Dark's killer

บทนำ

                ในช่วงเวลาดึกสงัด เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ทำให้มุมหนึ่งของตึกใหญ่ซึ่งปกติก็เงียบอยู่แล้วในตอนกลางวัน ยิ่งเงียบและน่ากลัวขึ้นไปอีกในยามค่ำคืนแบบนี้ ไม่มีใครเดินผ่าน และไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงร้องขอความช่วยเหลือและอ้อนวอนขอชีวิตของชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่คร่ำครวญด้วยเสียงสั่นอย่างหวาดกลัวซ้ำไปซ้ำมา

                “อย่า อย่าฆ่าฉันเลย ฉันยอมแล้ว กะ แกกลับไปบอกเจ้านายของแกสิว่าฉันยอมแล้ว จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่าง แต่อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉันเลยฉันกลัวแล้ว ฮือๆ ฉันยังไม่อยากตาย” ชายวัยกลางคนจ้องมองร่างเบื้องหน้าอย่างหวาดกลัวพลางกล่าวอ้อนวอนขอชีวิต

                เขาพยายามขยับตัวถอยหลังในท่านั่งให้ชิดผนังตึกที่สุดเท่าที่จะชิดได้ หากว่าเขาสามารถแทรกตัวเป็นเนื้อเดียวกับตึกได้ก็คงทำไปแล้ว

                “แกคิดว่าเจ้านายฉันจะเอาแกไปทำประโยชน์อะไรได้ คนอย่างแกเลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุก” ร่างเบื้องหน้ากล่าวอย่างเยือกเย็นพร้อมกับเดินเข้าใกล้ชายวัยกลางคนเรื่อยๆ

                ในตาสีดำคมกริบ จ้องมองร่างที่นั่งตัวสั่นอยู่เบื้องหน้าราวกับราชสีห์จ้องมองเหยื่อ ปากสวยอวบอิ่มขยับยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับหยิบปืนออกมา ก่อนจะก้มตัวลงไปพูดกับร่างเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

                “คิดซะว่าแกโชคดีที่จะได้ทำบุญครั้งสุดท้ายก่อนตายก็แล้วกัน เพราะอย่างน้อยๆ ชีวิตแกก็เป็นเงินเป็นทองสำหรับDark’s killerอย่างฉัน อย่ากลัวไปเลย คิดดูสิ แกได้เป็นเหยื่อรายที่เก้าสิบเก้าของฉันเชียวนะ ควรจะภาคภูมิใจไม่ใช่รึไง”

                “ไม่ ไม่นะ แก ไม่สิ หนู หนูฟังลุง หนูเป็นผู้หญิงนะ หน้าตาก็ดี อายุก็น้อย อนาคตก็มีไม่ใช่เหรอ หนูไม่เหมาะกับอาชีพนักฆ่าหรอกนะ เชื่อลุงเถอะ ถ้า ถ้าหนูต้องการเงิน หนูปล่อยลุงไปสิ ลุงช่วยหนูได้ ลุงจะเอาเงินมาให้ หนูอยากได้เท่าไหร่บอกลุง เดี๋ยวลุง…”

                ปัง!!! เสียงปืนดังพร้อมกับกระสุนทำเองพุ่งไปเจาะอยู่บนหน้าผากของชายวัยกลางคน เสียงคร่ำครวญเงียบลง ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะทะลักจากปากแผลไหลลงมาท่วมร่างที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจ

                “ฉันไม่เคยมีญาติเป็นสวะอย่างแก” เธอสบถ ก่อนจะลดมือที่ถือปืนลง

                ครืด! ครืด! ครืด!

                เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือดังอยู่ในกระเป๋าเสื้อของร่างบางซึ่งเป็นเจ้าของกระสุนปืนที่ฝังอยู่บนหน้าผากของศพ ถ้าเป็นเวลากลางวันที่มีคนพลุกพล่านคงไม่ได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ปิดเสียงเอาไว้ แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เงียบมากๆ จึงทำให้เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือดังออกมา

                “อะไร” เธอรับสายแล้วถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าปลายสายคือมือขวาของเจ้านายเธอ คงจะมีงานใหม่เข้ามาอีก

                “คุณหนูครับ หัวหน้าต้องการพบคุณหนูด่วนน่ะครับ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงที่ฟังดูนอบน้อม

                “เรื่องสำคัญอะไร นี่ฉันเพิ่งจะทำงานเสร็จ จะไม่ให้พักเลยเหรอไง!”

                “เรื่องอะไรผมไม่ทราบหรอกครับ คุณหนูรีบมาก่อนเถอะนะครับ หัวหน้ารออยู่” ปลายสายพูดอย่างขอร้อง เธอจึงถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไป

                “ก็ได้ๆ ขอเวลาห้านาที เดี๋ยวฉันไป” เธอพูดก่อนจะกดตัดสายแล้วเดินออกไปจากที่เกิดเหตุ ปล่อยให้ศพนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นโดยไม่คิดจะแยแสอะไรอีก