วุ้นนักติดกับดักรักใยหนูรักดนตรี

          แสงแรกของตะวันดวงกลมโตสาดส่องไปทั่วบริเวณห้อง. ณ. ซีกโลกอันเป็นที่ตั้งของประเทศที่มีชื่อว่า ' ประเทศไทย'

แสงสีส้มอ่อนๆ.  สาดส่องลอดผ้าม่านสีเขียวสดใสของบ้านหลังใหญ่ที่มีร่างของเด็กสาวผู้เป็นเจ้าของห้องนอนกว้วงที่กำลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่  ร่างบางหันหน้าหนีแสงตะวันที่เข้ามารบกวนการนอนของเธอ อย่างไม่คิดจะสนใจ

แต่แล้วความสุขของการนอนหลับก็ดับลงมีชายคนหนึ่งกำลังย้ำกายเข้าห้องมาอย่างถือวิสาสะ. พลางกวาดตามองร่างบางที่ไม่มีทีถัาจะลุกจากเตียงเลยแม้แต่น้อย พลางถอนหายใจดังเฮือก

     "เทียร์ ตื่นได้แลัวสายแล้วนะ"

เด็กหนุ่มผู้ก้าวเข้ามายังห้องร้องเรียกหญิ่งสาว. แต่ทว่าหญิงสาวกับไม่มีที่ถ้าจะลุก กลับพลิกตัวกลับไปกอดหมอนของเธอต่อ

     "ยัยเทียร์  ตื่นได้แล้วจะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง ถ้าคงกินบ้างกินเมืองได้เธอกินไปครึ่งประเทศแล้ว"

คราวนี้หญิงสาวนามว่าเทียร์ค่อยๆปรือตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง

     "อะไรของพี่เฟียร์เนี่ย น้องกำลังนอนฝันหวานเลย พี่ก็รู้ว่าเมื่อคืนน้องนอนดึก. พี่นี่มาปลุกน้องทำไม"

หญิงสาวบ่นอุบอิบ เฟียร์สายหน้าอย่างระอาน้องสาวตัวเอง

     "ถ้าวันนี้ไม่สำคัญกะชีวิตแก พี่คงไม่มาปลุกแกหรอก ยัยน้องขี้ลืม"

     "เอ๋ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรอ่ะพี่เทียร์  อ่อวันนี้เป็นวันเปิดรับสมัครวงดนตรีนี่หว่า อย่างนี้ต้องเตรียมตัวแล้ว".    "อ่อไปได้แล้วยัยน้องขี้ลืม พี่ให้เวลา 30 นาที".  "นี่พี่แกล้งน้องป้ะเนี่ยเวลาแค่เนี่ยใครจะทัน".   " พี่ไม่ได้แกล้งแต่พี่ต้องไปทำธุระอีก ไปเร็วๆเลย".   "รู้แล้วค่ะพี่ชายสุดหล่อ