เพียง เพราะ รัก

" พ่อคะ มีนอาบน้ำเสร็จแล้วคะ ไปกันดีกว่านะคะ " รวิกานต์บอกทุกคน เมื่อตนทำภารกิจเสร็จแล้ว ผู้เป็นพ่อจึงสตาร์ทรถขับออกจากบ้านมุ่งหน้าไปไร่ เวทย์วิชา  รวิกานต์ ซึ่งรู้สึก สังหรณ์ใจไม่ดี จนพี่สาวเอ่ยถามขึ้น

" มีนเป็นไรหรือเปล่า เราน่ะทำหน้าซีดเชียว " รินรดาปัดปอยผมของรวิกานต์ แล้วเอามืออังหน้าผากน้องสาว

" ตัวก็ไม่ร้อนนิ " รินรดาบ่นน้องสาวตนเอง  ไม่นานเกินรอก็ถึงไร่ เวทย์วิชา เมื่อผู้เป็นเจ้าบ้านได้ยินเสียงรถใครคนหนึ่งรีบเดินลงมาต้อนรับรับแขก อย่างเป็นมิตร

" สวัสดี อาเดชสิลูก " ผู้เป็นพ่อบอกลูกสาวทั้งสอง ทั้งสองยกมือไหว้ตามคำบอกของพ่อ

"  อืม..เหลือแค่น้องเล็กสุดของบ้านที่วันนี้ไปเรียน "

" ไม่เป็นไรครับ ผมจะอยู่ที่จนถึงเย็น หรือไม่ก็นอนค้างคืนเลยครับ "

" เข้าไปนั่งข้างในก่อน สักพักถ้า ลูกชายผมว่าง อาจจะพาไปเดินรอบไร่และสวน " ผู้เป็นเจ้าบ้านเชิญไปห้องรับแขก ส่วนน่านนที เมื่อรู้ว่า แขกมาถึงแล้ว จึงชงชาเอาไปเสิร์ฟที่ห้องรับแขก ติ๊ด ติ๊ดดด เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น สายที่ปรากฎ คือ ภาคิน

[ ฮัลโหล ว่าไง ไอ้ภาคย์มีเรื่องอะไร ] อีกฝ่ายถามด้วยความสงสัย

" เผอิญ น้องสาวแกเลิกตั้งแต่เที่ยงแล้ว อีกอย่าง เพื่อนของน้องสาวแกจะไปนอนด้วย "  ภาคินชำเลืองมองวันใหม่ที่ก้มหน้า

[ ก็ให้ทั้งสี่คน รวมทั้งฉันด้วยไปนอนที่ท้ายไร่ แค่นี้ก่อนวะ มีแขกมา ] 

" อย่าวางเพิ่งสิ ตรงเรือนไทยนั้นหรอฮะ " ภาคินถามก่อนที่น่านนทีจะวางสาย

[ อืมใช่ ] น่านนทียกชาสมุนไพรไปให้แขกที่มาวันนี้ แต่น่านนทีรู้สึกว่า ผู้หญิงสองคนหน้าคุ้นๆ

" พ่อครับ ผมชงชาสมุนไพรมาให้แล้วครับ " น่านนทีคลานเข้ามาเสิร์ฟ ทันทีที่น่านทีเงยขึ้นต้องตกใจ

" นี่ นาย/เธอมาได้ไงเนี่ย " ทั้งสองเอ่ยปากพูดพร้อมกัน ทุกคนสงสัยว่า ทั้งสองรู้จักันได้ไง รินรดาจึงแก้ข้อสงสัยให้ฟัง

" ทุกคนคะ ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ คะ...คือ เรื่องขับรถปาดหน้านั้นละคะ "  รินรดาพูดออกไป น่านนทีรีบเดินออกไปจากห้องรับแขกขึ้นไปห้องนอนของตน ปัง! เสียงปิดประตูอย่างแรง ทำให้คนทั้งบ้านตกใจกับการกระทำของเขา 

" มีน พี่ว่า ไปขอโทษเขาซะ เพื่อเขาอาจจะอารมณ์ดีขึ้น " รินรดาพยายามอ้อนน้องสาวให้ไปปลอบเขา

" คะ ทำไม ต้องเป็นหนูด้วยคะ " รวิกานต์ทำหน้ามุ่ยเดินขึ้นไปห้องนอน และคิดว่า ' ทำไม ต้องไปปลอบเขา ' ขณะที่เดินลงมา รวิกานต์ได้ยินเสียงน่านนที เรียกใครบางคนอยู่ เลยแอบย่องไปฟังใกล้ๆ

" เจ้าแว่นๆ ทำไม ผู้หญิงสมัยนี้ถึงเข้าใจอยากขนาดนี้ ตอนเย็นๆ ไปเรือนไทยกันเนอะ " เขาพลางลูบขนมันอย่างเบาๆ รวิกานต์ได้ยินคำว่า แว่น ยิ่งทำให้เธอนึกถึงอดีต จนเผลอนั่งลงร้องไห้อยู่หน้าประตู น่านนทีได้ยินเสียงผู้หญิงที่ร้องไห้ รีบเปิดประตูก็ไม่เห็นใคร นอกจากความว่างเปล่า รวิกานต์วิ่งลงมาพร้อมกับน้ำตา แต่เธอไม่อยากให้ใครสงสัยตนเอง รีบปาดน้ำตาอย่างลวก รินรดาที่นั่งรอดูเหตุการณ์ ว่า มันจะดีขึ้นหรือแย่ลงหรือเปล่า เมื่อเห็นหน้ารวิกานต์ จึงขอตัวให้ผู้ใหญ่คุยกันตามสบาย

" มีน เป็นอะไรหรือเปล่า บอกพี่มา " รินรดาค่อยๆหลอกถามน้องสาว

" พี่มินคะ มีนไม่ได้เป็นไรค่ะ " รวิกานต์ยิ้มให้พี่ ยังไงพี่สาวของเธอก็จับได้อยู่ดี

" เดี๋ยว พี่ไปเรียกคุณน่านนทีมาเคลียร์กับน้องสาวตัวดีของพี่ นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ " รินรดาขยี้ผมน้องสาว ก่อนขึ้นไปเรียก น่านนที เขายอมลงมาเคลียร์ แต่โดยดีพร้อมกับสุนัข ส่วน รินรดาขอคุณแม่กลับก่อน รวิกานต์เห็นน่านนที รีบวิ่งหนีก็ถูกน่านนทีคว้าข้อมือ รวิกานต์สะบัดออกจากพันธ์การของเขาทันที

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

Thank   you   ^^