The Prince ลุ้นรักพิชิตใจเจ้าชายสุดหล่อ
เขียนโดย 
นางฟ้าปีกขาว
วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.53 น.
แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 09.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
16)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันรอฟังข่าวจากเจ้าชายที่บ้าน...เพราะวันนี้ เค้าจะไปเอาดาบประจำตะกูลคืน ตอนแรกฉันดื้อดึงที่
จะไปด้วย แต่เค้าบอกว่าไม่อยากให้ไปเพื่อมีอะไรอันตราย ได้แค่รอๆ
"-_- ทำไมไม่ส่งข้อความมาน่ะ" ฉันจ้องโทรศัพท์เอาเป็นเอาตาย
ตี๊ดดดด~ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์ ไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นซิน
"ว่าไงซินน้อยยยยยย" ฉันพูดด้วยเสียงร่าเริง
(ออกมาเที่ยวด้วยกันได้ไหม) =^= ร้อยวันพันปีไม่เคยชวนไปไหน
"อ่อๆ ได้ ที่ไหนล่ะ"
(ห้าง A เจอกัน 11โมง น่ะ) ซินวางสาย อื้มมม....ซินมีอะไรหรือเปล่าน้ะ
11:00 นาฬิกา
ฉันรีบเดินไปหาซินที่ร้านอาหารที่นัดกันไว้ เห็นเจ้าตัวทำหน้าเศร้าแล้วรู้สึกใจไม่ดีเลยแหะT^T
"^^ มาแล้วหรอ" ซินยิ้ม
"มีอะไรหรือเปล่า ซิน" ฉันหุบยิ้มลง ซินเองก็ด้วยสีหน้าดูไม่ร่าเริงเลย
"ฉันจะย้ายไปอยู่ที่เยอรมันกับครอบครัวหน่ะ เห็นว่าจะย้ายถาวร" ฉันตกใจ อะไรเพื่อนที่ฉันสนิทสุด
กำลังไปจากฉันงั้นหรอ
"ซิน พูดจริงหรอ" ซินร้องไห้แล้วกุมมือฉันไว้
"อื้ม ไม่อยากไปเลย ฮึกก... " ฉันกอดซินอย่างอ่อนโยน แน่นอนความเป็นเพื่อนของเราจะยังอยู่
"งั้นก็ติดต่อมาบ่อยๆและถ้าว่างก็มาหาฉันด้วยน่ะ ^^" ฉันยิ้มหวานให้
"อื้มมมม^^ งั้นฉันต้องไปแลวหล่ะ มาลาเฉยๆหวังว่าจะได้เจอกันน่ะ" ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน รู้สึกใจหาย
ไปเลยแหะ เพือนคนสำคัญไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วT^T แล้วใครจะอยู่ข้างๆฉันล่ะ
ตี๊ดดดด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เบอร์ใครไม่คุ้นเลยแหะ
"สวัสดีค้าา"
(ผม เอลฟ์ น่ะครับ ตอนนี้เจ้าชายอยู่ที่โรงพยาบาลHช่วยมาหาหน่อยได้ไหมครับ)
"เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ!" ฉันเริ่มใจคอไม่ดี
(เจ้าชายถูกจิโร่แทงด้วยดาบอาการสาหัส ช่วยรีบมาด้วยน่ะครับ) ฉันรีบวิ่งไปเรียกเท็กซี่
ขอร้องล่ะ อย่าเป็นอะไรเลยน่ะ ฉันไม่เหลือใครแล้วนอกจากนาย!
โรงพยาบาลH
ฉันรีบไปที่ห้องของเค้าทันที ซึ่งเอลฟ์ค่อยยืนดูอาการไม่ให้คาดสายตา ฉันรีบเดินไปจับมอเค้า
"ตื่นสิ!" ฉันพยายามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เห็นเค้านอนแบบนี้ไม่ดีเลย
"หมอบอกว่า ปลอดภัยครับ แต่ถ้ามีอาการแทรกขึ้นมาอาจทำให้ทรุดได้" น้ำตาของฉันไหลออกมา
ไม่หยุด กลัว กลัว จนบอกไม่ถูก มือของฉันสั่นตลอด
"น...นาย จะทิ้งฉันไปหรอ ฮึกก" ฉันกุมมือเค้า ฉันจะเฝ้านายเอง ฉันบอกให้เอลฟ์ไปพักผ่อนเดี่ยวฉัน
จะเฝ้าเค้าให้เอง
"รู้ไหม ฉันน่ะ เจอนายตอนแรกเกียดนายมากเลยล่ะ แต่อยู่ดีๆก็รักนายสะงั้น" ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
ตอนนี้ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ยังไม่รู้สึกตัวเลย เห็นบอกเสียเลือดมาก
"ฉันรักนายน่ะ" ฉันก้มหน้าไปจูบหน้าผากเค้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะนั่งอยู่ข้างๆเค้าตลอดจนเผลอหลับ
ไปในที่สุด
"ยูริ" ฉันงัวเงียก่อนจะตื่นอย่างเต็มตา แล้วพบว่า.....เจ้าชายฝื้นแล้ววว กรี๊สสสสส><
"อ๊ะ... รู้สึกตัวแล้วหรอ" เค้ายิ้มแล้วลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
"เมื่อกี้น้ะ เห็นเธอนอนอยู่^^ " -///- แทนที่ฉันจะตื่นก่อนเค้าไหนเค้ารู้สึกตัวก่อนเล่าาาา!
"จิโร่ล่ะ" เจ้าหุบยิ้มลง
"ส่งให้เอลฟ์จัดการเรื่องคดีล่ะ ฉันผ่อนโทษจากประหารชีวิตให้ติดคุก30 ปี " ฉันนิ่งอึ้ง
"30 ปีเลยหรอ" แอบสงสารจิโร่แหะ ตลอดมาเค้าเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน ค่อยดูแลปกป้องฉันมาตลอด
แอบใจหายบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่เค้าทำก็ดูใจร้ายไม่น้อย
"อื้ม คิดว่าเป็นกรรมที่จิโร่ก่อไว้ " ฉันพยักหน้า
"นายไม่เป็นไรฉันก็สบายใจล่ะ"
"ขอบคุณทุกอย่างน่ะ ยูริ " เค้าดึงฉันเข้าไปกอด ฉันไมกล้ากอดเค้าแน่นเพราะกลัวเค้าเจ็บแผล
"ขอบคุณนายด้วย เจ้าชาย" เค้าค่อยโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากฉันอย่างอ่อนโยน การจูบครั้งนี้
เป็นการแทนความรู้สึกเป็นห่วง ความรู้สึกที่แสบอุ่น
"ฉันรักเธอน่ะ"
"ฉันก็รักนาย" ฉันเป็นฝ่ายจูบเค้าก่อน ความรู้สึกฉันกับเค้าไม่ใช่จากร้อยเป็นศูนย์ แต่จากศูนย์ไปร้อย
ต่างหากล่ะ ความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความรักไม่ได้มีแค่สุขเท่านั้นแต่มีทุกข์ปนอยู่ด้วย ถ้าเราผ่าน
ความทุกข์นั้นมาได้ เราก็เจอแต่ความสุข
I LOVE YOU MY PRINCE <3
End
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
