You bad, I love ถึงนายร้าย ฉันก็รัก

"เฮ้ยๆ ไอ้ยูล ทางนี้" เสียงของคัยคนหนึ่งตะโกนเรียกคัยอีกคนที่ชื่อ 'ยูล' "ไอ้พีช กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ กูขอกอดทีดิ๊" ว่าแล้ว 'ยูล' ก็เดินเข้าไปสวมกอดพีช "เออ กูก็คิดถึงมึง แต่กูว่ามึงปล่อยกูก่อนดีกว่าว่ะ คือ..คนเขามองกันใหญ่แล้ว" พีชพูดพร้อมกับสกิดเพื่อนเบาๆ "ก็กูคิดถึงมึงนิ่ มึงเป็นเพื่อนรักกูน๊ะ ไม่เจอกันตั้งสองปี หรือมึงไม่คิดถึงกูล่ะ ชิส์" ยูลว่าแหย่แกล้งเพื่อนเล่นตามประสาคนที่ชอบให้คนอื่นเอาใจ "ไม่ใช่อย่างนั้นนะเว้ย มึงนี่ ขี้น้อยใจไม่เปลี่ยนเลยนะ" พีชพูดพร้อมกับยื่นมือไปขยี้ผมยูลเบาๆ ยูลยู่หน้านิดๆ แต่ยูลยิ้มออกมา "แล้วนี่มึงจะยืนอยู่ที่นี่อีกนานมั๊ยห้ะ ไปกันได้แล่ว" พีชก้มลงไปหยิบกระเป๋าของยูลขึ้นมาและเดินนำไป "นี่ไอ้พีช มึงอย่ามาเดินหนีแล้วก็หันหลังให้กูนะ มึงหยุดเลยนะ" ยูลวิ่งไปเดินนำหน้าพีชและยิ้มเยาะอย่างชอบใจตามประสาคนที่ไม่ชอบให้ใครเมินใส่ตน "มึงนี่จริงๆ เลยนะ แค่กะเดินนำเนี่ย มึงนี่สงสัยคงมีแต่คนตามใจจนเคยตัวแบบเนี๊ย" พีชพูดว่าอย่างไม่จริงจังนัก "รวมถึงมึงด้วยอะแหละ ที่ชอบตามใจกูจนกูเสียนิสัยอ่ะ" ยูลพูดพร้อมกับทำหน้าตาล้อเลียนเพื่อนตนเอง "อ้าวกูผิดอีก ถ้ากูไม่ตามใจมึง มึงก็จะงอแงงี่เง่าเซ้าซี้ ไม่หยุด" "นี่กูโตแล้วนะ งี่เง่างอแงอะไรของมึงห้ะ ไอ้นี่นิ" ยูลหันไปค้อนใส่พีช "เออๆ โตก็โต แล้วนี่มึงหิวป่ะเนี่ย" พีชถาม "หิวมากเลยแหละ พากูไปกินข้าวหน่อยดิ่ นะๆ" ยูลอ้อน "เออ ไปก็ไป มึงนี่ให้กูมารับยังไม่พอให้พาไปกินข้าวอีกนะ เมื่อไรจะโตแล้วไปไหนมาไหนคนเดียวได้ซะทีห้ะ" พีชพูดออกไปโดยไม่ได้จริงจังนัก "ทำไม ลำคาญกูรึไงล่ะ กูไปคนเดียวก็ได้เหอะ" ยูลแกล้งงอนพีชเพราะรู้ดีว่าพีชไม่มีปล่อยให้ยูลไปไหนคนเดียวแน่ๆ "เฮ้ย ยูล กูพูดเล่นน่า อย่างอนดิ่ เดี๋ยวกูเลี้ยงด้วย เอาป่ะ" พีชยืนข้อเสนอที่น่าสนใจไปให้ยูล และมันก็ได้ผล "เอาดิ่ แต่กูยังไม่หายงอนมึงร้อยเปอร์เซนต์นะ ขอดูข้าวที่มึงจะเลี้ยงก่อนว่ามันจะถูกปากกูหรือป่าว" ยูลบอกอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร "เล่เหลี่ยมเยอะนะมึง" พีชขยี้ผมของยูลอย่างหมั่นเขี้ยว --ร้านอาหาร-- "สวัสดครับคุณพีช" เมื่อพีชมาถึงเด็กๆ ในร้านต่างก็เข้ามาทักทาย พีชก้มหัวรับคำทักทายนั้นนิดๆ ก่อนจะพายูลหาที่นั่ง "พีช ทำไมเด็กเสริฟถึงดึสนิทสนมกับมึงนักว่ะ" ยูลออกไปด้วยความสงสัย "นี่เป็นร้านกูเองแหละ" ยูลตอบออกมายิ้มๆ "จริงหรอว่ะ เฮ้ยดีใจด้วยนะเว้ย ในที่สุดมึงก็ได้เปิดร้านอาหารสมใจมึงละ" ยูลพูดพร้อมกับยิ้มแสดงความดีกับเพื่อนรักของตนเอง "อืม นี่มึงจะกินอะไรก็สั่งได้ตามสบายเลยนะ กูเลี้ยง" เมื่อพีชพูดจบทำให้ยูลนึกอะไรขึ้นได้ "ที่มึงบอกว่าจะเลี้ยงกูเพราะมึงจะพามากินที่ร้านมึง มึงจะได้ไม่ต้องจ่าย ใช่ม๊ะ" ยูลแอบขำตัวเองที่เสียรู้พีช "ก็ร้านกูก็มี กูจะพามึงไปกินร้านอื่นให้เปลืองเงินกูทำไมล่ะ" พีชหัวเราะชอบใจ "ไอ้ขี้งก บ้านก็รวยนะมึง ทำไมขี้งกจังว่ะ" ยูลพูดว่าก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดูทั้งพีชและยูลนั่งกินข้าวและพูดคุยกันไปถึงเรื่องที่ยูลไปอยู่อเมริกากับครอบครัวตลอดสองปี แต่พีชกับยูลก็ติดต่อกันตลอด ยูลกับพีชเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้สนิทกันมาก แต่ยูลค่อนข้างขี้งอลเอาแต่ใจและเข้ากับคนยาก จึงไม่มีเพื่อนสนิทอีกแล้วนอกจากพีช ที่รับนิสัยของยูลได้ทุกอย่าง เมื่อคุยกันได้สักพัก เสียงโทสับของพีชก็ดังขึ้น พีชหยิบขึ้นมาดู ~เฮียเรย์~ เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นคัยจึงกดรับสายทันที "สวัสดีครับเฮีย" (เออ พีช เย็นนี้เข้ามาหากูที่ร้านหน่อยนะ) ปลายสายบอก "ได้ครับพี่ มีเรื่องอะไรหรอครับเฮีย เฮียเสียงเครียดๆ นะ" พีช รู้สึกถึงความผิดสังเกตของปลายสาย (ไม่มีอะไรมากหรอก เดี๋ยวแกเข้ามาแกก็จะรู้เอง) ปลายสายบอก "ครับเฮีย แล้วผมจะเข้าไปครับ" เมื่อพีชวางสายจากปลายสายเรียบร้อยก็พบว่า ยุลนั่งจ้องตนเองอยู่ด้วยความสงสัย "มึงมีเรื่องอะไรด่วนหรือป่าวพีช ไปเลยก็ได้นะ เดี๋ยวกูกลับเองก็ได้" ถึงจะบอกออกไปอย่างนั้น แต่ในใจก็อยากรู้สุดๆ --55 ยูลจอมยุ่ง-- "ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่มึงกินอิ่มแล้วหรอ" พีชถามออกไปอย่างงั้นแหละทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วเพราะ เกลี้ยงทุกจาน เลยครับ "อืม งั้นมึงไปส่งกูที่คอนโดกูหน่อยนะ กูอยากพักละ" จริงๆ ก็ไม่ได้เพลียอะไรมากมายแต่ยูลคิดว่าพีชน่าจะมีธุระเลยกลับห้องก่อนดีกว่า "อืม ไปสิ" --อย่าคาดหวังอะไรจาก LittleCk เลยนะ-- --แต่ก็ตั้งใจแต่งมากนะคะ-- --แป่งๆ ชอบกลเนอะ ว่ามั๊ย--