It's Dream

            เสียงเปิดประตู "มีอะไรหรือเปล่าครับ" "เอ่อออ...... สวัสดีค....คะ"ฉันตอบ แบบว่าสั่นนน เลย คือพอมองใกล้ๆแล้ว ฉันก็ตกหลุมรักเค้าแล้วหละสิ แบบว่าหล่อม๊วกกกก เหมือนเจ้าชายเลยยอ่ะ ฉันคิดอย่างงั้น "ฉันชื่อ แองจี้ คะ เป็นเพื่อนข้างห้อง ยินดีที่ได้รู้จักคะ" "คือว่าฉันอยากจะมาเอากระเป๋าคืน" เขาตอบว่า  "อ่อ  ครับ เชิญเข้ามาดื่มชาก่อนครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ " ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ซุปตาร์อย่างเค้าคงไม่มีเวลาทำความสะอาด #รกสุดๆ และในขณะนั้นเอง พวกเราก็ได้ทำความรู้จักกันและ ก็ได้เป็นเพื่อนกันในที่สุด แต่ที่แตกต่างกันคืออายุ เราห่างกัน ประมาณ 13ปี ถือว่าเขาเป็นลุงเราได้เลย ตอนท่ี่เราเกิดเขาก็เดินได้แล้ว อะไรจะต่างกันยังกะฟ้ากับเหว แต่ที่ไม่แตกต่างคือ นิสัย เราค่อนข้างเข้ากันได้ดี ฉันรู็สึกดีใจมากที่ได้เป็นเพื่อนกับซุปตาร์ดังๆ แล้วเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองฝันไป โอ้ว!!! ไม่น่ะ >///< แต่ฝันของฉันย่อมเป็นลาง แล้วบางทีความจริงกับความฝันย่อมคล้ายกันเสมอ เคริ้กกกก........ เสียงท้องฉันเอง อิอิ แบบว่าเมื่อวานเหนื่อยมาก แล้วไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ฉันกำลังจะออกไปซื้อของข้างนอก และทันทีที่ฉันเปิดประตูออก ห้องตรงข้ามของฉันก็เปิดออกมาเหมือนกัน และนั้นก็ทำให้ฉันได้พบกับ...... คนๆนั้นฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ เพราะกระเป๋าอยู่กับเขา แล้วเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามอง นั้นแหละทำให้ฉันตกหลุมรักเขาอีกครั้ง เพราะ เขาคือคนที่ช่วยฉันเมื่อ และฝันย่อมเป็นจริง "ฉันเจอคุณแล้ว คนที่ช่วยฉันเมื่อคืน" ฉันพูดกับเขา แล้ว เขาทำหน้าเหมือนกับว่าไม่มีไรเกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วเขาก็กลับเข้าไปในห้อง ฉันรีบวิ่งไปขัดประตูเอาไว้ " นี้คุณ เมื่อคืนฉันลืมกระเป๋าไว้บนรถของคุณ จำไม่ได้หรอค่ะ" แล้วทันทีที่เขาได้ยิน เขาสวมกอดฉัน แล้วบอกว่า "ผมขอโทษ ๆ ๆ " แล้วน้ำใสๆที่อยู่ในแววตาของเขาก็ค่อยๆร่วงลงมา ตอนนั้น ฉันยังงง แล้วอึ้ง อยู่กับสถาการณ์แบบนั้น " เอ่ออ ...... คุณค่ะ ฉันมาเอากระเป๋าน่ะค่ะ แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวคะ" ฉันพูดทันทีที่ผลักเข้าออกไป ตอนนั้นมันรู้สึกแปลกๆที่ฉันใจร้ายกับเขาแทนที่จะปลอบเขา ก็ฉันเป็นแบบนี้อยู่่แล้วหนิ พอฉันเห็นกระเป๋าฉัน ฉันก็เลยรีบวิ่งไปหยิบมันมา ทันทีที่กำลังวิ่งก็สะดุดผ้า บ้านเขารกมากแต่ไม่ได้รกแบบที่คิด มันเหมือนกับว่าขาเป็นคนทำให้มันรกเอง ขนนกก็เกลื่อนกลาด ฉันว่าเมื่อคืนเขาน่าจะ ทะเลาะกับอยู่แน่  พอฉันได้กระเป๋ามา ฉันรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้น ทันที่ได้ยินเสียงร้องไห้ " ได้โปรด  อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยสักคืนได้ไหม " นั้นเป็นสัญญาณหรือเปล่าน่ะ " คงไม่ได้หรอกค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยฉันเมื่อคืน"  แล้วฉันก็เดินออกไปจากห้องนั้น แต่ก็นึกสงสารไม่ได้ ฉันเป็นพวกเห็นน้ำตาใครไม่ได้ ทันทีที่เก็บของเสร็จเรียบร้อย ทำกิจวัตรเสร็จเรียบร้อยแล้ว กริ้งงงงงงงงงง.... ฉันเดินไปเปิดประตู อยู่ๆก็มคนดึงมือฉันออกไป "นี่คุนนนน  จะทำอะไรค่ะ " เขาพาชั้นเข้าห้องเขาทันทีที่เขาปล่่อยมือฉัน  ฉันเห็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารที่น่าทาน แล้วเค้าก็เชิญให้ฉันทานเป็นเพื่อนเค้า ทั้งที่ฉันเพิ่งกินอิ่มมา แต่ยังไงก็เหอะ ฉันก็ไม่อยากเสียมารยาท และเมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จ " ขอบคุณน่ะค่ะ ขอตัวก่อนน่ะค่ะ" ฉันบอกลา " ผญ. เป็นแบบนี้ทุกคนไหมครับ คุนแองจี้ "   ฉันหันมามองเขา " ไม่คะ"   เขาวิ่งมาจับมือฉันแล้วหมุน ทันทีที่หันมา หน้าฉันใกล้เค้ามาก ฉันรู้สึกบางอย่าง  แต่มันบอกไม่ถูกจริงๆ "ปล้อยฉันคะ ปล่อยๆๆ" ทันใดนั้นเขาก็ดึงฉัน มาห้องๆนึง แล้วผลักฉันลง ไม่ๆๆ เขาจะไม่ทำแบบนั้น ฉันพยายามลุกแต่ "ปล่อยฉันคะ  คุณจะทำอะไรคะ  คุณดูถูก ผญใ เกินไปล้ว อีกอย่างเรายังไม่ได้........." อุ๊ปปปปปปป   เขาปิดปากฉัน และเริ่มที่จะ ทำอย่างงั้น ฉันดันเขาออกไปแล้ว รีบวิ่งออกไป ครั้งนี้โชคไม่เข้าข้าง เขาอุ้มฉัน และ จุมพิตฉัน ในที่สุด "อื้ออออออออออ" ฉันดิ้นสุดแรง และเมื่อเขาปล่อยฉัน ฉันรีบกลับไปห้องตัวเอง และ กำลังจะย้ายออกจากที่นี้ ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองมากที่ให้คนมาทำแบบนี้ง่ายๆ คร๊อกกก กำลังจะปิดประตู และ ในขณะที่ฉันเดินไปถึง ลิฟต์ ในตอนนั้นค่อนข้างมืด เหมือนมีคนตามฉันมา แล้วจู๋ๆก็มีมือๆนึง จับแขนฉัน "ได้โปรด  อย่าไปจากผม  คุณทำให้ผมมีความสุขมาตลอด ผมไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกแล้ว ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณ ขอร้องละ แองจี้"