รักที่ไม่มีวันสิ้นสุด ตอนจบจะจบแบบไหนกันนะ?

ฉันชื่ออุซางิก่อนที่จะไปอ่านเรื่องรักๆน้ำเน่าของฉัน ฉันจะขอเล่าความหลังของฉันเมื่อ9ปีที่แล้วให้ฟัง

เรื่องมีอยู่ว่า...

บันทึกของปี2548 อายุ:4ขวบ

ณ บ้านของเพื่อน

"อุซางิวันนี้เล่นอะไรดี"

เสียงของเพื่อนข้างบ้านของฉันตะโกนถามพร้อมกลับวิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจ

"มะ...ไม่รู้สิ"

ฉันที่ขี้อายตอบเพื่อนไปแบบนั้นทั้งๆที่ใจจริงอยากชวนไปเล่นซ่อนแอบมากกว่าแต่ด้วยความขี้อายไม่กล้าพูดจึงทำให้ฉันไม่สามารถที่จะแย้งการตัดสินใจของเพื่อนคนนี้ได้

"งั้นเล่นบาร์บี้กันนะ"

เพื่อนคนนี้พูดขึ้นพร้อมกับจับมือฉันเดินเข้าไปในบ้านเพื่อเล่นบาร์บี้(อีกแล้ว?)

"อ่ะอุซางิเอาตัวนี้ไปเราจะเอาตัวนี้เอง"

เพื่อนคนนี้พูดพร้อมกับยื่นตุ๊กตาบาร์บี้ขี้เหร่ตัวนึงมาให้ฉัน

"เออ...โอเคตัวนี้ก็ได้"

ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้และพยายามคิดว่ารูปร่างหน้าตาบาร์บี้ไม่สำคัญหรอกอยู่ที่ว่าจะได้เล่นบทอะไรต่างหาก-__-;

"อุซางิๆนี่บาร์บี้ผู้ชายของเราเองอุซางิไม่มีตัวผู้ชายก็ไม่มีพระเอก555"

เพื่อนคนนี้พูดแทงใจดำฉันมากฉันก็ไม่กล้าว่าอะไรตอบจึงได้แต่ยิ้มและสุดท้ายก็ได้เล่นเป็นแค่เพื่อนนางเอก...

บันทึกของปี2555 อายุ:11ปี

'อยุ่ป.5แล้วแต่กลับไม่มีเพื่อนสนิทเลยทำไงดีไม่กล้าคุยกับเพื่อนข้างๆเลยToT'

ฉันคิดในใจแบบนั้นพร้อมกับมือที่กำลังวาดรูปการ์ตูนไปด้วย ฉันเพิ่งจะเริ่มวาดการ์ตูนก็เมื่อป.5นี้เอง เพราะฉันอ่านการ์ตูนเรื่องนึงที่ฉันรู้สึกว่าทำไมเรื่องมันไม่เป็นแบบนี้ๆล่ะจึงเริ่มคิดว่า 'งั้นแต่งลงสมุดเองซะเลยดีกว่า' ทำให้หยุดแต่งไม่ได้เลยเพราะแต่งไปก็สนุกไป

"วาดรูปอะไรอยู่หรออุซางิ?"

เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันถามขึ้น..ฉันที่ตกใจเพราะมีคนดูรูปที่ฉันวาด..อายมากเลยทำไงดีแต่ก็ต้องตอบเขาไป..

"ตะ..แต่งการ์ตูนอยู่น่ะ.."

พอฉันพูดไปแบบนั้นเพื่อนที่นั่งข้างๆฉันก็ทำหน้าดีใจและพูดขึ้นว่า

"เหมือนเราเลยเราก็ชอบวาดรูปแต่เราขี้เกียจแต่งน่ะ..เออแต่งเก่งดีนี่อุซางิ"

เพื่อนชมฉันว่าแต่งการ์ตูนเก่ง...O///O..เขินจังงง

"ไม่หรอกฉันว่ามันยังแปลกๆอยู่..ล่ะมั้ง?"

"เราว่าก็โอเคแล้วนะ^^"

"แต้งกิ้วจ้า^^"

บันทึกของปี2556 อายุ:12ปี

หลังจากนั้นฉันก็มีเพื่อนสนิทคนนี้จนขึ้นป.6 จนกระทั่งมีนักเรียนคนใหม่ย้ายห้องมา

คนนั้น..คือ...!!!

"มิยูกิ!!!"