Destined with Love เหตุบังเอิญที่เจอเธอ

3 : พรมลิขิต

[ เริ่มบันทึกพิเศษ : เหมือนฝัน ]

“ดูจบรึยังนะ คุณหนูเนี่ย” นามิพูดขึ้นในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินกลับหอในเวลาเกือบบ่าย 2

“ไม่รู้” ฉันตอบอย่างหัวเสีย ความจริงไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบคุณหนูแต่แค่รู้สึกหวงๆท่านลิเวียขึ้นมาอาจเพราะฉันคลั่งไคล้เขามากตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนที่นี่ตอนเกรด 10 และท่านลิเวียที่อายุน้อยกว่า 1 ปีอยู่เกรด 9 ( ม.3 )

กรี๊ด ! ตุ๊บ !

“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณ ?” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นใกล้กับหูของฉันซึ่งพวกเราอยู่ในระยะประชิดเลยทีเดียว

“เออ..ห๊ะ…ขะ..ขอโทษคะ ! “ ฉันพูดด้วยความลนลานแล้วรีบก้มหัวลงโดยไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นรุ่นน้องเพราะฉันคนเล่นพิเรนทร์เองที่ปืนต้นไม้ทั้งๆที่ปีนไม่เก่งจนหล่นลงมาแบบนี้ T_T ก็นะ ถ้าขึ้นไปจุดยอดได้ก็จะเห็นโรงเรียนเซนต์คาเวลแบบเต็มๆ มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยขนาดมองระดับสายตาตอนนี้มันยังคงสวยเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ ?”

“ไม่หรอกคะ คุณต่างหากที่น่าจะเจ็บมากกว่าที่ฉันทับไปเต็มๆ” ฉันพูดขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นแม้จะมองเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดจากผมหน้าม้ายาวที่ฉันไม่เคยตัดเลยก็รู้ได้เลยว่าสีหน้าของเขาแลดูเป็นห่วงอย่างจริงใจเป็นคนที่น่าชื่นชมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

“แล้วทำไมคุณถึงเอาผมปิดหน้าอย่างงั้นละครับ มันจะทำให้ผมเสียนะ” ชายหนุ่มพูดอีกครั้งพร้อมอ้อมมาด้านหลังของฉันแล้วหยิบกิ๊กสีฟ้าอันหนึ่งขึ้นมาปัดหน้าม้าของฉันไปข้างหนึ่ง นานแล้วจริงๆที่ฉันไม่ได้ยุ่งอะไรกับทรงผมตัวเองเลย ไม่เคยคิดจะสนใจมากกว่า

“ขะ..ขอบคุณคะ…”

“พอเปิดหน้าม้าแล้วคุณเป็นคนที่น่ารักนะครับ ^^ ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่ผมซะด้วยถ้าปีนี้หรือปีหน้าคุณลงสมัครดาวโรงเรียนคงได้แน่ๆ”

“…อ่า…” ฉันยืนอ้าปากค้างหัวใจที่เต้นรัวไม่เคยนกเลยว่าฉันจะมาชอบเด็กแบบนี้แต่เขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่จริงๆ ดาวโรงเรียนงั้นหรอ....

“เหมือนฝัน !”

“ห๊ะ !” ฉันหลุดออกจากความคิดในอดีตที่ผ่านมาถึง 2 ปีแล้วแท้ๆแต่กลับยังไม่ลืมมันยิ่ง 1 ปีที่ผ่านมาเมือท่านลิเวียที่ฉันแสนปลื้มขึ้นมาเป็นประธานจากการโหวตอย่างท่วมท้นของเหล่าหญิงสาวมันทำให้ฉันพยายามทำตัวให้ดีขึ้นสวยขึ้นจนเป็น ‘เหมือนฝัน’ ที่น่ารักของทุกวันเหมือนทุกวันนี้

“เธอเหม่ออะไรอยู่นะ ? รีบไปเถอะป่านี้คุณหนูรอนานๆแล้วนะ”

“ออจ๊ะ….”

[ จบบันทึกพิเศษ : เหมือนฝัน ]

“โอ๊ย =[]= “ ฉันเกาหัวหยิกๆหลังจากดูรายงานของลิเวียมามากกว่า 3 รอบ ก็พอเข้าใจเหตุผลของนามิแล้วละ เพราะลิเวียเพราะ 1 ในกรรมการคัดเลือกดาวโรงเรียนถ้าทำถูกใจอาจะมีคะแนนพิศวาสเช่นกันถึงจะคิดว่าเข้าประกวดๆสนุกก็เถอะแต่ลืมไปเลยว่าต้องแข่งกับเหมือนฝันด้วย !

“ป่านี้แล้วนามิกับเหมือนฝันยังไม่กลับมาเลยแหะ พรุ่งนี้โดนมิสบ่นแน่เลยโดดเรียนช่วงบ่ายไปแบบนี้เฮ้อ..” ฉันพูดแล้วถอนหายใจเบาๆพร้อมมัวแต่ดูวิดิโอจนลืมเวลากว่าจะรู้ตัวก็บ่าย 2 กว่าเกือบ 3 แล้ว

จ๊อก~ จ๊อก~

“ออกไปหาอะไรกินก่อนมืดดีกว่าเดี๋ยวประตูจะปิดซะก่อน Y_Y “ ฉันเดินออกไปจากห้องในสภาพที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่แล้วพาร่างอันหิวโซของตัวเองไปนอกรั้วโรงเรียนเพื่อไปหาอะไรรองท้องจะให้กินแต่ของในโรงเรียนก็น่าเบื่อโชคดีที่โรงเรียนไม่ได้กำหนดอะไรมากสำหรับนักเรียนประจำฉันเลยเดินออกได้อย่างสบายแต่ก็ต้องอยู่ในเวลาที่กำหนด

  ฉันเดินไปตามฟุตบาทจนสุดซอยซึ่งก็ป่าเข้าไปเกือบๆ 4 โมงเย็นแล้วท้องฟ้าเริ่มมืดเร็วกว่าปกติและมีท่าทีว่าจะมีฝนตกแรงเสียด้วยคงต้องรีบแล้วละ

“อ๊ะ….” ฉันหันไปสังเกตรถคันหรูที่จอดอยู่หน้าเซเว่นแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากดีไซน์ที่ดูสวยดีฉันก็อยากมีรถแบบนั้นมารับมั่งจัง~ น่าจะอ้อนให้ป๋าเอาฉันไปอยู่ที่บ้าน TT ปวดท้องจังเลยรีบไปหาอะไรกินดีกว่า T^T ฉันเอามือกุมท้องตัวเองเบาๆแล้วเดินเข้าไปซื้อมาม่าคัพแล้วก็แปปซี่มานั่งกินที่ม้านั่งในสวนสาธราระใกล้ๆกับเซเว่น ประตูโรงเรียนปิด 6 โมงยังเหลือเวลาเหลือเฟืองที่เธอจะนั่งเล่นฉิวๆที่นี่

ครืน~ ผ่าง ~

นั่นสินะ ฉันลืมนึกถึงเรื่องฝนไปเลย TT

แสงจากฟ้าแลบและเสียงจากฟ้าร้องเริ่มดังถึงที่สุดบ่งบอกเลยว่าต้องเป็นฝนที่หนักมากแน่ๆ แต่ถ้าจะกลับตอนนี้ก็ไม่ทันซะด้วยสิ ต้องวิ่งแล้วละ !

ซา~ และแล้วฝนก็เริ่มเทลงเหมือนไม่เคยตกมาเป็น100ปี

“แฮ่กๆ T0T “ ฉันเริ่มวิ่งไปตามซอยเพื่อเข้าโรงเรียนเวลาแบบนี้คงไม่ต้องห่วงเรื่องเปียกหรอกเพราะมันไม่ทันแล้ว ! “ ฮัดชิ่ว !”

“รุ่นพี่ครับ ขึ้นมาบนรถของผมมั้ยครับ….” ฝนที่จะสาดเข้าที่ตัวฉันถูกบังไปแล้วโดนร่มคันใหญ่และผู้ชายที่เข้ามาหาฉันด้วยสายตาหวังดีดูจากชุดฟอร์มคงจะมาจากโรงเรียนเดียวกัน ไม่น่าห่วงอะไร…

“ระ..รบกวนด้วยคะ…” ฉันตอบพร้อมเดินเข้าไปนั่งข้างหลังโดนมีผู้ชายคนนั้นนั่งข้างๆและคนขับรถที่ขับไปอย่างช้าๆ “ขอบคุณนะคะ….” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมหันหน้าไปมองหน้าของผู้ชายที่ช่วยฉันเอาไว้อย่างเต็มๆ =[]= นี่มัน…. “คะ..คุณลิเวีย !” ฉันพูดออกมาด้วยความตกใจอย่างน้อยเติมคุณเข้าไปข้างหน้ายังดีถ้าจะให้เรียกท่านเหมือนกับเหมือนฝันคงดูเทิดทูนจนเกินไปรับไม่ได้ - -^

“ไม่ต้อง ‘คุณ’ หรอกครับ ยังไงผมก็อายุน้อยกว่านะครับรุ่นพี่ ^^ “ ลิเวียพูดพร้อมรอยยิ้มหวานที่ปรากฏบนหน้า เหมือนไมมีผิดในวิดิโอดูยังไง ในตัวจริงยิ่งกว่าซะอีก ผมสีน้ำตาลที่เปียกนิดๆตอนลงไปช่วยฉันและตาสีเขียวซีดที่มองมาที่ฉันบวกกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานไพเราะ มันทำให้ฉันมองผู้ชายคนนี้เป็นรุ่นน้องแถบไม่ได้เลย

“ยังงั้นจะดีหรอ =A= เพราะฉันเห็นว่ามีคนคลั่งไคล้คุณมากเลยนะ…” ฉันพูดออกไพร้อมกอดอก ฉันจะโดนสาวๆดักตบรึเปล่าเนี่ยหรือไม่แน่เหมือนฝันนี่แหละ เธอเป็นแฟนคลับตัวยงเลย

“ดีสิครับ ผมว่ามันเหมือนสิ่งที่ถูกกำหนดไว้เลย ฝนตกแบบนี้ไม่มีใครวิ่งมาขวางรถผมหรอกครับ ฮ่า “

“ขอโทษนะ =A= ฝนมันลงหนักมากจนแถบไม่เห็นทางเลย.....”

“อย่างงี้สินะครับที่เรียกว่า พรมลิขิต”

น้ำเน่าอีกละ - -‘

“เอ๋ -0- “

“แหะๆ ^^ รุ่นพี่นี่น่ารักจัง”

“ขะ..ขอบคุณอีกครั้งนะลิเวีย…”