มัจจุราชไร้รัก (ดราม่า 100%)

คืนรัญจวน

     ภายใต้แสงจันทร์ของชายหาดพัทยายังคงเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว นักท่องราตรี รวมไปถึงยานพาหนะทางบกชนิดต่างๆบนท้องถนน ถัดจากถนนก็คงเป็นชายหาด เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังอยู่เนืองๆไม่รุนแรงมากนัก ลมโบกโบกไปมาในอากาศ ส่งผลให้อุณหภูมิไม่ร้อนจัดจนเกินไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีคนถอดเสื้อเดินไปมา โดยเฉพาะชาวต่างชาติ

     “สิ้นเดือนแล้ว…เงินเดือนก็ออกแล้ว…เลิกงานแล้วกลับบ้านเลยดีกว่า” เสียงหวานของไม้จันทร์เอ่ยออกมาเบาๆอยู่คนเดียวพร้อมกับรอยยิ้ม อย่างน้อยเงินเดือนก้อนแรกจะไม่มากนัก แต่ก็สามารถช่วยให้เธอประทังชีวิตอยู่ต่อไปได้

     ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มของร้านอาหารชื่อดังในย่านพัทยากำลังยืนรอรถโดยสารอย่างใจจดใจจ่อ ที่ริมฟุตบาทนั้น ช่างเป็นจุดสนใจของผู้คนที่เดินไปมาได้ดีเสียเหลือเกิน แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว แต่ผู้คนก็ยังคับคั่งอยู่เหมือนเดิม และด้วยหุ่นที่อุดมไปด้วยเนื้อนมไข่ ผิวขาวนวล ใบหน้ารูปไข่ ตัดกับเส้นผมยาวสีดำขลับที่บัดนี้ปล่อยสยายลงมาที่กลางหลังได้พอดิบพอดีนั้นช่างน่าพิศมัยเสียเหลือเกิน แล้วที่ดูโดดเด่นที่สุดก็คงจะเป็นหน้าอกที่ใหญ่เกินตัว ซึ่งตอนนี้มันรัดกับเสื้อของเธอจนดูน่าอึดอัดไปโดยปริยาย

     “มาสักทีสิ…รอนานแล้วนะ!..” ไม้จันทร์เริ่มรนราน สถานการณ์ในตอนนี้ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่ในความรู้สึกของเธอ ยิ่งสายตาของผู้คนโดยรอบมองมาแบบนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตังเองนั้นตัวเล็กลีบลงไปทุกขณะ

     ไม่เกินห้านาทีรถโดยสารประจำทางก็มาถึง ไม้จันทร์รีบสาวเท้าวิ่งไปขึ้นรถโดยสารในทันที ไม่สนใจใครทั้งนั้น ขอแค่ให้ออกมาจากสถานที่นี้โดยไวที่สุด

     การกระทำของหญิงสาวนั้นตกอยู่ในสายตาของลีโอนาร์ท แม็กสันอยู่เสมอ ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถยนต์คันหรูที่ติดฟิล์มกรองแสงสีดำทึบ ด้วยความที่รถติดขนาดหนักเลยทำให้ลีโอนาร์ทสามารถมองทัศนียภาพได้เต็มที่ ซึ่งปรกติเขาไม่เคยคิดที่จะสนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆนี้เลยสักนิด

     “สวย…” ลีโอนาร์ทเอ่ยปากชมขณะมองออกไปข้างนอกกระจก ริมฝีปากยิ้มนิดๆแต่ดูเจ้าเล่ห์นักถ้าในสายตาของคนอื่น “อยากได้จัง….อ่า”

     คนหล่อยังรำพันไม่หยุด รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ลงจากรถไปทำความรู้จักกับเธอ แต่ก็อย่างว่าคนมีชื่อเสียงอย่างเขา ถ้าลงไปแล้วคงไม่แคล้วที่จะมีข่าวดังออกมาแน่ๆ

     “กัส” ลีโอนาร์ทเรียกคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหน้า

     “ครับนาย” กัสหันหลังมาหาผู้เป็นนาย พลางสงสายตาสงสัยเป็นคำถามว่ามีอะไร

     “ตามหาผู้หญิงคนนั้นให้หน่อย” ลีโอนาร์ทตอบแล้วมองไปที่รถโดยสารคันข้างหน้า “กูอยากได้…กุจะเอา!...กูจะกิน!”

     สิ้นคำตอบของผู้เป็นนายกัสก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ เขามองไปตามที่เจ้านายบอกแล้วก็ตกใจอยู่เช่นกัน ไม่คิดว่าเจ้านายของตนจะเปลี่ยนแนว เปลี่ยนรสนิยมจากที่ชอบผู้หญิงเซ็กซี่ กลับกลายมาเป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนหวาน ไร้เดียงสาแบบเธอคนนั้น

     ‘เพิ่งแค่เห็นครั้งแรกก็ออกอาการขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย? พับผ่าสิ!’ กัสคิด แต่ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไง หน้าที่ของเขาก็คือพาตัวเธอมาหามัจจุราชให้ได้

     “แต่เธอดูเด็กมากเลยนะครับ ถ้านายทำอะไรเธอมันจะดูเหมือนกับพรากผู้เยาว์เลยนะครับ” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยที ที่พูดะไรไม่คิด และสายตาของมัจจุราชก็มองมาที่เขาทันที

     “ไม่ต้องเสนอความคิดเห็น ไปพาเธอมาหาฉัน!”

     “ตอนนี้เลยหรือครับ?” กัสถามเพื่อความแน่ใจ ในใจก็กลัวแสนกลัว กลัวมัจจุราชตอนนี้จะฆ่าตนยังไงยังงั้น อารมณ์ก็ยิ่งขึ้นๆลงๆอยู่

     “ถ้าคิดไม่ได้ก็เตรียมยื่นใบลาออกได้เลย กัส!” ลีโอนาร์ทกัดฟันพูด น้ำเสียงกดต่ำลงน่ากลัว “ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้านายยังไม่ออกไปเอาตัวเธอมาให้ฉันนะ”

     “ได้ครับ” ไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถวิ่งออกไปหาหญิงสาวบนรถโดยสาร แล้วดึงตัวเธอลงมาจากรถอย่างรวกเร็ว

     “ว้าย!” ไม้จันทร์ตกใจ ที่จู่ๆก็มีหนุ่มต่างชาติดึงเธอลงมาจากรถโดยสารอย่างรวดเร็ว จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ เพราะปากเธอถูกปิดโดยมือใหญ่ของชายหนุ่ม “อื้อ…อ่อยอะ”

กัสรีบเปิดประตูรถแล้วดันเธอเข้าไปข้างใน ที่ตอนนี้มีมัจจุราชจอมกระหายกำลังนั่งรออยู่

     “โอ๊ย!” ร่างบางกระแทกกับเบาะรถอย่างรุนแรง ยกมือลูบผิวป้อยๆรู้สึกแสบผิวไปหมด

     “ตัวหอมจัง” ลีโอนาร์ทลอบหอมกลิ่นกายของหญิงสาวเข้าเต็มปอด ขยับกายไปใกล้ๆเธอ

     “ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” ไม้จันทร์ชูโทรศัพท์มือถือขึ้น เธอไม่ได้ขู่ แต่เธอคิดจะทำจริงๆ

     “ว้า...น่ากลัวจัง แล้วเธอจะแจ้งตำรวจว่าอะไรดีล่ะ” ลีโอนาร์ทยียวน

     “คุณลักพาตัวฉันมา แถมยังลวนลามฉันทางสายตาอีกต่างหาก!” ไม้จันทร์ตวาดแว้ดใส่ชายหนุ่ม ไม่เคยรู้จักกันเลย แค่เจอครั้งแรกเขาก็ทำหยาบคายใส่เธอแล้ว เสียดายใบหน้าหล่อนั่นนัก อยากจะตะกายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสีย

     “สำหรับฉัน ไม่เคยลักพาตัวผู้หญิงนะสาวน้อย มีแต่พวกหล่อนจะยอมฉันเอง” พูดจบก็ทำตาแพรวพราวใส่อย่างสื่อความหมาย

     “ทุเรศ!หยาบคาย! ป่าเถื่อนที่สุด!” ไม้จันทร์สบถำด่าออกมาอย่างหัวเสีย ผู้ชายอย่างเขาไม่สมควรอยู่บนโลกนี้เลยสักนิด ไม่สมควรอย่างมาก!

     “ฉันจะถือว่านั่นคือคำชมก็แล้วกันนะครับ...เลดี้” ลีโอนาร์ททำหน้ามึน ด่านี้เขาไม่สะทกสะท้านหรอก จะสะท้านก็มีแต่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่เอาแต่ต่อว่าเขากับหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักตามแรงหายใจของเจ้าของต่างหาก

     “หยุดใช้สายตาแทะโลมแบบนั้นกับฉันเดี๋ยวนี้นะ!” ไม้จันทร์ขึงตาชี้หน้าใส่ แต่มีหรือที่คนอย่างลีโอนาร์ทจะยอมทำตาม มีของสวยๆงามๆอยู่ตรงหน้าทั้งที เขาก็ต้องมองสิ!มีใครบ้างล่ะที่ไม่ชอบอยากจะรู้นัก

     “ห้ามไม่ได้หรอก....อยากมอง”

     “อีตาบ้า! อีตาฝรั่งขี้นก! อีตาเฒ่าหัวงู!” ไม้จันทร์นึกคำด่าที่พอนึกออกมาได้ สมองเธอตอนนี้เริ่มจะไม่มีสติเสียแล้วสิ ยิ่งเถียงกับผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ยิ่งปวดหัว

     เพียงคำว่า ‘เฒ่าหัวงู’ หลุดออกมาจากปากเธอเท่านั้นแหละ ลีโอนาร์ทก็แทบจะฆ่าเธอให้แหลกคามือ ด่าเขาอย่างอื่นยังพอทน แต่เฒ่าหัวงูนี่เขาทนไม่ได้จริงๆ ร้ายนักนะผู้หญิงคนนี้

     “เธอด่าฉันว่าเฒ่าหัวงูอย่างงั้นเหรอ!? ยัยแม่มด!” ในเมื่อคิดคำด่าไม่ได้ก็ใช้คำนี้แหละ เกิดมาไม่เคยมีใครด่าเขารุนแรงแบบนี้มาก่อน บอกเลยว่าลีโอจะไม่ทน!

     “ใช่! คุณมันคือผู้ชายที่หยาบคายที่สุด หื่น! ห่าม! บ้ากาม! เจอกันครั้งแรกก็แทบจะกลืนฉันไปทั้งตัวอยู่แล้ว สายตายของคุณมันบ่งบอกถึงความต้องการชัดเจนมาก อีตา...อื้อ” เสียงหวานหายเข้าไปในริมฝีปากใหญ่ทันที ทั้งที่ยังพูดไม่จบ มือเล็กทั้งสองตีร่างใหญ่ แต่ก็เท่านั้นเพราะชายหนุ่มไม่รู้สึกอะไรเลย มันเหมือนปุยนุ่นเสียมากกว่า

     ลีโอนาร์ทรวบมือของไม้จันทร์ชูขึ้นสูง ไม่ให้โอกาสหญิงสาวขัดขืนได้ ร่างอรชรหยุดดิ้น ตอนนี้เริ่มอ่อนระทวยลง เคิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา

ลิ้นใหญ่กวาดชิมรสชาติความหวานในโพรงปากของหญิงสาวจนหมดจด ใช้ความชำนาญช่ำชองของตนให้หญิงสาวหลงกล ลิ้นใหญ่หยอกเอินลิ้นเล็กสนุกสนาน เนิ่นนานแล้วเขาจึงผละออกจากเธอ

     “หวานดีจริง...” ลีโอนาร์ทบอกเสียงพร่า เขาชักเริ่มติดใจรสชาติไร้เดียงสาของเธอแล้วสิ มองริมฝีปากบางที่ตอนนี้บวมเจ่อเล็กน้อยเพราะฝีมือของตนแล้วก็ยิ้มภูมิใจ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาภูมิใจระดับหนึ่งแล้วว่าเธอไม่เคยจูบกับใครมาก่อน ไม่เคยปล่อยตัวให้ใครทำเรื่องอย่างนี้กับตัวเองแน่นอน

     “ไอ้คนฉวยโอกาส! ฉันเกลียดคุณ! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!” เมื่อได้สติกลับมา ไม้จันทร์ก็ด่าเขาอีกรอบ โกรธตัวเองมากที่ไม่ระวังตัวเองแถมยังปล่อยตัวให้เขาจูบตัวเองได้อีก แล้วใครล่ะที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ เขาให้คนฉกเธอขึ้นมาบนรถแล้วก็กระทำพฤติกรรมหยาบคายใส่เธออีก

     “จุ๊ๆ! อย่าด่าผมสิครับสาวน้อย ผมมีค่าตอบแทนคุณแน่นอน ผมไม่ชอบอะไรฟรีๆหรอกน่า”

     “ค่าตอบแทน? คุณหมายถึงอะไร” ไม้จันทร์กระเถิบตัวหนีจนชิดกับประตูรถ ตอนนี้รถเริ่มขยับออกมาได้บ้างแล้ว หลังจากที่รถติดมานาน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เธออยากรู้ว่าเขาต้องการอะไรมากกว่า

     “อย่าทำเป็นโง่ เอ๊ย! ไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ฉันแค่หมายถึงว่าตัวเธอน่ะขายเท่าไหร่ เพราะฉันไม่ชอบของฟรี” ลีโอนาร์ทหันหน้าไปมองบนท้องถนน รอคำตอบที่น่าพึงพอใจของหญิงสาวเท่านั้น ราคาสูงแค่ไหนเขาก็จะเอา เพราะเขาอยากได้

     “ฉันไม่ได้ขายตัว! ถ้าคุณอยากมากนักก็ไปหาผู้หญิงคนอื่น เปิดประตูรถให้ฉันด้วย!” ไม้จันทร์เถียงกลับ น้ำตาแทบร่วงเผาะ ก้มมองชุดที่เธอใส่ ซึ่งมันก็ไม่ได้โป๊เลยสักนิด แต่ทำไมเขาถึงมองเธอเป็นผู้หญิงประเภทนั้นไปได้

     “อ้อหรอ...เห็นยืนริมฟุตบาทก็นึกกว่าขายตัวเหมือนคนอื่นๆเสียอีก” ลีโอนาร์ทหันหน้ากลับมาทางเธอ ส่งสายตาเหยียดๆไปให้ ก่อนจะพูดอีกว่า “ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็จะซื้อตัวเธออยู่ดี”

     พูดจบก็ยิ้มที่มุมปากอย่างผู้มีชัย จะทำอย่างไรได้ในเมื่อความต้องการของเขามันมีมากเสียด้วยสิ อีกอย่างเหยื่อสาวสวยๆแบบนี้ถ้าปล่อยไปง่ายๆก็เสียชื่อเสียงมัจจุราชร้ายของเขาหมด

     “ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันขอโทษที่ด่าคุณไปเมื่อกี้นี้ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฮือ...” สิ้นไร้หนทางรอดแล้วจริงๆ ไม้จันทร์อ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา เธอไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยสักนิด วันนี้คือวันที่สมควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือ แต่ทำไมถึงไม่เป็นแบบนั้นล่ะ

     “อย่าบีบน้ำตาเลยสาวน้อย ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน” ลีโอนาร์ทยื่นคำขาด เขาจะไม่ปล่อยเธอไปหรอก

     “ได้โปรดนะคะ..ปล่อยฉัน ฮึก...ฉะ..ฉันผ่านผู้ชายมาเยอะแล้ว ฮึก..คุณน่าจะรังเกียจฉันนะคะ ฮือ..” แม้จะกระดากอายนำพูด แต่ไม้จันทร์ก็ต้องพูดออกไปให้เขาได้เชื่อใจ

     “งั้นก็ต้องพิสูจน์...บอกที่อยู่ของเธอมา แล้วเราจะไปพิสูจน์ด้วยกัน!”