Dark's killer

บทที่9

วันต่อมา ณ คอนโดฯของหลี่เย่หลี่

                ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ

                ฉันกำลังนอนหลับฝันดีอยู่บนโซฟาอันนุ่มนิ่ม เพราะเมื่อคืนฉันดันนึกครึ้มมาทำความสะอาดเตียง ซักผ้าห่มแล้วก็ผ้าปูที่นอนกลางดึก มันจึงแห้งไม่ทันนอน ก็เลยต้องระเห็จมานอนที่โซฟาอีกครั้ง

                กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดอีก ฉันจึงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อมีคนโทรเข้ามา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มารับสายอย่างงัวเงีย

                “อือ ใคร” ฉันกรอกเสียงไปทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

                “ไหนหมอจางบอกว่าตอนนี้ที่จีนสิบโมงครึ่งแล้วล่ะครับ แล้วทำไมพี่ยังไม่ตื่นอีก หรือว่าหมอจางจะดูเวลาผิด” ปลายสายกรอกเสียงกลับมา มันทำให้ฉันต้องลืมตาโพลง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งทันที

                “หลี่ซั่งอู่!” ฉันเรียกชื่อน้องชายตัวเองอย่างตกใจ

                “ก็ผมสิครับ พี่คิดว่าใครจะโทรหาพี่ล่ะ ทำงานดึกเหรอครับถึงได้ตื่นสาย หรือว่าพี่ป่วย” ซั่งอู่ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

                “ใช่นอนดึก แต่ไม่ได้ป่วยนะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้น้องเป็นห่วง

                “อย่าหักโหมมากสิครับ ผมเป็นห่วงพี่นะ”

                “โทษทีๆ ว่าแต่...นายมาถึงจีนแล้วเหรอ”

                “ครับ มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่มันดึกมากผมเลยไม่ได้โทรบอก”

                “อยู่โรงพยาบาลใช่มั้ย รอพี่แป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่จะรีบไป”

                “ฮ่าๆ ครับๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ ผมไม่หนีไปไหนหรอก” ซั่งอู่พูดก่อนจะวางสายไป ฉันจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อยทันที

                ฉันใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการแปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว ก่อนจะเปิดประตูออกไป แต่ว่า...

                “ไปไหนอ่ะ”

                “กรี๊ด! ...โหยไอ้บ้า! นี่นายจะมาที่นี่อีกทำไมฮะ” อยู่ๆนายไท่หยางก็โผล่พรวดมา ทำเอาฉันตกอกตกใจหมด ฟู่ๆ~

                “ก็อยู่บ้านคนเดียวมันน่าเบื่อ เลยกะจะมาเล่นด้วยไง” นายไท่หยางตอบหน้าตาย

                “คอนโดฯฉันไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะยะ ถอยไปได้แล้วฉันรีบ” ฉันพูด ก่อนจะผลักนายไท่หยางให้หลีกทาง แล้วรีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที

                ฉันยืนรอลิฟต์สักพักลิฟต์ก็เปิด ฉันจึงรีบเข้าไป โดยที่มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินตามเข้ามา

                “ชั้นไหนครับ” ชายคนที่เดินตามเข้ามาเอ่ยถามฉัน

                “ชั้นหนึ่งค่ะ...เฮ้ยนี่นาย! จะตามมาทำไมเนี่ย” ฉันพูดอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นว่าชายในลิฟต์คือนายไท่หยาง

                “แล้วเธอจะไปไหนล่ะ ให้ฉันไปด้วยสิ อยู่คนเดียวมันน่าเบื่อจริงๆนะ” นายไท่หยางพูดก่อนจะทำแก้มป่องใส่ฉันเหมือนเด็กๆ มันช่างไม่เข้ากับบุคลิกและเสื้อผ้าแนวเด็กอาร์ตแบบเถื่อนๆเลยจริงๆ

                “โว้ย! เพื่อนมีก็ไปหาเพื่อนนายสิ มายุ่งกับฉันทำไม”

                “ไม่ ฉันจะไปกับเธอ” พูดจบก็ยืนกอดอกแบบคนที่ตัดสินใจแน่วแน่ แล้วฉันจะทำอะไรได้เล่า

                “เออ เออๆๆ ไปก็ไป วุ้ย! น่ารำคาญจริงๆเลย”

                ฉันกับนายไท่หยางรอลิฟต์ลงไปถึงชั้นหนึ่ง โดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไรสักคำ จนกระทั่ง...

                “ตกลงเธอจะไปไหนอ่ะ” เมื่อลิฟต์ลงมาจนถึงชั้นหนึ่ง นายไท่หยางก็เอ่ยปากถามฉันทันที

                “ไปเยี่ยมน้อง” ฉันตอบแบบขอไปที

                “เยี่ยมที่ไหน แล้วน้องเป็นไรเหรอ” นายไท่หยางยังคงถามต่อ

                “ไปเยี่ยมที่โรงบาล น้องฉันป่วย ตาบอดอ่ะตาบอด เป็นโรคหัวใจด้วย พอใจยัง” ฉันตอบอย่างหงุดหงิด ทำให้นายไท่หยางเงียบไปเลย ไม่ปริปากพูดอะไรอีก

                ตอนนี้ฉันกำลังยืนรอแท็กซี่อย่างใจจดใจจ่อ แต่รอยังไงมันก็ไม่มาซะที นายไท่หยางเองก็หายหัวไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

                ปี๊นๆ!

                “ยืนรออะไรอยู่ได้ ขึ้นมาได้แล้ว” นายไท่หยางที่มาพร้อมกับบูคาติสีดำน้ำเงินตะโกนเรียกฉันอยู่บนรถที่ลดกระจกลงแล้ว รถสวยแฮะ

                ฉันเดินไปขึ้นรถ จากนั้นนายไท่หยางก็ขับออกไปทันที เขาพาฉันไปซื้อของเยี่ยมซั่งอู่ ก่อนที่เราสองคนจะมาถึงโรงพยาบาลในที่สุด

                ฉันกับนายไท่หยางเดินหาห้องที่หมอจางซึ่งเป็นหมอประจำตัวของซั่งอู่บอก ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบซั่งอู่กำลังนั่งรอฉันอยู่บนเตียง

                “ซั่งอู่!” ฉันเรียกชื่อน้องชาย พลางเดินไปกอดเขาด้วยความคิดถึง ส่วนนายไท่หยางก็เอาของที่ซื้อมาไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะยืนยิ้ม มองเราสองคนพี่น้องที่กอดกันอยู่

                “พี่เย่หลี่ อยู่ที่นี่เป็นไงบ้างครับ มีเพื่อนบ้างรึเปล่า” ซั่งอู่เอ่ยถาม พลางคลายอ้อมกอดออกจากฉัน

                “อะแฮ่ม! หวัดดีครับน้องเขย” ฉันยังไม่ได้ตอบอะไร นายไท่หยางก็พูดแทรกขึ้นมา

                “แฟนพี่เย่หลี่เหรอครับ สวัสดีครับ ผมหลี่ซั่งอู่ เป็นน้องพี่เย่หลี่ครับ” ตามน้ำดีจริงๆเลยน้องคนนี้

                “ผมหวางไท่หยางครับ เป็นว่าที่สามีของเย่หลี่...โอ๊ย!” นายไท่หยางก็เล่นไม่เลิก ฉันเลยเดินตบกะโหลกให้ป๊าบหนึ่ง

                “แฟนบ้าแฟนบออะไรล่ะ นายเองก็อย่าไปฟังเขามากสิซั่งอู่ หมอนี่มันบ้า” ฉันหันไปพูดกับน้องเมื่อจัดการกับนายไท่หยางเรียบร้อยแล้ว

                “แต่ผมว่า ถ้าพี่มีแฟนก็ดีนะครับ มีคนช่วยดูแลพี่ ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ซั่งอู่พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง

                “นั่นไง น้องของเธอยังเห็นด้วยเลยดูสิ” นายไท่หยางพูดขึ้นพลางชี้ไปที่ซั่งอู่ ฉันจึงเดินไปตบกะโหลกให้อีกรอบ ฉันบอกแล้วไง เป็นแฟนกับหมาข้างถนนยังดีกว่าเลย เชอะ!