มัจจุราชไร้รัก (ดราม่า 100%)

คำโปรย!!

เพราะเขาชีวิตเธอต้องเป็นแบบนี้ เธอไม่รู้จักเขา แต่เขากลับลักพาตัวเธอมาเยี่ยงโจรร้ายในคราบเทพบุตร

จับเธอมาอย่างเดียวไม่พอ หนำซ้ำยังทำร้ายเธอราวกับเธอไม่มีชีวิต

เขารุนแรง ป่าเถื่อน แต่เธอก็ยังตกหลุมพรางไปรักเขา

สุดท้ายเขาก็เขี่ยเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี และเธอก็คงต้องไป

ไปพร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาในตัวเธอ...

**********

     “จันทร์คร้าบ…ให้อภัยผมเถอะ…ผมขอร้อง” ลีโอนาร์ทคุกเข่าลงอ้อนวอนหญิงสาวท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา

     “ขอโทษนะคะ…ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ โปรดหลีกทางให้ฉันด้วย” ไม้จันทร์ถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว แล้วทำท่าจะเดินเบี่ยงไปทางอื่น แต่ขาเรียวเล็กข้างหนึ่งกลับถูกมือใหญ่ของลีโอนาร์ทจับไว้

     “ได้โปรด…อย่าหนีผม” ลีโอนาร์ทวอนขอ เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ทำไมเธอถึงเย็นชากับเขาขนาดนี้ “จันทร์…อย่าไปจากผมไม่ได้หรอ?” น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแก้มสากพร้อมกับสายฝน รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเธอต้องไม่ให้อภัยตนเองอย่างแน่นอน แต่พระเจ้าทำไมถึงไม่ช่วยเขาบ้าง

     “เราไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้วนี่คะ อย่าเอาเวลาของคุณมายุ่งกับฉันเลยจะดีกว่า ที่คุณคิดมันคือความหวังลมๆแล้งๆทั้งนั้นค่ะ”

     คำพูดนี้เหมือนกับมีดแหลมที่ทิ่มเข้าไปในหัวใจของเขาอย่างจัง เขาเคยพูดคำนี้กับเธอ และมันก็ย้อนกลับมาหาตัวเขาเอง

     “ได้โปรดอย่าหนีผมไป…ให้ผมได้ดูแลคุณกับลูกนะครับคนดี” ความหวังสุดท้ายที่จะได้เธอกับลูก กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ตนเองทำลงไปนั้นมันผิดมหันต์อย่างไม่น่าให้อภัย

     “เขาไม่ใช่ลูกของคุณหรอกค่ะ ลูกของฉันกับชู้มากกว่า อย่างที่คุณบอก” มาถึงตรงนี้น้ำตาเม็ดใสก็ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มนวลบ้าง เธอข่มใจพูดออกไป รู้อยู่เสมอว่าเด็กในท้องคือลูกของเขากับเธอ แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาบอกเธอเองว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา

     “จันทร์…ไม่นะ อย่าโกหกผมได้ไหม ให้โอกาสผมสักครั้ง เขาคือลูกของเราสองคนนะครับ จันทร์ได้โปรดอย่าไป จันทร์! จันทร์! จันทร์….” ลีโอนาร์ทโอดครวญ ไร้ร่างบางที่เขาโหยหามานาน ถึงเวลาแล้วสินะ พระเจ้าลงโทษเขาแล้ว

นามปากกา บุษบากร