Rain

                    อะไรที่มันสูญเสียไป มันไม่มีทางเอากลับมาได้หรอก...

คำๆนี้ยังคงแล่นอยู่ในความคิด มือบางยังคงสั่นเทา ตากลมเบิกกว้างกับข้อความที่ได้รับ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง มือถือเครื่องหรูถูกโยนลงบนหมอนอีกใบข้างๆอย่างไร้เยื่อใย ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกที่จะหันกลับไปสนใจมันอีก

"ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม ยูโซจู" ปากบางเอ่ยให้กำลังใจตนเองหน้ากระจกก่อนจะเดินออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังมหาวิทยาลัยอย่างเช่นทุกวัน

"โอ้ยยย ดีใจด้วยค่ะคุณเพื่อน ฉันว่าแล้วเชียวว่าตานั่นน่ะ คงมัดใจเธอไม่ได้นานหรอกน่า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทเพื่อนขึ้น อย่างยินดี ไม่แปลกหรอก เพราะคนอย่าง "บยองฮี" รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนสนิทของเธอน่ะ ไม่มีวันคบใครได้นานหรอก
"หยุดพูดเถอะน่า เสียงดัง" บอกปัดๆก่อนจะปิดเปลือกตาลง
คาสเรียนที่หน้าเบื่อจบลงในช่วงบ่ายของวันมือบางปิดหนังสือเรียนก่อนจะเก็บสัมภาระของตน ก่อนที่ขาเรียวจะทอดกายไปยัง สวนสาธารณะหลังตึกเรียน
"เหอะ ดอกไม้น่ะหรอ ไร้สาระ" ริมฝีปากบางเอ่ยอย่างเอือมระอา ก่อนจะตัดสินใจละเลยสวยดอกไม้นั่นไป
"อ่า..ใช่สินะ ไปที่นั่นดีกว่า"

มยองดง แหล่งช๊อปปิ้งสำคัญของประเทศ ร่างสูงทอดกายไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เวลานี้ทั้งหนุ่มสาว ต่างพากันเดินช๊อปปิ้งกันอย่างสนุกสนาน
ท่ามกลางกาศที่กำลังเย็นสบาย ทำให้หนุ่มสาวหลายคู่ ต่างควงกันมาเดท ริมฝีปากหยักได้รูปเผยยิ้มบางๆ กับความน่ารักของเหล่าผู้คนทั้งหลาย
"พี่ชายค่ะ"เสียงเล็กเอ่ยขึ้น ทำให้ จุนโมหันไปตามเสียงเรียก "หนูให้ค่ะ" ดอกกุหลาบสีขาวถูกยื่นออกมาตรงหน้าเด็กสาว ชายหนุ่มจึงยื่นมือเข้าไปรับ
"ทำไมถึง..."
"พี่ชายจะได้ไม่เหงาไงค่ะ บ้านของหนูมีดอกกุหลาบสีขาวอยู่เต็มไปหมดเลย คุณแม่บอกว่านอกจากมันจะทำให้เราสดชื่นแล้วมันยังทำให้เรารู้สึกดีด้วย" เสียงหวานพูดขัดขึ้นก่อนจะยิ้มให้บางๆ ชายหนุ่มมองดอกกุหลาบในมืออย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
"ยังไงหรอ?"ชายหนุ่มถามออกไป
"ก็เวลาที่พี่ชายเหงาหรือมีเรื่องไม่สบายใจ พี่ชายก็สามารถพูดกับมันได้ยังไงหล่ะค่ะ"
"แล้ว..คนอื่นจะไม่หาว่าพี่บ้าหรอ?"เสียงทุ้มถามติดตลก
"พี่ชายก็คุยกับมันตอนอยู่คนเดียวไงค่ะ เชื่อหนูสิมันเป็นผู้ฟังที่ดีเลยนะ พี่ชายไม่ต้องกลัวว่ามันจะไปบอกใครด้วย มันจะเป็นความลับตลอดไปเลยแหละ"อธิบายซะยืดยาว ก่อนเด็กน้อยจะวิ่งจากไป

มันคงเป็นสิ่งที่ดีแล้ว นี่คงเป็นสิ่งที่ฉันทำได้

รอยยิ้มบางๆถูกเผยออก นี่สินะคือสิ่งที่ควรจะเป็นนายไม่ต้องรู้หรอกว่า ดอกไม้นั่นมาจากไหน แต่สิ่งที่ฉันให้นาย ขอเพียงแค่นายรับมันด้วยความเต็มใจเท่านั้นก็เพียงพอ

"กลับมาแล้วหรอ จุนโม" เสียงทุ้มอันหน้าเกรงขามเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องร้บแขกของบ้าน
"พ่อได้ยินเสียงรถแก หายไปซะนายเลยนะ" เสียงทุ้มเอ่ย
"ครับ" ตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
"นี่แกไม่คิดจะทักทายคนเป็น 'พ่อ' หน่อยหรอ โจวจุนโม" เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนปรับระดับขึ้นอีกเล็กน้อย เพื่อเรียกความสนใจจากผู้เป็นลูกชาย
"ผมเหนื่อย พ่อมีธุระอะไรกับผมหรอครับ?"จุนโมหันออกไปถามผู้เป็นพ่ออย่างเอือมๆ นี่เเหละคือสาเหตุที่เขาย้ายออกไปอยู่หอพักเล็กๆข้างมหาวิทยาลัย แทนที่จะมาอยู่กับครอบครัวในคฤหาสน์หลังใหญ่นี่
"เรื่องที่เราคุยกัน ให้คำตอบฉันได้รึยัง?" จองกุก เอ่ยขึ้น
"ผมขัดได้หรอครับ ยังไงผมก็ต้องทำตามคำสั่งพ่ออยู่แล้ว ขอตัวนะครับ" เอ่ยพร้อมกับโค้งให้เล็กน้อยก่อนขาแกร่งจะก้าวไปยังส่วนห้องของตน

'เรื่องราวของฉัน เดินต่อไป จากตรงนั้น ไกลสุดไกล
เหมือนจะไกลจนลืมว่าเคยเกิดสิ่งเหล่านี้...'

ไดอารี่ เล่มหนาถูกปิดลง พร้อม แสงสุดท้ายจากโคมไฟภายในห้อง เสียงถอยหายใจของใครบางคน ภายใต้ความมืดในห้องนอน มีเพียงเเสงจันทร์ที่ยังคงส่องแสงสว่างบรรเทาความมืดมิดนี้ ตากลมมองออกไปนอกหน้าต่าง ดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนยังคงทอเเสงระยิบระยับ อยู่บนท้องฟ้า
"น่าอิจฉาเนอะ พวกเธอเป็นเพียงดวงดาวบนท้องฟ้า แต่พวกเธอก็ยังมีดวงดาวดวงอื่นอยู่เคียงข้าง แต่ฉัน.... กลับไม่มีใครเลย"รอยยิ้มบางๆมอบให้กลับตนเอง จากวันนั้นจนถึงวันนี้ไม่มีครั้งไหนที่น้ำตาจะไหลออกมา ไม่มีเลย ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม นาฬิกายังคงเดินเหมือนเดิม วันเวลายังคงเหมือนเดิม ใช่ มันเหมือนเดิม...

"นี่พี่ดูนี่สิ"ใบหน้าเรียวหันตามเสียงเรียกก่อนที่อีกคนจะกดชัตเตอร์ แล้วยิ้มขำออกมา
"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!!! ลบออกเลยนะ!" ร่างบางแผดเสียงขึ้น จะไม่ให้โมโหได้ยังไงหล่ะ ก็รูปนั่น...หึ่ย!!! หน้าเว๋อสิ้นดี
"ไม่อ่ะ น่ารักดี"บอกก่อนจะลุกหนีอีกคน ร่างบางพยายามแย่งมือถือของอีกคน แต่ด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้การแย่งนั้นดูไร้ประโยชน์

ฟึบ..
ร่างบางถูกแขนแกร่งรวบตัวเข้าไปก่อนทุกอย่างจะหยุดนิ่ง ใบหน้าคมของจุนโม ค่อยๆเลื่อนเข้ามาหาแก้มใสช้าๆ
"จุนโม.."เสียงหวานเอ่ยทำให้ชายหนุ่มได้สติขึ้นมา
"ไม่ได้สินะ" เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะคลายอ้อมกอดออก เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาถูกปฏิเสธ ไม่ว่าครั้งไหนก็ตาม ผลก็คือ ถูกปฏิเสธกลับมาทุกครั้ง
อย่าว่าแต่แค่นี้เลย ขนาดเดินจับมือกันในหมาวิทยาลัยยังไม่เคย อย่างมากก็แค่กอด หรือจับมือในเวลาที่อยู่กันสองต่อสอง
"นี่... ลบเถอะน่า"หญิงสาวพูดขึ้นทลายความเงียบ ก่อนที่ใบหน้าคมจะส่ายหน้าช้าๆ
"ผมขอเก็บไว้นะ เผื่อวันไหน...ผมกับพี่ไม่ได้เจอกัน ผมจะได้เก็บไว้ดูไง"

มือถือเครื่องหรูถูกดับหน้าจอลง ก่อนที่มันจะถูกวางใว้บนหัวเตียง มือเรียวเอื้อมไปหยิบกุหลาบขาวที่ให้แม่บ้านนำไปใส่แจกัน ก่อนจะเผยยิ้มบางๆ ใครกันนะที่เป็นคนนำดอกไม้นั่นมาให้ ใครกันนะ คนๆนั้นเขาจะรู้จักมั้ย? หรือที่จริงแล้ว เด็กน้อยน้่นอาจจะเป็นเจ้าของดอกไม้นั่นจริงๆ แต่เด็กแค่นั้นน่ะหรอ? จะรู้จักการพูดปลอบใจคนได้ขนาดนั้น หรือที่จริงแล้ว พระเจ้าอาจจะกำลังต้องการบอกอะไรกับเขากันแน่
"บางที...ฉันอาจจะต้องการหัวใจ ของคนที่เขาต้องการฉันเช่นกัน"

                                                                                Rain : Present by 바람