ปมลิขิตรัก

 1/1

          ฝุ่นควันของท่อไอเสียฟุ้งกระจายทั่วทุกหนแห่งบนถนนในย่านใจกลางเมือง บรรเลงด้วยเสียงแตรรถดังแข่งกันระงมบนถนนสายหลักของ ‘กรุงบราซิเลีย’ ยานพาหนะสี่ล้อและสองล้อหลากหลายยี่ห้อรอคอยสัญญาณแห่งการปลดปล่อย อากาศร้อนอบอ้าวในเวลาเที่ยงตรงบวกกับการจราจรแน่นหนาทำให้รถสามารถขยับได้เพียงทีละคืบนั้นสร้างความหงุดหงิดให้แก่ผู้ใช้รถใช้ถนนไม่น้อย

                มือบอบางขาวเนียนทำหน้าที่แทนพัดชั่วคราวโบกสะบัดไปมาเพื่อบรรเทาความร้อนและปาดเช็ดหยดเหงื่อที่ชุ่มชื่นบนใบหน้าไปพร้อมกัน ส่วนมืออีกข้างที่ยังว่างเกาะยึดกับห่วงที่ห้อยลงมาจากเพดานของรถเมล์เนื่องจากเก้าอี้ทั้งหมดเต็มและความแออัดรอบกายทำให้เธอแทบกลายเป็นกล้วยทับ

                 ‘ถ้าป๊าไม่ทำแบบนั้นสาไม่ทำแบบนี้หรอกค่ะ ขอโทษนะคะ’ ใบหน้ารูปไข่สลดลงอย่างสำนึกผิดเมื่อคิดถึงสาเหตุของการมาที่นี้ เธอนึกคิดอย่างเศร้าใจในความหวังดีของพ่อต้องทำให้เธอกลายเป็นลูกอกตัญญู เธอยอมทำตามทุกสิ่งอย่างที่ป๊าร้องขอแต่ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่สามารถยอมได้จริงๆ

          ในตอนนั้นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเดินขึ้นมาบนรถโดยสารประจำทางเพื่อโดยสารไปยังจุดมุ่งหมายพร้อมทั้งหวังหลบไอร้อนแสงแดดแรงกล้าจากข้างนอก ดวงตาคมหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่นั่งแต่ไม่มีเก้าอี้ว่างเขาจึงเดินไปที่ห่วงเพื่อหวังยึดเกาะ

เอี๊ยด...ดด

          ชายหนุ่มขึ้นรถได้ไม่ถึงนาทีรถโดยสารประจำทางที่ตนโดยสารติดสัญญาณไฟจราจรเคลื่อนตัวออกได้เพียงคืบแล้วเบรกอย่างรวดเร็วเพราะเกรงจะชนคันข้างหน้า ส่งผลให้ร่างสูงใหญ่เสียการทรงตัวเซเข้าหาร่างบางของหญิงสาวที่ยืนข้างหน้า

          “แก! แกจับก้นฉัน” ญาณิศาตะหวาดใส่หน้าชายหนุ่มนิรนามในชุดเสื้อยืดสีน้ำเงินกับกางเกงยืนสีซีดขาดแหว่งเป็นช่วงพร้อมยกมือขึ้นชี้หน้าคนลวนลาม ใบหน้าสวยหยักงอมาถึงบราซิลได้หนึ่งวันโดนทักทายเสียแล้ว

          ผู้โดยสารทั้งคันรถหันมาสนใจจุดเกิดเหตุกันเป็นตาเดียวและยังมองไปที่คนถูกชี้หน้าเหมือนกับจะพูดว่าไอ้โรคจิตแต่ทุกคนได้แค่มองไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว คนก่อเหตุลวนลามยังทำหน้านิ่งจนคนถูกลวนลามโกรธจัดเมื่อเจอปฏิกิริยาเหมือนทองไม่รู้ร้อนของอีกฝ่าย

          เอี๊ยด...ดด

          รถเมล์เจ้ากรรมคันเดิมยังคงเคลื่อนที่เช่นเคยร่างสูงโผเข้าหาร่างเล็กตามจังหวะการเบรกของรถ จมูกโด่งเฉียดแก้มใสเพียงแค่เซนติเมตรมือใหญ่เผลอปล่อยจากห่วง

          “ไอ้บ้า! แกจับหน้าอกฉัน ผัวะ!” ดวงกลมตาโตเบิกกว้างพร้อมฟาดกำปั้นน้อยบนแก้มหยาบของไอ้โรคจิตเต็มแรง พวงแก้มใสสองข้างแดงจัดเพราะความโกรธ ส่วนอีกฝ่ายที่ถูกหมัดยังคงมีปฏิกิริยาเช่นเดิมมีเพียงแววตาแข็งกร้าวเท่านั้นที่ส่งมา แต่คนโกรธจัดไม่สนใจแววตานั้น

สงครามประสาทเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ระหว่างชายหนุ่มแปลกหน้าชาวบราซิลใบหน้าของเขาเปื้อนหวดเคราและสาวน้อยนักท่องเที่ยวชาวไทยเชื้อสายจีนกำลังยืนส่งสายตาดุดันให้กับชายแปลกหน้า

          “อย่างคุณน่ะมีให้จับเหรอ” หนุ่มนิรนามสำรวจร่างตรงหน้าอย่างพิจารณาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เอ๊ะ นี้คุณยืนหันหน้าเหรอ” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มบาง สายตายังสำรวจและจินตนาการสัดส่วนใต้ร่มผ้า

          “ไอ้บ้า ปากเสีย” ญาณิศาดึงกระเป๋าเป้ข้างหลังมาไว้ข้างหน้าเพราะสายตาโลมเลียไม่น่าไว้ใจของอีกฝ่าย

          “เรื่องที่คุณต่อยผมเมื่อกี้ผมไม่เอาเรื่องก็แล้วกัน คุณเป็นนักท่องเที่ยวควรท่องเที่ยวอย่างสนุกและสบายใจ” เขายิ้มกริ่ม

           “ทุเลศ! แกเป็นคนลวนลามฉันยังมีหน้ามาพูดแบนี้อีกเหรอ” นักท่องเที่ยวสาวจ้องใบหน้าเปื้อนหนวดอย่างเดือดจัด เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายพูดจาไร้มารยาทยังคงมีในโลก

          “แค่อุบัติเหตุอย่าจริงจังนักสิ” เขายักไหล่ข้างเดียวอย่างไม่ยี่หระพร้อมกระชับเป้สะพายหลัง

          “พูดได้สิแกไม่ใช้คนเสียหาย” เรียวปากสวยเหยียดยิ้ม “ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก”

          “ขอให้โชคดี” ชายหนุ่มนิรนามก้าวเดินลงจากรถเมื่อถึงที่หมายทิ้งให้นักท่องเที่ยวสาวยืนอ้าปากหวองงเป็นไก่ตาแตก

 

          [สถานีตำรวจ]

          “ฉันขอแจ้งความค่ะ” ญาณิศาพุ่งพรวดเข้ามาในสถานีร้องทุกข์ของประชาชน

          “เชิญครับคุณผู้หญิง” นายตำรวจหนุ่มพูด

          “ฉันโดนโจรโรคจิตลวนลามค่ะ”

          นายตำรวจพยักหน้าพร้อมยิ้มรับ “ผู้ต้องหาละครับอยู่ไหนพามาด้วยหรือเปล่า คุณมีพยานไหมครับ”

          “เอ่อ...” หญิงสาวครุ่นคิด “มันหนีไปแล้วส่วนพยาน...” พยานคือผู้โดยสารทั้งคันรถแล้ว   เธอจะพามาจากไหนละ “ไม่มีพยานค่ะ” นักท่องเที่ยวสาวทำหน้าเจื่อนพร้อมส่ายศีรษะน้อยๆ นายตำรวจถอนหายใจและยิ้มบางๆ

          เมื่อไม่มีพยานและผู้ต้องหาคุณตำรวจจึงให้ผู้เสียหายลงบันทึกประจำวันไว้เพื่อเป็นหลักฐานในการร้องทุกข์ พร้อมทั้งสอบถามรูปพรรณสัณฐานของโรคจิตตามที่ผู้เสียหายบอก

          “ถ้ามีอะไรคืบหน้าเราจะแจ้งไปอีกทีครับ”

          “ขอบคุณค่ะ” ผู้เสียหายยิ้มให้กับนายตำรวจก่อนขอตัวกลับ

          ‘ฮึ ไอ้โรคจิตแกโดนจับแน่!!’ ญาณิศาให้คำมั่นในใจ สองขาเรียวก้าวฉับๆเดินไปหารถประจำทางเพื่อโดยสารไปที่พัก

 

          เหตุการณ์เมื่อวานยังคงตามหลอกหลอนไม่จางหายทั้งที่พยายามไม่นึกถึงอีก

          ‘เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ยยัยสาถูกลวนลามแล้วยังนึกถึงอยู่ได้’ ญาณิศานึกคิดอย่างหงุดหงิดใจ และด้วยเหตุเพราะความเครียดจึงทำให้นักท่องเที่ยวสาวต้องออกมาเดินเล่นกินลมชมทัศนียภาพของเมืองที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมอันทันสมัยของอาคารบ้านเรือน

          สถานที่แรกในวันนี้คือพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ ตัวอาคารออกแบบเป็นรูปโดมขนาดใหญ่สีขาวทางเข้าออกแบบเป็นสะพานซีเมนต์ยาวสีขาว ภายในบอกเล่าเรื่องราวประวัติความเป็นมาของกรุงบราซิเลียตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและสิ่งของเครื่องใช้โบราณ

           เท้าคู่สวยหุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินยี่ห้อยอดนิยมพาเจ้าของเดินเข้ามาอีกสถานที่ต่อมานั้นคือโบสถ์คริสต์ (The Cathedral of Brasilia) ซึ่งเป็นโบสถ์ประจำเมือง ถ้าหากมองเพียงผิวเผินไม่ทราบแน่ว่านี้คือศาสนสถานเพราะการออกแบบของสถาปนิกที่ออกแบบโบสถ์แห่งนี้ให้มีลักษณะคล้ายคบเพลิงภายในตกแต่งแบบโบสถ์คริสต์ทั่วไป รอบๆภายในตกแต่งด้วยรูปมนุษย์ปั้นสีขาว บนเพดานตกแต่งด้วยโมเสกสีฟ้ากับรูปปั้นนางฟ้าที่โบยบินราวกับมีชีวิตจริง

          สถานที่ต่อมาซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโบสถ์ประจำเมืองคืออาคารรัฐสภา (The National Congress of Brazil) ถ้าหากเป็นอาคารธรรมดาญาณิศาคงไม่คิดจะมาเยี่ยมชม แต่อาคารรัฐสภาที่นี่ถูกออกแบบให้เป็นตึกคู่ขนานสูงสง่าตั้งอยู่ระหว่างโดมคว่ำและหงาย หากมองดูแล้วมีลักษณะคล้ายจานสีขาวขนาดใหญ่และญาณิศาก็ไม่ลืมที่จะบันทึกภาพนี้ไว้เป็นที่ประทับใจ

          ขณะนั้นบริเวณทางออกของตึกมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง กลุ่มคนตรงนั่นมีทั้งสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีแต่งกายด้วยชุดสูทสีสุภาพแบบสากล ญาณิศาคาดเดาว่าน่าจะเป็นผู้ที่มีตำแหน่งบริหารประเทศ ด้วยความที่เธอไม่เคยเห็นญาณิศาจึงยืนมองการให้สัมภาษณ์สดของสื่อมวลชนที่กำลังสัมภาษณ์คนกลุ่มคนตรงนั้นที่คาดว่าอายุอาจจะมากกว่าห้าสิบและภาพเบื้องหน้านั้นได้ถูกบันทึกลงในกล้องถ่ายภาพดิจิตอลส่วนตัวของเธอ  กล้องถ่ายภาพคู่กายถ่ายภาพรถหรูยี่ห้อดังที่เรียงแถวรอรับผู้มีตำแหน่งบริหารประเทศ

          ทันใดนั้นดวงตากลมโตสบเข้ากับชายร่างสูงใหญ่ผิวกร้านแดดสองคนในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ ถ้าหากเป็นคนทั่วไปเธอคงไม่ให้ความสนใจมากแต่ชายหนึ่งสองคนถือปืนยาวสีดำขลับส่วนอีกคนถือเครื่องมือสื่อสารแนบหู หลังจากชายคนหนึ่งเสร็จจากคุยธุระทางโทรศัพท์จึงสงสัญญาณให้กับชายอีกคน ตอนนั้นเองปลายอาวุธทรงกระบอกค่อยๆ ยกขึ้นเล็งไปยังกลุ่มคนดังกล่าวเบื้องหน้า

          “ระวัง!!” นักท่องเที่ยวสาวตะโกนสุดเสียงเรียกความสนใจจากทุกคนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

          ปัง!!

          กรี๊ด..ดด!

 

          “นายเรียกฉันมาเพราะเรื่องนี้” ชายหนุ่มร่างสูงทรุดร่างลงนั่งอย่างเหนื่อยใจ เรียวคิ้วเข้มขมวดแทบชนกัน

          “โธ่ นายช่วยฉันหน่อยเถอะฉันไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ” นายตำรวจหนุ่มแทบจะทรุดกายลงนั่งแทบเท้าเพื่อนหนุ่ม อดีตตำรวจที่สุดแสนใจแข็งไม่ยอมรับคำร้องขอ

          “บ้านพักพยานของตำรวจละเมื่อไหร่จะปรับปรุงเสร็จ”

          “อีกสักพักและตอนนี้กำลังหาที่ใหม่” นายตำรวจทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้ข้างกายเพื่อน

          “ทำไมต้องเป็นไร่ฉันละ” ชายหนุ่มใบหน้าเปื้อนเคราขยี้ศีรษะตัวเองจนยุ่งเหยิงไร่กาแฟแสนสงบดังสวรรค์ของเขาต้องมีเรื่องให้ปวดหัวเสียแล้ว

          “เพราะไร่นายสงบ น่าอยู่ ปลอดภัยและวันนี้เป็นวันที่นายกลับจีเรสด้วย” นายตำรวจให้เหตุผลอย่างเอาใจเพื่อน

          “เควินอย่าลืมสิว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับพ่อของนาย” นายตำรวจว่าจริงจังเพราะผู้ที่ถูกกล่าวถึงตอนนี้บาดเจ็บสาหัสและมือปืนยังลอยนวล

          “และอีกอย่างท่านสารวัตไว้ใจนาย ท่านจึงติดต่อนายให้นายช่วยดูแลพยาน” เดฟบอก ก่อนคาร์ลอสจะลาออกจากการเป็นตำรวจคาร์ลอสได้รับหน้าที่ผู้คุ้มครองพยาน พอคาร์ลอสลาออกหันไปทำไร่กาแฟอย่างเต็มตัวท่านผู้กำกับยังคิดต่อขอให้คาร์ลอสช่วยดูแลพยานอีกด้วย

          “แต่ฉันไม่ได้เป็นตำรวจแล้ว ฉันดูแลพยานไม่ได้” ชายหนุ่มพยายามหาข้อปฏิเสธ

          เดฟปล่อยลมหายใจออก “ฉันเชื่อว่านายทำได้” เดฟยกมือขึ้นแตะไหล่เพื่อนหนุ่ม “ได้โปรดเถิด คิดเสียว่าทำเพื่อพ่อของนาย” นายตำรวจหนุ่มเว้าวอน คาร์ลอสผ่อนลมหายใจยาวตามองไปทางอื่น

          “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”

           คาร์ลอสปล่อยลมหายใจออกแรง “เพศอะไรละ” เจ้าของไร่กาแฟเอ่ย นี่คือครั้งแรกในการคุ้มครองพยานหลังจากลาออกจากราชการ นายตำรวจเดฟเผยยิ้มออก

          “อยากรู้ก็ตามมาสิแต่ฉันขอบอกอย่างหนึ่งว่าเธอน่ารักมาก” นายตำรวจหนุ่มทำหน้าเคลิ้มฝัน ชายหนุ่มเจ้าของไรเคราเปื้อนใบหน้าพอจะเดาได้ว่าคือผู้หญิงแต่เป็นหญิงจริงหรือปลอมต้องเห็นตัวจริง

          นายตำรวจหนุ่มเดินนำเพื่อนเข้ามาในห้องห้องหนึ่งเมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นร่างหนึ่งนั่งหันหลังให้กับประตู ตรงหน้าของชายหนุ่มทั้งสองคือร่างสูงเพรียวของหญิงสาวคนหนึ่งเจ้าเรือนผมดัดลอนสีช็อกโกแลตยาวถึงกลางหลังดึงดูดสายตาให้ชวนมองยิ่งนัก ยามเรือนผมต้องกับแสงไฟทำให้สีผมเปล่งประกายงดงามชวนหลงใหล

          “คุณครับผู้ที่จะทำหน้าที่คุ้มครองคุณมาแล้วครับ” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพ หญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงค่อยๆยันร่างลุกยืนก่อนจะหันมาประจันหน้ากับชายหนุ่มเบื้องหลังทั้งสองคน

 

 

 

 1/2

          “คุณครับผู้ที่จะทำหน้าที่คุ้มครองคุณมาแล้วครับ” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพ หญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงค่อยๆ ยันร่างลุกยืนก่อนจะหันมาประจันหน้ากับชายหนุ่มเบื้องหลังทั้งสองคน

          ร่างบางในชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงยีนหันมาประจันหน้ากับสองหนุ่ม ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนปกปิดด้วยกรอบแว่นกันแดดสีชาดวงตากลมโตใต้กรอบแว่นหนามองผ่านเลนส์สีชา เธอทราบว่าร่างของชายคนหนึ่งคือนายตำรวจที่เธอเพิ่งพบเมื่อสักพักก่อนหน้านี้และร่างสูงอีกร่างคือผู้ที่จะคุ้มครองเธอ คันแว่นถูกดึงออกช้าๆ เพื่อต้องการมองชายหนุ่มคนใหม่ให้ชัดเจนมากขึ้น

          ‘ไม่จริง ฉันตาฝาดใช่มั้ย!’ พยานสาวสะบัดศีรษะขับไล่ภาพเบื้องหน้าที่อยู่ในสายตาแต่พอตั้งใจมองอีกครั้งภาพนั้นยังคงเหมือนเดิมและชัดเจน

          ‘นี้มันอะไรกันวะเนี่ย’ ผู้คุ้มครองพยานถอนหายใจหนักหน่วงจนเพื่อนตกใจ นายตำรวจหนุ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาของคนทั้งสอง

          “เอ่อ คุณญาณิศาครับนี้คือคุณคาร์ลอส มาร์วิลสัน เขาจะเป็นผู้คุ้มครองคุณครับ เควินนั้นคือคุณญาณิศา พิพัฒนาเมธี พยานปากสำคัญในคดีที่นายจะต้องเป็นผู้คุ้มครอง” นายตำรวจหนุ่มแนะนำให้ต่างคนได้รูจักกันเสร็จจึงยิ้มให้ทั้งสองคนเพื่อเป็นการผ่อนคลายความตึงเครียดซึ่งในขณะนี้พยานสาวและผู้คุ้มครองพยานไม่มีการทักทายซึ่งกันและกัน

          “คุณตำรวจคะฉันขอแจ้งความนายคนนี้แหละที่เป็นคนลวนลามฉันเมื่อวาน”

          เหตุการณ์กลับตาลาปัดเมื่อพยานสาวขอแจ้งความจับผู้คุ้มครอง นายตำรวจหนุ่มจึงนึกได้ว่าเธอเคยมาแจ้งความเมื่อวานแต่ไม่สามารถจับคนร้ายได้และให้เธอลงบันทึกประจำวัน มาวันนี้โจรโรคจิตเปลี่ยนสถานะเป็นผู้คุ้มครองพยานเสียแล้ว คนถูกข้อหาโจรโรคจิตยืนนิ่งเหมือนต้นไม้ใหญ่ไม่สนใจสภาพแวดล้อม วันนี้เป็นวันดวงซวยแห่งชาติของคาร์ลอสหรือเปล่า

          “เดฟ ฉันก็ขอแจ้งความข้อหาถูกทำร้ายร่างกาย” ชายหนุ่มเจ้าของนามคาร์ลอส มาร์วิลสันแจ้งหน้าตายดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองหญิงสาว นายตำรวจชื่อเดฟออกอาการน้ำท่วมปากเมื่อต่างคนต่างแจ้งความใส่กัน

          “เอาอย่างนี้นะครับ คุณญาณิศาเรื่องการแจ้งความของคุณเราดำเนินการแน่นอน ส่วนนายเควินเมื่อวานนายถูกแจ้งข้อหาลวนลามเพราะฉะนั้นนายจะต้องถูกดำเนินคดีแต่จะได้ลดโทษเพราะนายเป็นผู้คุ้มครองพยานให้กับเรา” นายตำรวจเดฟพูดยืดยาวซึ่งทำให้ญาณิศาเบาใจลงบ้างแต่ถ้าไอ้โรคจิตถูกยัดเข้าตารางมันจะสะใจเธอมากกว่านี้

          “เรื่องที่ฉันลวนลามเธอมันเป็นอุบัติเหตุฉันไม่ได้ตั้งใจ” คาร์ลอสโต้กลับอย่างเชื่อมั่นในตัวเอง แต่เพื่อนตำรวจไม่ปักใจเชื่อและคิดว่านั้นคือข้อแก้ตัวของผู้ต้องหา

          “ยังไงนายต้องถูกดำเนินคดีแต่ลดจากติดคุกเป็นจ่ายค่าปรับ ส่วนคุณญาณิศาคุณทำร้ายเขายังไงครับ” หญิงสาวเสมองไปทางอื่น

          ‘ติดคุก’ คาร์ลอสได้แต่ถามตัวเองในใจ อดีตที่เลวร้ายมันยากเหลือเกินที่จะลบทิ้งต่อให้ผ่านมาแล้วเนิ่นนาน

          “ต่อยหน้ามัน” ญาณิศาตอบห้วนสั้นแล้วยังสะบัดดวงตาหวานวาวโรจน์ไปยังผู้ต้องหา ‘ชิ! แค่จ่ายค่าปรับเหรอมันน่าจับยัดตารางซะให้เข็ด’ ผู้หญิงคนเดียวในห้องได้แต่โววายในใจแต่ตาจ้องนายโรคจิตเขม็ง

          เดฟจึงได้ข้อสรุปและพาทั้งสองไปดำเนินคดีตามกฎหมาย คาร์ลอสจ่ายค่าปรับเป็นเงินจำนวนหนึ่งและญาณิศาก็ต้องจ่ายค่าปรับเช่นกัน

          “อย่าลืมพาเธอมาตามที่ตำรวจนัดด้วยนะครับ” นายตำรวจเดฟกำชับ เพื่อนหนุ่มพยักหน้าแทนคำพูด

          “คุณจะไปไหน” คาร์ลอสถามเมื่อหญิงสาวก้าวขาขึ้นรถของโรงพักซึ่งจะพาเธอไปส่งจุดหมายปลายทาง

          “กลับโรงแรมสิ” ญาณิศาตอบเสียงสะบัดก่อนกระแทกเท้าขึ้นรถตามมาด้วยเจ้าของชื่อคาร์ลอสก้าวขาขึ้นรถตาม

          “อย่าเบียดฉันเซ่” มือเรียวดันแขนของชายหนุ่มห่างออก

          “หึ คิดว่าผมอยากเบียดคุณนักหรือไง ที่นั่งมีนิดเดียวอดทนหน่อยสิ” ญาณิศาหมุนลูกกะตาสำรวจที่นักพบว่ามีนายตำรวจร่างท่วมนั่งปิดประตูอีกฝั่งทำให้ที่นั่งที่เคยกว้างแคบลงทันตา ญาณิศาเห็นดังนั้นจึงไม่ปริปากพูดสิ่งใดกลับทำได้เพียงแบะหน้าใส่คนตัวสูงจนกระทั่งถึงที่พัก

         “ไม่ต้องทำหน้าที่ผู้คุ้มครองมากนักหรอก” พอลงจากรถเธอรู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังเธอจึงหันไปแว๊ดใส่

         “คุณคิดว่าผมอยากทำนักเหรอ ผมยอมเป็นผู้คุ้มครองคุณเพราะคดีนี้มันเกี่ยวกับพ่อของผม” ชายหนุ่มมองดวงหน้าเล็กนิ่ง เขาเหนื่อยที่จะต้องดูแลคุ้มครองพยานปากสำคัญ เกลียดการตามติด เกลียดการที่ต้องคุ้มครองคนสำคัญ

         “ถึงที่พักของฉันแล้ว ฉันจะไปเก็บของส่วนนายจะไปไหนก็ไปเถอะ” เมื่อไม่มีอะไรจะพูดต่อญาณิศาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแต่ยังวางท่ามาดมั่น สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหากเป็นเธอคงจะทำเช่นนี้เหมือนกัน

          “จะให้ผมไปไหน ถึงที่พักของผมเหมือนกัน” ญาณิศาหันรีหันขวางซ้ายมือคือซุปเปอร์มาเก็ตส่วนขวามือคือสวนสาธารณะ

          “อ้อ...เหรอ ฉันคิดว่านายนอนในสวนสาธารณะ” ญาณิศาเชิดหน้ากอดอก

          “ถ้าผมนอนในสวนสาธารณะคุณคงนอนห้องน้ำสาธารณะสินะ”

ประโยคยียวนของชายหนุ่มชวนให้ระบบประสาทมันโมโห ญาณิศาอยากกดเล็บขยุ้มหน้าผู้คุ้มครองจริงๆ ผู้ชายอะไรปากร้ายเหลือทน นี้หรือคำพูดที่ใช้กับสุภาพสตรี

          “ผมให้เวลาคุณห้านาทีในการเก็บกระเป๋าถ้าภายในห้านาทีคุณยังเก็บไม่เสร็จผมทิ้งคุณแน่” เสียงเข้มว่าจริงจัง จบประโยคขาเพรียวยาวก้าวฉับๆ เข้าลิฟต์เพื่อไปยังห้องพักของตนเอง คล้อยหลังนั้นเป็นร่างเล็กที่วิ่งตาม

          “นายกะล่อนห้านาทีไม่พอหรอกยะ” เธอแย้ง ห้านาทีของเธอยังเก็บของได้เพียงครึ่งเดียวคาร์ลอสยังคงยืนฟังคนเสียงแหลมนิ่งเฉยจนกระทั่งถึงที่หมายเขาจึงก้าวขาออกจากห้องสี่เหลี่ยมโลหะตามหลังด้วยร่างระหงษ์ที่ซอยเท้าวิ่งตาม

          “ห้านาทีคือห้านาที อ้อ...ผมชื่อคาร์ลอสกรุณาเรียกให้ถูกด้วย” ชายหนุ่มกำชับเสียงเข้มก่อนเสียบคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าห้อง ญาณิศาอ้าปากจะคัดค้านแต่ช้าไปเสียแล้ว

          ‘ห้านาทีเหรอ เชอะ!’ เจ้าของใบหน้ารูปไข่เชิดใส่บานประตูห้องของผู้คุ้มครองที่ปิดสนิท แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งเมื่อเธอสังเกตเห็นและนึกเอะใจเมื่อมองบนบานประตู

          “ห้องนายนั้น9410 ห้องของฉัน 9409” มือเล็กยกป้องปาก หัวใจดวงน้อยแทบหลุดลงไปกองที่ตาตุ่ม ญาณิศาคิดว่าถ้าเธอมีแรงเท่าซุปเปอร์แมนเธออยากจะยกโรงแรมทั้งตึกคว้างออกนอกโลก นายโรคจิตอยู่ใกล้จมูกแท้ๆ แต่เธอไม่รู้ตัวเลย ‘ฮึ่ย เจ็บใจนัก!’ สาวน้อยสบถในใจก่อนสาวเท้าเข้าห้องตัวเอง

          เจ้าของห้อง410 ทิ้งร่างสูงใหญ่ลงบนโซฟากำมะหยี่สีน้ำตาล สมองขบคิดถึงพยานสาวที่เขาต้องทำหน้าที่คุ้มครอง หญิงสาวที่เขาได้พบเจอในครั้งแรกบนรถโดยสาร เธอทั้งชี้หน้าและตบเขาในที่สาธารณะ ผ่านมาอีกหนึ่งวันเขาพบเธอในฐานะพยานปากสำคัญ

          “ถึงเวลาแห่งความวุ่นวายแล้วสิ” คาร์ลอสทำใจรับชะตากรรม ชายหนุ่มหยัดร่างลุกยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

          เจ้าของห้อง409 ทิ้งร่างแบบบางลงบนเตียงกว้าง ร่างกายนอนเหยียดยาวสงบนิ่งมีแต่หัวใจและสมองเท่านั้นที่ยังทำงาน เมื่อกฎหมายลงโทษเขาไม่สาสมแก่ใจเธอจึงคิดหาทางเอาคืนด้วยตัวเอง สมองน้อยขบคิดหาวิธีหลายนาทีคำตอบเพียงหนึ่งเดียวที่ได้

          ญาณิศาทำได้เพียงมุ่ยหน้าเพราะคิดอะไรไม่ได้ แต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่งซึ่งแล่นเข้ามาในความคิดนั่นคือสถานะที่เปลี่ยนไปในขณะนี่มันกะทันจนเธอตั้งตัวไม่ทันและอีกใจหนึ่งรู้กลัวเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับสถานะที่แสนกดดันนี้บ้าง

 

          ก๊อกๆๆ... กริ๊งๆๆ...

          กำปั้นใหญ่รัวเคาะประตูห้อง409 สลับกับกดกริ่งนานเป็นนาทีแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากภายใน เสียงหน้าประตูแล่นเข้าสู้โสตประสาทของคนในห้องทำให้หญิงสาวต้องลุกออกจากเตียงด้วยความงัวเงีย

           “ทำไมเปิดประตูช้าทำอะไรอยู่” เสียงเข้มพูดห้วนจัด ดวงตาคมเฉี่ยวสองคู่สำรวจร่างบางตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

          “ฉันทำจะอะไรมันก็เรื่องของฉัน” ญาณิศาตอบเสียงสะบัดดวงตากลมโตจ้องมองผู้มาเยือนอย่างเย่อหยิ่ง

          “คุณเก็บกระเป๋าเสร็จหรือยัง” คาร์ลอสถามเสียงเรียบและแอบมองผ่านเข้าไปในห้องของเธอ ญาณิศาเงียบพร้อมนิ่งคิดเธอมองหน้าเขาสะลับกับมองเข้าไปในห้องอย่างอึกอักก่อนตอบ

 

 1/3

          “คุณเก็บกระเป๋าเสร็จหรือยัง” คาร์ลอสถามเสียงเรียบและแอบมองผ่านเข้าไปในห้องของเธอ ญาณิศาเงียบพร้อมนิ่งคิดเธอมองหน้าเขาสะลับกับมองเข้าไปในห้องอย่างอึกอักก่อนตอบ

          “ใกล้แล้ว” พยานสาวตอบเสียงห้วนจัดก่อนกลับหลังหันและปิดประตูแต่ชายหนุ่มไวกว่าเขาดันบานประตูไว้ก่อนสอดร่างเข้าไปยืนตัวตรงในห้อง409 ทำเอาเจ้าของห้องอ้าปากค้าง

          “เสียมารยาทนายถือสิทธิ์อะไรมิทราบ” สาวน้อยแหวดเสียงแหลมใส่คนตัวสูงที่กำลังหันซ้ายหันขวาสำรวจห้องจนสายตาสบกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดอ้าอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า

          “สิทธิ์ของผู้คุ้มครอง ไหนละที่บอกว่าใกล้เสร็จ” สายตาคมกริบตวัดมาหาพยานสาวที่กำลังยืนทำหน้าไม่รู้ร้อน

          “ใครบอกนายละว่าฉันใกล้เสร็จฉันใกล้เริ่มต่างหาก” ว่าจบพยานสาวสะบัดร่างไปทางตู้เสื้อผ้า เท้าเล็กไม่ทันก้าวได้ก้าวแรกมือหนาคว้าต้นแขนเล็กกระตุกนิดเดียวร่างเล็กเซถลาชนกับแผงอกกว้าง จนญาณิศาต้องยกมือขึ้นลูบหน้าผากปอยๆ

          “ปล่อย ฉันเจ็บ!” เธอตวาดใส่เพราะฝ่ามือหนาบีบรัดต้นแขนเธอจนปวดระบม ญาณิศาพยายามแกะฝ่ามือเหนียวหนึบออกเท่าไหร่เขายิ่งบีบแรงขึ้นเท่าตัว ดวงตาคมกริบจับจ้องดวงหน้าหวานแข็งกร้าวจนคนถูกจ้องตัวสั่นน้อยๆ

          “ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณอยู่ในฐานะใดกรุณาทำตามคำสั่งเสียด้วย” เสียงแข็งกร้าวว่าจบผลักร่างบางลงบนเตียงกว้างตามมาด้วยร่างหนาของผู้คุ้มครองขึ้นมาทาบทับ ญาณิศาเริ่มไม่ไว้วางใจกับอาการของผู้คุ้มครอง ในตาสีน้ำตาลสั่นระริก หญิงสาวเตรียมตัวตั้งหลักถอยหนีแต่มือคู่เล็กถูกรวบด้วยมือใหญ่ข้างเดียวไว้เหนือศีรษะ

          “ถ้าไม่ทำตามอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะสาวน้อย” ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาใกล้ใบหน้าหวานเรื่อยๆ ญาณิศาหลับตาปี๋สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นรดรินข้างแก้มที่ใกล้เข้ามาจนเกือบสัมผัสผิว ทันใดนั้นชายหนุ่มถอนใบหน้าออกเพราะสิ่งหนึ่งในใจร้องเตือน ภาพอดีตที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนผิดไปเพียงข้ามคืน

          “รีบเก็บของซะผมต้องไปโรงพยาบาลต่อ” เขาปรับสีหน้าให้เรียบขรึมและหันหน้าไปอีกทาง หญิงสาวงวยงงกับอาการที่เขาเป็น อะไรของเขาเดี๋ยวดุเดี๋ยวเงียบ

          “ยังไม่รีบไปอีกหรือจะรอให้ผมช่วยเก็บ” ร่างสูงกระเถิบเข้าใกล้คนตัวเล็กที่กำลังปั้นหน้างงกับอะไรบางอย่างแต่แล้วญาณิศาต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนเมื่อร่างสูงที่กระเถิบเข้าใกล้ เธอแลบลิ้นใส่เขาทีหนึ่งก่อนจะวิ่งไปเก็บของ

          อากับกิริยาที่ของเธอนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแปลกไป ‘มันคือความรู้สึกอะไร มันมาจากไหน’ นั้นคือคำถามที่คาร์ลอสคิดในใจแต่ยังหาคำตอบไม่ได้ เขาต้องรีบปัดมันทิ้งเพราะกลัวความใจอ่อนและหวั่นไหวของตัวเองจะครอบงำทำให้หลงผิด

          ชายหนุ่มมองเจ้าของแผ่นหลังเล็ก คาร์ลอสคอยเฝ้าสังเกตว่าเธอแอบอู้หรือไม่ พร้อมกันนั้นพิจารณารูปร่างสมส่วนของหญิงสาววัยประมาณยี่สิบสี่ ส่วนเว้าส่วนโค้งที่แอบซ้อนอยู่ใต้ร่มผ้าของเสื้อยืดคอวีสีชมพู ยามเธอเขย่งเท้าขึ้นหยิบเสื้อผ้าในตู้ชายเสื้อข้างหลังโผล่พ้นขอบกางเกงยีนรัดรูปขับให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเอวเล็กคอดทางด้านหลังได้อย่างชัดเจน ผิวขาวเนียนดุจน้ำนมทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างห้ามไม่ได้ ผิวสีน้ำนมตรงหน้าสามารถตรึงสายเขาให้อยู่แต่พิกัดเดิมนานเท่าไหร่มิอาจทราบได้ และสะโพกกลมกลึงได้สัดส่วนภายใต้กางเกงยืนรัดรูปสีเข้มเคลื่อนไหวไปมาตามจังหวะการเดินดูดีไม่น้อยเช่นกัน

          “มองอะไร” เจ้าของเรือนร่างที่คาร์ลอสแอบสำรวจแผดเสียงแหลมใส่เมื่อหันกลับหลังหันจากเก็บของเสร็จพบว่าเขามองเธออย่างไม่วางตา เสียงแหลมทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ คาร์ลอสแสร้งมองไปทางอื่นทำไม่รู้ไม้ชี้

          “อย่างคุณน่ะมีอะไรให้มองด้วยเหรอ” ชายหนุ่มว่าอย่างไม่แยแสเท่าไหร่ทั้งที่เมื่อครู่น้ำมันแทบไหลจากตาทั้งสองข้าง คนฟังถลึงตาโตใส่

          “แบนๆ ทื่อๆอย่างคุณคงจะเป็น...” คาร์ลอสเว้นระยะดวงตาสำรวจร่างงามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “ผู้ชายแปลงเพศสินะ ไม่น่าละท่าทางดูถึงเก่งก้าง ถึกๆ” คาร์ลอสว่ายิ้มเยาะ เขาพยายามขับไล่อารมณ์บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆ ในสมอง ญาณิศาหายใจเข้าเต็มปอด สองมือน้อยอยากประเคนหมัดใส่ใบหน้าคมเข้มอีกสักครั้งให้หายแค้น

          ‘ฮึ ฉันน่ะซ่อนรูปนะยะ’ เธอขบกรามพูดในใจ เรียวปากโค้งได้รูปเหมือนคันสรบิดขึ้นเล็กน้อย “ไอ้โรคจิต” ว่าจบเท้าคู่สวยที่หุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบเดินกระแทกพื้นปึงปังออกนอกห้องทันทีโดยไม่หันกลับไปมองคนข้างใน

          คาร์ลอสชายหนุ่มเจ้าของไร้กาแฟใหญ่ติดอันดับต้นๆของประเทศต้องคุมคนงานในไร้กว่าร้อยชีวิต ควบคุมธุรกิจการผลิตและส่งออกกาแฟทั้งในประเทศและต่างประเทศทั้งหมด ไม่มีใครคนไหนในความควบคุมกล้าพูดล้อเล่นกับคนเอาจริงเอาจังทุกเรื่องอย่างเขา คาร์ลอสแค่ปรายดวงตาคมกริบมนุษย์ในความควบคุมทั้งหมดถึงกับเสียวไปถึงกระดูกสันหลังชั้นใน แต่กับหญิงสาวคนนี้เธอไม่สะทกสะท้าน

          ทันทีคาร์ลอสและญาณิศาเช็คเอาท์จากโรงแรมจึงมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาทที่พ่อของคาร์ลอสเข้าพักรักษาตัวหลังจากเหตุการณ์ถูกลอบยิงเมื่อช่วงเที่ยง

          เดวิด มาร์วิลสันวัยหกสิบตอนต้นมีชีวิตอยู่ในวงการการเมืองมากกว่าสามสิบปี ชายผู้มีอุดมการณ์ในการมุ่งมั่นสงเสริมอุตสาหกรรมการผลิตกาแฟ มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์ เขาได้เข้าไปขัดขวางการโกงราคากาแฟจากพ่อค้าคนกลางรายใหญ่รายหนึ่งที่กดราคาลงต่ำจนผู้ขายส่วนใหญ่ต้องออกมาประท้วงและหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ชีวิตของเขาต้องถูกปองร้ายมาโดยตลอด

          คาร์ลอสตัดสินใจนำตัวบิดาไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลในจีเรส อย่างน้อยเขาก็อุ่นใจที่ท่านได้อยู่ใกล้หูใกล้ตา เสร็จจากทำเรื่องขอย้ายตัวผู้ป่วยผู้คุ้มครองหนุ่มและพยานสาวเดินทางไปยังจีเรส

 

          ด้ามของอาวุธสังหารถูกฟาดเข้าที่ขมับของร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำแดดจนเซล้มลงไปนอนกองกับพื้นอย่างหมดท่า

          “ทำงานประสาอะไรวะของง่ายๆ แค่นี้ยังพลาด” เสียงทรงอำนาจและพลังตะหวาดใส่มือปืนรับจ้างที่กำลังยันร่างลุกขึ้นนั่งมือข้างหนึ่งจับศีรษะข้างที่รู้สึกเจ็บแปลบและมีของเหลวสีแดงสดไหลซึม

          “นายครับมันเกือบสำเร็จแล้วนะครับแต่ไม่รู้มีผู้หญิงมาจากไหนมาขัดจังหวะ” มือปืนรับจ้างเอ่ยกับ ‘เจ้านายใหญ่’ ในตอนนั้นขณะที่มือปืนหนึ่งในสองกำลังยกปากกระบอกอาวุธขึ้นเล็งก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นรบกวนสมาธิจนทำให้พลาดเป้าและพวกเขาพยายามยิงหญิงสาวแต่ถูกหน่วยรักษาความปลอดภัยไล่ล่า เจ้านายใหญ่ฟาดหมัดเข้าใบหน้าคล้ำกร้านแดดหนักหน่วง

          “เพื่อนแกอีกคนอยู่ไหน”

          “มันหนีไปแล้วครับนายมันกลัวนายจะฆ่าก็เลยหนี”

          “แกไม่กลัวฉันฆ่าเหรอ” ชายหนุ่มหยักยิ้มข้างเดียว

          “กลัวแต่ผมอยากได้เงินผมจะมาขอเงินครึ่งหนึ่งจากค่าจ้าง”

          “ทำงานไม่สำเร็จแต่อยากได้เงินครึ่งหนึ่งเหรอ...ครึ่งเดียวจะพอยาไส้อะไรฉันให้หมดเลยดีมั้ย”

          มือปืนหนุ่มยิ้มเหยเกพร้อมพยักหน้าแม้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของเจ้านายซึ่งต่างผู้จ้างวานคนอื่นแต่เขาไม่คิดใส่ใจเพราะตอนนี้มีเงินอย่างเดียวที่อยู่ในความคิด ทันใดนั่นซองสีน้ำตาลถูกโยนมาหล่นตรงหน้า เขารีบคว้ามันมาและบอกขอบคุณอย่างเร่งร้อน ร่างสูงวิ่งพ้นบานประตูไปได้ไม่ไกลก็ล้มฟุบนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

          “ทำความสะอาดซะ” เสียงเจ้านายใหญ่ออกคำสั่ง ทันใดนั่นลูกสมุนของเขาก็จัดการพาร่างไร้วิญญาณไปจัดการอย่างที่เคยทำ

           “นายใหญ่จะทำยังไงต่อครับ” อาซิสสมุนมือขวาหนุ่มมองร่างไร้วิญญาณก่อนถาม

           “ไอ้หมอนั้นบอกว่าคนเห็นเหตุการณ์เป็นผู้หญิงฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นพยาน บางทีฉันอาจมีโอกาสได้เห็นหน้าเธอ” เจ้านายใหญ่ยิ้มกรุ่มกริ่ม ลูกน้องมือขวารู้ดีว่าเจ้านายใหญ่กำลังคิดอะไร

            “ตามหามือปืนอีกคนให้พบก่อนตำรวจและนายไปสืบให้ฉันว่าพยานเป็นใคร” ลูกน้องหนุ่มผู้ซึ่งเป็นมือขวาของนายให้ยิ้มและโค้งรับคำสั่งก่อนเดินออกไป

 

          นกเหล็กยักษ์ลำใหญ่บรรทุกผู้โดยสารเต็มลำลงจอดสู่ท่าอากาศยานท้องถิ่นของจีเรสทันใดผู้โดยสารต่างทยอยออกจากเครื่อง คาร์ลอสและญาณิศาหนึ่งในผู้โดยสารในเที่ยวบินนี้ก็เช่นกัน ขาเพรียวยาวใต้กางเกงยีนส์พอดีตัวก้าวยาวๆไปทางชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนโบกมือหยอยๆ และเขาไม่คิดสนใจหญิงสาวข้างหลังที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตาม

ตุ้บ!

          “นี่นายถ้าหยุดเดินก็บอกกันบ้างสิ” เสียงหวานแผดใส่คนตรงหน้า มือขาวเนียนยกขึ้นลูบหน้าผากปอยๆ ก่อนจะส่งสายตาเขียวปัดแต่ต้องหยุดลงเพราะคนตรงหน้าไม่ใช้ผู้คุ้มครอง

รูปหน้าสามเหลี่ยมภายใต้กลุ่มผมสีดำสนิทตัดเป็นทรงทันสมัย นัยน์ตาสีเดียวกับสีผมแลดูเข้มแต่อ่อนโยน จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากบางได้รูป ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันหนอ

          “ขอโทษค่ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ขอลุกแก่โทษใบหน้าเล็กก้มงุดหนี ชายหนุ่มแปลกหน้ายิ้มจางๆ กับอากัปกิริยาของหญิงสาวหน้าหวานผิวพรรณขาวเนียนประดุจน้ำนม

          “ไม่เป็นไรครับว่าแต่คุณจะรีบไปไหน” ชายหนุ่มถามเธอเป็นภาษาอังกฤษเพราะเดาว่าเธอน่าจะเป็นชาวต่างชาติเพราะสีผิวโดดเด่นกว่าคนท้องถิ่นและเค้าโครงใบหน้าที่เป็นไปไม่ได้ว่าจะเป็นชาวอเมริกาใต้ ญาณิศาเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปทางที่ผู้คุ้มตรองหนุ่มเดินหายไป เรียวปากบางสีกุหลาบบิดขึ้นอย่างเจ็บใจ

         “รีบวิ่งตามคนบ้าน่ะสิคะ ” ญาณิศายกแขนขึ้นกอดอกเรียวปากได้รูปยังคงหยักงอ ชายหนุ่มแปลกหน้าอมยิ้มกับความน่ารักของสาวแปลกหน้า

         คนบ้าเนี่ยใครครับ” เขาถามอย่างใคร่รู้และอีกอย่างคืออยากชวนเธอคุย

         “ไอ้คนบ้าลามกไอ้คนหน้าเดียว” สาวชาวต่างชาติตอบทั้งยังกอดอก หายใจฟึดฟัด

          ‘เธอเป็นใครกันนะ’ เขาคิดในใจ “คุณกำลังจะไปไหน” เขาถามอย่างเป็นมิตรกับสาวชาวต่างชาติพร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้เธอ รอยยิ้มที่เหมือนกับเชื่อติดต่อที่ใครได้รับแล้วต้องเป็นตามความมากน้อยของเชื้อ

 

 

**************************************************

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการผู้เขียน เพื่อทำความฝันของ นัก(อยาก)เขียน

ให้สำเร็จ ด้วยการลงมือเขียน เขียนแล้วอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆ นักอ่าน

เพื่อสร้างความสนุก ความบันเทิงให้กับนักอ่านที่น่ารักทุกคน

ทั้งนี้...มิได้มีเจตนาพาดพิงผู้ใดโดยมิได้ตั้งใจ ตัวละครมิได้มีตัวตนอยู่จริงๆ

และบุคคลในภาพก็มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานเขียนชิ้นนี้

หากชื่อตัวละครชื่อพ้องกับชื่อผู้ใด ทางผู้เขียนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

 

ขอขอบพระคุณในการติดตาม ^^