คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...

ณ.ตลาด

ในที่สุดฉันก็เดินมากับอีตาบ้านี่เฮ้ยทำไมเวลามันเดินช้าอย่างนี้นะอยู่ตลาด20นาทีเหมือน4ชม.ถ้าเป็นเเต่ก่อนการเดินตลาดคือความสุขของฉันน่าเสียดายตอนนี้ไม่โดยเฉพาะเดินกับตานี่เดี๋ยวต้องหยุดถ่ายรูปให้คนนั้นทีคนโน้นทีเเหงละ หล่อ รวย สามีที่บ้านของพวกนางคงเทียบไม่ติดสินะเเต่หลายๆคนเเอบเเซวฉันกับอีตาขี้เก๊กว่า

"เขาสองคนคงเป็นเเฟนกันนะเธอน่าอิจฉา"

"ดูสินั่นมันลีกึลยอลรวยมากเลยนะเธอเเต่มีเเฟนเเล้วเสียดาย"

"คนอะไรหน้าตาดีนิสัยน่ารักเเต่มีเเฟนเเล้วอะเซง"

โอเคๆคำเเซวอื่นๆรับไม่ได้ตรงคำว่าเป็นเเฟนกันเเต่คำเเซวสุดท้ายนี่สิหล่อใช่โอเคยอมรับเเต่นิสัยน่ารักรับไม่ได้น่ารักตรงไหนถ้าพวกหล่อนเห็นตอนอีตาบ้านี่ด่าฉันฉอดๆฉอดๆเเล้วสั่งให้ฉันทำงานงกๆงกๆเนี่ยน่ารักตายละเเต่เเล้วฉันก็รอดพ้นจากไอตลาดมหาประลัยชิอีตานี่ซื้อของอย่างกับจะล้างผลาญตลาดกินไปได้ถึงเดือนหน้า(เวอร์ละ)หลังจากกินข้าวอาบนำ้ฉันก็พึ่งรู้ว่าบ้านฉันมีที่นอนเเค่เตียงเดียวเเล้วอีตาบ้านี่จะนอนตรงไหนเนี่ยเเละสงครามนำ้ลาย(2)จึงเริ่มขึ้น(อีกครั้ง)

"เอ่อนายลี"

"อะไร"

"คือว่า"

"รีบๆพูดสิฉันจะนอน"

"นั่นเเหละปัญหา"

"ปัญหา?อะไร"

"คือบ้านหลังนี้มีที่นอนเเค่เตียงเดียวน้าาา"

"ไม่ใช่ปัญหาเตียงเดียวนอน2คนจบ"

"!!!"