สอนรักให้ลงล็อก.
เขียนโดย 
รีรันน
วันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.45 น.
แก้ไขเมื่อ 24 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.59 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" อะไร คิดว่าตัวเตี้ยๆ แบบเธอจะทำอะไรฉันได้รึไง ? "
" นี่นายย!! ฉันไม่ได้เตี้ยนะ !! นายนั้นแหละสูงผิดมนุษย์มนาน่ะ!! "
" ฉันว่าทุกคนเค้าก็สูงกันทั้งนั้นแหละ "
กรี๊ดดด!! อยากจะกรี๊ดให้โลกแตก ดูสิดู!! นิสัยของอีตาบ้านี่น่ะ!!
" นายจะหาเรื่องฉันสินะ "
ฉันดึงแขนเสื้อขึ้น ทำตัวเหมือนนักเลงที่กำลังจะหาเรื่องไม่มีผิด
ฟิ้บบบ~!
หมับบ~!
ฉันง้างมือออกเพื่อที่จะต่อยไอ้ผู้ชายปากหมานี่ แต่กลับโดนคว้าเอาไว้ได้
" นี่...ทำอะไรดูตัวเองหน่อยสิ๊ "
" นี่นายย!! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้!! "
" คงจะไม่ได้หรอก เพราะฉันต้องพาเธอไปส่งบ้าน "
" บ้านหรอ ? นี่นายเป็นใครน่ะ "
" ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวก็รู้เองแหละ "
" ไม่ !! "
" หืมมม? "
" ไม่กลับ! แล้วก็ไม่อยากรู้จักแล้วว!! "
กลับบ้านก็รู้หรอ ? คิดว่าฉันจะยอมโง่กลับไปง่ายๆ รึไง!!
" อ้าวว งั้นก็แย่น่ะสิ ฉันต้องพาเธอกลับไปซะด้วย ไม่งั้นโดนด่าแน่ๆ :) "
อีตาบ้านั้นยิ้มแบบซะใจ แล้วดึงฉันให้เข้าไปไกล้ๆ ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยเซไปแป๊ะที่หน้าอกของผู้ชายคนนั้น เค้าเลยกอดเอวฉันไว้แน่น
" นี่นายจะทำอะไรน่ะ !! "
" จะไปดูๆ รึจะให้อุ้มไป ^^ "
" จะบ้ารึไง!! ปล่อยนะ !! -//-. "
บ้าไปแล้วว! ทำไมขัดขืนอะไรไม่ได้เลยล่ะ แล้วหน้าฉันกลับร้อนไปทั้วหน้าเลย นี่ฉันไม่เคยโดนผู้ชายกอดมาก่อนเลยนะ แล้วก็ไม่เคยอยู่ไกล้กลับผู้ชายนานขนาดนี้เลย
" อะไรกัน หมดความห้าวไปแล้วรึไง "
" ปล่อยฉันน!! "
" ปล่อยให้โง่น่ะสิ! มานี่! กลับบ้าน!! "
ณ บ้านรีรัน.
จนได้สิน่าาา. ในที่สุดอีตาบ้านั้นก็ลากฉันกลับมาบ้านจนได้ ไม่อยากจะคิดสภาพตอนโดนด่าเลย TOT
" คุณหนูกลับมาแล้วค้าาา !! "
เสียงแม่บ้านดังมาแต่ไกลเชียว - -.
" นี่เธอหนีไปไหนมา!! "
พอคุณพ่อได้ยินเสียงแม่บ้านตะโกนออกมา คุณพ่อก็เดินออกมาจากห้องทำงานทันที
" คือ... " จะตอบอะไรดีล่ะ โอ๊ยย! ฉันอยากจะบ้าา!! ><'
" คืออะไร! แล้วนี่เธอไปทำอะไรมา ทำไมหน้าแดงแบบนั้น "
ไม่แดงก็บ้าแล้วว! พอไม่ได้ดังใจอีตาบ้านั้นก็เอาแต่กอดฉันตลอดทางเลย อายคนอื่นเป็นบ้า!! ฮึ่ยยย!! คิดแล้วหมันใส้!!
" ปล่อยมือฉันได้แล้วมั้ง ถึงบ้านละ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก "
ฉันสะปัดมือออกจากมือของอีตาบ้านั้นกุมมือฉันมาแล้วลากกกกกก มายันนี่น่ะ!!
" ผมพากลับมาแล้วครับ ^^ " ตาบ้านั้นพูดแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก มันมีอะไรหน้ายิ้มไม่ทราบ!!
" อ้อ! ขอบใจมากนะ รู้จักกันรึยังล่ะ "
" ไม่ค่ะ แล้วก็ไม่อยากรู้จักด้วย "
ฉันแทรกขึ้น แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นอ้ะ ตอนนี้ เกลียด! ๆๆๆๆๆ เกลียดหมอนั้นที่สุดอ้ะ!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
