เรื่อง วุ่นวายนัก จับมารักซะให้เข็ด (Tom x Jerry)

[บท Tom]

“ฮ้าววววว” เช้าแล้วหรอ” ผมบิดขี้เกียจก่อนที่จะลุกขึ้นไปปลุกไอ้เจอร์รี่ ผมไปปลุกมันประจำแหละ ถ้ามันไม่ตื่นมีอยู่ทางเดียวคือ ถีบมัน -_-

“เจอร์รี่ตื่น” ผมสะกิดไอ้เจอร์รี่ วันนี้ไปโรงเรียนหรอว่ะ ขี้เกียจไปว่ะโดด(ตึก)แม่งเลย -_-

“งึมงำ \=_=/ ตื่นแล้วหรอ งึมงำ หวัดดียามเย็น ครอกฟี้~~” เออ ให้มันได้อย่างนี้ดิว่ะหวัดดียามเย็นบ้านมันดินี่มันตี5

โครมมมม

“ไปได้แล้วโรงเรียน ไม่งั้นไม่ต้องกินข้าว-*-” ผมถีบมันลงจากเตียง ถ้ามันยังหลับอีกไม่รู้จะว่ายังไงแหละ ไอ้เจอร์รี่มันเรียนเก่งฉลาดในการแก้ปัญหา แต่ผม อย่าพูดเหอะ-_- ผมไปอาบน้ำพอเสร็จ ผมก็ไปทำอาหารตรียมรอมินนี่กับเมอร์นี่และไอ้เตี้ยเจอร์รี่มันสูง161 ผมสูง 181 ผมสูงกว่า 20 เซนติเมตร

“พี่ทำไรกิน” มินนี่สาวทอมสุดเย็นชาลงมาคนแรกพร้อมกับเมอร์นี่ที่ลากพี่ชายมันลงมา

“แหกตาดูดิ พี่ไม่หิวเดี๋ยวพี่ไปก่อน” ผมเดินไปหยิบกระเป๋า

“ใครถามว่าพี่หิวไม่หิว” ดูมันพูดกับพี่มัน

“ทอมๆๆ ไปด้วย เมอร์นี่พี่ไปก่อนนะ” เจอร์รี่วิ่งตามผมมา ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงโรงเรียนก็อยู่ไกล ไม่ซื้อรถให้ทีมินนี่อยากได้อะไรไม่เคยให้ ควรทำยังไงดีฮะเนี่ยวันนี้โดดเรียนดีหว่า (น้องๆพี่ๆไม่ควรเรียนแบบเจ้าทอมสมองกลวงนี่นะ) จัดการแม่เสร็จรายต่อไปคนเขียน -*-

“ทอม! ช่วยด้วย! เฮ้! ทอม!” ผมหันไปทำหน้าเย็นชาใส่ไอ้เจอร์รี่ ที่มันอยู่อยู่ในรถตู้อ้าว -_- ไปทำอะไรอยู่ในนั้นว่ะ

“ไปอยู่ในนั้นทำไมว่ะ-_-” ผมหันไปคุยกับเจอร์รี่ที่มันกำลังตะเกียตะกายที่จะออกมาจากรถตู้

“ช่วยด้วย มันจะจับตูโว๊ย” อ่อ ถูกจับนี่เอง ผมเดินไปหารถตู้ที่กำลังจะออกไป ที่ผมไม่วิ่งคือ ยังไงมันก็ต้องไปติดไฟแดงด้านหน้า อ่ะถึงแล้ว -_- ผมชะเง้อหน้าไปหาเจอร์รี่ที่ถูกปิดปากถูกมัดส่วนคนที่อยู่ด้านใน โอ้ พวกบิ้กบึ้มทั้งนั้น ขี้เกียจทำคนตายปล่อยเจอร์รี่ไปเหอะยังไงมันก็หาทางรอดอยู่แล้ว ผมหันหลังให้รถแล้วเดินไปไม่สนอะไรจนพวกบิ้กบึ้มงง

ณ โรงเรียน

“กรี๊ดดดดด ทอมมาแล้ว” รำคาญไอ้พวกที่ผู้หญิงที่มาเกาะแกะจังว่ะ ผมหันไปมองด้วยสายตาอาฆาตจนพวกเธอหนีหายไปหมด

ตอนกลับบ้าน

เจอร์รี่คงกับมาแล้วมั้ง ผมกำลังจะเลี้ยวเข้าไปในบ้านแล้วจู่ๆเมอร์นี่ก็วิ่งหน้าตั้งมาหาผม

“พี่เจอร์รี่ถูกจับตัวอ่ะ พี่ทอมยัยซาดีน เอ้ย ซาเดีย มันโทรมาบอกพี่ทอมต้องไปช่วยนะ”

“ยัยซาเดียไหน” เมอร์นี่ทำหน้าไม่พอใจ

“ช่างมันแต่พี่ทอมต้องไปช่วยนะ” ทำไมต้องเป็นตู เพื่อนไอ้เจอร์รี่มีเยอะแยะ

“เออๆ ไอ้เจอร์รี่มันฉลาดอยู่แล้ว ถ้าสองวันมันไม่มาฉันให้ไอ้เจอร์รี่จูบต่อหน้าเธอเลยเอาไหมหรือเปลี่ยนเป็นให้เธอจูบฉันก็ได้ เอาแบบไหน”

“พี่ทอมจูบพี่เจอร์รี่ *_*” เออให้มันได้อย่างนี้ดิ

สองวันผ่านไป

“พี่ทอม พี่เจอร์รี่ไม่มาอ่ะ” เช้าวันใหม่เมอร์นี่มาปลุก แต่ผมตื่นตั้งนานแล้วตอนนี้กำลังเตรียมตัวไปหาที่ที่ไอ้เจอร์รี่มันจะอยู่

“รู้แล้วกำลังไปรับมันมาจูบ ผ่านมาสองวันเมียคงรอเก้อบาย -_-” ผมวิ่งลงไปผมวิ่งโดยไม่สนว่ารถมาจะชนหรืออะไรในหัวตอนนี้มีแต่ปลาทูที่จะไปซื้อมากินวันนี้ ถุ๊ย

ณ ตึกร้าง

“เจอร์รี่ อยู่ไหน” ผมตะโกนหาเจอร์รี่ในตึกร้างนี้ ประมาณ350 รอบแล้วมั้ง(เวอร์) หรือเรามาผิดที่ว่ะ

“มาแล้วหรอ ทอม โทมัส” ยัยนี่คือ ซาเดีย ที่แอบชอบผม เมอร์นี่เล่าให้ฟัง

“ปล่อยเมียฉันมาเดี๋ยวนี่” ยัยซาเดียตะลึงกับที่ผมพูด ก็มันจริงนี่หว่าไอ้เจอร์รี่เหมือนผู้หญิงนี่หว่า

“เมียหรอ ฉันต่างหากว่าที่เมียนายในอนาคต” ซาเดียรีบวิ่งมาเขย่าตัวผม

“โทษที ฉันหมั้นกับมันเรียบร้อย ส่งเจอร์รี่คืนมา!!!!” ผมตะคอกใส่ ลูกน้องบิ้กบิ้มของเธอที่กำลังลากเจอร์รี่ที่กำลังสลบอยู่ สะดุงแล้วรีบวางเจอร์รี่ไว้ตรงนั้นแล้วก็วิ่งหนีคนละทางซาเดียที่กำลังยืนตัวสั่นก็รีบวิ่งตามพวกนั้นไปจนเหลือผมกับเมียของผม เอ้ย เจอร์รี่ -.,- ที่มันกลัวเสียงผมเพราะว่า....ไม่รู้ดิ แต่เสียงผมดังเอาเรื่อง -_- ผมเดินไปอุ้มเจอร์รี่แล้วก็รีบเดินกลับบ้าน ทำไมมันง่ายดายอย่างนี้หรือพวกนั้นอ่อนแอ

ที่บ้าน

“พี่ทอมตามสัญญา” เมอร์นี่รีบมาทวงสัญญา เจอร์รี่ที่กำลังซดน้ำน้ำก๊วยเตี๋ยวที่ผมอุสาห์เดินไปซื้อมา หันมาด้วยความสงสัย

“สัญญาอะไร” เจอร์รี่เช็ดปากแล้วถามเมอร์นี่

“ไม่ต้องรู้ พี่ทอมทำสิ” เธอนี่ก็ทวงจัง

“เออๆ” ผมขยับตัวไปหาไอ้เจอร์รี่ที่กำลังงแดก แล้วผมก็ก้มหน้าไปประกบริมฝีปากเจอร์รี่ แทนที่ผมจะหยุดแต่รู้สึกว่าไม่อยากหยุด ผมเลยจูบเจอร์รี่อย่างดุเดือด จากที่เจอร์รี่กำลังตกใจก้ปลี่ยนมาเคลิ้มแทน ไม่สงไม่สนว่ะว่าจูบแรกของตูเป็นผู้ชาย แล้วก็ยัยเมอร์นี่ที่นั่งมองอยู่.....