่อย ก่อนจะวางสติ๊กเกอร์ที่ว่านั่นลงบนโต๊ะตรงที่ๆมันเคยวางเอาไว้ เสมือว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้หยิบมันขึ้นมา

 

     มันอาจจะไม่จำเป็นก็ได้ที่เขาจะต้องบรรจงวางสติ๊กเกอร์ลงแบบนั้น แต่เขาอาจจะเป็นคนพิถีพิถันเกินกว่าที่ฉันจะคาดคิด หรือเขาอาจจะจงใจทำมัน เพราะไม่อยากให้ฉันมองว่าเขาเข้ามาก้าวก่ายหรือรบกวนงานที่ฉันทำอยู่

 

     แต่นี่มันแค่เรื่องวางสติ๊กเกอร์เองนะ อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้

 

 

     “ถ้าเลียนแบบ มันก็ไม่ใช่ในแบบที่เป็นของเราน่ะสิ”

 

 

     เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ แต่แฝงไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจ

 

 

     “ถ้าต้องการเป็นที่จดจำ ก็ต้องทำในสิ่งที่แปลกใหม่ ไม่เลียนแบบใคร และโดดเด่น อย่างการแต่งห้องเรียนของเธอ เท่าที่ฉันเดินผ่านมาทุกๆห้อง มีเพียงห้องเรียนห้องนี้ที่ตกแต่งต่างจากห้องอื่น แล้วก็ยังมีคนอยู่ในห้องเรียน”

 

     “ใช่สิ ก็เพราะทุกคนไปรวมตัวกันที่โรงยิมทั้งหมดนี่นา” ฉันหัวเราะร่วน

 

     “ไม่ใช่ทุกคนหรอก”

 

 

     เสียงหัวเราะของฉันหายไปโดยปริยาย

 

     สายตานิ่งงันของเขาที่ฉันเห็นตอนแรกไม่ได้แฝงอะไรออกมา มันว่างเปล่าก็จริงอยู่ แต่ตอนนี้ฉันกลับมองว่ามันกลายเป็นแววตาขวางที่แฝงความร้ายกาจ และอารมณ์ร้อนแรงเกินจะทานทนไหวเอาไว้ ถึงอย่างงั้นก็เป็นสิ่งที่ฉันจินตนาการเกี่ยวกับสายตาของเขา ตัวตนที่แท้จริงของเขาออกจะเรียบเฉย เขาไม่ได้คลุกคลีกับใคร โดดเดียว อ้างว้าง และนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่แท้จริงมากกว่าที่ทำให้เขามีสายตาว่างเปล่า ก็เพราะเขาไม่มีอะไรให้หนักใจ ไม่มีเรื่องอะไรให้คิดนี่นา

 

 

     “เธออาจจะลืมนับฉันไป”

 

 

     เขาทำน้ำเสียงโล่งๆและยิ้มออกมานิดหน่อย เหมือนจงใจทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาร่าเริง ยิ้ม และหัวเราะไปพร้อมกับฉันด้วย

 

 

     “ก็นะ นายเป็นคนที่กำลังยืนคุยกับฉันอยู่ตอนนี้ มันก็เลยหลงๆลืมๆกันบ้าง”

 

     “หึ”

 

 

     เขาหัวเราะนิดๆก่อนจะยิ้มจนเห็นฟันขาวสะอาดที่จัดแถวเป็นระเบียบสวยงาม ซึ่งมันน่าดูชมมาก รอยยิ้มของเขาทำให้ใบหน้าที่ทำให้ฉันไม่ค่อยแน่ใจกับการคุยของเขา กลายเป็นใบหน้าที่น่ามอง และมีมนต์เสน่ห์ทำให้ละสายตาไม่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

     “ฉันไม่แปลกใจหรอก ฉันไม่ได้มีความสำคัญกับเธอ เราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ชื่อฉัน เธอก็อาจไม่รู้”

 

 

     มันเป็นความจริงอย่างที่เขาพูด แต่ถ้าจะเอาเรื่องความสำคัญมาพูดกันตั้งแต่ครั้งที่เคยคุยกัน ฉันคิดว่ามันออกจะเร่งด่วนเกินไปรึเปล่า การที่คนจะกลายเป็นสิ่งสำคัญของอีกคนหนึ่งได้ ต้องมีความผูกพันที่ลึกซึ้งนี่นา ซึ่งฉันและเขาไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ไม่ได้รู้จักกัน มาพูดแบบนี้จงใจทำให้ฉันรู้สึกแย่ หรือบอกให้รู้ว่าเขาอยากเป็นเพื่อนฉันกันแน่นะ

 

     เอ๊ะ! เพื่อนงั้นหรอ?

 

     ถ้าพูดกันจริงๆ การที่ฉันมายืนคุยกับเขาแบบนี้ แม้เราจะยังไม่ได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ แต่ก็อาจจะไปสู่การทักทายที่ทำให้รู้จักกันได้ในวันข้างหน้า และฉันก็อาจจะได้เป็นเพื่อนกับเขา

 

     มันคงจะแปลกพิลึกที่คนกว้างขวางและมีเพื่อนมากมายในแบบฉัน จะมีเขาเป็นเพื่อนอีกคน แต่ให้ทำไงได้ คนที่ช่วยฉันเอาไว้วันนี้เป็นเขานี่นา ถ้าไวท์อยู่ที่นี่ ฉันอาจจะไม่มีวันได้พบเขาในลักษณะการพูดคุยกันแบบนี้ก็ได้

 

 

     “เธออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเคยเรียนชมรมเดียวกันมาก่อน”

 

     “อ๊ะ! เปล่านะ”

 

 

     ฉันขัดคอเขาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างพอจะตั้งคำถามกลับมาได้

 

 

     “ชมรมโต้วาที” ฉันพูด “นายอยากเข้าชมรมเทควันโด แต่ต้องมาอยู่ชมรมโต้วาที ฉันเจอนายครั้งแรกตอนเกรด 10 เรื่องนี้ฉันจำได้นะ”

 

 

     ฉันหัวเราะออกมานิดหน่อย และรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆด้วยที่พูดแบบนี้ออกไป ส่วนเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็ยิ้มออกออกมาอีก ก่อนจะเอามือเกาที่ศีรษะแก้อาการที่เขาอาจจะเป็นแบบเดียวกับฉันตอนนี้

 

 

     “ก็คิดอยู่ เพราะถ้าเธอไม่เคยเห็นฉันมาก่อน เธอก็คงไม่กล้าคุยกับฉันในตอนนี้”

 

 

     นั่นก็เป็นความจริงด้วยเช่นกัน แต่จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้หรอกนะ ที่จริงมันเกิดจากเขาตางหาก ท่าทางของเขาคงมีคนอยากคุยด้วยน้อย หรืออาจจะไม่มีคนคุยด้วยเลยก็ได้

 

 

     “นายเป็นคนชวนฉันคุยหรอกนะ แล้วก็เพราะ...”

 

 

     แปลกแฮะ! ฉันคิดว่าเขาจะไม่คุยกับใครเลย และไม่คิดว่าวันนี้ฉันจะได้คุยกับเขาโดยที่เขาเป็นฝ่ายชวนฉันคุยด้วย แต่กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างมันผิดไปจากที่ฉันคิดไปหมด

 

     เขาคนนี้ เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ?

 

 

     “นายมาช่วยฉันเอาไว้เมื่อกี้ เราก็เลยได้คุยกัน” ฉันพูดต่อจนจบ

 

     “จริงด้วยสินะ”

 

 

     เขาเอามือล้วงกระเป๋าเหมือนในครั้งแรก

 

 

     “แล้วถ้าฉันอยากคุยกับเธอต่อ ฉันก็ต้องเป็นฝ่ายชวนคุย แล้วก็ต้องช่วยเหลือเธออีก อย่างงั้นใช่ไหม”

 

 

     สิ่งที่เขากำลังพูดอยู่กับฉัน คือวิธีการที่เขาคิดว่าจะได้ฉันเป็นเพื่อนรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาคงเป็นคนที่มีความเชื่อเรื่องการแลกเปลี่ยนมากเกินไปล่ะนะ

 

 

     “นายไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้”

 

     “หึ”

 

 

     เขายิ้มที่มุมปาก จนฉันเข้าใจแล้วว่านี่คือลักษณะท่าทางประจำตัวของเขา

 

 

     “นายชื่ออะไรงั้นหรอ”

 

 

     เพื่อไม่ให้การพบกันระหว่างเขากับฉันรวมถึงเนื้อหาการพูดคุยระหว่างเราไม่เสียเปล่า ฉันควรจะให้เขาแนะนำตัวเอง เผื่อวันไหนที่ฉันพบเขา ฉันจะได้ทักทายเขาบ้าง แต่เพราะคำถามของฉันมันเป็นคำถามที่แย่รึเปล่า ที่ทำให้ฉันสังเกตได้ถึงรอยยิ้มที่หายไปจากใบหน้าของเขาแทบจะในทันที

 

 

     “ถ้าฉันแนะนำตัวกับเธอ เธอจะแนะนำตัวกับฉันไหม โมนา”

 

     “เอ๊ะ...”

 

     “เธอเป็นสภานักเรียน แล้วก็เป็นดาราโรงเรียนที่มักจะถ่ายรูปขึ้นปกสมุด หรือโปสเตอร์ประกาศเสมอ มันคงไม่แปลกหรอกใช่ไหมที่ฉันจะรู้จักเธอ... และอาจจะรู้จักเธอดีมากกว่าที่เธอรู้จักฉันด้วยก็ได้”

 

     “อ่าฮะ” ฉันยิ้มและจะหัวเราะออกมาอีกให้ได้เมื่อรู้แบบนั้น

 

 

     ใช่ว่าการที่เขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับใคร การที่ฉันเห็นเขาไม่คุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับใครเลย มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่รู้เรื่องคนอื่น เขาไม่ได้อยู่กับตัวเองจนไม่ได้คิดเรื่องของคนอื่น อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าฉันชื่ออะไร ผิดกับใครอีกหลายคนที่รู้จักแค่ว่าฉันคือดาราหน้าปกสมุดของโรงเรียน แต่ไม่รู้ชื่อของฉัน

 

 

     “จูล”

 

     “ฮะ?”

 

     “ชื่อของฉัน”

 

 

     เขายิ้มให้ฉัน สายตาแฝงไมตรีออกมา

 

 

     “ฉันชื่อจูล ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

 

 

     เป็นครั้งที่สองที่รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันละสายตาไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย

 

 

     “จ๊ะ ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ฉันยิ้มแย้มให้เขาเหมือนที่ตัวเองทำมาตลอดการคุยกับเขา

 

     “ถ้างั้นแล้ว เธอมีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่า”

 

 

     เขาไม่พูด ถอดกระเป๋าสะพายข้างออกแล้ววางมันไว้บนเก้าอี้ในห้องเรียน เอามือเท้าสะเอวเล็กน้อย แล้วมองดูสติ๊กเกอร์ดวงดาวบนโต๊ะที่เขาหยิบมันขึ้นมาเมื่อกี้ ทำท่าทางและตั้งคำถามเหมือนเขาอยากจะช่วยงานเรื่องการตกแต่งห้องเรียน ซึ่งมันเป็นหน้าที่ฉัน

 

 

     “นายจะช่วยฉันแต่งห้องเรียนนี้หรอ”

 

     “ใช่”

 

 

     เขาลากเสียงทุ้มเล็กน้อย จนมันกลายเป็นเสียงหวานๆได้

 

 

     “แต่ว่า...”

 

     “ฉันอาจจะช่วยเธอไม่ได้ดีไปกว่าเพื่อนของเธอ แต่ฉันจะอยู่ช่วยเธอจนงานเสร็จแน่ๆ”

 

 

     ฉันจ้องมองริมฝีปากของเขาที่ดูจะพูดและแสดงท่าทางเป็นธรรมชาติ ผสมกับความเป็นมิตรมากยิ่งขึ้น

 

 

     “และฉันคงไม่อยู่ที่นี่แต่แรก เธอคงจะตกจากบันไดลงมาจนเจ็บตัว ถ้าฉันไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้มันน่าสนใจ”