ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

Preface

 "มานั่งตรงนี้ก่อนสิลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"  โทนเสียงแหบต่ำของชายวัยกลางคนผู้เป็เจ้าของคฤหาสน์มูลค่าหลายร้อยล้าน ทำให้เจ้าของร่างบางต้องชะงักตรงหน้าประตู ก่อนจะเดินเข้าไปหาด้วยท่าทางแจ่มใสอย่างว่าง่าย หลังจากทิ้งกายลงบนเก้าอี้หรูตรงข้ามผู้เป็นพ่อ ใบหน้าเรียวสวยและสง่างามดั่งเช่นเจ้าหญิง "ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยได้เจอน่าหนูเลยนะแมรี่" "ก็เรียนนักนิดหน่อยคะ แล้วคุณพ่อก็ไม่ค่อยมีเวลาให้หนูเลยนะคะ" สิ้นคำทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบราวกับเวลาหยุดนิ่งไป อันที่จริง..ถึงเธอจะพูดกับคุณพ่อด้วยท่าทางสดใสก็ตามแต่แท้ที่จริงแล้ว เธอก็แอบน้อยใจอยู่บางที่ผู้เป็นพ่อไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเลย จะได้เจอกันจริงๆจังๆก็ตอนรับประทานอาหารเย็นเป็นบางเวลา หากก็น้อยครั้งเหลือเกินที่พ่อของเธอจะกลับมาทัน ตั้งแต่จำความได้มันก็เป็นอย่างนี้จนเธอรู้สึกชินเสียแล้ว "ไม่เอาน่าลูก..พ่อรู้ว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลาให้กับแมรี่เลย แต่เราก็ต้องเข้าใจนะว่างานพ่อยุ้งมาก" "หนูรู้คะว่าคุณพ่องานยุ้ง แล้วคุณพ่อเรียกหนูมามีธุระอะไรหรอคะ" แมรี่พูดตัดบทอย่างไม่ใสใจ... "ถ้าเกิดพ่อจะหาคู่หมั้นให้ลูกละ ลูกจะโอเคไหม" "!!!!" นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเบิกกว้างด้วยความตกใจ เป็นวินาทีที่เธอลุกขึ้นแล้วมองน่าผู้เป็นบิดาราวกับไม่เชื่อหูของเธอ คู่หมั้น!! เธออาจจะหูฝาดหรือไม่ก็พ่อของเธออาจจะพูดผิด มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆแต่เมื่อลองคิดดูแล้ว...คนที่เอาแต่ทำงานจนแทบไม่มีเวลาให้กับครอบครัว คงไม่เสียเวลามาล้อเธอเล่นแน่ๆ...อีกทั้งถ้าไม่ใช้เรื่องจริงมีหรือคนอย่างคุณพ่อจะเรียกเธอมาพบทั้งที่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมาก่อน... "ลูกเองก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว อีกหน่อยก็ต้องมีครอบครัวและพ่อก็ต้องหาคนที่ดีที่สุดมาคอยดูแลลูกแทนพ่อ นั้นคือสิ่งที่พ่อทุกคนควรทำไม่ใช้หรอลูก" "แล้วทำไมคุณพ่อไม่ถามก่อนสักคำว่าหนูต้องการหรือเปล่า" เธอถามกลับพร้อมกับพยายามพูดด้วยเสียงปกติที่สุด แต่มัก็ยากเหลือเกินที่จะทำตัวให้เป็นปกติได้ในสถานการณ์อย่างนี้ คู่หมั่นเนี้ยนะ!! แค่นี้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกยังกว้างไม่พออีกหรอ ท่านถึงได้เอาเรื่องคู่หมั้นบ้าบออะไรนั้นมาคั่นกลางให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปอีก "มันก็ไม่มีอะไรเสียหายนี้ลูก..." ผู้เป็นพ่อพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนทีแรก "อีกอย่าง...พ่อคิดว่ามันดีกับตัวลูกเอง ดีกว่าให้ลูกไปเจอใครที่เหมาะสม สู้ให้พ่อจัดการให้ไม่ดีกว่าหรอ ชดเชยที่หลายปีนี้พ่อไม่ค่อยมีเวลาให้ไง" "แล้วเขาเป็นใครคะคนที่คุณพ่อจะจับหนูคลุมถุงชน" แมรี่จงใจเน้นเสียงเพื่อให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบอย่างมาก แต่การต่อต้านอันแสนเล็กน้อยนั้นก็ไม่ได้รับการแยแสจากผู้เป็นพ่อเช่นเคย "เท่าที่พ่อได้ยินมา เขาเป็นคนมีโปรไฟลืดีมาก" เคยได้ยินมา..หมายความว่าแม้แต่หน้าตาเป็นยังไง ท่านก็ยังไม่เคยเห้นสินะ...ความคิดนั้นทำให้แมรี่หลับตาแน่นๆพลางถอนหายใจยาว... นี้มัน....เรื่องบ้าบอชัดๆ!... "หนูไม่เอาด้วยหรอกคะ" เธอไม่สนใจความรู้สึกของคนฟังอีกต่อไป นอกจากที่ผ่านมาท่านจะไม่ค่อยใส่ใจกับความรู้สึกของลูกสาวที่รอคอยความรักจากพ่อแล้ว มิหนำาซ้ำยังคิดจะผลักไสเธอให้ออกไปจากบ้านด้วยการหาคู่หมั้นมาให้อีก "ยังไม่ทันรู้จักก็ปฏิเสธแบบนี้ ลูกจะไม่ด่วนตัดสินใจไปหน่อยหรอ..."  "คุณพ่อจะทำอะไรก็ตามใจเถอะคะ แต่เรื่องไหนที่หนูบอกว่าไม่ก็คือไม่ ถ้าคุณพ่อมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของหนูไปมากกว่านี้ หนูก็มีทางออกของหนูเหมือนกัน" แมรี่หันไปสบสายตาเอาจริงสำทับคำที่ได้ประกาศเอาไว้ จากนั้นก็ขยับตัวเดินออกจากห้องราวกับไม่อยากรับรู้อะไรที่ทำร้ายความรู้สึกตัวเองไปมากกว่านี้

(โปรดติดตามตอนต่อไป)