Dangerous Love รักนี้ร้าย 1000%( Yaoi 18+)

                ผมเดินตรงไปหาพวกไอ้ไทที่นั่งแดกข้าวอยู่หน้าโรงเรียนอย่างเคืองๆหลังจากที่พาไอ้แมนไปส่งที่บ้าน ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนกู กูเพิ่งเอาชีวิตรอดจากพวกเทคนิคนั่นมาแต่พวกห่านี่กับมานั่งแดกข้าวกันอย่างสบายใจเฉิบ มันน่าฆ่าทิ้งนัก ไอ้พวกเพื่อนเวร!!

                “ อ้าว ไอ้เต้ย! กูนึกว่ามึงตายห่าไปแล้วซะอีก ” ไอ้ยอดแซวผม ก่อนที่มันจะลากเก้าอี้พลาสติกมาให้ผมนั่ง

                “ พวกมึงทิ้งกู!! ” ผมพูดก่อนจะยกแก้วโอเลี้ยงที่วางอยู่หน้าไอ้โจ้ขึ้นดื่มอย่างกระหาย

                “ สัด โอเลี้ยงกู ” ไอ้โจ้บ่นเบาๆแต่ก็ต้องเงียบเมื่อผมหันไปมองหน้ามัน

                “ ทีมึงยืมเงินกูล่ะ ไอ้เวร!! ” ผมด่ามันกลับก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวพัดกระเพราจานไอ้ยอดเข้าปากไปอย่างหน้าตาเฉย

                “ ว่าแต่มึงรอดมาได้ยังไงวะ พวกกูอุตสาห์จะมาตามรุ่นพี่ไปช่วย ” ไอ้ไทพูดขึ้นด้วยสีหน้าทึ่งๆ

                “ กูเก่ง ” ผมตอบมันก่อนจะตักข้าวพัดจานไอ้โจ้เข้าปากไปอีกราย

                “ กูไม่เชื่อไอ้สัดสภาพยังกับหมาตกถังขยะ ” ไอ้ยอดพูดพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำท่าทีขยะแขยงได้อย่างน่าถีบ

                “ ไอ้ห่ามึงต้องเห็นสภาพไอ้แมนตอนกูพาไปส่งบ้าน ไอ้แมนมันเละกว่ากูอีกแทบเดินเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ” ผมพูดขึ้น

                “ แล้วนี่มึงรอดมาได้ยังไงวะ ” ไอ้โจ้ถามพร้อมกับมองผมอย่างทึ่งๆไม่ต่างไปจากทุกคนในกลุ่ม

                “ มีคนช่วยกู ”

                “ ไอ้เชี้ยใคร แถวนั้นแม่งมีแต่พวกขาใหญ่ขนาดพี่กูยังไม่กล้าเข้าไปเหยียบเลย ” ไอ้ยอดพูดขึ้นบ้าง

                “ กูไม่รู้ แต่ได้ยินพวกห่านั่นเรียกว่า กล้า ” ผมตอบก่อนจะตักข้าวพัดจานไอ้ไทเข้าปากต่ออย่างไม่ใส่ใจสีหน้าตกตะลึงของไอ้ยอดที่อ้าปากค้าง

                “ เวรแล้วล่ะมึง! คนที่ช่วยมึงใช่คนตัวเตี้ยๆ หน้าตาดีๆ ใช่มั้ยวะ!! ” ไอ้ยอดยังคงถามผมต่อ

                “ เออ ไอ้เตี้ยนั่นแหละ ”

                “ ห่า!! มึงรอดกลับมาได้ก็บุญแล้ว ดีนะที่มึงเจอแค่พี่กล้าถ้ามึงเจอพี่โต้ง มึงได้เหลือแต่ชื่อแน่!! ”

                 “ ทำไมวะ กูไม่เข้าใจ ”

                “ มึงจำอาทิตย์ก่อนที่เด็กโรงเรียนเราถูกอัดจนน่วมหน้าโรงเรียนได้มั้ย ที่ตอนนี้ไอ้ห่านั้นยังไม่ออกจากโรงพยาบาลน่ะ ” ไอ้ยอดพูดขึ้น

                “ อืม ไอ้ห่านั้นเพื่อนเก่ากูเอง ” ผมตอบมัน

                “ นั่นน่ะฝีมือพี่กล้า ” ไอ้ยอดพูดต่อ

                “ โหดสัด!! ” ไอ้ไทพูดขึ้นก่อนจะรีบหุบปาก

                “ โหดเหรอ กูว่าน่ารักไปเลยล่ะเมื่อเทียบกับพี่โต้งที่อยู่กลุ่มเดียวกัน กูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของแก๊งนี้เท่าไหร่แต่ที่แน่ๆไม่มีใครในเทคนิคกล้าฮือด้วย ไม่สิ! ขนาดพวกเชี้ยๆโรงเรียนเรายังไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยเลย ”ไอ้ยอดพูดขึ้นทำเอาผมรู้ซึ้งเลยว่าคนที่ผมเจออันตรายและทรงอิทธิพลแค่ไหนในเทคนิคแต่ที่หน้าแปลกใจก็คือไอ้พี่กล้าที่ไอ้ยอดพูดถึงมันอายุมากกว่าผมจริงๆงั้นเหรอก็เห็นตัวกระเปี๊ยกนึกว่าเด็ก ม.ต้น แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าตีคนเก่งฉิบหายแถมสวยแบบร้ายกาจด้วย อ้าวเฮ้ย! ประโยคสุดท้ายไม่เกี่ยวๆ

                “ เป็นเหี้ยอะไรของมึงอีก ” ไอ้ยอดพูดขึ้นเมื่อเห็นผมเงียบไปนาน

                “ แล้วกูจะเอายังไงดีวะ ” ผมพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ผมจะต้องรีบไปหาโทรศัพท์ที่หล่นหายให้เจอ ถ้าโชคดีไม่มีใครเก็บไปแล้วอ่ะนะ

                “ เป็นห่าอะไรของมึงอีก เขาปล่อยมึงมาเขาคงไม่กลับมากระทืบมึงถึงที่นี่หรอก ” ไอ้ไทพูดก่อนจะเบิร์ดกะโหลกผมจนหัวผมไปชนเข้ากับไอ้โจ้ที่นั่งอยู่ข้างๆ

                “ คือ…กูทำโทรศัพท์หล่นหายแถวนั้นวะ กูจะได้คืนมั้ยวะ ” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้กับพวกมัน

                “ ไอ้เชี้ย!!! พ่อมึงเพิ่งซื้อให้ได้ไม่ถึงอาทิตย์เลยนะโว้ย ” ไอ้ยอดพูดขึ้นเสียงดังจนโต๊ะข้างๆเริ่มหันมามอง

                “ นั่นแหละพ่อกูคงได้ฆ่ากูตายแน่ถ้ารู้ว่ามันหาย รึว่ากูควรจะไปถามพี่กล้าดูดีวะ ” ผมพูดขึ้นถามความเห็นของพวกมันที่รีบพากันส่ายหน้า

                “ อย่าถ้ามึงไม่อยากตาย กูว่าให้พ่อมึงฆ่ามึงให้ตายยังจะดีซะกว่า ” ไอ้ยอดพูด

                “ ทำไมวะ ก็กูทำหล่นแถวนั้นอ่ะ อย่างน้อยกูก็ต้องไปหาสิ ”

                “ มึงไม่รู้อะไรว่ากลุ่มพี่กล้าน่ะเกลียดเด็กโรงเรียนเราเข้าไส้ เข้าปล่อยมึงมาถือว่าโชคเข้าข้างมึงแล้ว ”

                “ จะเกลียดอะไรกูก็ไม่สนล่ะ กูอยากได้โทรศัพท์ของกูคืน เอาโทรศัพท์มึงมายืมดิ้!!! ” ผมพูดก่อนจะแย่งโทรศัพท์ในมือของไอ้ยอดมาแล้วกดโทรออกเบอร์ผมทันที

                “ ตืด!!! ตืด!!! ตืด!!! ” ไอ้สัดโทรติดแต่แม่งไม่มีคนรับ

                “ ถ้ามึงเก็บโทรศัพท์กูได้มึงก็รีบรับสิไอ้ห่า!!!! ” ผมพูดใส่โทรศัพท์เสียงดังด้วยความโกรธก่อนจะโทรซ้ำไปหลายๆรอบ

                “ ฮัลโหล… ใคร..นี่ไม่ใช่โทรศัพท์กูนะ กูเก็บได้ ” ปลายสายพูดขึ้น ใช่เลยกวนตีนๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว

                “ คือผมเป็นเจ้าของโทรศัพท์ ผมขอโทรศัพท์ผมคืนได้มั้ยครับ ”

                “ กูไม่รู้จักมึง ” ไอ้เหี้ย!!!!

                “ ขอร้องล่ะครับ พ่อผมเพิ่งซื้อให้ ” ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก หมดกันศักดิ์ครีกู

                “ มึงใช่ไอ้หมาที่ถูกพวกไอ้แรมโบ้กระทืบไปเมื่อกี้รึเปล่าวะ ”

                “ ครับ…. ” ผมตอบเสียงอ่อยพร้อมกับเอามือเช็ดคราบน้ำตา

                “ ใช้ของแพงนี่หว่า เห็นแล้วอิจฉาชะมัด ”

                “ คือ…… ”

                “ เออๆ เดี๋ยวกูเอาไปคืนให้ มึงรอกูอยู่หน้าโรงเรียนมึง กูจะไปถึงนั้นภายในห้านาที แต่ถ้ามึงมาช้าก็อย่าฝันว่ามึงจะได้คืน ไอ้หมา!! ตู้ด!! ตู้ด!! ” อีกฝ่ายตัดสายทันทีที่พูดจบซึ่งผมก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกชัยโย่ว!! ได้คืนแล้วโว้ย

                “ ว่าไงมึงจะได้คืนมั้ย ” ไอ้ยอดถามผมทันทีที่ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้มัน

                “ พี่กล้าบอกจะเอามาให้กูที่หน้าโรงเรียน ” ผมตอบ

                “ เวรแล้วไงเวลานี้มันเวลาเลิกเรียนนี่หว่า ” ไอ้ไทพูดขึ้น

                “ เขาจะเอามาคืนมึงแน่ๆใช่มั้ย ” ไอ้โจ้ถามต่อ

                “ อืม ” ผมตอบก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไปยืนรอที่หน้าโรงเรียนโดยมีพวกไอ้ยอดตามมาด้วย และอีกไม่นานต่อจากนั้นเสียงบิดคันเร่งก็ดั่งกระหึ่มขึ้นทรามกลางเด็กโรงเรียนผมที่พากันแตกฮือเมื่อพวกที่บิดรถอยู่นั้นคือพวกเทคนิคที่ยกกันมาเป็นโขยง

___________________________________________________________

ฝากติดตามต่อด้วยนะ