Curse moon คำสาปรัก มนต์จันทรา [Yaoi]

ตอนที่ 24  เวลาที่หลือ

 

 

เริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ    เหมือนตอนนี้บ้านผมมากันครบองค์ประชุม   อย่างกับงานสืบสวนสอบสวนคดีฆาตกรรมยังไงอย่างงั้น   

 

 

“เล่ามาเจ้าเคย์    เราไม่รู้จักกับหมอนั่นได้ยังไง  แล้วเรื่องมันเป็นมายังไง   ห้ามโกหกนะ”    พ่อผมนี่ไม่น่าเป็นนักโบราณคดีนะน่าจะไปเป็นตำรวจคงจะเหมาะกว่า   เก็บทุกเม็ดเลยวุ้ย!!

 

“เอ่อคือเรื่องมันยาวนะครับ   เอาเป็นว่าตอนนี้ผมเอ่อ ……ผม…รักซันไปหมดหัวใจแล้วครับพ่อ”    ผมพูดออกไปพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตายของพ่อกับแม่   อายก็อาย   ลุ้นก็ลุ้น  กลัวว่าท่านจะเป็นลมไปซะก่อน

 

ปัง!! 

 

“แกว่าไงนะ!!!!”  พ่อผมทุบโต๊ะแรงมากจนผมสะดุ้งเฮือก     เหงื่อแตกพลัก   เห็นหน้าพ่อผมหวานๆแต่โหดคนละขั้วกับหน้าตาเลย   ยิ่งเวลาแบบนี้

 

“ผมรักซันครับ   รักไปแล้วเกินกว่าจะถอยกลับมาได้แล้วครับ”   ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะโกหกพ่อกับแม่   โกหกหัวใจตัวเองอีกแล้ว     

 

“เฮ้อ   ฉันไม่อยู่แค่ไม่กี่เดือน   ทำไมถึงเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ขึ้นได้   ทีนี้จะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะ   ใช่ว่าแค่รักกัน   ทุกอย่างมันจะจบนะเจ้าเคย์”    ผมพอจะเข้าใจเรื่อง ที่พ่อกำลังกังวล   ถ้าเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป   แค่ทำใจเรื่องลูกชอบผู้ชายก็ยากมากแล้ว   ยังต้องมากังวลเรื่องคำสาปของตระกูลอีก   ท่านรักผมมากผมถึงรู้ดีทีสุดว่าท่านทั้งสองเป็นห่วงผมมากแค่ไหน

 

“แล้วนี่เค้ารู้เรื่องคำสาปรึเปล่า”

 

“รู้ครับ”

 

“เรื่องวิธีแก้คำสาปล่ะ   เค้ารู้ไหมว่าต้องเอาชีวิตมาแลก”   พ่อมองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ

 

“ไม่รู้ครับ”

 

“นั่น ไง   ฉันว่าแล้ว    ถ้ามันรู้เรื่องนี้ขี้คลานจะรีบหนีแทบไม่ทัน    ไม่มีใครเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเรื่องที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแก้คำสาปได้จริง รึเปล่าหรอก”   ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน    ว่าซันจะเปลี่ยนไปไหมถ้าเค้ารู้เรื่องนี้    แต่ไม่ว่าจะยังไงผมจะไม่บอกเค้าเด็ดขาด

 

“พ่อครับ   ผมมีอะไรจะขอร้อง  เรื่องวิธีแก้คำสาป ”   ผมจะเก็บความลับนี้ไว้   จนกว่าผมจะตายนั่นแหละ

 

“ไม่ให้ฉันบอกสินะ   แกคิดว่าจะปิดไปได้นานแค่ไหนกันไอ้แสบ   เวลาใกล้จะมาถึงแล้วนะ   เมื่อวันเกิดของแกมาถึงฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไป”    พ่อคงรู้อะไรเพิ่มเกี่ยวกับเรื่องคำสาปแน่ๆ   แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากให้ซันเข้ามาเสี่ยงกับเรื่องนี้อยู่ดี

อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดผมแล้ว   ถึงจะตายผมก็ไม่เสียใจหรอก   ขอแค่ได้ใช้เวลาเท่าที่ยังมีอยู่กับคนที่ผมรัก  แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

 

“ไม่ เป็นไรหรอกครับ   ถ้าเพื่อให้ผมมีชีวิตแลกกับหัวใจของซัน   ผมเองก็คงอยู่ต่อไปไม่ได้เหมือนกัน    ผมอยากจะใช้ชีวิตให้คุ้มที่สุดเท่าที่จะทำได้   พ่อครับ   แม่ครับ   ให้ผมได้รักซันเถอะนะครับ   อย่างน้อยชีวิตผมก็ยังได้รู้จักกับความรัก   ผมได้รับความรักจากพ่อกับแม่  เพื่อน  แล้วก็ซัน   แค่นี้ผมก็มีความสุขที่สุดแล้ว   ผมดีใจนะครับที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่”     เวลาของผมอาจจะสั้นไปหน่อยแต่อย่างน้อย  ผมก็ได้รับความรักมามากเกิดพอเลยล่ะ

 

“ไอแสบ  /น้องเคย์”   พ่อกับแม่โผเข้ากอดผมเอาไว้   นี้แหละความรักที่ไม่มีอะไรแทนได้   อ้อมแขนที่อุ่นที่สุดในโลก   ครอบครัวที่แสนน่ารักของผม

 

 

 

“ตื่นได้แล้วคนขี้เซา”

 

“อืมมมมมมม    ขออีกแปปนึงครับแม่”

 

“หึหึ   ถ้าไม่ยอมตื่น   จะปล้ำล่ะนะ”   

 

เดี๋ยวนะ!!  แม่จะปล้ำผมหรอ   ไม่มั้ง

 

“เรียกอีกแค่ครั้งเดียวนะเคย์  ถ้าไม่ยอมตื่น   ฉันจะ…….”  เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ชัดเจนที่ข้างหู

 

เฮือก!!!!   สะดุ้งสิครับ

 

“หึมมมม   ซันแกล้งผมอ่ะ”    เสียงกระซิบเมื่อกี้เล่นเอาผมหน้าแดง  ทั้งที่พึ่งตื่นแท้ๆ

“ก็นายไม่ยอมลุกซักทีนี่   อืม   ลืมอะไรไปอย่างนะ”     ที่ว่าลืม  นี่ลืมอะไร  ผมเอียงคือมองเคย์อย่างงงๆ

 

จุ๊บ!!

 

“มอร์นิ้งคิสครับ”

 

“อื่ออออ   ทำอะไรครับเนี่ย    พ่อกับแม่ผมก็เห็นเดี๋ยวเป็นเรื่องกันพอดี”   ผมว่าซันไม่จริงจังนัก   กำลังอายอยู่ครับ   มาขโมยจูบกันตั้งแต่เช้า   ฟันยังไม่ได้แปรงเลย

 

“ไม่เห็นหรอก   ท่านกลับบ้านไปพักหน่ะ”   ซันตอบผมพร้อมกันเตรียมอาหารเช้าไปด้วย

 

“เอ่อ   แล้วพ่อผมเค้ายอมหรอครับ   ท่านยอมกลับด้วยหรอ”   ปกติเห็นหวงผมจะตาย   ทำวันนี้ถึงได้ยอมกลับไปง่ายๆ  

 

“หึหึ   ก็แม่นายออกโรงเอง   ไม่งั้นคงไม่ยอมกลับง่ายๆแน่  แถมยังกำชับอีกนะว่าห้ามฉันทำอะไรนาย”   ซันเล่าเรื่องพ่อให้ผมฟัง  สีหน้าของเค้าดูสดชื่นกว่าเมื่อวาน   ผมค่อยโลงใจขึ้นมาหน่อย  กลับมากะล่อน  เจ้าเล่ห์เหมือนเดิมแล้ว

 

“  แล้วทำตามรึเปล่าล่ะครับ”    ผมแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ

 

“หึ  นายคิดว่าพ่อนายจะห้ามฉันได้รึไง   ได้ไปจูบนึงแล้ว  ต่อไปเอาอะไรดีนะ”   ซันใช้แขนสองข้างดักผมไว้กับเตียง   กะจะไม่ให้หนีเลยใช่ไหม

 

“เอ่อคือ    ผมหิวแล้วอ่ะ   ไม่เล่นแล้วขอไปแปรงฟันก่อนได้ไหม”   กลับมาแล้วสินะ  คนเจ้าเล่ห์ของผม

 

“อืมมมม   ขอหอมอีกทีแล้วค่อยปล่อยไปแล้วกันนะ”   

 

ฟอด   ฟอด   ฟอดๆๆๆๆ

 

 

บ้าๆๆๆๆ   นี่มันทีเดียวที่ไหนกัน    เมื่อไหร่ผมจะทันเล่ห์เหลี่ยมของซันซักทีนะ

 

 หลัง จากกินข้าวเช้าเสร็จ  หมอก็เข้ามาตรวจร่างกายผมอีกครั้ง   โดยมีซันค่อยอยู่ข้างๆผมตลอด  แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว   แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่……

 

“ไม่ได้!!  ฉันไม่ยอม   เคย์ต้องกลับบ้าน”   เสียงพ่อผมเองครับ   กำลังเถียงกับซันหน้าดำหน้าแดงเลยทีเดียว

 

“เคย์อยู่กับผมมันก็ดีอยู่แล้วนี่ครับ   ผมจะดูแลเคย์อย่างดีที่สุด”  ซันก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะยอมพ่อผมเลยซักนิด

 

“เจ้าเคย์มันเป็นลูกฉันนะ!!   ลูกก็ต้องอยู่กับพ่อกับแม่สิ” 

 

“แค่เคย์เป็นเมียผม    เมียก็ต้องอยู่กับผัว   ไม่เห็นแปลกเลยครับคุณพ่อ”   ไอ้ซันบ้า

 -////-;    พูดอะไรออกมากันเนี่ย   พ่อจ้องจะกินหัวผมอยู่แล้ว

 

“แกจะเอาไวเจ้าเคย์   เลือกเอา    พ่อหรือผัว!!”    เล่นงี้เลยหรอพ่อ!!!!

 

  “เอ่อ……...”   งานเข้าผมแล้วไง   ผมได้แต่ส่งสายตาหาตัวช่วย    แม่ครับช่วยผมด้วย

 

“ฉัน ว่าเอาอย่างนี้ไหมคะคุณ    ให้น้องเคย์อยู่บ้านเราสี่วันแล้วก็บ้านของคุณซันสามวัน    อยากเจอ  อยากคุยก็มาหากันได้    ตามนั้นนะคะ”  แม่ผมสรุปเองเสร็จสัพ   ทั้งพ่อทั้งซันไม่มีโอกาสได้เถียง   เลยต้องยอมตามนั้น  เป็นไงล่ะแม่ผม  

 

“ เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”   หึหึ  จะว่าพูดง่ายหรอพูดยากดีล่ะ   พ่อผมกับซันนิสัยเหมือนกันเปียบเลย    

 

“งั้นนายก็กลับไปได้แล้ว   พวกเราจะได้กลับไปอยู่ตามประสาครอบครัวกันซักที”  

 

“นี่คุณเป็นเด็กรึไงกันคะ    พอๆลงไปรอลูกที่รถปล่อยให้เด็กๆเค้าคุยกัน”   สุดท้ายพ่อก็ยอมลงไปรอที่รถ  แต่ก็ยังไม่วาย  สั่งห้ามซันเข้าใกล้ผม  พ่อนี่จริงๆเลย

 

“บอกไว้ก่อนนะเคย์    ถึงตาฉันเมื่อไหร่   ฉันจะเอาคืนให้คุ้มเลยคอยดู!!”    ซันขยับมามากระซิบที่ข้างหู  ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ    ชักรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่แล้วสิ  T/////T

 

 

 

หายไปนานม๊ากกกกก    เเต่ก็กลับมาแล้วครัช   หวังว่าคงยังไม่ลืมกันนะเเจ๊ะ