รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 18

 

 

 

"เมีย...คนไหนกันล่ะครับ เพราะได้ข่าวว่าร่านไปทั่ว" ผมผละออกจากหนุ่มหล่อยืนท่าปกติ โซตัสนิ่งมองผมจะกินเลือดกินเนื้อ

 

 

"ปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะเวล เผอิญว่าเมียที่ว่าเป็นมึงน่ะสิ นอนเอากันทุกวันคิดว่าเป็นใครล่ะ" ผมอยากจะเข้าไปตบปากให้ฉีก รอบข้างเริ่มฮือฮา

 

 

"คิดจะกลืนน้ำลายตัวเองรึไงครับ ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วเพราะมีผัวร่าน" ผมพูด

 

 

"ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นเมีย ได้ยินแล้วนะว่าเมียกู!" ผมตกหลุมพลางไม่รู้ตัว หนุ่มหล่อมองหน้าผมว่าจริงเหรอ

 

 

"ไม่แฟร์เลยนะเพื่อน ปล่อยแล้วปล่อยเลยไม่มีสิทธิ์ครับ" คิมไม่ยอมแพ้ ยังไงวันนี้เขาก็ต้องได้ตัวเลเวลกลับไปด้วย เสียงเอะอะโวยด้านล่างดังขึ้นไปถึงชั้นบน ชายหนุ่มร่างสูงที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของผับเปิดประตูไปถามรุ่นน้องว่าเกิดอะไรขึ้น สิ้นคำรายงานของลูกน้องก็ตรงดิ่งไปจุดเกิดเหตุ

 

 

"เกิดอะไรขึ้น" เสียงทรงอำนาจดังแทรกเข้ามาในบทสนทนา ผมว่าเสียงมันคุ้นมาก เลเวลไม่กล้าเงยหน้ามองอาศัยจังหวะดีแทรกตัวออกจากฝูงชน

 

 

"หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วหันหน้ามา"ผมหลับตาปี๋ก้มหน้าเดินต่อไป ซวยแท้มาวันมันอยู่ สาธุ อย่าจำผมได้เลย

 

 

"เลเวล! พี่รู้ว่าเป็นนาย จะยอมมาดีๆหรือให้ลากมา" หนุ่มรุ่นพี่เรียกชื่อเลเวลเสียงดัง รอบข้างหน้าตาตื่นที่เห็นเจ้าของผับตัวเป็นๆก็วันนี้แหละ เขาว่าหล่อเหมือนเทพบุตรลงมาเกิด แต่ไม่เคยมีใครได้พบเห็นเพราะอยู่ต่างแดน แต่เพราะอะไรหนอพวกเธอถึงโชคดีได้เจอตัวเป็นๆวันนี้ หญิงสาวหลายคนถึงขั้นเก็บความดีใจไว้ไม่ไหวเป็นลมล้มพับไปหลายราย ผมยืนตัวสั่นใจเต้นตุ้มๆต่อมๆลังเลที่จะก้าวต่อหรือถอยหลังดี ทางรอดเหลือเพียงน้อยนิด เอาวะ! ผมหลับหูหลับตาวิ่งทันที

 

 

"ฉันรู้ว่านายอยู่ที่นี่นะกราฟ ไปตามนายแกกลับมาให้ฉันภายในห้านาทีให้ได้ ไม่งั้นทั้งนายทั้งลูกน้องได้เจ็บทั้งคู่แน่!!" สิ้นเสียงสั่ง ร่างใหญ่ที่หลบซ่อนอยู่ก็วิ่งหางจุกตูดไปตามนายกลับมา ตายๆแน่ไอ้กราฟเอ๊ย คุณเลเวลหายไปไหนแล้ววะเนี่ย ชายหนุ่มพึมพำสายตากวาดไปรอบๆหาร่างบางที่วิ่งไม่คิดชีวิต ห้านาทีกับชีวิตกู T_T

 

 

"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น" เสียงเข้มถามรวมๆ โซตัสตัวต้นเหตุเดินออกมาประชันหน้ากับเจ้าของผับไม่เกรงกลัวสายตาดุ

 

 

"ผมเป็นผัวเลเวล ไอ้หน้าหล่อมันบังอาจมายุ่งกับเมียผม" โซตัสรีบรายงานคนที่ถูกกล่าวถึงร้อนตัวรีบเถียงเสียงสั่น

 

 

"ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็เขาหาคนเต้นด้วยผมก็แค่อาสา"

 

 

"แล้วมึงจะกอดเมียกูทำไมห้ะ!"โซตัสชี้หน้าหล่อจะเข้าไปต่อยให้สมใจ

 

 

"หยุด!! ฉันพอเข้าใจบ้างแล้ว" ชายหนุ่มร้องห้าม

 

 

"ไอ้กราฟปล่อยกูนะเว้ย!! อ้ากกกก ไม่เอาไม่ไป"เสียงโวยวายดังมาแต่ไกล ผมดิ้นพล่านเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไร มันกลับมาไม่บอกผมไม่ว่า แต่เสือกมาเปิดผับไม่บอกไม่กล่าวมันแค้นนัก แล้ววันนี้มึงนึกยังไงมาผับห้ะ ToT ไอ้พี่เวร

 

 

"ว่าไงเลเวล ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ผมสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของกราฟกลับไปกูจะฆ่ามึงแน่ ฮึ่ม หมดกันภาพลักษณ์คุณชายจอมหยิ่ง

 

 

"พี่ยะจับผมมาแบบนี้ไม่ได้นะ ผมจะกลับ"แกล้งมึนหมุนตัวเตรียมกลับ "ได้ข่าวว่ามีผัว" เสียงเรียบเอ่ย

 

 

กึก

 

 

ผมชะงักเท้าไว้ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว พี่อายะกำลังเค้นด้วยการถามนิ่งๆแต่จริงจัง ใครมันปากโป้งไปฟ้องกัน ผมตวัดสายตามองกราฟ มันโบกไม้โบกมือว่าไม่ใช่

 

 

"ใครบอก ผมเป็นผู้ชายต้องมีเมียดิ" ผมเถียงใจสู้

 

 

"แน่ใจ งั้นนายก็โกหกน่ะสิ"อายะมองโซตัสที่กำลังยืนคิด โซตัสสะดุ้งทั้งที่ก็ไม่ได้กลัวผู้ชายคนนี้ดูอันตรายมากเกินไป เขาพลาดแล้ว

 

 

"ไม่ได้โกหก เลเวลเป็นเมียผมจริงๆ"โซตัสยืนกราน ผมหน้าซีดมองทันสายตาขุ่น

 

 

"งั้นนายก็โกหกน่ะสิเลเวล พูด!"อายะตะคอกเสียงดัง

 

 

"พ...พี่อายะ เรากลับไปคุยที่บ้านกันเนอะ"ผมเกลี้ยกล่อม

 

 

"ก็ได้ แต่...นายต้องไปด้วย"มองไปที่โซตัส ผมตบหน้าผากตัวเองเมื่อรู้ว่าพี่ชายจะทำอะไร

 

 

@บ้านเลเวล(บ้านใหญ่)

 

 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย จู่ๆไอ้เทพบุตรก็ลากผมมาที่บ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ที่มีเนื้อที่ประมาณ 875 ไร่ *0* แม่เจ้า...เลเวลมันค้ายาป่ะวะเนี่ย

 

 

"ตกลงมันยังไงกันแน่ ถ้าโกหกพี่จะขังเราไว้ในห้อง 'สุดสวาท' เคยลองเข้าแล้วนี่" ไอ้เทพบุตรจิบชาพูดสบายใจ ผมมองเลเวลที่ดูเครียดเส้นเลือดขึ้น

 

 

"พี่ยะอย่ามากดดันผมดีกว่า กลับมาไม่บอกไม่กล่าวเลยนะ" เลเวลย้อนถาม

 

 

"ถ้าบอกแล้วจะรู้เหรอว่าน้องชายตัวดีทำอะไรไว้บ้าง มีแฟนพี่ไม่ว่าแต่ขอให้ทำตัวดีๆหน่อย ทิ้งลูกน้องไปเที่ยวมันใช้ได้ที่ไหน"พี่ชายตักเตือนออกมา เลเวลกลืนน้ำลายลงคอตวัดสายตามองพี่ชายด้วยสายตาเศร้า พี่ชายเพียงคนเดียวถูกส่งไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นตั้งแต่วัยเด็ก โตมาก็ต้องดูแลลูกน้องทุกคนทางญี่ปุ่นแทนพ่อ ส่วนเลเวลก็ดูแลที่ไทย พี่อายะเก่งทุกด้านและเป็นผู้นำที่ลูกน้องเคารพ ต่างกับผมที่เพิ่งมาดูแลลูกน้องได้ไม่นาน ตลอดการเลี้ยงดูอายะถูกสอนให้แกร่ง เลเวลถูกสอนให้

ฉลาดมีไหวพริบ การที่ต้องมารับภาระที่ไม่ถนัดมันเหมือนฆ่าให้ตายทั้งเป็น

 

 

"พี่รู้อะไรอีกนอกจากว่าผมเที่ยว พี่เคยรู้บ้างไหมว่าผมทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องดูแลคนเป็นพันๆคน สายตาทุกคนที่ดูถูกผมมันน่าอึดอัดแค่ไหน ไหนจะเรียนไหนจะงาน ผมอายุแค่ 19 แต่ต้องมาทำในสิ่งที่ไม่ถนัด ผมพยายามเรียนทุกสิ่งเพื่อให้เหมาะแก่การเป็นผู้นำ ฮึก ผมเหนื่อยผมท้อจนต้องกินยานอนหลับแทบทุกคืน ฮึก แล้วที่ผมออกไปข้างนอกก็เพื่อสอดส่องดูแลลูกน้องทุกคน แต่พี่คิดว่าผมเที่ยว!" เสียงร้องไห้ดังออกมาท่ามกลางลูกน้องที่ต่างมองนายด้วยความเห็นใจ ถ้าเป็นเขาคงอยากฆ่าตัวตายวันละหลายๆรอบ ทั้งความกดดันต่างๆเข้ามาไม่หยุดพัก

 

 

"..."

 

 

"เอ่อ...ผมว่าผมกลับบ้านก่อนดีกว่านะ" ผมทำท่าลุกขึ้นยืนแต่โดนเบรกไว้

 

 

"นายเป็นผัว เอ่อ...แฟนน้องฉันใช่มั้ย"

 

 

"ครับ แต่เราเลิกกันแล้ว"ผมรีบตอบ พี่ชายน่ากลัวไม่อยากเสี่ยงตาย

 

 

"นายคิดจะหลอกฟัน!!"อายะจะคอกดังลั่น ผมสะดุ้งแทบจะร้องไห้ น่ากลัวจังวะ

 

 

"มะ...ไม่ใช่นะ เอ่อ...คือ..."

 

 

"โซตัสมันหลอกฟันผมแล้วคิดจะส่งต่อให้เพื่อนมันที่ชื่อคิมครับ"เลเวลฟ้อง เย้ย งานเข้าแล้วกู อะไรดลใจมึงให้พูดครับเมีย กูจิร้องไห้ LoL

 

 

"ครับ ผมคิดจะหลอกฟันอย่างที่ว่า แต่..."ขอคิดแป๊ปนึง คิดๆๆๆสิวะโซตัส

 

 

"อย่าลีลา!!"อายะเร่งกลัวแล้วจ๊ะนายจ๋า กินเพ็ดดีกรีเป็นอาหารรึไงโหดจัง

 

 

"แต่ผมก็ชอบเลเวลมากเหมือนกัน"คำตอบดูดี กูรอดแล้ว

 

 

"ตอบได้ดีนี่ งั้นสรุปว่าเป็นผัวเมียกัน ฟูจิเข้ามานี่หน่อย!!"อายะสรุปเอง ตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามา

 

 

"มีอะไรครับคุณอายะ" ฟูจิโค้งตัวรอคำสั่ง

 

 

"พาเลเวลกับโซตัสไปห้องสุดสวาท แล้วสั่งคนให้เฝ้าหน้าห้องไว้อย่าให้หนีไปได้" ห้องอะไรวะชื่อไม่น่าเข้าเลย เลเวลทำตาโตเตรียมเผ่น

 

 

หมับ

 

 

ผมคว้าแขนมันไว้ไม่ให้ไปไหน อย่าคิดถึงผัวไว้นี่นะเมีย ลางสังหรณ์มันบอกว่าห้องบ้าอะไรนั่นไม่ปลอดภัย เข้าไปจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้

 

 

"ปล่อยกูนะโซตัส เฮ้ย!พี่ชายอย่ามาทำกับน้องแบบนี้นะ แม่ช่วยเวลด้วย!!" ทั้งคู่โดนล็อคตัวจากด้านหลังดันให้เดินไปห้องที่ว่า

 

 

"เสียใจว่ะน้องชาย แม่ไปนั่งสมาธิหลายวันเลย หึ นี่เป็นบทลงโทษแรกที่บังอาจมีผัวก่อนกำหนด ถ้าท้องขึ้นมาพี่จะตีให้"อายะเอ่ยยิ้มเหี้ยม

 

 

"ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย กรี้ดดด ปล่อยกูไอ้กราฟไอ้ลูกน้องเวร กูหลุดไปได้จะฆ่ามึง!" ฮ่าๆๆๆ ผมขำกับอาการแต๋วแตกของเลเวล แต่ก็ต้องเงิบเมื่อถูกถีบเข้ามาในห้องที่ว่า กูรู้แล้วว่าทำไมเลเวลร้องเสียงหลงขนาดนั้น

 

 

"ห้องเหี้ยอะไรวะเนี่ย!!/กรี้ดดด ปล่อยผมออกไป!!"สองเสียงร้องออกมา

 

 

ปัง

 

 

ประตูถูกปิดลงพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอายะ อยู่ในนี้ไปก่อนนะน้องชาย ฮ่าๆๆๆ ร่างสูงใหญ่เดินจากไปพร้อมแผนเลวๆในใจ คิดจะมาแอ้มน้องกูมันไม่ง่ายขนาดนั้น

 

 

#สอบวันที่สาม

 

 

เมื่อคืนไอ้พี่จินมันนึกคึกเหมือนแดกยาโด๊ปมาสิบขวด ผมบอกมีสอบนะพี่เบาๆหน่อยปากนะจ้าๆพูดซะผมเชื่อใจสนิท ดอกมากจ้ะผัว วันนี้กูเดินกะเผลกมาสอบ

 

 

"เอ่อ...สอบเสร็จไปไหนดีวะ"ผมถามพวกมัน วันนี้รุ่นพี่ไม่มีสอบกูลัลล้ามาก

 

 

"ปะ...ไปไหนล่ะ ถามไอ้เวลดีกว่ามั้ยว่าไปได้ป่าว"เปเปอร์ตอบตะกุกตะกัก

 

 

"กะ...กูไปไม่ได้ โว๊ย เพื่อนกูกลัวจนจะฉี่ราดแล้วเนี่ย หยุดจ้องหน้ากันสักที" เลเวลหมดความอดทนโวยลั่น

เมื่อรู้ข่าวว่าพี่อายะมารูขมขนทุกเส้นก็เริ่มตั้งตรง หน้าเทพบุตรจิตใจซาตานชัดๆแล้วไม่รู้เหตุอันใดถึงส่งลูกน้องสิบกว่าคนมาเฝ้าพวกเราเยี่ยงนี้ กูกลัวโดนฆ่าหมกส้วม

 

 

"มึงต้องรับผิดชอบนะเวล ไปทำอะไรมาวะพี่ยะถึงคุมแจแบบนี้"ผมมองลูกน้องของมัน

 

 

"เรื่องแค่นี้ชอบทำเป็นเรื่องใหญ่ กูแค่บอกว่ามีผัวเอง"เวลบ่น เอ่อ มันก็แค่มีผัว ฮ เฮ้ย แล้วมึงไปบอกเขาทำม้ายยย ToT

 

 

"พี่ยะบอกว่าพวกมึงไม่รู้จักห้ามกู เลยโดนไปด้วยทั้งแก๊ง แฮ่ๆ"เวลยิ้มหัวเราะแห้ง มันเป็นเยี่ยงนี้เองกูเลยโดนคุมเหมือนเป็นนักโทษไปด้วย สรุปกูผิดที่ไม่ห้าม ก็ดีจ้า!

 

 

@MP Coffee

 

 

ในที่สุดก็ตกลงกันมาร้านพี่เมเปิ้ล ไม่ใช่ร้านมันน้อยหรืออะไรนะ แต่อร่อยสุดในย่านนี้แล้ว ว่าที่พี่ผัวต้องอวยกันหน่อยครับ

 

 

"เวล มึงกับพี่โซไปถึงไหนแล้ว"ผมจิบกาแฟถามมัน นั่งไขว้ห้างบิดก้นอีกนิด

 

 

"มึงยังจะถามอีกนะถึงไหน ก็เพิ่งหัดจูบกันมั้งแหม"มันประชดกลับ

 

 

"ฟาย ซีนมันหมายถึงความเป็นอยู่โดยรวม ดีกันยังใช้ชีวิตไรงี้"เปอร์อธิบาย เยดดดด พี่คิสสั่งสอนมาดี ฉลาดขึ้นนะมึง

 

 

"หึ ตอนนี้ก็เรื่อยๆแหละ เมื่อคืนกูเข้าไปนอนในห้องสุดสวาทกับมันมา"ผมตาโต

 

 

"ไอ้ห้องเวรนั่นอะนะ บรึย~ พูดแล้วขนลุกเลย กูเข้าครั้งเดียวก็แทบตายแล้ว ยี้~" ผมหน้ายี๋เมื่อนึกถึงห้องที่ว่า มันเป็นห้องธรรมดาที่ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย

 

 

"คุณหนูครับ คุณใหญ่บอกว่าคุณโซตัสกลับถึงบ้านใหญ่แล้ว คุณหนูต้องกลับเดี๋ยวนี้" เลเวลทำหน้าหน่าย 'คุณใหญ่'เป็นชื่อเรียกทั่วไปของพี่อายะนั่นเอง

 

 

"มันไม่มีสอบก็คงไปลัลล้าแล้วเพิ่งกลับชัวน์ พี่อายะแม่งลำเอียง"เลเวลบ่นอุบอิบ

 

 

"มึงกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวดึกๆค่อยคุยกัน"ผมรีบไล่ เอาลูกน้องมึงไปด้วยจะดีมาก

 

 

"อืม ดึกๆไลน์คุยกัน"ผมโบกมือลาเก็บของรอพี่จินมารับ ไอ้เปอร์นั่งหงุดหงิดเมื่อโทรหาพี่คิสไม่ติด

 

 

"ตายห่าคาห้องกูแล้วมั้ง วุ้ย ไม่โทรแม่งแล้วเสียเวลา"มันบ่นกระแทกโทรศัพท์กับโต๊ะ

 

 

"ใจเย็นดิวะ พี่คิสแบตหมดป่าว"ผมพูด มันอ้าปากจะเถียงเสียงหนึ่งก็แทรกขึ้น

 

 

"อ้าว น้องซีนน้องเปอร์นี่เอง มานั่งรอใครครับ"พี่ชินเดินเข้ามาทัก

 

 

"รอพี่จินกับพี่คิสครับ พี่ชินมีสอบด้วยเหรอวันนี้"ผมถาม

 

 

"ไม่มี พี่มีนัดทำงานกลุ่มกันวันนี้น่ะ พี่ส่งไม่ทันเลยขอส่งช่วงสอบ"ชินยิ้มเดินมานั่งระหว่างเพื่อนซี้ เปอร์มองหน้าที่มานั่งเบียด

 

 

"น้องเปอร์! พี่โคตรดีใจเลยที่ได้เจอเราสักที แต่เสียดายไม่ได้เอาเสื้อมาคืน" เปอร์มองรอบตัวก่อนตอบ

 

 

"พี่เคนมาได้ไงวะ เสื้อผมไม่เอาแล้วให้เลยพี่"พี่เคนเดินเข้ามาใกล้เปเปอร์

 

 

ปิ้นๆ

 

 

ผมสะดุ้งเจอบีบแตรใส่ พี่จินมันหน้าบึ้งมองมือพี่ชินที่โอบไหล่อยู่ ผมนั่งเอ๋อให้มันโอบได้ไงวะ พี่ชินส่งยิ้มหวานมาให้ ผมแกะมือใหญ่ออกจากไหล่วิ่งไปขึ้นรถ

 

 

"..." ระหว่างทางมันเงียบไม่พูดสักคำ

 

 

"โกรธอ่อ"ก็ยังเงียบ ผมเอื้อมมือจะไปเปิดเพลงทำลายบรรยากาศ

 

 

"ทำอะไรลับหลังกูอย่านึกว่าไม่รู้นะ ร่านเลวทั้งครอบครับ"จินด่าลอยๆ

 

 

"พี่ว่าใคร"ผมถามเสียงเข้ม

 

 

"หึ ลงไป!วันนี้แม่กูมาห้องไม่ต้องเสือกไปนะ"ผมกัดฟันก้าวลงจากรถ ยังไม่ทันจะลาพี่จินก็ขับออกไปด้วยความเร็ว ยังไงวันนี้ผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าพี่กำลังจะทำอะไร สายปริศนาที่คุยทุกคืนมันเป็นใคร!

 

 

 

 

 

 TBC.