I want you to become a Boyfriend [Yaoi18+]

9.0

เขียนโดย เรียวตะนะให้เรียกแบบนี้

วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 21.18 น.

4 chapter

3 วิจารณ์

8,755 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2558 21.27 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) Gaia and broken heart

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

[Gaia Part]

ตอนนี้ผมยืนอยู่ในโรงเรียนครับ..

หลายคนคงอยากรู้ใช่มั้ยว่าผมตามจีบใครอยู่ แต่เอาจริงๆจะเรียกว่าตามจีบมั้ยหละ? แต่ช่างมันก่อนเถอะ

เอาเป็นว่าผมจะใบ้ให้ก็ได้ครับ..

คนที่อยู่ในห้องนี้แหละ

'ห้องผู้อำนวยการ'

ผมเปิดประตูเข้าไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะห้องล๊อคอยู่ ผมเลยหยิบกุญแจสำรองที่เจ้าของห้องเคยให้ไว้มาไขเข้าไป..

'โทชิซัง' กำลังนั่งหลับตาอยู่ พลางใช้มือนวดขมับตัวเองเบาๆ แต่นั่งหันหลังให้ผมอยู่ ดูท่าเจ้าตัวจะยังไม่รู้ตัว ผมแอบย่องเข้าไปข้างหลังแบบเงียบๆ แล้วโผกอด เป็นจังหวะเดียวกับที่โทชิซังหันมาพอดี

"ไกอา!! แอบเข้ามาแบบนี้อีกแล้ว" โทชิซังตีท่อนแขนผมเบาๆแล้วดันผมให้ออกห่าง

"ก็ผมคิดถึงนี่ครับ"

"นี่! อย่าพูดแบบนี้นะ เดี๋ยวมีคนมาได้ยินเอา" โทชิซังเอ็ดเบาๆ

"ก็ดีสิครับ เค้าจะได้รู้สักที ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ"

อันที่จริงผมกับโทชิซังเราคบกันแล้วหละครับ เกือบปีแล้วด้วย แต่ที่ผมไม่บอกไอ่พวกนั้นเพราะโทชิซังขอไว้ โทชิซังบอกว่ารอให้เราพ้นสถานะการเป็นอาจารย์กับศิษย์ก่อน นั่นแสดงว่าผมต้องรอไปอีกสองปี..

การคบกับใครแบบไม่เปิดเผยเนี่ย มันทั้งทรมานทั้งน้อยใจนะว่ามั้ย แต่เพื่อโทชิซังแล้ว ผมยอมทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

"ไกอา หยุดรุ่มร่ามกับฉันนะ วันนี้งานเยอะ" โทชิซังปัดป้องมือปลาหมึกของผมที่กำลังปลดประดุมเสื้อของเจ้าตัวอยู่

จริงอยู่ที่ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยล่วงเกินโทชิซังไปมากกว่าการจูบแล้วก็จับนู่นจับนี่ไปตามประสา ครั้งไหนที่ผมจะมัดมือชก พอเจอเข้ากับสายตาเว้าวอนของโทชิซัง ผมก็ต้องยอมปล่อยไปทุกรอบ กลายเป็นว่าผมได้ตำแหน่งสุภาพบุรุษมาแบบไม่เต็มใจ แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบครั้งก่อนๆแน่ จะเอาให้ได้ ต้องเอาให้ได้ !!

"อ๊าา.. กะ ไกอา" โทชิซังหลุดครางเสียงหวานเมื่อผมก้มลงไปเลียหัวนมแล้วกัดเบาๆ โทชิซังพยายามผลักผมออกแต่ก็บอกแล้วไงว่าจะเอาให้ได้อะ

ผมไม่รอช้ารีบอุ้มโทชิซังไปที่ห้องนอนตรงมุมด้านซ้ายของห้องที่เจ้าตัวชอบใช้มันเป็นที่ซุกหัวนอนเวลาทำงานจนดึก

ผมค่อยๆวางโทชิซังลงบนเตียงแล้วผมตามไปคร่อมไว้ ผมซุกไซร้บริเวณซอกคอหอมกรุ่นที่แค่ได้กลิ่นมันก็ปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวผมได้เป็นอย่างดี

โทชิซังไม่ปฏิเสธแต่กลับกดหัวผมให้แนบชิดลงไปมากกว่านี้ แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ผมสำรวจได้ถนัดถี่

มีแต่ผมที่รู้ว่าจุดอ่อนของโทชิซังอยู่ตรงซอกคอ

ผมขบเม้มแรงๆให้เกิดรอยแดงสองสามรอย

ถึงแม้โทชิซังจะคอยย้ำตลอดว่าเวลาจูบแล้วเลื่อนลงมาตรงซอกคอห้ามทำคิสมาร์ค แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่เคยห้ามตัวเองได้ซักครั้ง

ผมละจากซอกคอแล้วเลื่อนขึ้นไปจูบแลกลิ้นกับร่างเล็กอย่างดุดัน เรียกร้องแต่พอผมเริ่มคลำตรงเป้าของโทชิซัง เจ้าตัวก็รีบผลักผมออกในทันที

"ก็บอกว่าอย่าทำแบบนี้ตราบใดที่เรายังเป็นผู้อำนวยการสถานศึกษากับนักเรียนในสังกัดไง ทำไมไม่เคยฟังกันบ้าง!!" โทชิซังตะโกนใส่หน้าผมอย่างบ้าคลั่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"ขอโทษครับ.. ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีก" ผมเดินปรี่ออกไปนอกห้อง

โทชิซังตามมาคว้าแขนผมไว้

"ฉันขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่นาย.." โทชิซังจ้องตาผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมผิดเองที่รุ่มร่ามกับโทชิซัง ผมกลับหอก่อนนะครับ" ผมพูดแต่โทชิซังยังไม่ยอมปล่อยมือผม

"นายรอได้ใช่มั้ย.. สองปี" โทชิซังก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำลังจับมือผมอยู่

"เมื่อกี้โทชิซังบอกว่าห้ามทำแบบนี้ถ้าเรายังอยู่ในฐานะผู้อำนวยการสถานศึกษากับนักเรียนในสังกัดใช่มั้ยครับ?" ผมถาม โทชิซังพยักหน้ารับเบาๆ แต่ยังคงไม่มองหน้าผม

"งั้นผมจะลาออก" ครั้งนี่โทชิซังยอมเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าดูตกตะลึงกับคำพูดของผม

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก!!"

"ทำไมหละครับ?"

"ก็นายเป็นนักเรียนนะ แล้วนายก็อายุยังน้อย คงไม่คิดจะมาจริงจังกับความรักที่ผิดจารีตแบบนี้ นายก็แค่อยากรู้อยากลองก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ บางทีวันพรุ่งนี้นายอาจจะเจอคนที่ดีกว่าฉันก็ได้ เพราะฉะนั้นนาย.."

"คุณบอกว่าผมไม่จริงจังงั้นหรอครับ? ผมหนะเวลารักใครก็ทุ่มเทให้สุดตัว ไม่เคยลังเลทำอะไรครึ่งๆกลางๆแต่คุณกลับมองว่าผมทำเพราะแค่อยากรู้อยากลอง หึ ถ้าผมต้องการแบบนั้นจริงๆผมคงไปหาคยอื่นนานแล้ว แต่นี่เป็นเพราะคุณ เพราะคุณที่ทำให้ผมอยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ อยากทำให้คุณมั่นใจในตัวผม แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ต่อให้ผมลงมือขนาดไหนคุณก็มองเห็นผมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะไกอา นายหนะเข้าใจฉันผิด" โทชิซังโพล่งขึ้นมาหลังจากเงียบไป

"ผมเข้าใจผิดตรงไหนหรอครับ? คุณคงจะดีใจซะมากกว่าที่คุณสลัดเด็กไม่รู้จักโตอย่างผมออกจากชีวิตได้"

"ไม่ใช่นะ!! ฉันไม่เคย.."

"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะมาลาออก วางใจได้เลย เรื่องของเราจะไม่มีใครรู้.. สวัสดีครับ" ผมแกะมือของโทชิซังออกแล้วเดินออกจากห้องทันที

ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆออกมาจากในห้อง

"ฮึก.. ไกอา.. ฉันขอโทษ.."

จากที่ผมจะมัดมือชก ตอนนี้ผมอยากจะชกหน้าตัวเองซะมากกว่า ทำไมผมต้องรู้สึกแย่ขนาดนี้ด้วยวะ

ผลัวะ!

ผมรัวหมัดใส่กำแพงไม่ยั้ง ไม่สนว่ามือจะแตกเลือดไหลออกมามากแค่ไหน ตอนนี้ผมโมโหตัวเอง ร่างกายตายด้าน ต่อมความเจ็บหยุดทำงานชั่วคราว แต่ภายในหัวใจกลับบีบรัดจนปวดไปหมด

ผมจะไม่มีเค้าอีกต่อไปแล้วจริงๆหนะหรอ?

ผมลากสังขารตัวเองมาจนถึงห้อง เห็นไอ่พัพเดินออกมาจากห้องข้างๆด้วยท่าทียิ้มแย้ม สาเหตุคงมาจากเจ้าของห้องนั้นแหละครับ ประธานคุมกฎเฮล..

"เห้ย ไอ่เหี้ย ศพที่ไหนมาเดินเพ่นพ่านแถวนี้วะ" พอมันสังเกตุเห็นผมก็รีบแซวทันที หยุดปากหมาสักแปป ญาติฝ่ายไหนของมันจะตายปะวะ

"กวนตีนละมึง กูอยากแดก"

"เออ รอแปป" มันพูดตอบเหมือนรู้กัน ว่าคำว่าแดกในที่นี่คืออะไร ก็จะอะไรหละ แอลกอฮอล์..

"โทรชวนพวกไอ่เทป ไอ่ไค แล้วก็โอเดโงะด้วย ร้านเดิม"

"คร้าบๆคุณไกอา รอซักครู่นะครับ เดี๋ยวๆ.." มันตอบรับผมแบบกวนๆ แต่ขณะที่มันหันหลังจะเดินเข้าห้องนั้น มันคงจะเห็นแผลที่มือผมมั้ง เลยรีบหมุนกลับมา

"มึงไปซัดกับตัวเหี้ยอะไรมาวะ" มันพูดแล้วชี้ที่มือผม

"ซัดกับกำแพงมา ช่างกูเหอะ รีบๆไปทำที่กูบอกได้แล้วครับคุณพัพ"

"นึกครึ้มอะไรไปซัดกับกำแพง" มันขมวดคิ้ว

"ช่างไม่ได้หรอก" จู่ๆ เฮลก็เปิดประตูห้องตัวเองออกมาแล้วดึงผมเข้าไปทำแผลให้ เห็นดุๆตอนอยู่โรงเรียน แต่พอทำแผลนี่อ่อนโยนเล่นเอาเคลิ้มเลยครับ (ของกู!! : พัพ)

"เสร็จละ จะไปไหนก็ไป ระวังอาจารย์ด้วยแล้วกัน วันนี้ฉันจะไม่จับนายส่งฝ่ายปกครอง ดูท่าจะอกหักมา อาการหนักเอาเรื่อง อยากจะเมาใช่มั้ย ตามสบาย" เฮลว่าแล้วปิดประตูห้องตัวเอง ไอพัพมันยกมือขึ้นมาโบกหยอยๆแล้วเดินเข้าไปโทรชวนพวกไอ่เทปไปแดก

ตอนที่พวกเราทั้งห้าคนยืนอยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง โชคดีที่เทปเปมันรู้จักเจ้าของร้าน มันเลยไปเว้าวอนให้พวกผมเข้าไปในร้าน ตื้อจนเค้ารำคาญเลยยอมให้เข้ามา มีข้อแม้ว่าห้ามเกินเที่ยงคืน

ตอนนี้ผมจะเมา กรุณาตัดไปที่ใครบางคนเถอะครับ เดี๋ยวจะอ่านไม่รู้เรื่อง

[Gaia end Part]

[Puppet short Part]

ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งผับนั่นแหละ หมาตัวข้างๆแดกเอาแดกเอาไม่สนใจอะไรใคร ผมจะต้องแบกไปอีกมั้ย ลืมไป คราวนี้ไอไคมันเอารถมารับนี่หว่า

♪ RRRRRRRRRRRR

RRRRRRRRRRRR ♪

ถึงแม้เพลงจะดังแต่ผมก็พอได้ยิน มันเป็นของใครวะ

"โทรศัพท์ใครดังวะ" ผมถามออกไป พวกมันก็คลำหากันใหญ่รวมถึงผมแต่ยกเว้นไอ่เหี้ยตัวข้างๆ

"ไม่ใช่ของกู" เทปเป

"ไม่ใช่ของเรา" โอเดโงะ

"ไม่ใช่ของกูอะ" ไค

พวกเราสี่คนหันไปมองที่ไกอาเป็นตาเดียว เจ้าตัวยังคงกินเหล้าต่อไป ไม่สนว่าคนอื่นเค้าทำอะไรกันอยู่

ผมไม่รอช้า ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงมันแล้วหยิบโทรศัพท์มันออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่มันฟุบลงไปกับโต๊ะ ก็แหงหละ แดกมาเป็นชั่วโมงยังไม่วางแก้วเลย ชื่อบนหน้าจอมือถือมันปรากฏ

'โทชิซัง' ใคร?

"โทชิซังนี่ใครวะ" ผมถามพวกมันที่เหลือ แต่คำตอบที่ได้มาก็คือส่ายหน้า ผมกำลังจะกดรับแต่สายตัดไปก่อน สักพักก็โทรมาอีกครั้ง

ครั้งนี้ผมไม่รีรอรีบกดรับทันที ตัวเสือกสองตัวคือเทปเปกับไครีบเขยิบมาใกล้ผมทันที

"สวัสดีครับ เพื่อนไกอาพูดครับ" ผมเอ่ยทักทาย ปลายสายเงียบไปสักพัก

(ตอนนี้ไกอาอยู่กับพวกนายมั้ย? อยู่ที่ไหน บอกฉันหน่อย) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"อ่าครับ อยู่ร้าน stand by me โต๊ะ 6 ครับ" ผมบอกให้ปลายสายฟังแล้วเจ้าตัวก็วางไป ผมเลยหันมาคุยกับโอเดะโงะที่นั่งชงเบียร์อยู่

ชงให้พวกผมเนี่ยแหละ เจ้าตัวหนะไม่กินหรอก

"คนที่โทรมาเป็นผู้ชาย หรือว่าจะเป็นคนที่ไกอาตามจีบวะโอเดโงะ" โอเดโงะวางที่คีบน้ำแข็งลงแล้วจ้องหน้าผม

"นั่นสิ เราว่าอาจจะเป็นงั้นก็ได้"

"เห้ยๆ คุยไรกันวะ" ไครีบแทรก

"กระซิบกระซาบกันอยู่สองคน" เทปเปรีบสอด

ผมกำลังจะตะโกนไปว่าอย่าเสือก แต่กำลังจะอ้าปากก็มีผู้ชายร่างบางคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะเรา

งานนี้ไม่อึ้งก็ต้องอึ้งหละครับ

"ผ.อ.!!!!" พวกผมตะโกนออกมาพร้อมกันแบบอึ้งๆ มองหน้ากันเลิกลัก ผมว่าผมจีบประธานคุมกฎว่าสูงเกินเอื้อมแล้วไอ่ตี๋นี่เล่นผู้อำนวยการเลยหรอสาสสสส

"พาไกอาไปส่งที่รถฉันที อย่าช้า ไม่งั้นฉันไล่พวกนายออก!!"

พวกผมไม่รีรอครับ พยุงร่างไร้สติของเพื่อนรักเดินตามผ.อ.ไป ส่งให้ไอเทปเปกับโอเดโงะไปเคลียร์บิล พอเดินมาถึงรถผ.อ.ก็เปิดประตูรถให้พวกผมยัดไอ่ตี๋เข้าไป

"ขอบใจมากนะ แล้วก็เรื่องฉันกับไกอากรุณาเก็บเป็นความลับด้วย ฉันไปหละ แล้วทีหน้าทีหลังอย่าให้เห็นว่ามาร้านอะไรแบบนี้อีก!" ผ.อ.ว่าแล้วขับรถออกไป

ว่าแล้วไงว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่ ดูจากสรรพนามที่ไอ่ตี๋เรียกแล้วคงไม่พ้นตำแหน่งหวานใจแหละ ก็ผ.อ.เค้าชื่อ วากุตะ โทชิโอะ นี่ครับ ไอ่ชื่อโทชิซังนี่มันสาวชะมัด ใครมันจะยอมให้คนที่ไม่สนิทเรียก

แหม่ เพื่อนผมแม่งเด็ด ปล่อยให้เคลียร์กันเองแล้วกัน คงจะทะเลาะอะไรกันอยู่สักอย่าง

ยังไงซะวันนี้ไกอาก็ไม่กลับหอละ ไปนอนกับเฮลดีกว่า

[Puppet end Part]

chapter 3

สารบัญ