Hallow night 13 คืนสยอง

     หลังจากพวกเราได้ตามเด็กพวกนั้นเข้ามาในหอพักนี้ เราไม่พบร่องรอยของเด็กพวกนั้นเลยสัก

นิด พบแต่ความเงียบและความอึดอัดที่แผ่ออกมาจากบ้าน ผมหันไปถามเพื่อนว่า "เด็กพวกนั้นหาย

ไปไหนกัน" เพื่อนผมคนหนึ่งตอบว่า "ไม่รู้สิ..เราออกจากที่นี่กันเถอะ.." มันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

ด้วยความที่ผมเป็นคนใจอ่อนง่าย ผมจึงตัดสินใจที่จะออกจากหอนี้ "งั้นไปกันเถอะ ดูจะกลัวกันมาก"

"กึก กึก กึก" เสียงประตูที่เปิดไม่ออก ทำผมชะงักไปชัวขณะ เพราะผมจำได้ว่าตอนแรก..มันไม่มี

..ประตู.."นี่พวกแก.." ผมหันไปเรียกเพื่อน "อะไรวะ.." เพื่อนตอบ "เราจำได้นะว่าตอนแรก..ประตู

ไม่มีและมันยังเปิดไม่ได้อีกด้วย.." เพื่อนผมทุกคนถึงกับยืนแง่นิ่ง พร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาดันประตู และ

ตะโกนสุดเสียง "เปิดสิวะ เปิด เปิด!!" พวกมันทั้งผลักดันเตะประตู แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดเลย

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ.. ผมเริ่มหันมองทุกๆอย่าง ในหอ ผมสัมผัสได้ว่า มันมีเสียงเพลง ถึงจะเบา

แต่มันมีเสียง.. ผมจึงตะโกรเรียกเพื่อน "เห้ยพวกแก" เพื่อนหันมา "อะไรวะ..", "ได้ยินป่ะ" ผมถาม

"ได้ยินอะไร" มันถามกลับ "ลองฟังดูดีๆสิ" ผมบอกให้มันตั้งใจฟัง พวกเราหลับตา และลองฟังอย่าง

สงบ เสียงที่เราได้ยิน.. เป็นเสียงดนตรี ที่ฟังดูขนหัวลุกมาก เป็นเสียงไวโอลิน ผมจึงถามเพื่อน

"ได้ยินกันยัง" พวกมันต่างพยักหน้า ผมจึงพยายามหาต้นเสียงให้เจอ เพื่อนๆต่างก็เงยหาต้นเสียง

เพื่อนผมคนหนึ่ง ทำสีหน้าซีดดูตกใจกับสิ่งที่มันเจอมาก.. มันค่อยๆชี้มือขึ้นไปข้างบน พวกเราจึง

เงยหน้าตามมือมันไป และพวกเราก็ต้องตกใจกับสิ่งๆนั้น ผู้หญิงสวมชุดโบราณ กำลังสีไวโอลิน 

แลดูสยองขวัญเอามากๆ พวกเรายืนหยุดนิ่งแทนที่จะวิ่งหนีไปให้ไกล.. เหมือนกับเราถูกมันตรึงร่าง

เอาไว้ มันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มที่แสยะออกมา ดวงตาสีแดง มันทำให้ผมถึงกับทรุดลงไปกับ

พื้นอย่างไม่มีเหตุผล เพื่อนผมที่มีสติจึงดึงผมขึ้นมาและบอก ให้หนีกันไป นี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกได้ในตอน

นี้ พวกเราหยุดที่ห้อง ห้องหนึ่งในบ้าน เพื่อนผมคนหนึ่งบอกว่า "เดี๋ยวไปดูลาดลาวก่อนนะ" 

พวกเราพยักหน้าพร้อมๆกัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะกำลังช็อกกับสิ่งที่เห็นมานั่นเอง 

     ผ่านไป 2 ชั่วโมง.. เพื่อนผมก็ยังไม่กลับมา ผมจึงพยายามรวมสติ และพูดว่า 

"มันไปนานเกินไปแล้วนะ เราไปดูมันกัน" พวกมันมองหน้ากันและก็ตัดสินใจ พร้อมเสียงดูหดหู่ 

ลุกขึ้นและตามผมไปหาเพื่อนอีกคน และแล้วสิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ภาพนั้นมันเป็นภาพที่เรา

ไม่คาดคิดกันมาก่อน ผมและเพื่อนต่างยืนค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น.. ผู้หญิง..คนนั้นกำลังสีไวโอ และ..

ที่นั่งอยู่ข้างๆคือเพื่อนของผมที่มันหายไป สภาพของมันดูแล้วไม่น่าจะมีชีวิตอีกเลย เพราะว่า..

เลือดที่ไหลจากหูทั้งสองข้าง.. น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเลือด คอที่มีรอยบีบของมือ พร้อมกลับ

ตาที่เหลือกขึ้นไปข้างบน สักพัก ผู้หญิงคนนั้นได้เอา ไม้สีไวโอลิน มาสีตรงคอของเพื่อนผม 

เธอแสยะยิ้มออกมา และเลียลิ้มฝีมาก ผมจึงรีบดึงเพื่อนทุกคนหนีออกไปจากตรงนั้น ไม่นานนัก 

หัวของเพื่อนผมได้ลอยมาอยู่ใต้เท้าของผม ผมไม่สนใจ และตัดสินใจจะวิ่งต่อไป พร้อมกับถามตัว

เอง "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย..เราต้องเจอเรื่องแบบนี้อย่างงั้นหรอ.." 

End.Day 1 Dead 1.

จบตอนที่ 2.บทเพลงของเงา

ติดตามตอนที่ 3 ตอนกล่องของเงาที่หายไป