นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

               “”นิสัยไม่ดีเลย!ต่อไปนี้เราไม่ต้องมาคุยกัน”” ฉันยื่นคำขาดพร้อมทั้งสะบัดหน้าหนีเวคิน

“”ก็ดี!ฉันก็ไม่ได้อยากจะคุยกับเธอนักหรอก”” เวคินตอบกลับพร้อมทั้งเมินไปอีกทาง บรรยากาศน่าอึดอัด ฉันจึงเดินกระทืบเท้าออกจากห้อง

พอกันทั้งคู่!!!

(ไม่คุยกันอีกแล้วเหรอ นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว) เมษากล่าวอย่างนึกขำกับเรื่องที่เพื่อนเล่าให้ฟัง

“”ไม่ตลกเลยนะเมษา!”” ฉันตอบ ขณะที่นึกถึงหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างของผู้เป็นแฟน หล่อก็จริง แต่นิสัยแย่ชะมัด คบกันมาได้ยังไงตั้ง7ปี (ตั้งแต่10ขวบ) ชิ ตอนเด็กๆก็น่ารักอยู่หรอก ทำไมโตขึ้นถึงแย่แบบนี้นะ

(ทุกทีละแกนะ ไม่เกินพรุ่งนี้ก็คืนดีกัน)

“”แต่หมอนั่นยังไม่โทรมาง้อฉันเลยนะ””

(จะรอให้เวคินง้อเธอฝ่ายเดียวเลยรึไงแม่คนสวย)

“”ก็ฉัน...”” จะบอกว่าฉันไม่ผิดจริงๆฉันก็ผิดเต็มๆเลย

(จะบอกให้นะ... ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เวคิน ป่านนี้ฉันว่าเขาคงได้เลิกกับเธอแล้วแน่ๆ)

“”ปากเสีย!” “ ฉันแหวอย่างโมโห จะเลิกกับฉันมันยังเร็วไป1000ปี

(งั้นก็อย่าทิฐิให้มากละเพื่อน ฉันต้องไปเรียนแล้ว ว่างๆค่อยคุยกันใหม่นะ)

“”อืมๆ”” ฉันตอบก่อนจะขว้างโทรศัพท์ไปบนเตียงและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่ม



เช้าวันรุ่งขึ้น...

“”กินข้าวมารึยัง”” เวคินเข้ามาทักฉันอย่างปกติราวกับว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่ต้องตาของสาวๆเดินยิ้มทะเล้นมาแต่ไกล ฉันยังโชคดีใช่ไหมที่เขายังเป็นแบบนี้ ไม่ว่าต่างคนจะบอกว่า ‘ไม่ต้องมาคุยกัน’ แต่วันรุ่งขึ้นเราสองคนก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม และอย่างน้อย ไม่ว่าเราจะโกรธกันแค่ไหน แต่คำว่า ‘เลิกกัน’ ก็ไม่เคยหลุดออกจากปากของพวกเรา เพราะเราสัญญากันไว้แล้วว่าจะไม่เลิกกัน

“”ยัง”” ฉันตอบและยิ้มหวานก่อนจะเข้าไปคล้องแขนอย่างคุ้นเคย

“”อะไรกัน ที่บ้านไม่มีข้าวให้กินเหรอ”” เวคินกล่าวกระเซ้า ฉันตีต้นแขนเขา เวคินหัวเราะคิกก่อนจะเอามือมาขยี้ผมฉัน

“”ฉันล้อเล่นน่า ไปหาของกินกันดีกว่าเนาะ”” เวคินกล่าว และเราก็เดินไปที่โรงอาหาร สายตาของเพื่อนร่วมห้องมองพวกเราอย่างโล่งใจ เวลาทะเลาะกันทีไรเพื่อนๆต่างไม่กล้าที่จะเข้าใกล้รัศมีของพวกเรา

“”นี่พ่อฉันบอกว่าฉันจะได้เป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก”” เวคินกล่าวขณะที่นั่งรอฉันกินข้าวเช้า

“”นายนี่นะจะยิ่งใหญ่”” ฉันมองดูแฟนหนุ่มอย่างนึกขัน เขาพูดเรื่องนี้ให้ฉันฟังตั้งแต่ตอน10ขวบ และจนตอนนี้อายุ17 ยังไม่คิดจะล้มเลิกความคิด ก็จริงอยู่ว่าเวคินนะเป็นลูกชายของตระกูลมาเฟียชื่อดังที่สุด แต่จะดีเหรอที่จะให้เขาสืบทอดต่อไป ฉันไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ดังนั้น ฉันจึงพยายามจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

“”ไม่เชื่อฉันรึไง”” เวคินเลิกคิ้วถาม

“”ก็ใช่ไง”” ฉันตอบ

“”คอยดูแล้วกัน ถ้าถึงวันนั้นเธออย่ามาง้อขอเป็นภรรยาของฉันอีกคน””

“”ฮะ?อีกคนงั้นเหรอ นายพูดแบบนี้หมายความว่านายจะไม่มีฉันคนด้วยนะสิ นายนี่มันแย่ที่สุด”” ฉันโวยวาย

“”ก็เธอไม่อยากเชื่อฉันเอง ถ้าฉันเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ก็ต้องมีผู้หญิงมาขอความรักฉันเป็นธรรมดา”” เวคินยิ้มหน้าทะเล้น แต่ฉันกำลังเดือดเป็นภูเขาไฟ

“”ก็ดี!ถ้านายคิดแบบนั้นก็ไม่ต้องมายุ่งมาคุยกับฉันอีก”” ฉันทุบโต๊ะดังปั่งจนถึงคนสะดุ้งโหยง ก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไป

“”เอาแต่ใจชะมัดยัยบ้านี่”” เวคินกล่าวทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากการมองตามร่างบางของคริสตัลไป แต่ก็อดที่จะอมยิ้มกับท่าทางโมโหหึงของแฟนตัวเองไม่ได้

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันกับเวคินตีหน้าบึ่งใส่กัน...